Disney Lend! เปิดตำนานเจ้าหญิงพันธุ์ใหม่!

ลำดับตอนที่ #20 : --- ลา ...แอเรียล ---

วันสุดท้าย

“แอเรียล ..แอเรียล!!”เสียงร้องเรียกดังขึ้น แต่ผมไม่สนนอนต่ออย่างสบายอารมณ์ เสียงแบบนี้ไอ้สกัตเติ้ลแหงๆ ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรมาพูด คงไม่พ้นเรื่องปัญญาอ่อนหรอกน่า

“แอเรียล! ตื่นเร็ว! มีเรื่องด่วน เร่ืองตื่นเต้น! ยินดีด้วย!”สกัตเติ้ลบินเข้ามาในห้องผมพร้อมกับจับมือผมเขย่ารัวๆ ผมลืมตาขึ้นก่อนจะคว้าคอมันมาเขย่าทันที

“!@#$%!!”

“อ็อกๆๆ!”สกัตเติ้ลตาเหลือกทันที อ้ากกกกก! ทั้งที่ผมตั้งใจจะนอนทั้งวันแท้ๆ แต่แผนต้องมาล่มเพราะไอ้นกปัญญาอ่อนตัวหนึ่ง!

“เฮ้อ เจ้านกเป๋อเข้ามาโวยวายเรื่องอะไร”เซบาสเตียนบิดขี้เกียจทีหนึ่งก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างขี้เกียจ ผมปล่อยคอสกัตเติ้ลก่อนจะล้มตัวลงนอนตาม

“แค่กๆ ฮะแฮ่ม! ใช่แล้ว พวกเธอสองคนยังไม่รู้สินะ ชาวเมืองซุบซิบกันใหญ่เลย เรื่องที่เจ้าชายจะเข้าพิธีวิวาห์บ่ายวันนี้!”

“เจ้าปูซื่อบื้อข้างถนน! ฉันอยากอวยพรพวกเธอนะ! รับรองไม่พลาด!”สกัตเติ้ลหยิบเซบาสเตียนขึ้นมาขยี้หัวก่อนจะแตะแก้มผมอย่างยินดี แล้วจะบินออกไปทางระเบียงที่เดิมที่เข้ามา

“แอเรียล! เธอได้ไหม เจ้านกซื่อบื้อนั่นบอกว่าเจ้าชายจะแต่งงาน!”เซบาสเตียนเขย่าตัวผม ผมพยักหน้ารับอย่างสะลึมสะลือก่อนจะนอนต่อ แล้วเกี่ยวอะไรกับผมกันล่ะ แต่งก็แต่งเด้

“แต่งงานกับเธอ!”เซบาสเตียนต่อ

พรึ่บ!

ผมลืมตาโพลงก่อนจะเด้งตัวลุกขึ้นทันที ได้ไง! เมื่อวานยังไม่ไปถึงไหนเลยนะ! หรือว่าไอ้เจ้าชายจะวางฟอร์มมาชอบผมแล้ว แต่ว่ารู้จักกันแค่สองวันจะแต่งงานเนี่ยนะ! โอย ผมอยากเป็นลม

“…”ผมเกาหัวอย่างครุ่นคิด ความรักของเจ้าหญิงคนนี้มันราบรื่นเกินไปไหม แถมยังแต่งงานทั้งที่เมื่อวานยังไม่จูบกันอีก แต่ว่า ..แต่คนในเทพนิยายนี่มันก็หลงรักง่ายอยู่แล้ว…

เฮ้ย ..เมื่อวาน

“!”ผมรีบลุกขึ้นจากเตียงทันทีก่อนจะพุ่งออกไปนอกห้องอย่างรีบร้อน เมื่อวานนี้ไอ้พวกปลาประหลาดมาขัดขวางผมเพื่อไม่ต้องการให้ผมสมหวัง พวกมันต้องทำตามคำสั่งของยัยแม่มดนั่นแน่นอน

ยัยแม่มดนั่นแผลงฤทธิ์แล้วไง!

ผมกระโดดขึ้นบนราวบันไดแล้วสไลด์ลงไปอย่างรีบร้อน จะให้ลงบันไดกว่าจะถึง ไม่รู้จะสูงไปไหน

“เอาล่ะอีริค รู้ไหมกระหม่อมคิดผิดไป สาวปริศนาของพระองค์มีตัวตนจริงๆซะด้วย…”ผมชะงัก แอบอยู่หลังเสามองลงไปด้านล่าง ยัยผมดำนั่นใคร สวยชะมัดเลย ให้ตาย มาแต่งงานกับผมเถอะน่า ดูหุ่นเจ้แกสิ หน้าอก เอว สะโพก อึก น้ำลายไหล…

เฮ้ยไม่ใช่! ไม่ใช่เรื่องนี้ ทำไมยัยคนสวยนั่นถึงเกาะไอ้เจ้าชายแน่นเลยล่ะ แล้วที่ตาแก่กริมม์พูดนั่นหมายความยังไง!?

“แล้วเธอยังน่ารักมากทีเดียว ยินดีด้วยนะสาวน้อย”คนสวยผมดำยิ้มอย่างอ่อนหวานที่ดูแว้บเดียวก็รู้ว่าเสแส้รงชัดๆ(จากประสบการณ์ที่ผมยิ้มเสแส้รงบ่อยๆ)

“จัดงานแต่งงานให้เร็วที่สุด ในเย็นวันนี้”ไอ้เจ้าชายพูดสีหน้าเรียบ ถ้าเป็นเจ้าหญิงแอเรียลจริงๆคงจะต้องร้องไห้ไปแล้ว แต่พอดีผมว่าดูยังไงไอ้เจ้าชายก็เหมือนโดนสะกดจิตชัดๆ!

“อะ เอ่อ แน่นอนอีริค แต่เรื่องแบบนี้ต้องใช้เวลา…”

“เย็นนี้กริมม์! สั่งเรือออกจากท่า”ไม่ทันที่ตาแก่กริมม์จะพูดจบ ไอ้เจ้าชายก็ขัดขึ้น ผมยกมือขึ้นฟ้าก่อนจะลดลงมาแล้วเต้นเร้าๆด้วยความโมโห อ้ากกกกกก! ยัยแม่มดตัดหน้าผมซะแล้ว!

“เอ่อ กะ ก็ดีนะอีริค แล้วแต่พระองค์”กริมม์บอก อะไรวะ! ยอมง่ายชะมัด แล้วคนสวยคนนั้นเป็นใครกัน แอบอ้างอย่างนั้นเหรอ …ถ้าเป็นอย่างนั้นมาแอบอ้างกับผมก็ได้นะ ผมยอม

“?”ผมชักสีหน้าสงสัยเมื่อผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมพร้อมกับยิ้มให้อย่างชั่วร้าย พอมองหอยสีทองที่ห้อยที่คอของผู้หญิงคนนั้นแล้ว มันก็คุ้นๆ…

“!”ผมเบิกตากว้างทันที ยัยคนสวยนั่นคือยัยแม่มดงั้นเรอะ! ไม่ยอม ไม่ยอมเด็ดขาด! สวยแต่ภายนอกตัวจริงแค่ช้างน้ำเท่านั้น! ยัยช้างน้ำที่หน้าตาอุบาทว์กว่าแอเรียลเนี่ยนะได้ใจไอ้เจ้าชาย!?

ไม่สิ สะกดจิตแย่งไปต่างหาก

ผมกัดฟันกรอดก่อนจะรีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นสะเทือนใจแล้ววิ่งหนีไปทันทีโดยมีเซบาสเตียนตามมาติดๆ

“ทำยังไงดีแอเรียล!?”เซบาสเตียนถามอย่างร้อนรน ผมค่อยๆหยุดวิ่งก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วก้มลงมองเซบาสเตียนด้วยแววตาเจ้าเล่ห์

“เธอมีแผนเหรอ?”เซบาสเตียนถามผมอย่างดีใจ ผมส่ายหน้ามันจึงหน้าเสียไปเล็กน้อย แผนน่ะ ..ไม่จำเป็นหรอกสำหรับคนอย่างแอเรียล

ลุยกับลอบกัดอย่างไอ้ราสเช่นี่สิ เหมาะกว่า!

ตอนเย็น

“ก่อนอื่น เราจะต้องเอาเสียงของเธอคืนมา เพื่อแสดงให้เจ้าชายเห็นว่า เธอนี่ล่ะนางในฝันตัวจริง!”เซบาสเตียนบอกแผนในขณะที่พวกผมหลบอยู่ใต้เรือ ดูน่าสมเพชแต่ไม่เป็นไร อีกหน่อยยัยแม่มดจะน่าสมเพชยิ่งกว่าผมแน่นอน

“ก็ใช่ เราต้องทำอย่างนั้นอยู่แล้ว”สกัตเติ้ลขัดขึ้น เซบาสเตียนจึงทำเสียงจิ๊จ๊ะใส่

“ฉันรู้น่าเจ้านกงี่เง่า เอาล่ะ สิ่งที่เราต้องทำคือ นาย! ไปขัดขวางยัยแม่มดนั่นซะ พวกเราจะไปเอาเสียงของแอเรียล!”โยนภาระชัดๆเลยไม่ใช่รึไง

“เอ่อ ได้ ฉันจะจัดการให้เอง เชื่อมือได้เลย!”จบคำสกัตเติ้ลก็บินออกไปทันที ผมนั่งเท้าคางมองมันอย่างไม่คิดจะฝากความหวังแม้แต่น้อย ก็แค่คิดไว้ว่าสกัตเติ้ลอาจจะไปร้องเพลงขัดขวางอะไรทำนองนี้ก็ได้ ซึ่งมันไร้ประโยชน์แน่นอน

“ส่วนเธอ แอเรียล เธอเอาเสียงกลับคืนมา รีบจูบเจ้าชายก่อนตะวันตกดินซะ”ผมพยักหน้ารับอย่างเบื่อๆ เซบาสเตียนจึงขึ้นจึงกระโดดลงน้ำทางหน้าต่างบานเล็กๆทันทีเหมือนจะไปทำอะไร จึงเหลือผมอยู่แค่คนเดียว

“แอเรียล! แอเรียล!”เสียงเรียกดังขึ้นจากด้านนอก ผมเดินไปที่หน้าต่างก่อนจะชะโงกหน้าดู

“ดีจังเลยแอเรียล! ฉันเป็นห่วงเธอมากเลย ไม่ต้องห่วงนะ! เธอต้องไม่เป็นอะไร”ผมเท้าคางที่หน้าต่างมองปลาตัวอ้วนอย่างเอ็นดู ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ฟราวเดอร์คอยตามผมอย่างเป็นห่วงตลอดเวลา จนบางครั้งผมก็เอาไอ้ปลานี่มากอดเล่นบ้างตามโอกาสและความหมั่นไส้

“….”ผมอ้าปากพูดคำบางคำเบาๆที่แทบจะไม่ได้พูด ฟราวเดอร์มองปากผมก่อนจะกระโดดไปมาอย่างดีใจ

“เธอจะต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆแอเรียล!”จบคำฟราวเดอร์ก็ลงไปใต้น้ำทันที ผมถอยออกมาจากหน้าต่างก่อนจะรอฟังเสียงจากด้านบน

“กว๊ากกก กวีากกก”

“อ๋องๆๆ!”

“โฮ่งๆๆ!”

“กรี๊ดดด!”เสียงโวยวายดังขึ้นจากทางด้านบน เสียงนกประสาทแตกแบบนี้ แกนนำคงไม่พ้นสกัตเติ้ล ผมรีบวิ่งขึ้นไปบนเรือทันทีก่อนจะพบกับความวุ่ยวายที่ไม่ว่าจะ นก แมวน้ำ หมา กุ้ง ปลาดาว โลมา ต่างก็ช่วยกันจัดการยัยแม่มดนั่นอย่างเอาเป็นเอาตาย เห็นแล้วก็เสียดายหน้าตาสวยๆที่ยัยแม่มดสร้างขึ้นแฮะ แต่เอาเถอะ

ก็แค่ของปลอม

“!”ผมรีบวิ่งเข้าไปหาในจังหวะที่สกัตเติ้ลพยายามใช้ปากดึงสร้อยที่มีหอยสีทองห้อยอยู่ออกมาแล้วหมาของไอ้เจ้าชายเข้าไปกัดก้นยัยแม่มดเข้าไปรับหอยที่กระเด็นออกมาทันที

หมับ!

“กะ แก!”ยัยแม่มดมองมาท่ีผมอย่างเคียดแค้น ผมโยนหอยขึ้นลงพร้อมกับยักคิ้วให้ยัยแม่มด อ้าปากจะด่าสักทีก็นึกขึ้นได้ว่าผมยังพูดไม่ได้นี่นา

งั้นก็ต้องทำแบบนี้ใช่ไหม

เพล้ง!

“ไม่!!”ยัยแม่มดร้องลั่นเมื่อผมทุ่มหอยลงกับพื้นอย่างแรงจนมันแตกละเอียด ไอ้เจ้าชายทำหน้าเหมือนได้สติก่อนจะมองมาที่ผมอย่างตะลึงเช่นเดียวกับคนอื่นๆ

“อา อา อา~ อา อา อ๊า~”เสียงร้องดังขึ้นในขณะที่ละอองสีทองค่อยๆลอยเข้ามาในปากผม ผมอ้าปากกลืนเสียงตัวเองทันทีก่อนจะกระแอ่มกระไอเบาๆ

“…”ทุกคนมองผมอย่างลุ้นๆ ผมค่อยๆเดินเข้าไปหายัยแม่มดช้าๆ ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าสาวงามที่กลายเป็นยัยเพิ้ง ยิ้มเหยียดก่อนจะพูดให้ได้ยินกันเพียงสองคน

“เกมจบแล้ว ยัยช่างน้ำ…”

“แอเรียล!”ไอ้เจ้าชายเรียกผมอย่างดีใจก่อนจะพุ่งเข้ามาหาผม

“อีริค!”ผมพูดบ้างแต่ยืนอยู่เฉยๆ ให้ไอ้เจ้าชายเข้ามากอดตัวเองต่อหน้ายัยแม่มด ผมล่ะอยากเตะไอ้เจ้าชายสักทีหนึ่งแล้วหมักศพฝังซะ! เปลี่ยนใจง่ายเป็นบ้าไอ้ฟอร์ม!!

“แก …แกนะแก!!”ยัยแม่มดตะโกนลั่นด้วยความโมโหก่อนจะฉีกร่างปลอมตัวเองกลายเป็นแม่มดช้างน้ำตามเดิมและพุ่งเข้ามาจะคว้าผมไว้

“ถอยไปเวร!”ผมถีบไอ้เจ้าชายออกทันทีก่อนจะพุ่งไปหายัยแม่มดอย่างรวดเร็ว

“แกกล้าขัดขวางฉัน!”ยัยแม่มดตะโกรอย่างเดือดดาล ใบหน้านั้นบิดเบี้ยวอย่างน่าเกลียด ผมวิ่งเข้าไปใกล้ยัยแม่มดเรื่อยๆ พวกเราสองคนพุ่งเข้าหากันราวกับคู่รักที่พลัดพรากมาเป็นสิบปี ….

ผัวะ!!

และราวกับภาพสโลว์โมชั่น ผมถีบตัวขึ้นเตะเสยคางยัยแม่มดทันทีจนยัยแม่มดถึงกับอึ้ง!

ตุ้บ..

พอเท้าแตะพื้นได้ ผมก็ลุกขึ้นช้าๆ หันไปมองยัยแม่มดที่มีสีหน้าตกใจสุดขีดเช่นเดียวกับคนอื่นๆ จะทำไมล่ะ เจ้าหญิงเตะเสยคางคนไม่ได้รึไงวะ…

ผมค่อยๆคลี่ยิ้มออกมาก่อนจะชูนิ้วกลางให้ยัยแม่มดที่ลุกไม่ได้เพราะมีขาเป็นปลาหมึก

“ฉันจะตายหรือไม่ ..ไม่สนโว้ย! แต่ที่แน่ๆเลยนะยัยดราก้อนบอล…”ผมพึมพัมบอก ในจังหวะที่ฟราวเดอร์ตะกายขึ้นมาหาผมพร้อมกับพระอาทิตย์ที่ลาลับผืนฟ้าไป

“ถ้าจะต้องตาย ฉันจะก็จะต้องตายโดยเป็นผู้ชนะเท่านั้น!!”

“ตายซะแก!!!”เออซูล่าตะโกนลั่นก่อนจะพุ่งเข้ามาหาผมทันทีด้วยความเดือดถึงขีดสุด ผมย่อตัวลงเตรียมจะพุ่งเข้าไปฟัดกับคนที่ใหญ่ว่าตัวเอง ผมจัดการวางฟราวเดอร์ไว้ที่อื่นทันที

“ขอบใจมาก เสียดายที่ฉันคงไม่ได้แกล้งนายแล้ว”ผมยิ้มให้ฟราวเดอร์เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะคว้ามีดที่ไว้ผ่าเค้กขึ้นมา มองยัยแม่มดที่คลานมาหาตัวเองก่อนจะยิ้มอย่างพอใจ

แม้ว่าสภาพผมก็กลายเป็นนางเงือกอนาถไม่แพ้กันก็ตามอ่ะนะ…

“แอเรียล…”ในจังหวะที่ผมเตรียมจะขว้างมีดไปด้านหน้า ก็มีคนจับมือผมไว้พร้อมกับดึงมีดออกจากมีดผมอย่างนุ่มนวลพอๆกับน้ำเสียง

“หา…”ผมถึงกับเอ๋อเช่นเดียวกับยัยแม่มด มองหลังของคนที่ถือมีดเดินตรงไปที่ยัยแม่มดแล้วได้เพียงแค่งงว่า ..

ใครวะนั่น…

“ฉัน …ไม่ชอบการฆ่าคนเท่าไหร่ ตะ แต่พี่ๆของฉันบอกว่ามันเป็นเพียงการ์ตูน คงจะไม่เป็นอะไร”ผู้ชายที่เดินไปพูดว่างั้นล่ะครับ

“คิๆๆ”

“เฮ้อ จบเร็วๆเถอะน่า”ผมหันไปมองทางซ้ายของเรือก็พบพบผู้ชายที่ยืนพิงเรือหัวเราะอย่างสนุกสนานกับภาพตรงหน้า ส่วนทางขวามือเป็นผู้ชายใส่แว่น …ไอ้สามตัวนเป็นใครวะเนี่ย! เฮ้ย!

“แก! พวกแกเป็นใคร!?”ยัยแม่มดถึงกับชะงักเมื่อเห็นคนที่ไมคุ้นหน้า ผมเองก็เช่นกัน ดูจากการแต่งตัวด้วยแล้ว ผมยิ่งแน่ใจว่าพวกนี้ไม่ใช่คนของที่นี่…

“เธอทำร้ายแอเรียล ฉันไม่อภัยหรอกนะ”ผู้ชายคนนั้นหยุดอยู่ตรงหน้ายัยแม่มดก่อนจะยกแขนขึ้นสูงเตรียมจะฆ่าปลาหมึกยักษ์ ผมมองอย่างตะลึงก่อนจะพึมพัมออกมาเบา

“แม่เจ้าโว้ย…”

“ไม่นะ! อย่าเข้ามา! อ้ากกกกก!!!”

ตู้ม!!

ยัยแม่มดระเบิดเสียงร้องดังลั่นก่อนที่ร่างกายจะระเบิดหายไปทันที เอ เนื้อเรื่องมันไม่ใช่อย่างนี้ไม่ใช่งั้นเหรอ หรือว่ามันเป็นอย่างนี้อยู่แล้วกัน แล้วทำไมพวกนี้ถึงแต่งตัวเหมือนที่โลกของผมกัน!? หรือว่าพวกนี้ก็เหมือนพวกหื่น?

“แอเรียล”คนที่ฆ่ายัยแม่มดหันมาหาผมก่อนจะเดินเข้ามาช้าๆ ผมมองคนที่เดินเข้ามาตาค้าง เอ่อ ฝรั่ง คนต่างประเทศ ผมสีทองตาีสฟ้า ดูเป็นผู้ดีเป็นบ้า เห็นแล้วมัน …น่าหมั่นไส้(มันหล่อกว่าผม)

“แอเรียล ดีจังเลยที่เธอไม่เป็นอะไร”ไอ้ผู้ดีเข้ามาอุ้มผมขึ้นพร้อมกับกอดอย่างอ่อนโยน ผมมองไอ้หมอนี่อย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะมองร่างตัวเองที่ค่อยๆสลายไปเป็นละอองสีทอง

“แอเรียล หวังว่าในโลกแห่งความจริง เราจะได้เจอกันนะ”ผมขมวดคิ้ว หมอนี่พูดเหมือนรู้จักผมงั้นเลย แล้วนี่ ผมกำลังสลายไปแบบนี้ ผมจะตายเหรอ หรือยังไง หมอนี่ถึงได้พูดอย่างไม่ทุกข์ไม่ร้อน…

“อ่ะนี่ ของเธอ ไอ้ฟราน ไม่สิ ฟราวเดอร์หามาให้เธอแทบตายเชียวนะ”ไอ้ผู้ชายที่หัวเราะเสียงคิๆในตอนแรกเดินเข้ามาหาผมพร้อมกับไอ้แว่นแล้วยื่นตุ๊กตาหมีให้ผม

“เออ ขอบใจ”ผมบอกอย่างงงๆ รับมันมากอดไว้ ตุ๊กตาหมีของไอ้หื่น แล้วฟราวเดอร์มาหาให้ผมได้งั้นเหรอ!

“ฟะ ฟราวเดอร์”ผมหันหน้าไปมองรอบๆอย่างแตกตื่นเมื่อมองไม่เห็นฟราวเดอร์แล้ว ในขณะที่ร่างผมก็สลายไปจนเหลือแค่ใบหน้าเท่านั้น

“หาอะไรล่ะแอเรียล นี่ไง …ฟราวเดอร์”ไอ้แว่นขยี้หัวผู้ชายที่อุ้มผมไว้ ผมมองผู้ชายที่อุ้มตัวเองไว้แล้วเบิกตากว้าง

งั้นไอ้ฟราวเดอร์ที่ผมทำทั้งแกล้งทั้งด่ามาตลอดคือหมอนี่งั้นเหรอ!

“แอเรียล..”ฟราวเดอร์ก้มหน้าลงผมแนบหน้าผากกับผมเบาๆพร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ในจังหวะที่ผมกำลังจะสลายไปจนหมด

“เธอเป็นเจ้าหญิงที่โหดจริงๆนะ คิก”ผู้ชายที่ไอ้แว่นบอกว่าเป็นฟราวเดอร์แตะริมฝีปากกับผมเบาๆพร้อมกับหัวเราะ ในเวลาที่ร่างกายของผมสลายไปหมดแล้ว…