ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : -- แม่มดก็สวย เจ้าชายก็กล้าหาญ --
“แก! แกนั่นเองสโนว์ไวท์!!”ผมส่ายหน้ารัวไม่คิดอยากจะยอมรับความจริง อะไรกัน คิดอยากจะเอาหนังสือที่ไอ้ชินให้มาอ่านทบทวนอีกครั้งหนึ่ง แต่ก็พึ่งนึกได้ว่าผมลืมไว้ที่กระท่อม!
“อะไรวะเนี่ย ทำไมแกถึง...ทำไมไม่...”ผมกุมหัวตัวเองอย่างสับสน มองภาพตรงหน้าแล้วไม่อยากจะยอมรับความจริง นิทานเรื่องนี้มันวิบัติไปแล้วจริงๆด้วย!
“อะไรของแกยะ! หึ แต่เจอแกก็ดี จะได้สะสางบัญชีแค้น ข้าผู้นี้จะได้งามที่สุดใน...”
“บ้าเอ๊ย!! เข้าใจแล้วว่าทำไมสโนว์ไวท์สวยกว่าแก! อุบาทว์! อุบ๊าทว์!!”ผมตะโกนลั่นอย่างรับไม่ได้ หน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น
“ทำไมแกกลายเป็น...”
“ผู้หญิง! พูดสิว่าฉันเป็นผู้หญิง!”ยัยแม่มดตรงหน้าพูดขัดผมราวกับจะรู้ว่าผมจะพูดอะไรออกไป ผมส่ายหน้าอย่างบ้าคลั่งก่อนจะพึมพัมเบาๆ
“ผู้ฉิงชัดๆ ..แกมันกระ...”
“กรี๊ดดดด! หุบปากเดี๋ยวนี้ แกจงกินแอปเปิลนี่ซะ!”ยัยแม่มดขัดผมอย่างรวดเร็วก่อนจะพุ่งเข้ามาหาผมอย่างรวดเร็ว
“อ้ากกกกก!!”ผมร้องลั่นก่อนจะวิ่งหนียัยแม่มดทันทีด้วยความหวาดกลัวสุดขั้วหัวใจ ....
กระเทยควาย!!
“กลับมากินแอปเปิลเดี๋ยวนี้!!”
“อ้ากกกก! อ้ากกกก!”ผมวิ่งสุดชีวิตพลางร้องไปหวังว่าจะมีใครได้ยินบ้าง ไอ้หื่นก็ได้! ขอร้อง หน้ายัยแม่มดกระเทยควายนี่หลอนได้สุดชีวิต หน้าหรือหลุมอุกกาบาตกันวะ รูปร่างก็โคตรจะถึก
เข้าใจแล้วว่าทำไมสโนว์ไวท์สวยที่สุดในปฐพี! ไม่มีข้อกังขาเลย!
“ว้ากกกกกกก!! ใครก็ได้โว้ยยย ไอ้หื่น เจ้าชาย นายพราน มาช่วยฉันที!!”ผมร้องพลางวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต
ตึงๆๆๆ!
เสียงพื้นดินสะเทือนอย่างรุนแรงทุกครั้งที่ยัยแม่มดวิ่งตามผมมา ไม่รู้ว่าผมมองเห็นภาพหลอนรึเปล่า แต่ดวงตาของยัยแม่มดเป็นประกายวิ้งๆราวกับกระหายจะฆ่าผมอย่างรุนแรงจนผมเสียวสันหลังวาบ
“กลับมาเดี๋ยวนี้!!! มากินแอปเปิลลล!!”เสียงต่ำดังก้องพร้อมกับยัยแม่มดที่วิ่งเข้ามาใกล้ผมทุกที ผมว่าแค่ยัยแม่มดนี่วิ่งตามผม ผมก็กลัวแทบขาดใจตายแล้ว! น่ากลัววกว่าเจอผีอีก!
“เฮ้ย!”ผมร้องลั่นอย่างตกใจเมื่อยัยแม่มดจับข้อมือผมได้ก็กระชากกลับไปอย่างรวดเร็ว
โครม!
ผมกับยัยแม่มดล้มลงไปอย่างแรงเพราะเสียหลักด้วยกันทั้งคู่ และคราวนี้ล่ะ ..คราวนี้ล่ะที่ผมได้รู้จักคำว่า..
หนักขี้แตกขี้แตน...
“เฮือก! อะ ..อะ ..อะ”ผมอ้าปากพะงาบๆเพื่อสู่อากาศเข้าปอดให้มากที่สุด ไม่อยากจะเชื่อว่ากระเทยควา_ มันจะหนักได้ใจขนาดนี้
“หึๆๆ จะยอมกินแอปเปิลไหม”เสียงของยัยแม่มดดังขึ้นเหนือหัวผม
“กะ กะ ...”ผมพยายามจะบอกว่า ‘กินก็ได้’ แต่ว่าผมก็ต้องรีบสูดหายใจเข้าอีกครั้งเพื่อเอาชีวิตรอด เอาไปเอามาผมอยากจะบอกยัยแม่มดนี่ว่า ‘แค่แกทับฉันก็ไม่ฟื้นแล้ว ไม่ต้องถึงมือแอปเปิลหรอก...’ มากกว่า
“ว่ายังไง!”
“เฮือก! คะ คะ..”ผมถึงกับชักตาเหลือกเมื่อไอ้ถึกด้านบนกดแรงทับลงมาอย่างแรง รู้สึกเหมือนตาจะหลุดออกอยู่แล้ว ไส้ผมจะทะลักแล้วนะโว้ย!
“นั่นเจ้าทำอะไร!”เสียงสวรรค์ดังขึ้น! อา เสียงหล่อๆดูพระเอกเป็นบ้าแบบนี้ เอาเถอะ ดีกว่าต้องเจอไอ้แม่มดนี่
“แกเป็นใคร!”ยัยแม่มดถาม แต่จะใส่อารมณ์ถามไปหน่อยไหม ...เล่นซะแรงทับหนักกว่าเดิมอีก!
“ข้าคือเจ้าชายแห่งอาณาจักรนี้ เจ้ากำลังทำอะไรสาวน้อยคนนั้น!”แทนที่จะถาม มาช่วยผมก่อนดีกว่าไหม...
“โอ้ เจ้าชาย หึๆ ...ท่านไม่เห็นหรือว่าข้ากำลังฆ่านังผู้หญิงคนนี้!”
“โอ๊ย! ไอ้ควายถึกเบาๆหน่อยเซ่ ผมคนนะโว้ย”ผมร้องด้วยความเจ็บเมื่อยัยกระเทยถึกกระชากเส้นผมไปเป็นกำ ยัยนี่ค่อยๆลุกขึ้นส่วนผมก็ต้องลุกตามอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะต้องเขย่งเท้าเพราะผมของผมถูกยกสูงจนเกินไป
“หุบปากเดี๋ยวนี้นังสโนว์ไวท์! เจ้าชาย ท่านไม่คิดจะสนใจข้าบ้างเหรอ”ผมถูกเขย่าหัวสามสี่ทีก่อนที่ตัวต้นเหตุจะหันไปทำตาเป็นประกายใส่เจ้าชาย
“...”ผมไม่พูดอะไรออกไป ไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า เพราะถ้าไอ้เจ้าชายรับรักยัยกระเทยนี่นะ ผมจะหัวเราะให้ลิ้นขาดไม่ก็เป็นลมสักสองสามรอบให้ดูเลยเอ้า
“ข้าไม่มีวันจะรักเจ้ายัยแม่มดใจบาป! ปล่อยนางซะ!”ว่าพลางตวัดดาบมาที่ผม ผมจึงบ่นพึมพำออกไปเบาๆอย่างอดไม่ได้
“เก่งจริงก็เข้ามาช่วยเลยสิวะ..”จะสั่งอะไรให้มันมากมาย ขอแบบเจอปุ๊ปช่วยปั๊ปเลยไม่มีรึไงกัน จะพระเอกไปไหน
“ว่ายังไงนะ! งั้นเราคงคุยกันไม่ได้เสียแล้วล่ะเจ้าชาย! นังนี่ต้องตาย!”
“โอ๊ย! อะ อุ๊บ!!”ผมถูกจิกหัวอย่างแรงก่อนจะถูกยัดแอปเปิลใส่ปากอย่างรวดเร็ว ผมพยายามคายแอปเปิลออกพร้อมกับดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่แรงผมก็สู้ยัยแม่มดนี่ไม่ไหวเลยจริงๆ
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”ผมชักอยากจะตะโกนด่าไอ้คนที่ยืนเท่อยู่ตรงหน้าตัวเองซะแล้วสิ ถ้าแกไม่มีปัญญาสู้ก็ไสหัวไปสักทีเซ่!! มาตะโกนให้หยุดป่าวๆอยู่ได้ไอ้เจ้าชายบ้า!
“ฉันบอกให้แกหยุดยังไงล่ะ!”ในขณะที่แอปเปิลกำลังถูกยัดเข้าไปครึ่งหนึ่ง ในที่สุด ..เฮ้อ ในที่สุดไอ้เจ้าชายก็วิ่งเข้ามาช่วยผมสักที เจ๋ง ตามบทเป๊ะไม่มีเบี้ยว ต้องให้นางเอกย่ำแย่แล้วค่อยมาช่วย ..มีใครตื่นเต้นกับบทแบบนี้บ้างวะเนี่ย!
“กรี๊ดดดดด!!”ยัยแม่มดกรี๊ดลั่นก่อนจะหลบหนีดาบที่พุ่งเข้ามาหาตัวเอง ผมที่ถูกปล่อยอย่างกะทันหันล้มลงกับพื้นก่อนจะสำลักแอปเปิลออกอย่างเอาเป็นเอาตาย รู้สึกหายใจขัดๆยังไงก็ไม่รู้
“เฮ้ย! ยัยสโนว์ไวท์!”เสียงเรียกชื่อผมดังขึ้น ตามด้วยเสียงแหวกพุ่มไม้ ผมเงยหน้าขึ้นมองภาพตรงหน้าที่ดูเหมือนจะมัวๆขึ้นมากอย่างสงสัยว่าใครกันที่เรียกตัวเอง
ฟึ่บ!
“ยัยสโนว์ไวท์!”ทันทีที่เห็นคนเรียก ผมก็ฟุบลงกับพื้นทันที อยากจะให้ยาพิษมันออกฤทธิ์ซะเดี๋ยวนี้เลย เฮ้อ ทำไมจองเวรจองกรรมจังวะ
“เฮ้ย! เป็นอะไรรึเปล่า!”ไอ้ปอร์เช่เข้ามายกตัวผมขึ้นพิงไหล่พร้อมกับตบหน้าผมเบาๆ ตามด้วยไอ้หื่นที่เหลือที่เข้ามาล้อมแย่งออกซิเจนผมไป
“พวกนาย ...ตามมา ..ได้ไง”ผมตามอย่างหอบๆ รู้สึกว่าพิษของแอปเปิลจะเข้าไปในตัวผมบางส่วนทำให้รู้สึกมึนๆหอบๆ
“พวกฉันได้ยินเสียงคนกรี๊ดกับคนว้ากดังลั่นป่า...”
“อันที่จริง คิดว่าเสียงกรี๊ดน่าจะเป็นของเธอ แต่คิดอีกที..”
“ไอ้เสียงว้ากนี่น่าจะใช่มากกว่า”
“ฉันถามเหรอเรื่องนี้ เฮ้อ”ผมถอนหายใจอย่างหนักใจกับพวกนี้ ก่อนจะเหลือบมองไอ้โคเล่อย่างสาปแช่ง
โคเล่รีบส่ายหน้าส่ายมือทันทีเหมือนว่าตัวเองไม่เกี่ยวนะ โด่ ไม่เกี่ยวผมก็จะโทษนี่ล่ะ มีปัญหาใครอยากเคลียร์!?
“เอาเถอะ เธอเป็นอะไรมากไหม กินแอปเปิลเข้าไปรึไง”ไอ้ปอร์เช่ถามพลางมองซากแอปเปิล
“ถึงจะหิวแต่ก็ไม่ควรกินนะ ตะกละจัง..”
“เพราะงั้นพวกเราเลยเอาขนมปังมาด้วย อ่ะนี่ป้อน...”ไอ้หื่นคนหนึ่งว่าพลางยื่นขนมปังมาใกล้ๆปากผม ผมเลยงับกินอย่างหัวเสีย
“อ่ะพัดให้ๆ หายใจออกยัง...”
“มา ฉันจะหอมแก้มแก้พิษให้”
“เฮ้ย ได้ไงไอ้บ้า ฉันบ้างๆ ฉันตรงจมูกนะ”
“งั้นฉันตรงหน้าผาก”
“ฉันเอาตรงคอ”
“โว้ยยยย! ไปไกลๆนะ ขยะแขยง!”ผมโวยวายก่อนจะผลักหน้าพวกนี้ไปห่างๆ เจอกระเทยควายกับหื่นทั้งเจ็ด ไม่แตกต่างกันเลย!
“กรี๊ดดดดด!!”เสียงกรี๊ดของยัยแม่มดดังลั่นราวกับจะเตือนสติพวกผมให้รู้ว่า เจ้าชายยังต่อสู้กับยัยแม่มดอยู่ ผมเองก็อยากจะมองเห็นนะว่าเป็นยังไงบ้าง แต่พวกหื่นที่ล้อมผมไว้หมดทำให้ผมมองอะไรไม่เห็นแม้แต่น้อย
“แก! นังสโนว์ไวท์! แกกล้าฮุบผู้ชายไว้ทีเดียวเจ็ดคนเลยงั้นเรอะ!”เสียงยัยแม่มดดังเข้ามาถึงตรงที่ผมนอนพิงไหล่ไอ้ปอร์เช่อยู่ ผมไม่รีรอตอบกลับไปทันที
“ถ้าอยากได้ฉันให้หมด เอาไปเล้ย!”
“เฮ้ย!”พวกหื่นร้องลั่นก่อนเข้ามาตัดพ้อผมทันที
“ใจร้ายๆ คนใจร้ายๆ เธอไม่หวงสุดหล่อถึงเจ็ดคนเลยเหรอ”
“พวกฉันอุตส่าห์วิ่งอย่างเอาเป็นเอาตายตามหาเธอเลยนะ”
“นี่ไม่รักไม่ทำขนาดนี้หรอก ทำไมพูดอย่างนั่นล่ะ ชิ”
“แง้ๆๆ ทำไมพูดอย่างนี้ล่ะ คนบ้าๆ”ผมพูดเขย่าบ้าง กอดฟัดไปมาบ้างโดนมีเสียงแว้กๆดังสลับไปมาจนฟังไม่ได้ศัพท์ พวกนี้อาจจะลืมไปแล้วสินะว่าผมคือคนป่วย เออ เอาเถอะ ผมหวังอะไรจากพวกนี้กันล่ะ...
“แก สโนว์ไวท์! ไม่ว่าเมื่อไหร่แกก็แย่งทุกอย่างไปจากฉันเสมอ! วันนี้คือวันที่ฉันจะฆ่าแก!”
ตึงๆๆ!
เสียงฝีเท้าสะเทือนพื้นดินดังขึ้นทันทีเมื่อกระเทยร่างยักษ์ที่เหมาะจะเป็นนักเพาะกล้ามมากกว่าแม่มดวิ่งตรงเข้ามาหาพวกหื่นและผม
“เฮ้ย! โอ๊ย”
“อ๊อก!”
“อุ๊บ!”
“อ้าก!”ผมมองภาพพวกหื่นที่โดยไอ้แม่มดใช้มือเดียวสะบัดพวกนั้นทิ้งจนตัวลอย แล้วได้แต่นอนนิ่งๆไม่คิดจะหนี ..ลองพวกหื่นที่ถึกกว่าผมโดนสะบัดตัวลอยแบบนั้น ผมคงไม่ต้องหวังมีชีวิตรอดแล้วล่ะ...
ฟึ่บ!
ในขณะที่ยัยแม่มดเอื้อมมือเข้ามาจะกระชากผมออกจากไอ้ปอร์เช่ คนที่กอดผมอยู่ก็กระชับตัวผมไว้แน่นพร้อมกับตีลังกาหนีทันทีโดยไม่ให้ตัวผมแตะพื้นหรือเจ็บตัวแม้แต่น้อย!
“ไม่ต้องห่วงนะ ..ฉันจะปกป้องเธอเอง”ไอ้ปอร์เช่ว่างั้นล่ะครับทุกคน ไม่ต้องห่วงนะครับว่าผมจะซึ้งมันไหม....
ไม่หรอก ผมไม่ซึ้งให้มันหรอกครับ เพราะจบคำมันก็หอมผมไปฟอดหนึ่งอย่างไว้ลาย...
“กรี๊ดดดดดด!”ยัยแม่มดกรีดร้องลั่นก่อนจะพุ่งเข้ามาผมทันทีอย่างเคียดแค้น ไอ้ปอร์เช่กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นก่อนจะทำสิ่งที่ผมคาดไม่ถึง...
ฟ้าว!
หมับ!
มันจะเล่นส่งลูกบอลเหรอหา!! คนนะโว้ยไม่ใช่ลูกบอล นี่ถ้าไอ้โคเล่พุ่งมารับผมไม่ทันใครจะรับผิดชอบ ..ใครหาใคร ..ประกันเหรอหา!?!?
“ขอโทษนะ ฉันน่าจะมากับเธอ”โคเล่ก้มหน้าลงมากระซิบบอกผมเบาๆ ผมถอนหายใจแรงๆครั้งหนึ่งก่อนจะตอบกลับ
“ไม่ยกโทษให้แกแน่ หาจังหวะให้ฉันหนีซะ”โคเล่เงียบไปก่อนจะยิ้มให้ผมเล็กน้อย
“ได้ครับ”
“พวกเจ้า! ส่งหญิงสาวคนนั้นมาให้ข้า”เสียงของไอ้เจ้าชายดังขึ้น อ้าว ผมนึกว่าโดนจัดการไปแล้วซะอีก
“เรื่องอะไรจะต้องให้แกวะ อ๊ะ”โคเล่ตะโกนบอกไอ้เจ้าชายก่อนจะต้องส่งเสียงร้องอย่างหัวเสียเมื่อแม่มดพุ่งเข้ามาหาพวกผมหลังจากพวกหื่นที่เหลือกันไว้ไม่ไหว โคเล่จึงต้องยอมโยนผมให้ไอ้เจ้าชาย
“เหวอๆๆ!”ผมร้องอย่างหวาดเสียวเมื่อตัวเองโดนโยนขึ้นสูง สนุกไหมหา!
“ได้ตัวล่ะองค์หญิง ข้าจะช่วยท่านเอง”ไอ้เจ้าชายรับตัวผมไว้ก่อนจะพาผมขึ้นบนหลังม้าควบทะยานไปด้านหน้าทันที!
“เฮ้ย แก!! จะพายัยนั่นไปไหนหา!!”เสียงตะคอกที่เต็มไปด้วยความโกรธของพวกหื่นดังขึ้น แต่มันก็ค่อยๆเบาลงเรื่อยๆเมื่อไอ้เจ้าชายพาผมหนีมาไกลแล้ว
เยี่ยมเลย เนื้อเรื่องมันยังไงต่อล่ะ กินแอปเปิล ผมต้องนอน เจ้าชายต้องมาช่วย นี่ไง เจ้าชายมาช่วยแล้ว ...แล้วก็เข้าวัง อา นี่ไง จบเรื่องกันที
‘หนังสือนิทาน ...ถ้าไม่เอามันมาด้วย เธอก็กลับโลกเดิมไม่ได้หรอกนะ’ เสียงของแรบบิทดังขึ้นในหัวของผม และมันยังคงดังซ้ำไปซ้ำมาราวกับจะย้ำเติมว่ามันเป็นเรื่องจริง ...ว่าถ้าผมไม่ได้หนังสือนิทานนั่นมา ต่อให้ได้แต่งงานกับเจ้าชาย ผมก็ไม่มีวันกลับโลกเดิมได้
“เฮ้อ ขอกลับไปกินแอปเปิลทันไหมวะ...”ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ มองหน้าเจ้าชายแล้วเริ่มคิดอะไรบ้าๆขึ้นมา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น