คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : --- ของหาย!! ---
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆก่อนจะลุกขึ้นด้วยความเหนื่อย ….
“สวัสดีเจ้าหญิง”
“ตื่นแล้วหรือเพคะ”
“สบายดีไหมคะเจ้าหญิง”
“เจ้าหญิง”
“เจ้าหญิง…”
“!!”ผมเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่่อสายตาตัวเองทันที นี่มันที่ไหน ..ไม่ ผมรู้ว่ามันที่ไหน แต่ไม่อยากจะเชื่อเลยให้ตาย! นี่มันทำไม…ทำไม…ปลาถึงว่ายไปทักผมไปได้ล่ะ
“เจ้าหญิง!! พระองค์เลิกหนีสักทีเถอะพ่ะย่ะค่ะ!”เสียงตะโกนดังมาแต่ไกล ผมหันไปมองอย่างสงสัยก่อนจะอ้าปากค้างทันที
“อะไร ..เฮ้ย!”ผมกำลังพูดว่า ‘อะไรวะเนี่ย’ แต่กลับต้องร้องลั่นเมื่อสิ่งที่ออกไปจากปากตัวเองมีฟองอากาศด้วย เรื่องนี้มัน …ไม่ต้องคิดให้มากเลย
ฟุ่บ!
ผมรีบยกขาตัวเองขึ้นทันทีก่อนจะต้องตะลึงพรืด โอย ไม่นะ แค่ร่างผู้ชายหน้าผู้หญิงผมก็แทบขาดใจตายแล้วนะ แต่นี่มาต้อง …ต้องมา
มีหางปลาเนี่ยนะ!
“อะไรวะ! หอย หางปลา โชว์สะดือ!”ผมไล่ไปทีละอย่าง แต่ละคำที่พูดออกไปแทบขาดใจตาย ทำไม… ยกทรงไม่ทันใส่มาใส่หอยแทนเนี่ยนะ! โชว์สะดือแถมขาผมกลายเป็นหางปลาอีก โธ่เอ๊ย เอาหอยมาปิดหน้าอกผมเนี่ย ถามหน่อยไหมว่าผมมีหน้าอกให้ปิดไหมนะหา!
“องค์หญิง! รีบเตรียมตัวเถอะพ่ะย่ะค่ะ”ตัวบางอย่างหน้าตาคล้ายปูตัวสีแดงเข้ามาใกล้ผมพร้อมกับใช้ก้ามปูหนีบมือผมให้ตามไปด้านหน้า ผมชะงักก่อนจะพยายามว่ายตาม มันอึดอัดพอสมควรที่ขาทั้งสองขางตัวเองเหมือนเหลืออยู่ข้างเดียว แต่มันทำให้ผมว่ายเร็วขึ้นเยอะ
“เอ่อ เตรียมตัวอะไร”ผมถาม ไม่ค่อยรู้สึกตื่นเต้นนัก เพราะถ้าเทียบกับการแต่งตัวของผม ขาและผมหายใจในน้ำได้แล้ว ปลาหรือปูพูดได้มันจิ๊บจ๊อย
“ร้องเพลงยังไงล่ะพ่ะย่ะค่ะ เราต้องรีบแล้ว”ผมรีบว่ายตามแรงดึงไปทันทีก่อนจะมองไปรอบๆด้วย หลังจากเจอเรื่องน่าตกใจมาจากซินเดอเรลล่าและสโนว์ไวท์แล้วทำให้ผมไม่แตกตื่นนัก
แต่ตื่นเต้นที่สุดคือ... นี่ผมหายใจในน้ำได้เชียวนะโว้ย!
“ระ ร้องเพลง ร้องทำไม ละ แล้วฉันร้องเพลงได้เหรอ”ผมถามอย่างตื่นเต้นเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เสียงผมห่วยอย่างบอกใครเชียว แต่พอมาที่โลกนี้มันกลับเพราะจนผมพูดเองยังเคลิ้มเสียงตัวเองเลย แต่ว่านะ …จะในร่างซินเดอเรลล่า สโนว์ไวท์ หรือนางเงือก
เสียงก็เหมือนกันหมดนั่นล่ะ
“ร้องได้สิพ่ะย่ะค่ะ! องค์หญิงร้องเพลงไพเราะมากเลยนะพ่ะย่ะค่ะ!”ไอ้ปูหันมาบอกผม ผมใช้มือเกาหัวเบาๆ เอ นี่ในโลกนี้ผมได้เป็นเจ้าหญิงนางเงือกเหรอเลย แบบนี้ก็ดีสิ! จะได้กินอาหาร …อ๊ะ
“เอ่อ อาหารที่กินมีอะไรบ้างเหรอจ๊ะ”ผมถาม เริ่มรู้สึกไม่ดีขึ้นมาหน่อยๆ นี่อย่าให้เป็นอย่างที่ผมคิดละกัน
“โอ้ พูดถึงอาหาร เราภูมิใจเสนอมากเลยล่ะครับ! มีสาหร่ายห่อ ใบไม้นิ่มรสเค็ม อ๋อ มีรสหวานที่องค์หญิงชอบด้วยนะครับ แล้วก็ขนมปัง สลัด …”ไอ้ปูด้านหน้าผมพล่ามอย่างภูมิใจเสนอ แต่จากที่ผมฟังมา …ทำไม่มีเนื้อเลยล่ะ!!
บ้าเอ๊ย ว่าแล้ว พวกนี้มันก็ปลาชัดๆ คงจะไม่กินเนื้อปลาด้วยกันสินะ แล้วจะแบบเนื้อวัวเนื้อหมู ..นี่คงเป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่ เพราะมันอยู่บนบก
“ปล่อยนะโว้ยไอ้ปู! ฉันไม่ไปกับแกหรอกนะ!”ผมสะบัดมันออกอย่างแรงก่อนจะว่ายหนีทันที ที่นี่จะนอนที่ไหนก็ได้อยู่แล้วล่ะ เพราะงั้นผมไม่เข้าวังแน่! นี่ถ้าต้องไปเป็นเจ้าหญิงในวังที่กินแต่อาหารแบบนั้น
ผมไม่เป็นมันเลยจะดีกว่า!
“องค์หญิง!! แอเรียล!!!”เสียงตะโกนดังไล่หลังมา ผมชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะว่ายต่อทันที ไม่อยากจะเชื่อ เจ้าหญิงคนนี้ชื่อเอเลี่ยนงั้นเรอะ! ชื่อเสื่อมโคตรๆ ให้ตาย ทำไมชื่อไม่เพราะเหมือนซินเดอเรลล่าวะ
“แฮกๆๆ อะไรวะ เหนื่อยได้ด้วยเหรอเนี่ย”ผมพึมพัมอย่างสงสัยเมื่ออยู่ๆตัวเองก็หอบแถมยังเมื่อยตรงหางปลาอีกต่างหาก สงสัยมันคงจะเหมือนขาล่ะมั้ง ว่ายนานก็ยิ่งเมื่อย แต่ก็ดีเลย อย่างน้อยก็ยังเร็วกว่าที่เป็นขา
ตุบ!
“อ็อก!”ผมร้องอย่างจุกๆเมื่อมีตัวอะไรพุ่งเข้ามาชนตัวเองอย่างแรง ผมกุมท้องตัวเองก่อนจะเงยหน้าด่าตัวอะไรก็ไม่รู้ที่ชนตัวเอง
“ระวังหน่อยเซ่ไอ้ซื่อบื้อ”
“ขะ ขอโทษครับๆ …อ๊ะ แอเรียล!”ปลาสีแสบตาตรงหน้าผมกระดกตัวไปมาเหมือนจะโค้งหัวขอโทษกลายๆก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วเรียกชื่อผมลั่นอย่างดีใจ
สรุปว่าชื่อเอเลี่ยนหรือยังไงนะ?
“เอ่อ ฮุ๊ๆๆ สวัสดีจ้ะ”ผมทักทายแม้จะไม่รู้จัก แต่จากที่เรียกชื่อเจ้าหญิงแบบสนิทสนมคงจะรู้จัก เจ้าหญิงพอสมควรล่ะมั้ง
“ดีจังเลยที่เจอเธอ! ฉันเจอของดีเข้าแล้วล่ะ”ปลาตรงหน้าผมบอกอย่างตื่นเต้น เจออะไร!? สมบัติเหรอ!?
“ไหนๆๆ พาฉันไปเร็วสิไอ้ปลา ..เอ่อ พาฉันไปดูหน่อยสิจ้ะ”ผมเขย่ามันอย่างบ้าคลั่งด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะลูบหัวมันแล้วเริ่มพูดใหม่ เกือบไปแล้วไหมล่ะ (ไม่เกือบแล้วล่ะนะ)
“อะ เอ่อ สกัตเติ้ลเก็บมันไว้ เขาบอกว่าจะรอให้พวกเราไปดู”สกัดเติ้ลหรืออะไรนะ ชื่อจำยากชะมัด
“จ้ะๆ งั้นเรารีบไปดูกันเถอะ แก เอ่อ นาย เอ่อ เธอนำทางไปเลย!”ผมชะงักผมคำแทนตัวปลาตัวนี้เล็กน้อย จะเรียกแก เจ้าหญิงคงไม่เรียก หรือนาย ผมก็ไม่แน่ใจ ดังนั้นเอาเธอไปเถอะ
“ได้ๆๆ เราไปกันเถอะ!”ดีที่ปลาตัวนี้ตื่นเต้นจนแทบไม่สนใจอะไร รีบว่ายนำผมไปทันที เฮ้ย ช้าๆเซ่! ผมพึ่งจะหัดว่ายเองนะ!
“แฮก ..แฮก …แฮก”ผมหอบอย่างเหนื่อยอ่อน ปลาอะไรก็ไม่รู้ ว่ายเร็วชะมัด แถมทีแรกผมก็นึกว่าไปหาใครที่ไหน ..
“เธอมาก็ดีแล้วแอเรียล! ดูนี่สิ!”สุดท้ายก็นกปัญญาอ่อนตัวหนึ่ง ผมเท้าคางกับโขดหินอย่างเซ็งๆ มองหวีแล้วไม่เข้าใจว่ามันน่าตื่นเต้นยังไงกัน ก็แค่หวี …ดูยังไงก็หวี ก็หวีชัดๆ
“จ้ะ แล้วทำไมจ๊ะ”ผมถามอย่างอดกลั้น
“มันคือหวีดี๊ด๊า! เธอรู้วิธีใช้มันไหม”เจ้านกถามผม ผมเลยเอามาเสียบใส่หัวตัวเอง ไม่คิดจะหวี
“ใช้อย่างนี้จ้ะ แค่นี้ล่ะ เอ่อแล้ว มีแค่นี้เหรอจ๊ะ”
“เธอไม่ชอบมันเหรอแอเรียล? เธอชอบของบนโลกมนุษย์มากเลยไม่ใช่เหรอ”ไอ้ปลาถามผม ผมนิ่งเงียบพยายามนึกเรื่องเนื้อนี้ให้ออก แต่ก็จำอะไรไม่ค่อยได้นัก
“ชอบสิ! ชอบมากๆเลยล่ะ แต่พอดีฉันต้องไปร้องเพลงน่ะจ้ะ เลยเซ็ง เอ๊ย เบื่อนิดหน่อย”ผมหาข้ออ้างมาใช้ หวังว่ายัยเจ้าหญิงคนนี้จะไม่ชอบการร้องเพลงอ่ะนะ แต่สงสัยจะเป็นไปไม่ได้
“งั้นเหรอ แล้วตกลงชอบหวีดี๊ด๊าไหมแอเรียล”ไอ้นกสีขาวถามผม ผมยิ้มหวานก่อนจะตอบ
“ชอบมากๆเลยจ้ะ! มันสวยมากๆ!”ก็ไม่เข้าใจว่าหวีสภาพมือห้าอย่างนี้มันสวยตรงไหน แล้วทำไมของแค่นี้ผมต้องตื่นเต้นด้วยกัน
“ดีแล้วที่เธอชอบ! ไว้ฉันจะหามาให้อีกนะ!”
“จ้ะ!”ผมตอบรับ คิดไว้ว่าพอมันไปจะทิ้งหวีอันนี้ทันที ผมขี้เกียจหวีผมจะตายไป แล้วอีกอย่างนะ ผมสีแดงแบบนี้ในโลกนี้น่าจะหายาก ตัดไปขายดีกว่า!
“งั้นเราไปเก็บหวีอันนี้กันเถอะแอเรียล”ไอ้ปลาบอกผมอย่างร่าเริง ผมมองมันก่อนจะยิ้มหวานตอบ
“จ้ะ!”นี่ถึงขั้นเก็บไว้เลยเหรอ ถ้าผมเอาของจากบนบกมาขายให้เจ้าหญิงคนนี้บ้างก็จะเงินเท่าไหร่กันนะ ไม่สิ ในทะเลใช้เงินกันด้วยงั้นเหรอ
“มากันเถอะ”ไอ้ปลาบอกผมก่อนจะว่ายลงไป ผมจึงว่ายตามลงไปบ้าง
ในระหว่างที่ว่ายลงไป ผมก็พยายามคิดเนื้อเรื่อง เรื่องนี้ไปด้วย ผมจำได้แค่ว่า นางเอกช่วยพระเอกไว้ แล้วก็แลกเสียงตัวเองเพื่อให้ได้ขา แล้วก็ทำอีท่าไหนเนี่ยล่ะเลยสมหวังในรัก ผมจำได้แค่นี้
ว่างๆผมจะลองไปส่องกระจกดูว่าเจ้าหญิงคนนี้สวยไหม จะได้ใช้หน้าตาเอาชนะใจซะ พอแต่งงานทุกอย่างก็จบ เจ๋ง
เจ๋งเหรอ อ๊ะ!?
“อะ เอ่อ ปลาๆ คือเธอเห็นสมุดนิทานเล่มใหญ่ๆกับตุ๊กตาหมีไหมจ๊ะ”ผมเขย่าปลาที่ว่ายน้ำนำตัวเองพร้อมกับถามอย่างตื่นเต้น ปลาตัวนั้นหันมาก่อนจะถามผมกลับแทน
“เธอหมายถึงอะไรกันแอเรียล?”
อ้ากกกกกก!!!
ความคิดเห็น