คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : ---- โลกใหม่ ในป่าใหญ่----
“…”ผมพยายามลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก ภาพแรกที่เห็นมันมัวไปหมดจนผมต้องหลับตาลงแน่นแล้วถึงค่อยๆลืมตาขึ้นใหม่อีกครั้ง
“ระ แรบ…”ผมพึมพัมเสียงแหบ รู้สึกคอแห้งชอบกล แถมยังมึนหัวจนมองมองอะไรก็มัวไปหมดอีก
“เฮ้อ…”ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน แรบบิทก้มลงมากอดผมเบาๆ ไม่พูดจาอะไรก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น ยกหัวผมออกจากตักของตัวเอง
“เธอเป็นไข้”แรบบิทบอกผม
“อื้อ…”ผมครางรับอย่างหมดแรง ใจหนึ่งอยากจะบอกว่า ‘เห็นสภาพแบบนี้แกเห็นฉันเป็นปลากระดี่เหรอ’ แต่หมดแรงจะพูดจริงๆ
“ไหวไหม ฉันอยากพาเธอไปหาเจ้าชายเร็วๆ”แรบบิทถามผมด้วยใบหน้าเป็็นห่วง แต่มันทำเอาผมของขึ้นทันที
“ถะ ถ้าแก …เป็น …ห่วงนะ เฮือก! แล้วทำไมต้องทำแบบนี้กับ ..ฉัน!”ผมสูดหายใจเข้าลึกๆทีหนึ่งก่อนจะพูดรัวๆด้วยความโมโหแล้วนอนหอบอยู่เงียบๆ
“ฉัน …ช่วยเธอมากไม่ได้ ขอโทษจริงๆ”แรบบิทพูดอย่างเสียใจเต็มที่ แต่มันยิ่งทำให้ผมโมโหถึงขีดสุดตะโกนด่ามันลั่นทันที
“ไปตายเลยไป!!!”แรบบิทถึงกับชะงักไปนาน ผมสีทองที่ปรกหน้าของมันทำให้ผมมองไม่เห็นดวงตาของแรบบิท ไม่รู้ว่าหมอนี่มองผมแบบไหน
“เข้าใจแล้ว ฉัน …ขอโทษ”ผมนอนลงอย่างหมดแรง ขี้เกียจจะพูดอะไรกับหมอนี่แล้ว ผมหลับตาลงอย่างหัวเสียก่อนจะค่อยๆหลับอย่างช้าๆ…
ช้าๆ….
หมับ!
“อ้ากกกก!! ปล่อยนะไอ้เวร! อะไรของแก! ทำขนาดนี้แล้วยังมีหน้ามากอดเหรอหา!!!”ผมตะโกนลั่นทันทีเมื่ออยู่ๆไอ้แรบบิทก็เข้ามากอดผมไว้แน่น ทั้งที่ตอนแรกผมนึกว่าหมอนี่จะไปแล้วซะอีก
“อึก…”แรบบิทกลั้นเสียงร้องเมื่อผมทั้งทุบหลัง กระชากผม ตีหมอนี่สารพัด ทั้งที่ผมทุ่มไปสุดแรงแล้วแท้ๆ จนสุดท้ายผมใช้เล็บข่วนก็แล้ว จิก หยิกก็แล้วหมอนี่ก็แค่กลั้นร้องเท่านั้น
“แฮก ..แฮก …แฮก”ผมหอบหายใจอย่างหนัก มองทางด้านหน้าเริ่มไม่สะดวก รู้สึกว่าหัวใจผมจะบีบตัวอย่างหนัก ผมเลยเริ่มหายใจขัดๆ
“เป็นอะไรไปออโรร่า!?”แรบบิทผลักผมออกเบาๆพร้อมกับจับไหล่ผมแน่นถามอย่างเป็นห่วง
“หะ หะ …”ผมพยายามจะพูดว่า หายใจไม่ค่อยออก แต่มันกับค้างอยู่ที่คอ แต่เรื่องนี้อาจจะไม่หนักหนาเท่าไหร่ ถ้าเทียบกับว่า…
ผมชื่อออโรร่าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!?!?
“หายใจเข้าลึกๆนะ ไม่เป็นไร ฉันจะพาเธอไปส่งเอง”แรบบิทกอดผมแน่นก่อนจะอุ้มผมขึ้นแล้วพากระโดดไปด้านหน้าราวกับกระต่ายจริงๆ สงสัยหมอนี่จะเป็นครึ่งคนครึ่งกระต่ายจริงๆ …
เกิดมาด้วยวิธีไหนล่ะนั่น (ดูมันสงสัยถูกเวลาไหม….)
“ไม่เป็นนะไรนะออโรร่า หายใจลึกๆเข้าไว้”แรบบิทพยาพยายามกล่อมผม ผมก็พยายามกล่อมตัวเองเหมือนกันว่าหายใจออก แม้อันที่จริงผมหอบจนจะชักอยู่แล้ว
“อีกนิดเดียว ทนหน่อยนะ!”แรบบิทตะโกนบอกผมอย่างร้อนรนพร้อมกับเร่งความเร็วขึ้น ผมไม่รู้ว่าหมอนี่จะพาผมไปที่ไหน แต่ขอให้มันมีเตียงนุ่มๆ อาหารดีๆ บ้านหลังใหญ่ๆ คนรับใช้สาวสวยสักห้าสิบคน ห้องน้ำสิบ ห้องนอนสิบ ห้องโถงห้า ม้าพันธุ์ดีสิบห้าตัว แกะสามสิบ แพะสามสิบ ไก่สิบ หมาห้า นกสิบ ห้องเล่นเกม แค่นี้ก็พอ…
ตุบ..แรบบิทลงจอดอย่างแผ่วเบาก่อนจะค่อยๆวางผมลงที่พื้นหญ้านุ่มๆอย่างนุ่มนวล แต่หญ้ามันแทงตัวผม! คันชะมัดเลย วางไว้ที่หินยังดีกว่านี้เลยไอ้ชิน!!!
แต่ไอ้ชินผมสีดำไม่ใชีสีทองนี่หว่า…
“ทนหน่อยนะ ฉัน …ช่วยเธอครั้งนี้ได้ แต่ครั้งอื่นฉัน …อ็อก!”ผมเบิกตากว้างทันทีเมื่ออยู่ๆเชือกจากที่ไหนก็ไม่รู้พุ่งออกมาจากช่องสีดำสนิทที่ปรากฎขึ้นอย่างรวดเร็วเข้ามารัดคอแรบบิทแน่นจนไอ้แรบบิทถึงกับร้องเสียงจุกจับเชือกแน่นอย่างทรมานทันที
“แรบบิท”ผมเรียกชื่อแรบบิทอย่างหมดแรง ไม่มีแม้แต่แรงจะลุกขึ้นไปช่วย แรบบิทกัดฟันแน่ มองมาที่ผมก่อนจะพยายามพูด
“ชะ โชค ..ดี”แรบบิทถูกเชือกลากอย่างทุลักทุเลเข้าไปที่ช่องสีดำสนิทนั่นก่อนที่มันจะหายไปอย่างรวดเร็วจนผมไม่ทันตั้งตัวจะได้ทำอะไร
อะไรวะเนี่ย! นี่มันที่ไหนกัน แล้วที่บอกว่าช่วยครั้งนี้ได้แต่ครั้งอื่น …ครั้งอื่นมันจะเป็นยังไง!? จะว่าไป ถ้าผมคิดให้ดีๆอีกนิดหรือสนใจไอ้แรบบิทอีกหน่อย ไอ้แรบบิทมีแผลสดๆตามตัวเต็มไปหมดเลยไม่ใช่เหรอ!?
หมอนี่ช่วยผม …แล้วโดนทำร้าย ลงโทษ หรือยังไง? ไอ้แรบบิทเกี่ยวอะไรกับเจ้าหญิงพวกนี้กันแล้วใครเป็นตัวบงการ!?
“เฮ้อ!”ผมถอนหายใจแรงๆ ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ แถมยังปวดหัวหนักกว่าเก่าอีกต่างหาก ผมเลยตัดสินใจไม่สนไอ้แรบบิท เพราะยังไงผมก็ไม่รู้จักหมอน่ี่ แถมมันยังพาผมมาซวย แบบนี้ก็ดี สะใจผมแล้ว
ผมดึงตุ๊กตาหมีหน้าตากวนส้นที่ตกอยู่ข้างๆตัวมากอดไว้อย่างหมดแรง มองลอดผ่านใบไม้จำนวนมากก็พบกับแสงสว่างที่ส่องลอดลงมาอย่างอ่อนโยน ก่อนจะจับผมสีทองยาวของตัวเองขึ้นมาดู
เจ้าหญิงคนไหนผมยาวสีทอง …ใส่ชุดยาวสีชมพูกันนะ ดูหวานชะมัด แล้วนี่ไอ้แรบบิทมาปล่อยผมไว้ที่นี่ จะให้ผมทำยังไงต่อกันล่ะวะ ผมลุกยังแทบไม่ไหวเลยนะโว้ย!
ฮี๊!
เสียงคล้ายๆเสียงร้องของม้าดังจากที่ไกลๆ ผมพยายามเหลือบมองแต่ก็ถูกป่าไม้บังสิ่งที่ต้องการเห็นไปจนหมด ให้เดา ถ้าไม่ใช่เจ้าชายคงเป็นพวกโจรล่ะมั้ง
ตึก ..ตึก
เสียงเดินมุ่งหน้ามาทางผมอย่างช้าๆ แบบนี้คงเป็นเจ้าชาย ไม่ต้องทายให้ลุ้นหรอก เฮอะ เจ้าหญิงคนนี้ทำไมเจอเจ้าชายง่ายชะมัดเลยวะ ปกติมันต้อง….
ใช่สิ! เพราะไอ้แรบบิทช่วยผมนี่!
เพราะมันช่วยผม ถึงได้เจอเจ้าชายง่ายขนาดนี้ยังไงล่ะ! แต่ว่า ช่วยไปมันก็เท่านั้น ไม่มีหนังสือนิทานที่ไอ้ชินให้ผมนี่! มาแต่ตุ๊กตาที่ไม่มีประโยชน์กับผม!(แต่ก็ชอบพอสมควร..)
“อ๊ะ เธอ…”เสียงของไอ้เจ้าชายดังขึ้นเบาๆก่อนที่เสียงฝีเท้าจะดังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ผมนอนหอบตาพร่ามัวอยู่อย่างหมดแรง รอให้คนเดินชะโงกหน้ามามองตัวเองเพื่อที่ผมจะได้เห็นหน้า
“เจ้าหญิงงั้นเหรอ…”เสียงนั้นดังขึ้นเบาๆพร้อมกับใบหน้าที่ก้มลงมามองผมอย่างใกล้ชิด ผมพยายามปรับสายตามองก่อนจะพบกับ…
เจ้าชายหล่อ …อืม เจ้าชาย ก็เจ้าชายนั่นล่ะ ตามปกติ เจ้าชายหล่อแต่ไม่เท่าผมหรอกน่า
“โอ้ ท่านเป็นอะไรหรือไม่เจ้าหญิงผู้เลอโฉม”ไอ้เจ้าชายถาม ผมมองมันอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาทันที อะไรกัน!? เห็นผมนอนซมแบบนี้คิดว่าผมอาบแดดอยู่รึเปล่า!? ใครก็ได้ตอบผมที
“ไม่มั้ง ไสหัว…”
“ข้าจะช่วยท่านเอง! ไม่ต้องกังวล”ในขณะที่ผมกำลังพูดด่าไอ้เจ้าชาย หมอนี่ก็ขัดขึ้นอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินเสียงผมก่อนจะจัดการอุ้มผมขึ้นแล้วพาเดินไปที่ม้าสีขาวสะอาดทันที
โด่เอ๊ย ไม่มีม้าแบบ ตัวสีดำบ้างรึไง ขอแบบเท่ๆอ่ะ จะสง่าบริสุทธิ์ไปไหน…
“เฮ้อ เอาเถอะน่า เอากันเข้าไป”ผมบ่นเบาๆ เจ้าชายเนี่ย ผมขอแบบไม่หวานไม่ห่วงไม่หวงอะไรเทือกนี้ได้ไหม ขอแบบ ..แบบ
ฟราวเดอร์…
“เจ้าหญิง ได้โปรดแต่งงานกับข้า ข้าจะพาท่านไปพักรักษาตัวที่ราชวัง”
ฮี๊!
ม้าสีขาวสะอาดยกขาหน้าทั้งสองขึ้นสูงก่อนจะทะยานตัวไปด้านหน้าทันที ผมรู้สึกว่ามีคำเดิมซ้ำๆวนเวียนในหัวของตัวเอง
‘แต่งงานกับข้า’
‘แต่งงานกับข้า’
‘แต่งงานกับข้า’
“…”โธ่เอ๊ย
ไม่ต้องถามเหตุผลเลยนะว่าทำไมผมเกลียดเจ้าชาย…
ความคิดเห็น