คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : --- เออซูล่า ---
“แอเรียล! แอเรียล!”
“อะไรวะ! เอ๊ย ว่าไงจ๊ะฟราวเดอร์”ผมหันไปตะคอกอย่างหัวเสียก่อนจะรีบยิ้มหวานแก้ตัวทันที ฟราว์เดอร์ชะงักไปก่อนจะรีบว่ายเข้ามาหาผม
“เฮ้อ หาเธอเจอสักที ฉันเป็นห่วงเธอมากเลยนะ เซบาสเตียนก็มาด้วย”ฟราวเดอร์ว่า และอยู่ๆก็มีปูตัวสีแดงโผล่ออกมาจากด้านหลังของฟราวเดอร์
“แอเรียล! เธอไม่ควรจะออกมาเที่ยวเล่นจนดึกดื่นนะ! กลับกันเถอะ!”ไอ้ปูพยายามใช้ก้ามตัวเองดึงมือผมให้ตามตัวเองไป
“เดี๋ยวสิจ๊ะ ให้ฉันเล่นแปปเดียวเอง”
“ไม่ได้! ราชาไตรตั้นต้องโกรธแน่ๆถ้ารู้ว่าเธอมาคนเดียวแบบนี้!”
“น้า เซบาสเตียนจ๋า น้าๆๆ”ผมเข้าไปอ้อนไอ้ปูจอมเคร่ง อย่าให้ผมใช้กำลังละกัน…
“เฮ้อ ก็ได้ ..ก็ได้ แปปเดียวนะ”เซบาสเตียนถอนหายใจอย่างปลงๆก่อนจะบอกผม ผมพยักหน้ารับก่อนจะว่ายน้ำไปยังจุดหมายทันที
“อา คลื่นแรงดีแฮะ แบบนี้ใครมันจะรอด ไอ้นิทานโม้เม้”ผมพึมพัมก่อนจะว่ายรออยู่ด้านล่างในจุดที่เจ้าชายน่าจะตกลงมา แล้วผมจะได้จัดการซะ!
“เธอรออะไรเหรอแอเรียล”ฟราวเดอร์ว่ายเข้ามาถามผม
“รอคนจ้ะ แล้วก็ …อยู่เงียบๆนะจ๊ะ ไม่งั้นแม่ฆ่าทั้งโคตรแน่!”ผมยิ้มหวานให้ฟราวเดอร์และเซบาสเตียนพร้อมกับขู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ดะ ดะ ดะ ได้ๆๆ”ฟราวเดอร์และเซบาสเตียนกอดกันกลมทันทีพร้อมกับรับคำผมอย่างกลัวๆ ผมพยักหน้ารับก่อนจะเงยหน้ามองข้างบน
ลมพายุแรงขนาดนี้ เรือมันควรจะแตกมากกว่าจะรอดไปได้นะ
ตู้ม!
“อ๊ะ มาแล้วล่ะ ไหน ดูหน่อยว่าใครเอ่ย”ผมยิ้มเหี้ยม มองคนที่ตกลงมาด้านล่างอย่างช้าๆ ผมว่ายเข้าไปวนรอบๆผู้ชายที่ตกลงมาพร้อมกับสังเกต
ไม่ได้หรูหราเหมือนเจ้าชายคนอื่น แถมมีผมสีดำอีก พอเห็นท่าทีสลบแบบนี้แล้วผมก็ทำอะไรไม่ลง ขืนจัดการหมอนี่ในสภาพสลบแบบนี้ัมนก็ไม่สะใจน่ะสิ
“เฮอะ! ฉันไม่ช่วยนายหรอกว่ะ เพราะนายไม่มีประโยชน์”ผมว่ายวนรอบๆ อ่าหมอนี่ไปแก้เซ็ง ในขณะที่คนจมน้ำค่อยๆดำดิ่งลงไปเรื่อยๆ
ตู้ม!
“หือ โอ้ว สาวสวย”ผมเบิกตาโตก่อนจะถูมือไปมาอย่างกระหายทันที ไม่เจอผู้หญิงมานานแล้ว แถมคนนี้ยังสวยอีกต่างหาก
“อ๊ะ จะลงมาช่วยเหรอ”ผมเริ่มสะกิดใจเมื่อผู้หญิงคนนั้นว่ายลงมาเรื่อยๆโดยมีจุดหมายตรงที่เจ้าชายกำลังตกลงไปเรื่อยๆ
“อา แกนี่น่าหมั่นไส้จริงๆ มีผู้หญิงมาช่วย ถึงจะแค้น แต่ฉันก็เห็นใจผู้หญิงคนนั้นหรอกนะ”ผมพึมพัมก่อนจะโอบเจ้าชายคนนี้ไว้แล้วพาว่ายขึ้นไปด้านบนเพื่อให้ผู้หญิงที่เข้ามาช่วยไม่ต้องว่ายลงมาเยอะมาก
“อะไร มองหน้าหาเรื่องเหรอ”ผมพูดใส่ไอ้เจ้าชายเมื่อหมอนั่นลืมตามองผมเหมือนใกล้หมดสติอย่างเต็มที่ ก่อนที่เปลือกตานั้นจะปิดลงในจังหวะที่ผมส่งเจ้าชายให้ผู้หญิงคนนั้น
เธอเบิกตากว้างมองผมอย่างอึ้งๆก่อนจะรีบพาเจ้าชายว่ายขึ้นไปในทันทีเพราะกลั้นหายใจไม่ไหว
“น่าอิจฉาชะมัด เอาเถอะ ฟราวเดอร์ เซบาสเตียน!”ผมหันไปเรียกฟราวเดอร์และเซบาสเตียน
“มะ มะ มาแล้วๆๆ มีอะไรเหรอแอเรียล”ฟราวเดอร์รีบว่ายมาหาผมทันทีด้วยความกลัว ผมลูบหัวมันเบาๆก่อนจะบอก
“ฉันจะนอนที่ถ้ำที่ฉันเก็บของไว้ พวกเธออย่าหาเรื่องมาให้ฉัน …นะจ๊ะ”ผมเอามือประสานกันพร้อมกับยิ้มหวานแต่กดดันอย่างเต็มที่
“ดะ ดะ ดะ ได้ๆๆ พวกฉันจะไม่หาเรื่องให้เธอ”ฟราวเดอร์รับคำอย่างกลัวๆ ผมจึงว่ายไปที่จุดหมายของตัวเองทันที ในใจก็คิดต่างๆนานาไป แต่ทุกเรื่องก็สรุปได้เพียงอย่างเดียว
“จะกลับยังไงวะเนี่ย…”
เช้าวันต่อมา
โครก~ คราก~
“โอย หิว หิวเป็นบ้า อ้ากกก!”ผมบ่นอย่างหมดแรง มองขึ้นไปด้านบนก็เห็นผืนน้ำสีฟ้า ที่นี่ไม่มีอะไรให้ผมทำเลย ไม่มีให้กิน อย่างน้อยที่บ้านซินเดอเรลล่าก็ยังมีคนให้ผมแกล้ง
“ฟราวเดอร์ นาย เอ๊ย เธอไม่เบื่อเลยเหรอ”ผมถามฟราวเดอร์ที่อยู่กับผมตลอดเวลา ฟราวเดอร์ว่ายเข้ามาใกล้ผมก่อนจะตอบ
“ไม่เบื่อเลย เพราะปกติเราออกไปเล่นด้วยกัน”
“เล่นอะไร”ผมถาม ฟราวเดอร์คิดอยู่สักพีกก่อนจะตอบ
“เราไปตามหาของบนพื้นดินที่ตกมาในมหาสมุทรนี้ไง!”
“เหรอ เออ งั้น ..ไปก็ไป”ผมพูดอย่างเบื่อๆก่อนจะว่ายออกไปที่ประตูที่มีหินบังไว้เพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าข้างในนี้มีอะไร
“สวีสดีสาวน้อย”
“เฮ้ยไอ้ชิบหาย!”ผมร้องลั่นอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆก็มีปลาหน้าตาประหลาดโผล่ออกมาทักในจังหวะที่ผมพุ่งตัวออกจากถ้ำพอดี
“ขอโทษด้วยที่ทำให้ตกใจ แต่เรามีเรื่องที่อยากคุยกับเธอ”
“แน่นอนว่าเกี่ยวกับเจ้าชายที่เธอเจอเมื่อคืนนี้”ปลาสองตัวหน้าตาคล้ายกันไม่มีผิดเข้ามาว่ายรอบๆตัวผมพร้อมกับสลับกันพูดด้วยเสียงแหบๆ ผมมองพวกมันแล้วคิดถึงเนื้อเรื่องเท่าที่จำได้..
“อย่าเงียบสิแม่สาวน้อย เราไม่ทำอะไรเธอหรอก”อืม ทั้งเสียงทั้งรูปร่างเป็นฝ่ายไม่ดีแน่นอน ผมว่าคุ้นอยู่นา…
“ว่ายังไง เธอไม่อยากเจอเจ้าชายคนนั้นแล้วเหรอ”พวกนี้ต้องเป็นลูกน้องของแม่มดที่มหาสมุทรนี้สินะ
“หึๆๆ”ผมแสยะยิ้มพร้อมกับมองปลาสองตัวนี้อย่างกระหาย พวกมันชะงักก่อนจะถอยห่างจากผมเล็กน้อย
ตั้งแต่สโนว์ไวท์ผมก็โดน ‘แม่มด’ เล่นงานซะย่อยยับไม่มีชิ้นดีแล้ว
“เอาสิ มีอะไรว่ามา พาไปหาลูกพี่ เอ๊ย เจ้านายพวกแกสิ”ผมยิ้มเหี้ยม ถึงแม่มดจะเป็นคนละคน …
แต่มันก็ ‘แม่มด’ เหมือนกันนั่นล่ะ!
“ดะ ได้ ตามมาสิ”พวกมันเริ่มพูดตะกุกตะกักก่อนจะว่ายนำไป ผมคว้าฟราวเดอร์ไปด้วยเผื่อไว้ใช้ประโยชน์ ส่วนเซบาสเตียนผมไล่มันไปแล้ว
รำคาญ…
“หึๆ …”ผมหัวเราะเบาๆระหว่างว่ายไปตามปลาทั้งสองตัว คอยดูเถอะ
ผมจะเอาคืนให้สาสม!!
“ปล่อยนะโว้ย!”ผมสะบัดหางตัวเองให้หลุดออกจากการเกาะกุมของอะไรบางอย่างที่มีตาและปาก มันอยู่ทางเข้าปากถ้ำ ดูๆแล้วคงโดนสาปจากยัยแม่มดแน่นอน แต่ผมไม่สนหรอกน่าว่าผมจะเป็นยังไง
“เข้ามาสิแม่สาวน้อย หึๆๆ”เสียงเรียกดังขึ้น ผมว่ายเข้าไปก่อนจะมองภาพตรงหน้าตัวเอง
“อุ๊ แม่เจ้า”ผมร้องเบาๆพร้อมกับทำหน้าสยองสุดชีวิต นี่มันอะไรกัน ช้างน้ำผสมพันธุ์กับปลาหมึกยักษ์ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่! สยองสุดชีวิตเลยให้ตาย!
“อย่าทำหน้าแบบนั้นนะ!”ผมสะดุ้งกับเสียงตวาดนั้นทันที เสียงก็น่ากลัว ทรงผมก็ตั้งเหมือนดราก้อนบอล
อึ๊ย! สยองโคตรๆ!
“เอาล่ะ ขอโทษด้วยที่ตวาด หุ๊ๆๆ เรามาเริ่มกันใหม่นะ..”
“อะ เอ่อ อืม”ผมพยักหน้ารับเบาๆ จะยังไงก็ตามใจเถอะ …
“เธอ! หลงรักเจ้าชายที่เธอช่วยเมื่อคืนนี้ใช่ไหม”
“ใช่”ผมตอบ แอบเห็นฟราวเดอร์มองมาที่ตัวเอง เดี๋ยวปั๊ดตบ มองทำไมล่ะ!
“แต่เธอจะเจอเจ้าชายในสภาพนี้ไม่ได้นะ เขาคงไม่ปลื้มเธอ”ยัยแม่มดนี่ดูพูดสุภาพใช่ไหมครับ ขอร้องให้ไปดูเสียงต้นฉบับแล้วนึกภาพยัยแม่มดใช้เสียงนั้นพูดประโยคนี้ดู
มันน่าเตะขนาดไหน!!
“ใช่ เขาคงไม่ปลื้มฉัน เฮ้อ”ผมเอามือข้างหนึ่งแตะแก้มตัวเองพร้อมกับทำสีหน้าหนักใจ ถ้าเป็นผมนะ เห็นนางเงือกมาหาตัวเองผมล่ะโคตรปลื้มเลย…
ราคาคงแพงพอให้ผมมีกินไปทั้งชาติ!
“โธ่ๆๆ แม่คนดี อย่าท้อใจไปเลย ..ฉันสามารถช่วยเธอได้!”
“จริงเหรอ!”ผมร้องอย่างตื่นเต้นดีใจ …เฮอะ ดีใจตาย ไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องมาหาแม่มดด้วยเนี่ย
“จริงสิ! ฉันให้ขาเธอได้ เธอจะสามารถไปหาเจ้าชายคนนั้นได้ แต่ทว่า! …เธอมีเวลาเพียงสามวัน”โด่ มาทำเสียงเครียด ผมเครียดด้วยตายล่ะ!
“ตายแล้ว! ไม่นะ แล้วฉันจะทำได้ไหมเนี่ย!”ผมพูดอย่างใส่อารมณ์เต็มที่ก่อนจะแอบถอนหายใจทำหน้าเซ็งตอนยัยแม่มดหัวเราะอย่างพอใจ
“เวลาอาจมีน้อยเจ้าหญิง …แต่เธอต้องทำด้วยความรัก! ถ้าเธอเชื่อในรักแท้”ยัยแม่มดว่ายวนรอบๆตัวผมก่อนจะใช้หนวดปลาหมึกเชยคางผมขึ้นแล้วพูดด้วยใบหน้าเจ้าเล่ห์อย่างร้ายกาจ
“ได้! ฉันตกลง”ผมตกลง มันไม่หนักมือหนักเท้าผมเท่าไหร่หรอก ถึงผมจะยังไม่เคยส่องกระจกดูว่าแอเรียลสวยมากแค่ไหน แต่เป็นนางเอกก็ต้องสวยโคตรๆอยู่แล้ว
“แต่เดี๋ยวก่อนแม่สาวน้อย! นั่นแค่ข้อควรรู้ตอนที่เธอได้ขาไปเท่านั้น …เรายังไม่ได้ตกลงแลกเปลี่ยนอะไรกันเลยนะ”เสียงนั้นเจ้าเล่ห์ขึ้นทันตาเมื่อพูดถึงข้อแลกเปลี่ยน ผมลอบยิ้มอย่างพอใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามเสียงสั่น
“ขะ ข้อแลกเปลี่ยนอะไร”แม่มดยิ้มก่อนจะตะโกนลั่นด้วยความสะใจ
“เสียงของเธอ!!”
ผมยิ้มเหี้ยมเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามที่แรบบิทกระซิบบอกผมทางหัวตอนที่ไอ้ปลาหน้าประหลาดจะพาผมมายังถ้ำนี้
"เอาล่ะแม่สาวน้อย เซ็นชื่อซะ แล้วเธอจะได้สมหวัง ..ในรัก"ผมจ้องหน้าเออซูล่าอย่างกลัวๆก่อนจะก้มหน้าลงเซ็นชื่อตัวเอง ในจังหวะที่ผมก้มหน้าลงเซ็น แรบบิทก็กระซิบในหัวผมเบาๆ
'ฉันจะ ...ช่วยเธอเอง'
ความคิดเห็น