ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : -- สู่โลกใหม่ กับไอ้เตี้ยทั้งเจ็ด(?) --
“อูย”ผมค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะเอามือแตะที่หน้าผากเบาๆ เจ็บ ...เจ็บสุดๆไปเลย นี่มัน เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย รู้สึกมึนๆคิดอะไรไม่ออกเลย
“เธอฟื้นแล้ว!”
“ใช่ๆๆ เธอฟื้นแล้ว!”
“ทำยังไงดีๆ เธอฟื้นแล้ว!”
ผมเอามือกุมหัวตัวเองด้วยความรำคาญ เสียงมากมายดังอย่างโกลาหลราวกับปรมาณูตกใส่กระบาลตัวเองยังไงยังงั้น เงียบหน่อยเซ่!
“เงียบทีเถอะ ...”ผมพูดออกไปเบาๆก่อนจะพยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้น ขยี้ตาตัวเองอยู่สามสี่ทีถึงค่อยมองชัดขึ้น ...อะไรเนี่ย ไอ้เตี้ยหลายคนนี่มันอะไรกัน
“เธอเป็นใคร ทำไมถึงมาล้มหน้าบ้านเรา”
“เธอเป็นอะไรรึเปล่าสาวน้อย”
“เธอสวยมากๆ เธออาจจะเป็นเจ้าหญิง”
“หา! เจ้าหญิงงั้นเหรอ!”
“ทำยังไงดีๆ เธอเป็นเจ้าหญิง!”
“โอ๊ย! เงียบซะที! หัวฉันจะแตกตายเพราะพวกแก!”ผมตวาดออกไป แต่เสียงที่ออกไปก็ยังคงหวาน ...หวานกว่าเดิมอีกต่างหาก ผมสะบัดหัวไล่ความมึนงงมองไปรอบๆ ...บ้านเก่าๆ(แต่ก็ดีกว่าบ้านผมอยู่เหมือนเดิมนั่นล่ะ) กับไอ้เตี้ยหน้าแก่ ...ห้า ..หก ...เจ็ด คน
“เอ่อ พวกนายเป็นใคร”ผมลดระดับเสียงลงเมื่อพวกนั้นมองผมนิ่งไม่ขยับเขยื้อน
“ฉันชื่อด็อก นี่คือโดปี๊ สลีปปี๊ กรัมปี๊ สนี๊สซี่ แฮปปี๊ แบชฟูล... ”
“ห๊ะ!?”ผมร้องอย่างประสาทแตกทันที อะไรนะ พวกนี้พูดอะไรกัน อย่าบอกนะว่านี่ชื่อคนน่ะ บ้าไปแล้ว มันกะเอาคล้องหรือกะให้ฮา ..หรือยังไง!?!?
“อะ เอ่อ สาวน้อย เอ๊ย คนสวย เอ๊ย องค์หญิง ใช่ๆ องค์หญิง บอกชื่อเธอหน่อยได้ไหม”ผู้ชายใส่แว่นดูแก่ๆถามผม แถมยังพูดผิดบ่อยชะมัด
“เอ๋ ชื่อฉันเหรอ เอ่อ..”ผมพยายามนึกชื่อ เอ๋ พวกนี้มันคุ้นๆผมนะ เรียกว่าอะไรกันนะ คนเตี้ยทั้งเจ็ด ไอ้แคะทั้งเจ็ด หรือยังไงกันนะ เหมือนว่าผมจะมาอยู่ในเรื่อง...
“สไนท์ไวท์ ไม่ใช่สิ สโนว์ไวท์ ล่ะมั้ง”ผมตอบ ถ้าจำไม่ผิดล่ะก็นะ พวกเตี้ยทั้งเจ็ดฮือฮาทันทีก่อนจะพูดคุยกัน ผมเองก็อาศัยจังหวะนี้รีบเค้นความคิดออกมาทันที
เมื่อคืนนี้ผมสลบไป แล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย แต่เมื่อคืนนี้เหมือนฝัน ...ฝันว่ามีใครมาจูบหน้าผากตัวเองแล้วพูดว่า
‘สโนว์ไวท์คนสวย เธอต้องทำงานอีกแล้วนะ แต่มันไม่หนักหรอก ...’ ผมก็จำได้ราวๆนี้ เสียงที่พูดกับผมมันนุ่มนวลมาก แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่ผมจะสนใจเพราะผมสนใจคำบางคำในประโยคนั้น...
... ‘ทำงานอีกแล้วนะ’ ...
ทำงานอีกแล้วงั้นเหรอ!! ทำไมมันต้องทำงานตลอดเลยวะ! ซินเดอเรลล่าก็แล้ว นี่ยังสโนว์ไวท์อีกเหรอ!! พวกนี้เป็นถึงเจ้าหญิงเลยนะ เป็นเจ้าหญิงก็ต้องอยู่ในราชวัง ชี้นิ้วสั่งคนอื่นไปวันๆไม่ใช่รึไงกัน!?
“อะ เอ่อ เจ้าหญิงสโนว์ไวท์ ทำไมเธอมาสลบอยู่หน้าบ้านพวกเราได้ล่ะ”ผู้ชายใส่แว่นคนเดิมถามผม อันที่จริงผมว่าจะตอบไปว่า ถูกไอ้บ้าคนหนึ่งวิ่งตามหารักจนฉันต้องวิ่งหัวซุกหัวซุน สุดท้ายหัวโขกต้นไม้เป็นลม จบ แต่คิดอีกที ไปตามเนื้อเรื่องดีกว่า
“คือว่าฉันน่ะ ถูกแม่เลี้ยง(รึเปล่า) ตามฆ่าน่ะจ้ะ เธอโหดเหี้ยมใจร้ายสมควรตาย!(ใส่อารมณ์)มาก ฉันต้องหนีจากการตามล่าของนายพราน สุดท้ายก็เลยมาเป็นลมหน้าบ้าน(อ๊ะ หรือกระท่อม)นี้น่ะจ้ะ”ผมพูดพลางตีหน้าเศร้า รู้สึกว่าเรื่องที่ตัวเองเล่าไปตามเนื้อเรื่องนั้นเหมือนกับตอนที่ยัยแม่เลี้ยงสั่งให้ไอ้ถึกสองคนนั้นตามฆ่าผมไม่มีผิด
“โอ้ เธอช่างน่าสงสาร”
“ไอ้นายพรานนั่นช่างเลวทราม!”
“เราจะทำยังไงดี”
“เราต้องช่วยเธอนะ”
“ใช่แล้ว เธอเป็นถึงองค์หญิงเชียวนะ”พวกนั้นเริ่มสุมหัวพูดกันอีกครั้ง ผมเกาหัวอย่างไม่ใส่ใจ พลางมองไปรอบๆ เตียงที่เรียงรายเจ็ดเตียง บ้านรกๆแต่ดูไม่ได้ใหญ่เวอร์เหมือนบ้านยัยแม่เลี้ยงจอมโหดนั่น
ถ้าต้องทำงานที่นี่คงไม่หนักหนาอะไรใช่ไหม ...ใช่ไหม...
“เอ่อ ทุกคนจ๊ะ คือฉันขออยู่ที่นี่ได้ไหมจ๊ะ ฉันสามารถทำงานบ้านให้พวกเธอได้นะจ๊ะ ทั้งซักผ้า(แบบเท้า) กวาดบ้าน(แค่เอาไม้กวาดปัดๆก็พอมั้ง) แล้วก็ ...ทำครัว!”
“ทำครัว!!”พวกนั้นร้องอย่างตื่นเต้นทันทีก่อนเริ่มพูดไปมาอีกครั้ง ฮ่าๆๆ มันจะไปยากอะไรล่ะ แค่ไปล่าสัตว์ป่ามาย่างกินแค่นี้ก็เท่านั้น แล้วอีกอย่างผมก็แค่ขออาศัยอยู่ให้แผลที่หัวมันดีขึ้นก็เท่านั้น
“ได้ๆๆๆ พวกเราให้เธออยู่ที่นี่ได้”พวกนั้นบอกผมหลังจากปรึกษากันได้ครู่หนึ่ง
“จริงหรือจ๊ะ!?”ผมถามด้วยใบหน้าตื่นเต้นทั้งที่รู้ดีอยู่แล้ว
“ได้สิๆๆๆ!”พวกนั้นร้องโวยวายอย่างยินดีโดยมีผมยิ้มเหี้ยมอยู่ด้านหลัง ...
โด่ เรื่องนี้หมูๆน่า
“ฮ่าๆๆๆ! อะไรมันจะง่ายปานนี้กัน!”ผมแอบวิ่งมาหลังบ้านเพื่อหัวเราะ เมื่อพวกสัตว์ต่างๆต่างเข้ามาช่วยเหลืองานบ้านผมจนหมด และเพื่อไม่ให้พวกนั้นรู้ว่าเป็นการใช้แรงงานทางอ้อม ผมจึงช่วยทำงานด้วยนิดหน่อย
ถ้าทุกวันเป็นอย่างนี้ ผมก็ว่ามันโอเคเลยล่ะ ถึงบ้านนี้ ไม่สิ ถึงมันจะเป็นกระท่อมเล็กๆ แต่มันก็อยู่ท่ามกลางป่าที่สวยสุดๆ มีสัตว์คอยช่วยงานผมมากมาย และที่สำคัญ เวลาเช้าผมครองบ้านนี้!
พวกคนแคระพวกนั้นทำงานทั้งวัน และของที่พวกนั้นได้กลับมาคือเพชรพลอยมีค่ามหาศาล! ถ้าผมแอบขโมยไปขายล่ะก็รวยแหลกๆ!
จิ๊บๆๆ
“จ๋า มาตามฉันหรือจ๊ะ จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะจ้ะ”ผมรีบเปลี่ยนท่าทีทันทีเมื่อเสียงนกดังลอยมา ผมหันกลับไปพูดด้วยอย่างเบิกบาน อันที่จริงผมไม่รู้หรอกนะว่านกพวกนี้ร้องบ้าอะไร แต่ผมก็พูดไปงั้นๆล่ะ
“ดา ดาดา ดา~”ผมร้องเพลงออกไป ถ้าคนที่โลกผมได้ยินที่ผมร้องแบบนี้ล่ะก็ ผมฆ่าตัวตายเลยดีกว่า ที่ผมต้องทำแบบนี้เพราะว่า ทุกครั้งที่ผมร้องเพลง พวกสัตว์จะเบิกบาน ร้องเพลงตาม ...และทำงานเร็วขึ้น
จิ๊บๆๆๆๆ!
พวกนกต่างส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวน่ารำคาญจนผมอยากจะกระชากปืนขึ้นมายิงทิ้งซะ! แต่เพราะพวกมันทำงานเร็วขึ้น ผมจึง(พยายามฉีก)ยิ้มอย่างอ่อนหวานพร้อมกับร้องเพลงต่อไป
“เราจะทำอะไรให้พวกนั้นกินดีจ๊ะ อะไรนะ พายงั้นเหรอ!!”ผมตวาดทันทีเมื่อพวกสัตว์ต่างโบยบายไปที่อุปกรณ์ทำพายที่ทำค้างไว้
จิ๊บๆๆๆ!
พวกนกและสัตว์ต่างแตกตื่นทันทีเมื่อผมตะโกนเสียงดัง ผมรีบเก็บอาการก่อนจะยิ้มออกไปใหม่ ชิ ก็อยากให้ทำพายทำไม คิดว่าผมทำเป็นงั้นเหรอ
แต่ ...แค่เอาไส้ยัดใส่แล้วเอาแป้งโปะๆแค่นี้ก็พอแล้วมั้ง มันคงไม่ยากอะไร ในเมื่อผมอยู่ในร่างของสโนว์ไวท์ที่ทำงานบ้านเก่งอยู่แล้ว(แม้ว่ารูปร่างผมยังชายทั้งแท่งก็ตาม)
“แหะๆ ขอโทษนะจ๊ะ คือฉันตื่นเต้นมากที่จะได้ทำอาหารกับพวกเธอ เรามาทำพายกันเถอะจ้ะ ช่วยเตรียมของไว้ให้ด้วยนะจ๊ะ”ผมยิ้มพร้อมกับสั่ง พวกนี้รีบเข้ามาช่วยผมทันที ผมมองพวกนกที่เริ่มทำพายก่อนจะก้มลงมองแป้งตรงหน้าตัวเอง
อืม ..ผมอาจจะต้องทำแป้งให้แบนๆ เพื่อไว้เป็นหน้าพาย แล้วก็ทำแป้งอีกอันเป็นแท่งยาวๆเพื่อล้อมพายไว้ ...ที่เหลือก็ทำเป็นแท่งไว้แต่เอามาทับๆกันเป็นกากบาทให้ดูหรูขึ้นก็เท่านั้น
แหม ก็อย่างอื่นพวกนกทำไปหมดแล้วนี่ ฮ่าๆๆ!
“หุ๊ๆๆ อาหารเราต้องอร่อยแน่ๆเลยจ้ะ จริงสิ ในระหว่างที่ฉันทำพาย พวกเธอช่วยทำอาหารรอทีนะจ๊ะ”ผมขอร้องพวกสัตว์ที่เหลือ พวกนั้นรีบพยักหน้ารับก่อนจะเริ่มช่วยกันทำอาหารให้ผม
ดูสิครับ ผมขอร้องให้ช่วย แต่กลับกลายเป็นว่าพวกนั้นซื่อทำให้ผมหมดจริงๆ ....ผู้หญิงสวยๆนี่ร้ายจริงๆเลยน้า
“ฮายโฮ่ ฮายโฮ่ ...”เสียงเพลงของไอ้เตี้ยทั้งเจ็ดดังขึ้นมาแต่ไกล ผมตื่นขึ้นมาพลางหาวหวอดๆก่อนจะเดินไปคนซุปหม้อใหญ่ที่พวกสัตว์ช่วยกันทำไว้ให้ แต่ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพอตกเย็นแล้วพวกนั้นถึงได้รีบหนีออกไป
สงสัยจะรีบกลับไปนอน
“อืม ทุกอย่างก็เสร็จแล้ว ให้พวกนี้กินข้าวแล้วขึ้นนอนเลยก็ได้มั้ง”ผมพึมพำกับตัวเอง เพราะผ้าที่ตากไว้ก็เก็บแล้ว จานอาหารก็เตรียมไว้แล้ว เหลือแค่เทซุปใส่ พายก็เตรียมไว้แล้ว บ้านก็กวาดถู เตียงก็ทำความสะอาด ทุกอย่างเรียบร้อยหมด(แน่นอนว่าพวกสัตว์ทำให้หมด)
ปัง!
เสียงประตูดังขึ้น แต่ผมยังยุ่งอยู่กับการเทซุปใส่จานให้หมด เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เดาว่าพวกนั้นคงหิวมากแล้วล่ะ ดีเลย กินเร็วๆไปซะผมจะได้รีบเข้านอน
“กลับมาแล้วเหรอ ...”ผมหันไปด้านหลังเพื่อยิ้มต้อนรับ แต่กลับต้องนิ่งเงียบไปเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าผม ..มันไม่ใช่ ..
เสื้อผ้าก็อย่างเก่า อุปกรณ์ที่เอาไปทำงานเมื่อเช้า กลับมาก็ยังเหมือนเก่า แค่สกปรกขึ้นเล็กน้อย ...ทุกอย่างเหมือนเดิมเพียงแต่.. แต่มัน...
“พะ พวกนายเป็นใคร”ผมค่อยๆถอยหลังด้วยความกลัว เพราะพวกผู้ชายตรงหน้าผมตัวใหญ่ทุกคน ผมในสภาพนี้เอาชนะใครไม่ได้หรอกนะ!
“อะไรกันสโนว์ไวท์คนดี จำพวกฉันไม่ได้เลยเหรอ”ผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามากอดผมไว้ก่อนจะคลอเคลียใบหน้าผม ผมเกิดอาการชะงักค้างจ้องพวกนี้อย่างไม่เข้าใจ พวกนี้เป็นโจรรึไงกัน ...
“อะ อะไร ...อะไรของพวกนาย ..พวกคนแคระล่ะ!”ผมรีบตั้งสติผลักคนที่เข้ามาคลอเคลียตัวเองแต่แรงผมก็ทำได้แค่ให้มันเงยหน้าขึ้นเท่านั้น ไม่สามารถผลักให้เลิกกอดผมได้
“จะไปสนพวกคนแก่นั่นทำไม มาสนใจพวกฉันดีกว่า ...ถึงใจกว่าเยอะ”จบคำคนที่กอดผมไว้ก็รีบก้มหน้ามาลงหอมแก้มผมทันที
ผมนิ่งค้าง ปล่อยไว้ผู้ชายคนนี้คลอเคลียตัวเองไปเรื่อยๆจนเริ่มลงสู่ซอกคอ ...มองพวกที่เหลือ พวกนั้นก็ยิ้มอย่างชั่วร้าย ....
“อะ อะ...อ้ากกกกก!!!”ผมร้องลั่นทันที หวังว่าใครสักคนจะได้ยินบ้าง ...
กลางป่าลึกแห่งนี้...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น