ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : - ลา ...ซินเดอเรลล่า -
“ไม่นะ ไม่ ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง โธ่เอ๊ย”ผมบ่นพึมพำพลางจิ้มไก่มาใส่จาน การโวยวายหน้าวังไม่เป็นผล ผมจึงต้องระเห็จตัวเองมาที่นี่จนได้
มันอาจไม่เลวร้ายนัก เพราะผมเห็นสามงามมากมายที่นี่และมีอาหารไม่อั้น แต่มันเลวร้ายตรงที่ว่าสามงามทั้งหลายนั้นโดนไอ้เจ้าชายนั่นปฏิเสธรักไปหมด!!
ถ้าเป็นผมนะ ผมจะรับพวกเธอมาเป็น โคตรราชินี ราชินี โคตรมเหสี มเหสี เมียหลวง เมีย เมียน้อย สนมยอดรัก สนมยอดชู้ สนมยอด บลาๆๆ จนได้มาครบทุกคนเลยนั่นล่ะ! ดูสิครับ พวกเธอแต่ละสวยน้อยเมื่อไหร่กัน ยกเว้นยัยผู้หญิงหน้าแก่สองคนนั่น เจ้าชายต้องคิดแน่นอนว่าพายายแก่สองคนมาให้ตัวเองเลือกได้ยังไง
เฮอะ คิดว่าตัวเองหล่อนักรึไงวะ ...แอบหาวอีก(อันที่จริงแค่อิจฉาที่เขาหล่อกว่า) เฮ้อ ผมจะมาบ่นเรื่องนี้ทำไมกัน กินข้าวต่อไปดีกว่า จะได้หาทางหนีออกจากที่นี่ไปด้วย
“อะไรเนี่ย น่าอร่อยชะมัด สวรรค์แล้วฉัน”ผมพึมพำเบาๆพลางตักอาหารที่เรียงบนโต๊ะยาวเป็นสิบเมตรใส่จานตัวเองพลางเดินกินไปด้วย ยังไงก็ไม่มีใครสนใจผมอยู่แล้ว เพราะไปมุงดูไอ้เจ้าชายนั่นหมด ดังนั่นผมคงไม่ต้องรักษาภาพพจน์ให้ซินเดอเรลล่าหรอก
“งั่มๆๆๆ อร่อยชิบ แม่งเอ๊ย น้ำตาจะไหล”ผมพูดไปกินไปอย่างตื้นตัน ชาตินี้คงไม่มีโอกาสได้กินอีกแล้ว เพราะงั้นถ้าออกไปจากโลกนี้ไม่ได้ผมก็ขอฆ่าตัวตายด้วยการกินจนท้องแตกตายนี่ล่ะ!
“ขอโทษนะครับ”
“อะ แค่กๆๆ!!”ผมหันหน้าไปมองคนที่กล้ามาขัดจังหวะการกินของตัวเอง แต่คำด่ากลับกลืนลงคอไปทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นใคร และสงสัยผมจะตกใจเกินเลยสำลักอาหารซะอย่างนั้น
“นี่น้ำครับ เป็นอะไรรึเปล่าครับ”คนที่มาทักผมยื่นแก้วน้ำมาให้พร้อมกับมองผมอย่างเป็นห่วง ผมดึงแก้วน้ำมาก่อนจะดื่มอึกใหญ่พร้อมกับหอบหายใจอยู่สองสามครั้งเพื่อตั้งสติ ...อะไรกัน ไม่ได้อยู่ตรงนั้นเรอะ แล้วเลือกผู้หญิงเสร็จแล้วรึไงกัน...
“ดีขึ้นรึเปล่าครับ”ผมกลืนน้ำลายเอื้อกด้วยความเสียว ถึงหมอนี่จะไม่มีตัวตนจริงบนโลกของผม แต่ก็เป็นถึง ‘เจ้าชาย’ ในโลกนี้ ถ้าผมด่าไปคงมีหวังตายแหงๆ
“เอ่อ อะ ...ค่ะ ดีขึ้นแล้วค่ะ”ผมพยายามยิ้มพร้อมกับพูดอย่างรื่นไหลที่สุด พลางเหลือบไปมองกลุ่มหญิงสาวที่มองมาที่ผมอย่างอิจฉา ..เฮ้ เลือกคู่เสร็จแล้วเหรอ ตะ แต่จะว่าไป กว่าผมจะมางานก็เริ่มนานแล้วนี่ คงหมดผู้หญิงจะให้เลือกแล้วแหงๆถึงมาลงที่ผม
“ให้เกียรติเต้นรำกับผมได้ไหมครับ”เจ้าชายพูดพลางโค้งให้ผม นี่ล่ะทำให้ผมเหงื่อแตกหนักกว่าเก่า จะบ้าเหรอครับ ...ผมเต้นรำเป็นซะที่ไหนกัน!! หรือต่อให้เต้นเป็นก็เถอะ ผมก็ต้องเต้นเป็นแต่ท่าผู้ชายอยู่แล้วล่ะ!
“อะ เอ่อ คือว่า ฉันรู้สึกไม่ดี เท้าก็เจ็บๆอยู่น่ะค่ะ คงเต้นไม่ได้”ผมพยายามให้ปฏิเสธอย่างนุ่มนวลที่สุดโดยแอบร้องไห้อยู่ในใจ ให้เต้นแบบในผับน่ะ สบายมาก แต่เต้นแบบไฮโซนี่ฆ่าผมเถอะ แถมมีหวังผมแอบเหยียบกระโปรงตัวเองแหงๆ
“คุณไม่สบายหรือครับ เหงื่อไหลมากเชียว”เจ้าชายพูดอย่างตกใจโดยไม่แตะต้องตัวผม ฮือ ก็ผมกลัวน่ะเซ่! ทั้งพระราชาที่อยู่ด้านบน ทั้งทหาร ทั้งพวกผู้หญิงต่างจ้องผมอย่างลุ้นๆโดยเฉพาะพระราชา!
“ค่ะ ใช่ค่ะ ฉันรู้สึกเวียนหัว แต่ฉันก็อยากมางานเลี้ยงน่ะค่ะ เลยฝืนมา”ผมทำหน้าตอแหลอ่อนแออย่างที่สุดพร้อมกับเอามือมาแตะหน้าผากก้มหน้าลงเพื่อให้เหมือนคนป่วยอย่างที่สุด แต่พอก้มหน้าได้เท่านั้นผมก็เบิกตากว้างเหงื่อแตกกว่าเก่าทันที...
จะทำยังไง ..ถีบเจ้าชายแล้วหนีเลยเหรอ ไม่ได้ มีทหารเฝ้าทางออกเป็นสิบๆ เต้นกับเจ้าชายเหรอ ..ไม่เอาเด็ดขาด เดี๋ยวโดนข้อหาทำให้เท้าเจ้าชายระบม หรือจะ...
“งั้นไปนั่งพักเถอะครับ มากับผมสิ”ไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไรต่อ เจ้าชายก็โอบผมไว้พร้อมกับยิ้มให้อย่างอ่อนโยน แต่มันทำให้ผมเหงื่อแตกยิ่งกว่าเดิม แบบนี้ผมก็หนียากกว่าเก่าสิ!
“หน้าคุณซีดกว่าเดิมอีก มาเถอะครับ ผมจะพาคุณไปพักที่สวน ที่นั่นสวยมาก มันคงช่วยคุณได้”
“คะ คือ แบบว่ามันก็..”ผมพยายามหาข้ออ้างเพื่อที่จะหนี
“คือฉันต้องกลับแล้ว ..“
“ทำไมล่ะครับ คุณพึ่งจะมาเอง อยู่ต่อเถอะครับ”
“ไม่ได้ค่ะ คือ คุณพ่อคุณแม่ฉันให้รีบกลับ ท่านเป็นห่วง”แต่พ่อแม่จริงๆของผมไม่อยากให้ผมกลับบ้านแม้แต่น้อย ให้รถชนไปเลยยิ่งดี จะได้ค่าประกัน เอ่อ เอาเถอะน่า ปล่อยผมไปเถอะ
“งั้นผมจะบอกพวกท่านให้เอง ไหนครับพ่อแม่ของคุณ”ไอ้ชิบ...
“เอ่อ อยู่ต่อก็ได้ค่ะ โฮ๊ะๆๆ!”ผมหัวเราะอย่างคุณหนูก่อนจะปล่อยให้ไอ้เจ้าชายมันประคองมันต่อไป บรื้อ ขนลุกโว้ย
“คุณสวยเหลือเกิน ผมไม่เคยเห็นใครสวยเท่านี้มาก่อน”ไอ้เจ้าชายชมผมอย่างจริงใจด้วยใบหน้าหล่อๆ แต่มันทำให้ผมอยากเอาใบหน้านั้นมา ยี้ๆๆๆ กระทืบๆๆมันซะ!(อิจฉาก็ว่ามา)
“งั้นหรือคะ ขอบคุณค่ะ”ผมยิ้มก่อนจะแอบเบนหน้าไปทำหน้าขยะแขยงแล้วหันกลับมายิ้มดังเดิม แน่นอน ผมต้องสวยอยู่ด้วย เพราะผมได้ใบหน้าของซินเดอเรลล่ามานี่ ...แต่อย่าเห็นรูปร่างผมเลย ยัยนางฟ้านั่นก็แสนจะแสบ เอาฟองน้ำมายัดให้ผมอีก!
“ใบหน้าคุณขาวใส ปากก็แดงก่ำ ผมสีทองคุณช่างโดดเด่น คุณดูราวกับนางฟ้าตัวน้อยๆ”ผมสูงๆพอกับมันเลยนะ! แล้วนี่อะไร อย่ามาลูบใบหน้าคนอื่นตามใจชอบนะไอ้บ้า กร๊าซซซซ!!
กึกๆๆ
“ขะ ขอบคุณ ..มาก ..ค่ะ”ผมพยายามฉีดยิ้มจนเกินเสียงฟันกระทบ จนสุดท้ายก็ได้กัดฟันพูดออกไปด้วยความรับไม่ได้
“ผมหลงใหลคุณ คุณจะมาอยู่เคียงข้างผมได้หรือไม่”พูดพลางค่อยๆยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ผม ผมตัวเกร็งในทันทีก่อนจะพยายามหาทางหนี สวนนี่มันกว้าง แต่อย่างน้อยก็น่าจะหลบได้สักพักแล้วค่อยหนีนั่นล่ะ
“อ้ากกกกก!!!”ผมร้องลั่นก่อนจะผลักไอ้เจ้าชายออกทันทีแล้วรีบวิ่งหนี ผมวิ่งไปทางที่เหมือนจะเป็นป่าทึบ น่าจะปีนขึ้นไปบนต้นไม้แล้วหนีได้นะ
“เฮ้ย!”
โครม!
แต่เพราะตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยแม้แต่จะแตะรองเท้าส้นสูงเลย(เคยแต่โดนแม่เอาฟาดหัว) ทำให้วิ่งไปนิดเดียวผมก็ล้มลง
“คุณ! เป็นอะไรรึเปล่าครับ!”ไอ้เจ้าชายที่พึ่งได้สติรีบวิ่งเข้ามาหาผมทันที ผมเองก็พยายามลุกขึ้น แต่เพราะระยะห่างไม่มากทำให้แป๊ปเดียวไอ้เจ้าชายก็เข้ามาพยุงผมขึ้นจนได้
“ปล่อยโว้ย!”แต่ผมก็สะบัดตัวหนีอย่างทันทีพร้อมกับทิ้งรองเท้าแก้วไว้ ผมไม่ทิ้งข้างเดียวนะ ให้แบบแพคเกตเอาไปมันทั้งสองข้างเลย!!
พอทิ้งรองเท้าได้ผมก็รู้สึกวิ่งเร็วขึ้น เจ๋งแฮะ ไอ้ชุดนี่มันก็หนาพอดู ทำให้นอกจากแถวแขนแล้ว ผมไม่บาดเจ็บอะไรเลย วู้ สบายผมล่ะ
ตุบตับๆๆ!!
ผมหันไปมองอย่างงงๆเมื่อได้ยินเสียงนี้ดังกระหึ่ม
“แว้กกกก!”ผมร้องลั่นทันที ม้า! ทหาร! มันจะพ่อบุญทุ่มไปไหนวะเนี่ย!! อะไรจะหลงรักกันง่ายปานนั้นกัน! ขนลุกชิบหาย นี่ถ้าผมโดนจับได้ต้องแต่งงานกับหมอนั่นใช่ไหม ไม่เอาแน่นอน!!
หมั่นไส้มัน มันหล่อกว่าผมอ่ะ!!
(ในที่สุดก็ยอมรับ)
ตึกๆๆๆ!!
“ได้โปรดอย่างหนีผมมมม!!”เสียงไอ้เจ้าชายดังไล่มาราวกับหัวใจจะขาดลอนๆ ผมจึงหันกลับไปตอบ
“ทิ้งความรักของคุณไว้ตรงนั้นนนนน~ ทุกวานวันที่เรามีให้เราช่าง ...ร้าวราน(ตะคอก)!! เชิญคุณอำลารักเก่า ...เชิญคุณบรรเทารักใหม่ ...ฉันจะไม่มีวัน อัน อัน อัน อัน(เอคโค่เพื่อสมจริง) ....รักแก๊!!!”
ตึ้ง!!
ทันทีที่ผมหันกลับมาหัวของผมก็โขกกับกิ่งไม้ใหญ่อย่างแรง!
โครม!
ผมล้มลงในทันที รู้สึกสติตัวเองดับวูบลงอย่างรวดเร็วพอๆกับเลือดที่ไหลทะลัก รู้สึกว่าผมจะดับสมเพชพอสมควร ขอแบบสลบทั้งที่โดนแทงไม่ได้รึไงวะ ให้สมศักดิ์ศรีผมเซ่!!
“บะ ..บะ”ไม่ทันที่ผมจะได้ด่าโชคตัวเอง แสงสว่างก็วาบขึ้น พร้อมสติผมที่หมดลง
ตึง ...ตึง ...ตึง ...
เข็มยาวและเข็มสั้นชี้ที่เลขสิบสอง ….
เสียงนาฬิกาดังบอกเวลาเที่ยงคืน ….
เวลาแห่งความสุขของเจ้าหญิงซินเดอเรลล่าได้หมดลง ...
บนหอคอยนาฬิกาสูงใหญ่ ...ร่างสูงโปร่งคลี่ยิ้มออกมาบางๆ หูกับหางกระต่ายกระดิกอย่างถูกใจพร้อมกับคำพูดที่หลุดออกมาเบาๆ
“ทำไมเจ้าหญิงของฉันถึงยังถ่อยชิบหายเหมือนเดิมกันนะ ...อ๊ะ หรืออาจจะตอแหลเก่งขึ้นมานิดหน่อยล่ะมั้ง”แต่นั่นก็ดีแล้วล่ะที่เป็นแบบนั้น
เพราะนายเป็นของฉันนี่นะ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น