คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : -- ลา ...สโนว์ไวท์--
“อะ อืม…”ผมค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วมองไปรอบๆ ผมอยู่ในห้องนอนคนเดียว แล้วนี่ก็ …เช้าแล้ว แสดงว่าพวกหื่นคงจะหายไปแล้วสินะ
ผมลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเดินโซเซอย่างเกร็งๆเพราะยังเจ็บแผลอยู่ไปที่ประตูเพื่อออกไปด้านนนอก
“ทุกคนจ๊ะ ทุกโค้นนน!”ผมตะโกนเสียงหวานตามเสียงปกติของสโนว์ไวท์ พูดถึงเรื่องเสียง ผมล่ะหงุดหงิดจริงๆ ขนาดเวลาโมโหเสียงยังหวานจนคำด่าเหมือนคำชมไม่มีผิด มิน่าล่ะ ผมด่าพวกไอ้ปอร์เช่ไปกี่ยกๆพวกมันก็เอาแต่นั่งเคลิ้มฟังอยู่ได้!
“…”ไร้เสียงตอบรับ ผมเดินไปรอบๆบ้านก่อนจะพบว่าพวกคนแคระไม่อยู่แล้ว พวกนั้นชอบไปทำงานเช้าๆนี่ คงจะไม่อยู่รอผมตื่นหรอก เพราะนี่ก็น่าจะปาไปเที่ยงได้แล้ว แต่จะว่าไป…ผมก็ได้ยินเสียงเคาะประตูนานอยู่นะ แต่ง่วงจนขี้เกียจไปเปิด
“งั้นก็…”ผมเกาหัวสองสามทีก่อนจะเดินหาหนังสือนิทานเล่มหนาแถมยังใหญ่อีกของไอ้ชิน ตอนนี้ยังไม่แน่ใจเลยว่าไอ้ชินกับแรบบิทเป็นคนเดียวกันไหม เพราะแม้เสียงจะเหมือนกันแต่นิสัยไม่เหมือนกันแม้แต่นิดเดียว เพราะไอ้ชินไม่เคยพูดเสียงหวาน …และพวกผมตีกันประจำโดยไม่มีเหตุผล
อย่างเช่น ไอ้ชินเดินมา ตบหัวผม ผมก็ตบหัวมัน มันก็ตบคืน ตบหัวกันไปมาจนต่อยกัน แล้วค่อยทักทายกันหลังจากสภาพไม่เหลือจะให้สมเพช
“อยู่ไหนวะ พวกแกนอนยังไงกันวะเนี่ย”ผมบ่นอย่างหัวเสีย เพราะพวกเจ็ดพี่น้องนั่นนอนได้รกที่สุดในโลก เสื้อผ้า ข้าวของทุกอย่างระเนระนาดไปหมด ถึงบ้านหลังนี้จะเล็กก็เถอะ แต่ผมก็ขี้เกียจเป็นนะโว้ย!
กุกกักๆๆ
ผมค้นหาในตู้หนังสือก่อนจะละออกมาเมื่อไม่เจอ แล้วเริ่มเดินหาใหม่ ผมน่าจะไปหาตรงที่สโนว์ไวท์เคยเต้นรำกับพวกคนแคระนะ เพราะมันก็กว้างพอที่จะให้คนนอนได้ ไม่แน่พวกหื่นพวกนั้นอาจจะเอาหนังสือนิทานไปอ่านที่นั่นก็ได้ แม้ว่าจะไม่มีเหตุผลให้พวกนั้นอ่านมันก็เถอะ
แอ๊ด…
“ไหนวะ อืม…เจอแล้ว!”ผมร้องอย่างดีใจหลังจากเจอหนังสือเล่มใหญ่กองอยู่บนผ้าห่ม ผมเดินไปหยิบมันขึ้นมาก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้านด้วยความดีใจ
“เอาล่ะ จะได้กลับบ้าน … !”ผมชะงักไปหลังจากคิดอะไรออก เจ้าชายไม่อยู่ ผมก็เข้าวังไม่ได้ เฮ้ย! แล้วผมจะกลับได้ยังไงถ้าไม่มีเจ้าชายน่ะ!
“บ้าเอ๊ย หายหัวไปไหนวะเนี่ย”ผมบ่นอย่างหมดหวัง มองอ่างน้ำในห้องครัวแล้วคิดถึงพวกสัตว์ป่าขึ้นมา เพราะว่าพวกน้ันไม่มาที่นี่อีกเลย …เดาว่าคงกลัวพวกหื่นทั้งเจ็ดนั่นล่ะ
“คงต้องออกจากป่า…”ผมพึมพัมกับตัวเองก่อนจะเปิดน้ำกวักขึ้นมาล้างหน้าตัวเอง ใจจริงอยากให้พวกหื่นช่วยพาออกจากป่าซะ แต่พวกนั้นยังไงก็ยืนยันไม่ให้ผมไปไหน จะให้อยู่ที่นี่ท่าเดียว
มันจะเป็นไปได้ยังไงกันเฟ้ย!
“เฮ้อ ฮู้! เอาล่ะ! ….!!”ผมเงยหน้าขึ้นอย่างสดชื่น ได้น้ำล้างหน้าแล้วรู้สึกดีขึ้นมาก แต่ในขณะที่ผมเงยหน้าขึ้นนั่นเอง ผมก็เห็นใครบางคนกำลังมุ่งหน้ามาที่กระท่อมหลังนี้
“บ้าเอ๊ย ทำไมมาได้ ซวยแล้วไง”ผมพูดอย่างร้อนรนก่อนจะรีบหอบหนังสือขึ้นแล้วเตรียมจะหนีไปอีกทางทันที
ปี๊!!
เสียงร้องแหลมๆดังขึ้น ผมก้มหน้าลงที่เท้าตัวเองอย่างสงสัยว่าตัวอะไรก่อนจะพบว่ามันเป็นตุ๊กตาหมีที่พวกหื่นเคยให้ผมไว้ แล้วผมเอาไปฟาดหน้าไอ้ปอร์เช่เมื่อวานนี้ตอนไล่มันลงไปนอนด้านล่าง
“ไหนๆก็ไม่ได้เจอกันแล้วชาตินี้ …ฉันขอของที่ระลึกไปหน่อยละกัน”ผมพูดเบาๆก่อนจะหยิบตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลหน้าตากวนส้นขึ้นมากอดไว้แล้ววิ่งออกจากกระท่อมอีกทางทันที
ว่าไปก็ใจหายนิดหน่อย พวกหื่นนั่นใช่จะเลวร้าย ถ้าแค่เลิกแทะโลมผมล่ะโอเคเลย!! แต่นั่นช่วยไม่ได้ ผมคงไม่ได้มีโอกาสเจอพวกนั้นอีก ทั้งระดับ ทั้งระยะห่าง ที่โลกเดิมผมกับพวกนั้นมันต่างกันชะมัด
“นักกีฬาราสเช่ประจำการ เห็นธงแดงโบกสะบัดตรงหน้าครับท่าน! วิ่งให้สุดชีวิตก่อนที่กระเทยควายจะตามเราทันนะครับทุกท่าน เตรียมตัว…”ผมย่อตัวลงทำตัวเป็นนักกีฬาวิ่งประจำชาติทันที เพราะที่ที่ผมจะวิ่งออกไปยัยแม่มดมองเห็นผมแน่นอน แต่ก็ดีกว่าออกประตูหน้านั่นล่ะ
“ระวัง…”ยัยแม่มดเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ แถมยังมีตะกร้าแอปเปิลเป็นสิบๆลูกอยู่ข้างในนั้นอีกต่างหาก จนถึงตอนนี้ผมยังไม่เข้าใจ
แค่แรงยัยแม่มดก็ทำผมตายได้แล้ว จะอะไรกับแอปเปิลนะ ให้เป็นไปตามเนื้อเรื่องรึไงกัน?
“ไป! ย้ากกกกก!”ผมร้องลั่นเพื่อเร่งแรงวิ่งตัวเอง ถีบตัวไปด้านหน้าแล้วพุ่งเข้าไปยังป่าทันที!
“นังสโนว์ไวท์!!!”เสียงยัยแม่มดดังขึ้นพร้อมกับเสียงวิ่งที่ตามมาติดๆ แต่เพราะผมออกตัวก่อนและอยู่ห่างกันพอสมควรทำให้ยัยนั่นยังวิ่งไม่ทันผม …แต่ก็ไม่แน่
เพราะร่างกายผมในสภาพนี้แปปๆก็เหนื่อย
ตึงๆๆๆ!
เสียงวิ่งตามมาแบบติดๆ ผมเองก็วิ่งอย่างไม่ย่อท้อ แต่ใจนี่แทบจะกระเด็นออกมา ไม่อยากจะคิดถึงแรงทับเมื่อคืนนี้แม้แต่น้อย ถ้ายัยแม่มดตามผมทันล่ะก็ …ผมนี่ล่ะจะอ้อนวอนขอกินแอปเปิลแทนเอง! ไม่ต้องใช้แรงบังคับหรอก!
“แก! กลับมาเดี๋ยวนี้!!!”คำนี้ตะโกนให้ตายผมคงทำตามไม่ได้จริงๆ ผมวิ่งไปเรื่อยๆอย่างไม่ย่อท้อแม้ในใจจะท้อไปเรียบร้อยแล้วก็ตาม ยัยแม่มดรู้ว่าผมไปทางไหน แต่ผมไม่รู้ว่าตัวเองไปทางไหนแล้วเมื่อไหร่จะหนีพ้น …ป่านี้มันไม่สิ้นสุดรึไงกัน!?
“อ้ากกกก!!!”ผมโห่ร้องอย่างดีใจสุดขีดเมื่ออยู่ๆเขตป่าก็หายไป หลงเหลือเพียงปราสาทที่ดูเก่าแก่เท่านั้น ดูจากความไฮโซแล้วคงไม่ใช่ปราสาทของเจ้าชายติ๊งต๊องนั่นหรอก
ฟุ่บ!
ตึงๆๆๆ!
“แก!!!”
“ว้ากกกกกๆๆๆ!”ผมร้องลั่นอย่างตกใจทันทีเมื่อยัยแม่มดพุ่งออกมาจากป่าด้วยระยะห่างจากผมเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ผมรีบเร่งความเร็วทันที แต่รู้สึกเหนื่อยหอบจนเจ็บท้องไปหมด
“แกจะแค้นอะไรฉันนักหนาหา ฉันให้แกสวยที่สุดเลยเอ้า!”ผมหันไปตะโกนบอกยัยแม่มด แม้ว่าหน้าอย่างนั้น ราชินีคางคกก็หรูชิบหายแล้วก็ตาม
“ไม่มีทาง! ถ้าแกไม่ตาย ทุกอย่างก็ไม่มีวันจบ!”
“โห่! ไอ้หน้าปลาไหล! หน้าอย่างแกชาตินี้ไม่มีวันได้ดิบได้ดีอยู่แล้ว! มาเทียบกับสโนว์ไวท์เนี่ยแกเล่นของสูงไปไหมหา!”ผมตะโกนบอก ทุกอย่างผมพูดจริงหมดนะครับ ยัยแม่มดนี่ควรจะไปเทียบกับคนอื่นซะ ไม่ใช่สโนว์ไวท์ที่สวยขาดใจดิ้นแบบนี้เซ่!
“แก!! ฉันจะตายแกด้วยมือนี้เอง!!”เหมือนผมจะพูดความจริงแทงใจยัยแม่มดไปอย่างแรง ยัยแม่มดเลยตะโกนอย่างเดือดดาลพร้อมกับเร่งความเร็วเข้ามาจะฆ่าผมตามที่พูดทันที …
โดยใช้มือ ไม่มีแอปเปิล!
“ไม่!! เอาแอปเปิลมาเถอะ ฉันยอมกินแล้ว!!”ผมตะโกนบอกหน้าซีดทันที ก่อนจะหยุดวิ่งเพราะถึงที่สุดของแรงแล้วจริงๆ
ยัยแม่มดกางมือทั้งสองข้างค่อยๆก้าวเข้ามาหาผมทีละช้าๆ ผมเองก็ถอยหลังไปทีละช้าๆด้วยความเหนื่อยหอบ ไอหยะ! ผมยังไม่อยากตายแบบน่าเกลียดนะ! อย่างน้อยถ้าต้องตาย…
ขอเป็นแม่มดสวยๆฆ่าก็ยังดี!
“เสียใจ! ฉันจะฆ่าแกด้วยมือคู่นี้ แกได้ทุกอย่าง ..ทั้งเจ้าชาย ทั้งหนุ่มรูปงามเจ็ดคนนั้น แกแย่งทุกอย่างไป!!”จบคำยัยแม่มดก็พุ่งเข้ามาหาผมทันที!
“เหวอ!!”ผมร้องลั่นอย่างตกใจก่อนจะถอยหลังพรวดทันที แต่ว่า..
ตึก…
ตัวผมครึ่งล่างก็ไปชนอะไรเข้าจนทำให้ผมเสียหลักล้มไปด้านหลังทันที
“แว้กกกกก!!”ผมร้องลั่นอย่างผวา ยัยแม่มดรีบเข้ามาจะคว้าตัวผมไว้อย่างเคียดแค้น แต่ก็ไม่ทัน ผมรู้สึกโล่งใจแวบหนึ่งที่ยัยแม่มดคว้าผมไว้ไม่ได้
แต่ก็แค่แวบเดียว…
ซ่า!!!
ปุ๋งๆๆๆ!
ผมตะเกียกตะกายว่ายขึ้นบนฝั่งทันที แต่ไม่ว่าจะว่ายขึ้นไปเท่าไหร่ก็ไม่ถึงฝั่งซักที กลับกัน ยิ่งลึกขึ้นกว่าเดิมแถมบริเวณน้ำก็กว้างขึ้นเรื่อยๆด้วย…
ผมตกลงมาในบ่อน้ำเองนะ!
“…!!”ผมอ้าปากพยายามหายใจเพราะไม่ทันได้สูดอากาศแม้แต่น้อย แต่สิ่งที่ออกไปก็มีเพียงฟองอากาศจำนวนมากเท่านั้น ผมจับคอตัวเองอย่างรู้สึกทรมาน อย่างจะตายไปเลย ไม่อยากทรมานอย่างนี้
“….”ผมมองขึ้นไปบนผืนน้ำที่ตอนนี้มีเพียงท้องฟ้าสีฟ้า ไร้ซึ่งปราสาทและแม่มด ส่วนตัวเองก็จมลงไปเรื่อยๆเหมือนมีคนดึงลงไปตลอดเวลา
หายใจ ..ไม่ ..ออก
หลังจากพยายามอยู่นาน ผมก็ไม่มีทีท่าจะขึ้นไปได้สักที ประกอบกับที่ผมเหนื่อยจนหัวใจเต้นแรง ทำให้ยิ่งต้องการอากาศหายใจ แต่ว่ามันกลับไม่มี ….
ผมจึงทิ้งตัวลงสู่เบื้องล่างอย่างท้อใจ
ในขณะที่ผมกำลังจะขาดใจ ตาเริ่มจะปิดลงด้วยความเหนื่อย ก็มีเงาของใครบางคนปรากฎขึ้นมา เงานั้นว่ายมาทางผมอย่างรวดเร็ว แต่เพราะแสงที่ย้อนลงมาทำให้ผมมองหน้าคนคนนั้นไม่ชัด แต่ว่า..
หูกระต่าย…
แรบบิทเข้ามากอดผมแน่นก่อนจะประกบปากผมไว้แล้วส่งออกซิเจนเข้ามาให้ทันที ผมรู้สึกซาบซึ้งอย่างบอกไม่ถูก พอแรบบิทถอนริมฝีปากออก ผมก็ทำปากพูดประมาณว่า
‘ถ้าแกจะช่วยฉัน ไม่พาขึ้นฝั่งล่ะวะไอ้โง่นี่’
แรบบิทเหมือนจะรู้ว่าผมพูดอะไรจึงส่ายหน้าเหมือนหนักใจก่อนจะกอดผมไว้แล้วพาว่ายลงไปด้านล่างอีก ผมเบิกตากว้างตบหัวมันเหมือนจะด่า ไม่พาว่ายขึ้นไปล่ะโว้ย!
แต่ว่าอยู่ๆผมก็รู้สึกง่วงขึ้นมา มันง่วงมากๆจนผมทนไม่ไหว ค่อยๆหลับตาลงช้าๆ โดยมีแสงจากด้านบนผืนน้ำค่อยๆหายไป
พร้อมกับความอบอุ่นที่หายไปเช่นกัน…
ความคิดเห็น