Disney Lend! เปิดตำนานเจ้าหญิงพันธุ์ใหม่!

ลำดับตอนที่ #9 : -- หนีการไล่ล่า ไอ้หื่นทั้งเจ็ด(?) --

“เหวอออ! ไปไกลๆนะไอ้เวร แก!!!”

“อะไรกันจ๊ะแม่คนดี มาหาพวกพี่เถอะน่า”

“ดื้อด้านไปก็เท่านั้น ที่นี่กลางป่าเชียวนะ”

“ยอมๆพวกฉันเถอะน่า”

“ว้ากกกกก! ถอยไปเดี๋ยวนี้!”

“เฮ้ย!”

ตึงๆๆๆ โครม!

ผมจัดการถีบพวกผู้ชายที่ไล่ตามตัวเองมาถึงบันไดด้วยแรงเท่าที่มี พวกนั้นร้องลั่นก่อนจะล้มลงไปทันที บ้างก็ล้มทับใส่กัน

ผมมองพวกคนแคระที่กลายเป็นไอ้หื่นอย่างด่าทอ แล้วรีบขึ้นไปบนห้องนอนของพวกนั้นทันที

ปัง!

“อะ อ้าว เฮ้ย!”เยี่ยมเลย! ไม่มีที่ล็อก! ผมหันหน้าอย่างร้อนรน ลงไปก็เจอแต่พวกนั้น บันไดก็แคบๆ หน้าต่างก็เล็กเหลือทน! ในห้องนี้ไม่มีอะไรเป็นอาวุธได้เลย

ฮือ ..โดนผู้หญิงปล้ำผมยอม แต่โดนผู้ชายด้วยกันปล้ำ(แม้ผมจะสวยเหมือนผู้หญิงก็เถอะ)ผมรับไม่ได้อย่างแรง! พวกนี้ไม่มีนิสัยที่เหมือนตอนกลางวันแม้แต่น้อย ผู้ชายแก่ๆที่ใส่แว่นตอนนี้ก็กลายเป็นไอ้หื่นที่สุดในกลุ่ม คนที่ชอบนอนก็หื่น ...คนที่ชอบจามก็หื่น ...หื่นๆๆๆ!
            ปัง!

“เฮือก!”ผมสะดุ้งสุดขีดด้วยความตกใจทันที พวกผู้ชายพวกนั้นมองผมอย่างกระหายพร้อมกับเดินเข้ามาหาทีละก้าว ..ทีละก้าว

“ยะ อย่าเข้ามานะ!”ผมไม่เข้าใจว่าคำพูดผมมันหมายถึง ‘เข้ามาเร็วๆ’ ในความคิดพวกนั้นรึไงกัน เพราะจบคำพวกนั้นก็พุ่งเข้ามาล้อมผมไว้ทันทีก่อนที่ไอ้หื่นที่สุดจะพุ่งเข้ามากอดผมอย่างรวดเร็ว

“เฮ้ ขืนไปก็เท่านั้น เธอมาเป็นของพวกฉันเถอะน่า พวกฉันไม่น่าคบตรงไหนกัน หล่อก็หล่อ มีเพชรก็มหาศาล”

“ใช่ พวกเราทำให้เธอสุขสบายไปได้ทั้งชาติ”พวกนั้นพูดยุยงผม ผมจะตกลงรับทำทันทีถ้าไม่ใช่เพราะว่าคนพูดคือพวกคนแคระ ไม่ใช่พวกนี้!

“ทะ ทำไม ..ทำไมพวกนายกลายเป็นแบบนี้”ผมถามอย่างไม่เข้าใจ แถมยังควบคุมเสียงไม่ให้สั่นไม่ได้ด้วย

“นั่นสิ พวกฉันก็งง อยู่บ้านดีๆ ตกกลางคืนมาก็อยู่ที่นี่แล้ว”

“ได้ราวๆหนึ่งอาทิตย์แล้วล่ะที่เป็นแบบนี้”

“อันที่จริง มันไม่เลวร้ายนัก เพราะพวกฉันมาเพชรพลอยได้จากที่นี่ทุกครั้ง”

“พอรู้ว่าที่นี่มีสโนว์ไวท์ พวกฉันก็รอมาตลอด”

“สุดท้ายก็เจอจนได้ เธอมันสวยเป็นบ้า แต่นิสัยรุนแรงชะมัด”

“แต่ก็ดี ...ถึงใจพวกฉัน”

“หา หมายความว่า อ๊ะ ไม่นะ”ผมพยายามถามว่าพวกนี้มาจากที่โลกเดียวกับผมรึเปล่า แต่ไอ้คนที่กอดผมมาตลอดก็ก้มลงมาถูไถซอกคอผมพร้อมกับลูบไล้ตัวผมไปมาอย่างกระหาย

“นี่ ปล่อยนะโว้ย! แก ...”ผมรู้สึกขยะแขยงและกลัวทั้งสองอย่าง จะสู้แรงก็สู้ไม่ไหว

“นี่เธอขัดขืนทำไม ขอบอกนะ ในโลกของพวกฉัน พวกฉันรวยมากเลยนะ พวกฉันเลี้ยงเธอได้”

“หา อะไร..”ผมถามอย่างงงๆ ไอ้คนที่กอดผมไว้จึงก้มลงมาจูบหน้าผากผมเบาๆแล้วอธิบายต่อ

“พวกฉันมาจากอีกโลกหนึ่ง ต้องเป็นงี้ทุกคืน หาทางกลับก็ไม่ได้ พวกฉันคิดๆกันไว้ว่าถ้าเล่นไปตามเนื้อเรื่อง แค่ดูแลเธอจนเจ้าชายมารับไป ก็อาจจะกลับได้”

“แต่คิดใหม่ เธอมันสวยเกิน พวกฉันจะไม่ทำตามเนื้อเรื่องแล้วล่ะ”อีกคนพูดขึ้น

“พวกฉันจะให้เธออยู่ที่นี่ อยู่กับพวกฉันทุกคืน”พูดพลางเข้ามาหอมแก้มผม

“พอสักที! ฉันไม่ได้มีไว้ระบายความอยากพวกแกนะโว้ย! ไอ้เวร รวยนักก็ไปหาที่ระบายที่โลกของพวกแกเซ่!”ผมตะโกนอย่างหมดความอดทน ทั้งผลักทั้งถีบไอ้คนที่กอดตัวเองแต่มันก็ไม่ปล่อยผมเสียที

“ทำไมเธอโหดนักนะ หรือว่าเนื้อเรื่องมันจะเพี้ยนแล้วกัน”พวกนั้นถามกันอย่างงุนงง ผมจึงอธิบายอย่างหัวเสียทันที

“ฉันก็มีโลกของฉันเหมือนกัน แล้วไม่รู้ด้วยว่าทำไมต้องมาอยู่ที่นี่...แต่ฉัน”

“ช่างสิ เธออยากแต่งงานกับไอ้เจ้าชายที่ไม่รู้จักหน้ารึไงกัน”พวกนั้นพูดขัดผมในจังหวะที่ผมพยายามจะบอกว่าตัวเองเป็นผู้ชาย

“ก็ไม่ แต่ถ้าต้องอยู่กับพวกแก ฉันแต่งกับเจ้าชายดีกว่า!”

“โห่!”พวกนั้นโห่พร้อมกับหัวเราะอย่างถูกใจ ผมอ้าปากจะด่า แต่เหมือนถูกเหวี่ยงอย่างแรงจนรอบๆด้านเป็นภาพมัวๆ มาได้สติอีกทีก็โดนขึ้นคร่อมแล้ว ...

“เอาน่า อยู่กับพวกฉันดีกว่าเยอะ นี่เจ็ดคนเชียวนะ เธอสุขใจแน่นอน”

“ปล่อยนะไอ้หื่น! แค่คิดนะฉันก็สยองชิบหายแล้ว! ฉันไม่ใช่ง่ายๆนะ ...เอามาคนละสิบล้าน”ผมพึมพำบอกเบาๆ ...อย่ามามองผมอย่างนั้นนะ เงินมันจำเป็นนี่นา!

“อุ๊บ ฮะๆ เธอนี่มันแปลกจริงๆสโนว์ไวท์ ได้สิ แค่สิบล้าน พวกฉันให้เธอได้”อ้าวเวร ให้ได้อีก

           จบคำ ไอ้คนที่คร่อมตัวผมไว้ก็ก้มลงมาจูบทั้งหน้าผาก แก้ม จมูก หู ซอกคอ ไล่ลงไปทุกที่ที่จะจูบได้จนผมร้องลั่น

“ไม่เอา!! อย่านะ อย่า!!”ผมร้องลั่นทันที พยายามตะเกียกตะกายสุดชีวิต ไม่รู้ว่าตัวเองโดนทำอะไรไปบ้าง รู้แค่ว่าขยะแขยงจนแทบขาดใจ

“อา ตัวหอมจังเลยสโนว์ไวท์”เสียงที่ดังขึ้นมาบอกทำให้ผมได้รู้ว่าคนที่เริ่มขมขื่นผมลดใบหน้าลงระดับหน้าอกผมไปแล้ว แต่พอรู้ตัวว่าโดนทำถึงไหนผมก็ยิ่งร้องลั่นพร้อมกับพยายามดิ้นอย่างเต็มที่

“ไม่เอา!! ม่าย ปล่อยฉัน หยุดนะ!!!!”พอโดนถอดเสื้อถลกกระโปรงทีละน้อยผมก็ยิ่งร้องลั่น รู้สึกกลัวสุดชีวิต จนแทบขาดใจ ผมทั้งดื้นทั้งร้องอย่างเอาเป็นเอาตายอยู่นานจนกระทั่ง....

“เฮ้ย เดี๋ยวก่อนไอ้ปอร์เช่ เธอร้องไห้แล้ว”พวกที่เคยล้อมเตียงไว้รีบดึงคนที่คลอเคลียเหนืออกผมออกทันที ผมหอบหายใจอย่างหนักก่อนจะรีบลุกขึ้นนั่งแล้วมองภาพตรงหน้า

รู้สึกว่าภาพตรงหน้ามันมัวมาก ผมจึงเอามือขึ้นมาขยี้ตาตัวเอง แต่ก็พบกับ ...กับ

“ขอโทษนะ อย่าร้องเลย”ใครบางคนเอามือมาเช็ดน้ำตาให้ผมเบาๆ ส่วนอีกคนก็เอาผ้ามาเช็ดน้ำตาให้ผม คนอื่นๆก็เข้ามาใส่เสื้อผ้าที่หลุดลุ่ยให้อย่างชำนาญแล้วห่มผ้าให้อย่างเสร็จสรรพ แต่ผมปัดมือพวกนั้นออกก่อนจะขยี้ตาเองด้วยความโกรธและไม่เข้าใจ....

ผมไม่เคยร้องมาก่อน ไม่สิ ไม่ได้ร้องมานานจนจำไม่ได้เลยล่ะ

“พวกฉันไม่ชอบเจ้าหญิงในดิสนีย์เท่าไหร่ มันดู...”

“อ่อนแอ สำออย เป็นบ้า”

“ก็เลยหมั่นไส้อยากแกล้งน่ะ แต่พอมาเจอเธอที่เป็นแบบนี้มันก็...”

“อยากแกล้งขึ้นกว่าเก่า แต่สงสัยพวกฉัน ไม่สิ ไอ้ปอร์เช่มันทำหนักเกิน ขอโทษนะ”พวกที่นั่งรอบเตียงสลับกันอธิบายพร้อมกับยกมือขึ้นเพื่อขอโทษผม ผมมองพวกนี้อย่างไม่เข้าใจ ใจหนึ่งอยากจะด่าแรงๆ อีกใจก็อยากจะลงไม้ลงมือด้วย

“ก็ฉันมาจากอีกโลกหนึ่ง ฉันหาทางกลับไม่ได้ แล้วนี่พวกแกยังจำมาทำอะไรแบบนี้อีก! บ้าเอ๊ย ถ้าฉันกลับไปได้ฉันจัดการพวกแกแน่!”ด้วยศาลเตี้ย!

“อ๊ะ ทำไมทำตัวไม่สมหญิงเลยน้า”

“แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก คนสวยๆทำอะไรก็น่ารักไปหมดนั่นล่ะ”

“จะจัดการพวกฉันเหรอ นี่ตัวจริงพวกฉันไม่ใช่โหลๆนะ”

“สวยอย่างนี้ มาเป็นเมียพี่ไหมน้อง”

“ไปตายซะให้หมด!!”ผมตะโกนด่าลั่น

“ฮ่าๆๆๆ!”พวกผู้ชายหัวเราะอย่างสะใจทันทีก่อนที่ไอ้คนที่ชื่อปอร์เช่จะเข้ามากอดผมไว้หลวมๆ(อย่างรวดเร็ว)พร้อมกับคลอเคลีผมอีกครั้ง

“อา แต่ฉันยืนยันจะขอตัวเธอนะ นี่ ฉันจะรับผิดชอบให้เลยเอ้า เรียกร้องค่าเสียหายมาได้”

“ไปไกลๆ! ฉันไม่สนใจผู้ชายหน้าส้น.... อย่างแก”ผมตวาดก่อนจะพยายามผลักหมอนี่ออก ดูเหมือนไอ้ปอร์ช่งปอร์เช่จะช็อกกับคำด่าผมจึงนิ่งค้างไป ผมจึงอาศัยจังหวะนี้ลุกออกจากเตียงผลักคนที่ขวางออกให้หมดแล้ววิ่งหนีลงไปด้านล่างอย่างรวดเร็ว

ตึกๆๆ

“ยะ ยัยปากดี!! คืนนี้เธอเสร็จฉันแน่!”เสียงตะโกนดังออกมาจากห้องในขณะที่ผมวิ่งลงบันได ผมรีบวิ่งจะหนีไปที่ประตู ...แต่ก็พบกับประตูที่ถูกตะปูตอกไว้จำนวนมาก ผมจึงรีบวิ่งไปที่ห้องครัวทันที

“กลับมานี่เลยยัยสโนว์ไวท์! คิดว่าจะ ..หนี ..ฉัน”พวกหื่นทั้งเจ็ดวิ่งเข้ามาที่ห้องครัวทันทีโดยมีไอ้ปอร์เช่เป็นแกนนำ แต่เสียงของมันก็เริ่มขาดหายไปเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ในมือผม

“ถ้าต้องเสียความบริสุทธิ์ให้แกอ่ะนะ ...ฉันยอมฆ่าพวกแกให้ตายดีกว่า!!!”ผมตวาดลั่นก่อนจะขว้างมีดไปใส่พวกนั้นทันที

“เฮ้ย!! บ้าแล้วยัยสโนว์ไวท์!”

“จะว่างั้นก็ตามใจแก ฉันไม่สนหรอกโว้ย! เพราะยังไงแกก็ต้องตายวันนี้เท่านั้น!!”ผมตวาดก่อนจะขว้างซ้อมและมีดเล็กๆไปใส่พวกนั้นทันที ไอ้พวกหื่นรีบวิ่งหนีกันอย่างเอาเป็นเอาตายทันที ผมเอาผ้ามาคาดทั้งบ่าทั้งเอวตัวเองไว้ก่อนจะเสียบมีด ซ้อมและของมีคมทุกอย่างใส่ผ้าเพื่อเป็นที่เก็บก่อนจะวิ่งออกไปเพื่อจัดการพวกนั้นตามที่ตัวเองประกาศลั่นไว้

“พวกแก กล้าเล่นกับไอ้ราสแกอย่าอยู่เลย!!!”

“เฮ้ย! สโนว์จากไหนวะเนี่ย!”

“โหดชิบหาย เหวอ! นี่เธอเอาจริงเหรอ!”ไอ้หื่นคนหนึ่งร้องเมื่อเกือบโดนมีดเฉาะหัวก่อนจะรีบลุกหนีอย่างจ้าละหวั่น บ้านที่เคยมีคนเตี้ยๆอยู่ พอมาเจอคนตัวใหญ่ถึงเจ็ดคนมันก็เล็กไปทันตา ทำให้พวกนั้นหนีผมไม่พ้น จะออกทางประตูพวกนั้นก็เป็นคนปิดตายมันเอง ออกทางหน้าต่างก็เล็กเกินไป ดังนั้นวันนี้พวกนั้นต้องมีแผลไม่ก็ตายไปซะ!

“บ้าเอ๊ย! แบบนี้ก็เหมือนเรื่องสโนว์ไวท์แบบดั้งเดิมเซ่!”

“ทำไมฉันต้องมาวิ่งหนีผู้หญิง ...อ้ากกกกก!!!”เกลียดที่สุดที่โดนทำใส่อย่างดูถูกแบบนี้ แม้ว่าร่างกายผมจะเป็นชายทั้งแท่ง แต่มันอ้อนแอ้นขึ้นมากซ้ำยังแรงน้อยอีกต่างหาก ...แต่ถึงอย่างนั้นใช่ว่าจะมาทำแบบนี้กับผมได้นะ!

คอยดูเถอะฉันจะจับพวกแกเชือดให้หมด!