ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วิญญาณดวงที่ 2 ตามหาเจ้าเด็กชื่อ ..เอ่อ นั่น ..เอ่อ ..ไอ้นั่นล่ะ!
เมืองวิญญาณโซล 3
“แฮกๆๆ หายไปไหนวะเนี่ย”ข้าหอบอย่างเหนื่อยอ่อนพลางมองไปรอบๆด้วยความหงุดหงิด นี่ข้ามาผิดจุดหรือไงกันนะถึงไม่เจอเป้าหมายของข้า ดูจากป้ายหน้าเมืองแล้วข้าก็มาโซลสามถูกแล้ว แต่ข้าดันลงผิดที่ไปตรงโถส้วมซะอย่างนั้น กลิ่นตัวข้าตอนแรกก็ถ่อยพอแล้วนะ มาเจอโถส้วมต่อข้าแทบจะกลั้นใจตาย!
“นั่นวิญญาณมาใหม่เหรอ”
“สงสัยจะใช่นะ”
“เป็นคนบ้ารึเปล่าน้า”
“สงสัยจะอดข้าวตายกลางทางนั่นล่ะ”
“...”ข้าอยากจะฆ่าวิญญาณ!! กล้าดียังไงมาว่าข้าคนนี้เป็นคนบ้าที่อดข้าวตาย! ข้าเป็นนายเหนือหัวพวกเจ้าเชียวนะโว้ย! ข้าจะเพิ่มความผิดให้พวกเจ้าจนต้องตกนรกโลกันต์ไม่มีวันได้ผุได้เกิดข้าก็ทำได้สบายเชี่ยวนะ!
“หืม”ข้าเหล่มองไปที่กระจกข้างทาง แวบแรกที่เห็นข้าแทบจะลมจับ ...สภาพข้าแย่กว่าเดิม ...จนเรียกได้ว่าไม่เหลือเค้าความหล่อแม้แต่น้อย ฮึก โลกนี้มันข่างน่าน้อยใจนัก ทำกับคนอย่างข้าให้กลายเป็นไอ้ขอทานข้างทางไปเสียได้..
แต่เรื่องนั้นก็ช่างมัน! ขอเพียงได้ตัวเจ้าเด็กคนนั้นมาข้าก็จะสบาย กลับไปเดินเฉิดฉายให้คนอื่นยำเกรงข้ากัน!
“ขอโทษนะเจ้า”ข้าสะกิดผู้หญิงคนหนึ่งเพื่อที่จะถามถึงเจ้าเด็กซาฮาร่า เจ้าเด็กนั่นน่าจะมีคนรู้จักพอสมควร เพราะมีใบหน้าขาวเนียนใส ผมสีแดงเพลิงสดสะท้อนแสงงดงามดูร้อนดั่งไฟและดวงตาสีฟ้าของท้องฟ้าอันเย็นสบาย สองสิ่งที่ตัดกันอย่างสิ้นเชิงทำให้ข้าคาดว่าเจ้าเด็กนี่น่าจะเป็นจุดเด่นได้ไม่ยาก
“คะ ..กรี๊ดดดด!!”หญิงสาวที่เคยหันหลังให้ข้าหันกลับมาขานรับอย่างอ่อนหวานก่อนจะกรีดร้องลั่นเมื่อเห็นใบหน้าข้าอย่างชัดเจนแล้ววิ่งหนีไปทันที เมื่อคนอื่นๆเห็นสาวสวยร้องลั่นอย่างนั้นจึงมองข้าอย่างหาเรื่องทันที
“...”ข้าอ้าปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ ไม่เคยมีหญิงสาวคนไหนกรี๊ดใส่หน้าข้าจนทำน้ำลายท่วมหน้าข้าแล้ววิ่งหนีไปอย่างนี้เลย ...นี่สภาพข้ามันทุเรศขนาดนั้นเชี่ยวเรอะ!?
“ข้าจะจำหน้าเจ้าไว้ยัยผู้หญิงใจร้าย”ข้าพึมพัมอย่างเคียดแค้นก่อนจะเดินต่อไปซึ่งระหว่างทางก็มีแต่คนแหวกทางให้ข้าด้วยความรังเกียจจนข้าอยากจะหาปิ๊ปมาคลุมหน้าหรือไม่ก็มุดดินหนีไปเสียอย่างนั้น ...
แต่ก่อนผู้หญิงกรี๊ดให้ข้าเพราะข้าหล่อ
แต่ก่อนใครๆก็หลีกทางให้ข้าเพราะตำแหน่งข้ามันช่างใหญ่
แต่ตอนนี้ผู้หญิงกรี๊ดข้าเพราะข้ามันน่าเกลียด
แถมยังหลีกทางให้ข้าเพราะข้ามันสกปรก!
ฮืออออ! ทั้งหมดนี้เพราะเจ้าหมอนั่น! ข้าไม่น่าหลงคารมมันเลยไม่งั้นคงไม่ต้องมาทน ...ทน เอ่อ ทนในสภาพแบบนี้! คิดแล้วอยากฆ่าทั้งมันทั้งไอ้เด็กรัชทายาทนั่น!
“เจ้าอยู่ไหนของเจ้าหา เจ้าเด็กซาร่า”ข้าพึมพำเสียงต่ำพลางกวาดตามองไปรอบๆ เมืองวิญาณใช่ว่าจะใหญ่นักหนา ยิ่งเจ้าเด็กนั่นมีสีผมที่โดดเด่นเหมือนเอาไฟฉายมายัดใส่หัว มันก็ไม่น่าจะหายากอะไร
“ขอโทษนะเจ้า...”
“ไปไกลๆนะไอ้ขอทานตัวเหม็น”ข้าพยามจะยื่นมือไปทักขอความช่วยเหลือจากชายคนหนึ่งที่เดินสวนกับข้า แต่เจ้าหน้าปลากระเบนนี่กลับสะบัดมือข้าทิ้งพร้อมกับตะโกนด่าข้าด้วยสีหน้าขยะแขยงเต็มที่จนข้ารู้สึกคิ้วกระตุกสองสามที
“ข้าเพียงอยากถาม..”
“นั่นกลิ่นปากหรือซากควายเน่าวะ!”ข้ารู้สึกว่าคิ้วตัวเองกระตุกถี่ๆ...
“เจ้าพอจะรู้จัก...”
“ไปไกลๆข้าเดี๋ยวนี้นะไอ้โสโครกก่อนที่ข้าจะจัดการเจ้าซะ!”ไอ้ ...ไอ้กระเบนเกยตื้น!! ไอ้ ...ไอ้พะยูนดั้งหัก! ไอ้หน้ายักษ์ส้นทรีน! ..ไอ้ ..ไอ้ อ้ากกกกกก!
ข้าจะฆ่าเจ้า ..เตรียมตัว ...!
“ข้ากลัวแล้วๆๆ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้”ข้าตอบกลับเสียงสั่นก่อนจะรีบวิ่งหนีไปในทันทีท่ามกลางเสียงหัวเราะอย่างเยาะเย้ย ข้ารู้ ..ข้ารู้ว่ามันทุเรศเพียงใดที่พระเอกผู้หล่อเหลาตำแหน่งใหญ่ฐานะดีอย่างข้าต้องมายำเกรงวิญญาณตนหนึ่งแบบนี้ แต่ข้าว่าข้าฉลาดพอที่จะรู้ว่าสภาพข้าในตอนนี้แค่ถีบทีหนึ่งข้าก็สามารถไปหาไอ้พญายมมะยมยิ้มแย้มได้สบายๆแล้ว
“ฮ่าๆๆๆ! ไม่ต้องห่วงนะสาวๆ ข้าคุมโซลนี้ ไม่มีใครจะทำพวกเจ้าได้แน่ ฮ่าๆๆ!”ข้าพยายามจดจำใบหน้าไอ้มัดมี่ที่กำลังโม้กับสาวๆอยู่ให้เข้าถึงแกนลึก เซลล์ อะมีบา ไทรอย ทวารหรืออะไรก็ตามแต่ในสมองของข้า ถ้าข้ากลับมามีสภาพดี ไม่สิ ถ้าข้ากลับมาหล่อกว่านี้อีกหน่อยข้าจะกลับมาจัดการเจ้าแน่!!
“หึๆๆ”ข้าหัวเราะอย่างโรคจิตเมื่อคิดวิธีทรมานไอ้หน้าปลาจวดนั่นด้วยต่างๆ กล้าทำให้คนอย่างข้าอับอายเจ้าต้องได้บทเรียนที่อับอายกว่าข้าแน่!
เพราะคนอย่างข้าไม่นิยมฆ่าแต่นิยมทำให้อับอาย!
โครกกก ครากกก ครืนนน!!
อย่าตกใจทุกๆท่าน! ไม่ใช่เสียงฟ้าร้องแต่อย่างใด มันเป็นเพียงเสียงประท้วงของประชากรของข้าเท่านั้น พวกนั้นไม่พอใจนักที่ข้าไม่เอาอาหารให้พวกมันกิน แต่ข้าไม่มีเวลาว่างหาของให้พวกมันนี่! (ซับไตเติ้ล : ข้าหิวข้าวและท้องข้าก็ร้องประท้วงอย่ารุนแรงเนื่องจากน้ำย่อยของข้าไม่มีหน้าที่ทำงาน)
“หิว ...หิว ...เอาอะไรก็ได้มาให้ประชากรข้ากิน”ข้าเอามือทั้งสองข้างยันกำแพงบ้านเรือนไว้เพื่อไม่ให้ตนเองล้มลงด้วยความหิวและความอ่อนล้าที่สะสมมานาน
ข้าจะไม่โทษตัวเองหรอกนะว่าที่ข้าต้องมาทนในสภาพไม่ค่อยหล่อ...แบบนี้เพราะข้าทำก่อนคิด แต่นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของข้าก็แล้วกัน!
“ว้อย เข้าเด็กผมสีแสนแสบ เจ้าอยู่ที่ไหนของเจ้าหา”ข้าคำรามในลำคอก่อนจะพึมพำอย่างหัวเสีย เริ่มรู้สึกว่าถนนตรงหน้าตนเองมันเอียงได้แถมยังมัวๆอีกต่างหาก
“อะไรฟ่ะเนี่ย...”ข้าสะบัดหัวเพื่อไล่ความมึนงงนั่นออกไป แต่กลับกลายเป็นว่าข้ายิ่งเวียนหัวหนักกว่าเก่าจนถึงขั้นพยุงตัวเองไว้ไม่ไหวต้องล้มลงนั่งในที่สุด...นี่พวกเจ้าหน้าที่เล่นอะไรกับโซลวิญญาณรึไงกัน มันถึงเอียงไปมาแบบนี้
“ถ้าพวกเจ้าหน้าที่โซลมาเจอล่ะก็ ...ตำแหน่งข้า”ข้าครวญครางอย่างรันทด พวกเจ้ารู้รึเปล่าว่าตำแหน่งข้ามันสูงเพียงใด พวกเจ้าหน้าที่โซลเคารพข้ามากเชียวนะ(เพราะไม่เคยเห็นสภาพไม่ค่อยหล่อของข้าเหมือนพวกยมทูต) ถ้าพวกนั้นมาเจอข้าในสภาพแบบนี้ ...จากที่ไม่ค่อยมีใครเคารพข้าจะกลายเป็นไม่มีสักคนเลยน่ะเซ่!
“ท่าน ...เป็นอะไรรึเปล่า”เสียงหวานๆแต่ยังคงความเป็นชายไว้เอ่ยถามข้าจากด้านหลัง ถ้าข้ามีแรงมากกว่านี้ข้าจะตะโกนกลับไปว่า ‘เจ้าเห็นคนที่จะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่ไม่เป็นอะไรอย่างนั้นเรอะ เจ้าโง่!’ แต่นั่นล่ะ ข้าไม่มีแรงแล้วจึงได้แต่หันกลับไปมองอย่างด่าทอเท่านั้น
“ท่าน ...”
“เจ้า...”ข้ากับเด็กชายตรงหน้าสบตากันอย่างหวานซึ้ง(?) ข้าไม่รู้ว่าคนตรงหน้าข้ารู้สึกอย่างไร ..แต่ที่แน่ๆข้าอยากจะร้องไห้เหลือเกิน...
“เจ้าเด็กแสบทรวง ...ในที่สุดข้า...”ข้าโถมตัวไปกอดคนตรงหน้าอย่างซาบซึ้งทันทีก่อนจะน็อคคาขาของคนที่ตัวเองกอดอยู่ทันที
“เฮ้ย!”
เขาว่ากันว่าสิ่งที่ต้องการหามักมาหาเราโดยไม่รู้ตัว...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น