ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : -- แม่มด ...ต้องหน้าตาอย่างนี้สินะ --
“อืม ...”ผมร้องครางเบาๆก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ พอมองไปรอบๆก็พบกับพวกคนแคระเตี้ยๆทั้งเจ็ดคน ...รู้สึกอยากร้องเพลงแล้วเต้นโคโยตี้โชว์สักทีเมื่อพบว่าตรงหน้าผมไม่ใช่ไอ้พวกหื่น แต่เป็นคนแคระ ..ได้ยินไหมครับ คนแคระ!!!
“มะ มะ มะ มะ เมื่อคืนนี้มันเกิดอะไรขึ้นเหรอสโนว์ไวท์”ไอ้แว่นถามผม ผมจ้องมันก่อนจะอ้าปากเตรียมจะด่า แต่ก็ต้องรีบเปลี่ยนอารมณ์เมื่อนึกได้ว่าพวกนี้ไม่ใช่พวกหื่นนี่นา
“เอ่อ โฮ๊ะๆๆ ฮู๊~! ฮุ๊ๆๆ คืนว่าเมื่อคืนนี้พอพวกเธอหลับ ลมมันก็พัดมาแรงมากเลยจ้ะ บ้านเลยกลายเป็นแบบนี้”อันที่จริงใครเชื่อก็ควา_แล้วล่ะครับ แต่พวกในเทพนิยายไม่น่าจะหลอกยากนักหรอก
“เหอะ! ใครเชื่อเธอก็บ้าแล้ว!”แต่ไอ้แคระบางคนก็พูดใส่ผม เฮอะ ไอ้.. ไอ้ ....(นึกชื่อไม่ออก) หนอย แก อย่าให้ผมปรี๊ดแตกนะโว้ย เชื่อง่ายๆหน่อยเซ่!
“ไม่เอาน่ากรัมปี้ ที่เธอพูดก็น่าจะใช่นะ ดูสภาพบ้านเราสิ”คนใส่แว่นพูดเถียง คนอื่นๆก็พยักหน้าทำท่าเห็นด้วย เฮอะ มองไปรอบๆมันก็เหมือนโดนพายุถล่มจริงๆนั่นล่ะ ...ถ้าไม่มองมีดและซ้อมที่ปักไปทั่วบ้านล่ะก็คงดูน่าเชื่อกว่านี้มากอ่ะนะ
“เธอเป็นอะไรไหม”คนแคระที่ดูง่วงตลอดเวลาเดินมาถามผม ผมส่ายหน้าก่อนจะฉีกยิ้มหวานให้
“ไม่เป็นอะไรเลยจ้ะ(บ้านแกสิจ๊ะ)”ตอนนี้ผมอยากจะเอาพวกนี้มาขยี้ๆๆ กระทืบและฆ่า! แต่พวกนี้ไม่ใช่พวกหื่น แค่พวกหื่นมาอาศัยอยู่ที่นี่ในนามคนแคระเท่านั้น
“ทำยังไงดีล่ะ พวกเราต้องรีบไปทำงานนะ”คนใส่แว่นบอกกับคนอื่นอย่างร้อนรนใจ ผมมองพวกนี้อย่างเฉยชาก่อนจะพูดออกไป
“ฉันจะดูแลบ้านให้นะจ๊ะ พวกเธอรีบไปเถอะจ้ะ”ไปแบบไม่กลับมาเลยยิ่งดี
“ละ ละ แล้วเธอจะอยู่กับใครล่ะสโนว์ไวท์”คนใส่แว่นถามผมอย่างเป็นห่วง บ๊ะ ถามมากจริงๆ
“ฉันอยู่กับพวกสัตว์ก็ได้จ้ะ ทุกคนใจดีมากเลย ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะทำบ้านให้สะอาดเหมือนเดิมก่อนพวกเธอกลับมาแน่จ้ะ”พวกแกกลับมาเมื่อไหร่ ...บ้านนี้เป็นสนามรบแน่!
“เอาล่ะ เธอบอกอย่างนั้นแล้วเราก็รีบไปทำงานกันดีกว่า เสียเวลา!”โด่เอ๊ยไอ้ซึนเดเระ! เดี๋ยวปั๊ดตบจมูกหักเลยบ้าเอ๊ย! ก่อนที่ฉันจะอาละวาดพวกแกรีบไปซะ!
“ได้ๆๆ งั้นรักษาตัวด้วยนะสโนว์ไวท์”
“จ้ะ บายๆ หือ...”ผมชะงักไปเมื่อมือที่ตั้งใจจะยกขึ้นมาโบกมือลาพวกนี้กลับยกขึ้นไม่ได้แถมหนักๆยังไงก็ไม่รู้ ผมมองลงด้านล่างก่อนจะค่อยๆยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาในระดับสายตาตัวเอง
ถูกมัดอยู่ ..มัดติดกัน ..แน่นจนผมเลือดไหล ....สงสัยจะเจ็บจนชาไปแล้ว ...อา
ผมโดนมัดอยู่เหรอ...
“ทำยังไงดี! ประตูเปิดไม่ได้! ใครมาตอกตะปูไว้กันนะ!”
“แล้วอย่างนี้เราจะออกไปยังไงล่ะ!?”
“เราจะไม่ได้ทำงานอย่างนั้นเหรอ!?!?”
“เราไม่เคยหยุดทำงานเลยนะ!”
“ทำยังไงดีๆ!”
“ออกทางหน้าต่างได้นะจ๊ะทุกคน!”ผมตะโกนบอกพวกนั้น เพราะหน้าต่างไม่ได้ถูกปิดตาย พวกหื่นนั่นคงคิดว่าผมลอดออกทางหน้าต่างไม่ได้นั่นล่ะ
“โอ้ ใช่ๆ พวกเราไปทางหน้าต่างกันเถอะ!”เสียงพวกนั้นดังกลับมาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะตามด้วยเสียงเพลงที่ค่อยๆเบาลงเรื่อยๆ
ผมก้มลงมองมือตัวเองอีกครั้ง….
“อ้ากกกกกกก! แก! พวกแกกล้าดียังไงมามัดมือฉันไว้!!! ไอ้พวกขี้ขลาด! ฉันจะฆ่าพวกแกแน่!! ว้ากกกกกกก!!”ผมร้องลั่นบ้านเพื่อระบายอารมณ์ที่เก็บกดมานาน แต่เสียงที่ออกจากปากผมมันหวานจนน่าหงุดหงิด! ผมบ้าคลั่งทำลายข้าวของอย่างโมโหสุดขีด
“อ้ากกกกกก!! กล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้! กล้าดียังไง!!”
โครม!
เพล้งงง!!
ผมขว้างทุกอย่างที่ขวางหน้าด้วยความโมโห ไม่เคยรู้สึกแพ้ขนาดนี้มาก่อน แถมยังต้องเก็บกดตั้งแต่มาที่นี่ด้วย แล้วจะให้ผมยังไงถึงจะบ้านได้!!
“ไอ้ชินแกมันบ้า!! เพราะแกคนเดียว! อย่าฉันกลับไปนะโว้ยฉันจะฆ่าแกซะ! ฉันเกลียดแก!! อุ๊บ!”ระหว่างที่ผมกำลังอาละวาดอย่างเต็มที่นั้น บางสิ่งก็พุ่งเข้ามาชนหน้าผมอย่างแรงจนผมล้มตึงลงไปด้านหลัง
ตึง!
“อูย อะไรกันวะเนี่ย!?”ผมจับทั้งหน้าทั้งก้นตัวเองด้วยความเจ็บก่อนจะมองสิ่งที่ตกอยู่ตรงหน้าตัวเอง ...อ๊ะ นี่มัน
“ของที่ไอ้ชินให้นี่ อะไรของแก มาได้ไงวะ”ผมบ่นอย่างเซ็งๆแต่ก็เปิดมันอ่านแต่โดยดี ถึงทุกครั้งที่ขยับมือมันจะเจ็บไปบ้าง แต่ตอนที่ผมอาละวาด ผมไม่ได้สนใจว่าตัวเองจะเจ็บไม่เจ็บเลย รู้แค่ว่าโมโหมากก็เท่านั้น
“สโนว์ไวท์....”ผมเปิดไปเรื่องที่ตัวเองอยู่อยู่ตอนนี้ก่อนจะเริ่มอ่านอยู่เงียบๆ อะไรกัน สโนว์ไวท์เจอเจ้าชายตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว ค่อยจากกันแล้วมาเจออีกตอนจบงั้นเหรอ เห ผมมาเรื่องนี้ก็ได้อยู่ที่กระท่อมหลังนี้เลยแฮะ อีกหน่อยก็จะมีแม่มดมาให้ผมกินแอปเปิล แล้วผมก็จะนอน เจ้าชายมา...เจอ ..จูบ ...จบ
“บ้าสิวะ รู้เนื้อเรื่องแบบนี้แล้วใครจะไปกินแอปเปิลกัน แล้วทำไมต้องจูบใครก็ไม่รู้ด้วยล่ะวะ”ผมบ่นอย่างหัวเสียก่อนจะปิดหนังสือเล่มนี้ลง แต่ก็ไม่คิดจะทิ้งมัน
“เพราะอย่างนี้ไง นายถึงกลับโลกเดิมไม่ได้”
“อ๊ะ อุ๊บ!”ผมเงยหน้าขึ้นด้วยความตกใจเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย แต่พอเงยหน้าขึ้นก็โดนใครก็ไม่รู้ประกบปากอย่างรวดเร็วพร้อมกับรัดตัวผมไว้แน่น
“อะ อุ๊บ ...อือ”ผมถอนปากออกมาพยายามจะพูดแต่ก็โดยดึงกลับไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับโดนจูบอีกครั้งหนึ่ง ผมไม่กล้าลืมตา รู้สึกกลัวและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน ...ชิน ..ใช่ไอ้ชินรึเปล่า
“อืม...”คนที่จูบผมครางออกมาเบาๆ ผมรู้สึกว่ามีอะไรสากๆที่เข้ามาเล่นลิ้นในปากผมอย่างรุนแรง มันตวัดไปมาทำอะไรก็ไม่รู้จนผมหอบหายใจแรงรู้สึกหายใจไม่ออก
“คนดี ฉันเอาจูบแรกเธอมาแล้ว เธอเป็นของฉันแล้วนะ”พอถอนจูบออกผมก็โดนหอมแก้มแรงๆอีกทีหนึ่ง คนจูบเข้ามากระซิบเสียงแหบข้างหูผมเบาๆจนผมรู้สึกจั๊กจี้
“ฉันคือ ‘แรบบิท’ ยินดีที่ได้รู้จัก”สายลมพัดเข้ามาในบ้านเบาๆก่อนที่ผมจะค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ...แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า
แรบบิท... เจอแกเมื่อไหร่หูแกขาดแน่
ว้ากกกกก!!!
ว้ากกกกก!!!
“ปล่อยฉันนะ! ตัวเหม็นชะมัดเลย!”ผมด่าไอ้หื่นหมายเลขหนึ่งนามปอร์เช่ที่เอาผมไว้บนตักแล้วกอดผมไว้มาราวๆสามสิบนาทีได้แล้ว
“เฮ้ๆ ตัวเธอเหม็นเหมือนกันแหละน่า”
“ไอ้เวร ที่เป็นแบบนี้เพราะแกคนเดียว!”ผมด่ามันอย่างโมโห พวกนี้ใช้เชือกบ้าอะไรก็ไม่รู้ ผมทำยังไงมันก็ไม่ขาดเลย!! ยิ่งโดนมัดสองมือติดกันแบบนี้ จะทำให้มันขาดก็ยิ่งยากอีก
“ไม่เอาน่า บ้านพวกฉันออกแบบระบบรักษาความปลอดภัยรวมถึงสิ่งป้องกันตัวทุกอย่างเชียวนะ ไอ้เชือกนี่ก็รวมอยู่ด้วย ตัดไม่ขาดง่ายๆหรอกน่า”
“อันที่จริง เชือกนี่พวกฉันสร้างขึ้นมาเล่นๆ ไม่ใช่สินค้าหรอก”
“เฮ้อ แล้วเมื่อไหร่จะปล่อยฉัน”ผมถอนหายใจอย่างเซ็งๆ ไม่คิดจะด่าหรือขัดขืนให้เสียแรงมากมาย เพราะเมื่อเช้านี้ก็หาทางตัดเชือกจนเหนื่อยแทบขาดใจแล้ว ข้าวก็ไม่ได้กินตั้งแต่เมื่อวานแล้ว หิวเป็นบ้า
“หืม ดูซึมๆไปนะ เป็นอะไร”ไอ้ปอร์เช่โยกตัวผมเล็กน้อยพร้อมกับถามยิ้มๆ ผมนั่งเหงื่อแตกมาตั้งนานแกพึ่งสังเกตเหรอไอ้ ...!
“ฉันหิว หิวๆๆๆ! ได้ยินไหม! หิวโว้ยย!!”
“โอ๊ยๆๆ รู้น่าๆ!”ไอ้ปอร์เช่ดันหน้าผมออกหลังจากที่ผมโวยวายใกล้ๆหูตัวเอง ผมทำหน้าปานจะฆ่าคนใส่มันก่อนจะหันไปมองคนอื่นๆที่นั่งล้อมวงไว้
“แล้วไงล่ะ จับฉันไว้แล้วไง! ได้อะไรขึ้นมา!”
“เอ่อ ก็ไม่ได้อะไรนอกจากตัวโวยวายหน้าตาดี”
“ก็ ถ้าเธอหุบปาก เธอจะสวยจับใจ”
“เฮ้อ ฉันจะเงียบก็ได้ มองให้เต็มที่เลย”ผมพูดอย่างเหนื่อยอ่อนเพราะหิวจนทนแทบเดินไม่ไหวก่อนจะนั่งนิ่งๆบนตักไอ้ปอร์เช่ ไอ้หื่นที่เหลือก็นั่งนิ่งมองผมแต่โดยดี
“เออนี่ ในโลกจริงเธออยู่ที่ประเทศอะไร”
“ไทย”ผมตอบอย่างเซ็งๆ
“เห ไม่ยักจะรู้จัก”
“แล้วเธอรู้จักฝรั่งเศสไหม”
“เออ”
“ถ้ากลับโลกเดิมได้ พวกฉันจะไปหาเธอนะ”
“ฝันไป พวกนายไม่มีวันหาฉันเจอ”ใช่แล้ว เพราะกลับโลกเก่า ผมอยู่บ้านนอก เป็นผู้ชายที่ไม่มีเค้าโครงแบบนี้แม้แต่น้อย พวกนี้ไม่มีวันหาผมเจอ
“เธอดูถูกพวกฉันไป ถ้าพวกฉันจะหา ต่อให้เธอยู่ซอกรูหนูพวกฉันก็ตามหาได้”
“หึ”ผมหัวเราะออกมาเบาๆ พวกแกต่างหากดูถูกผม ถ้าพวกนี้เจอผมในโลกนั้นได้นะ ผมล่ะโคตรทึ่งเลยให้ตาย! ยอมให้พวกนี้เลี้ยงผมทั้งชาติเลยเอ้า!ถ้าเจอผมน่ะ(เจตนานายส่อดีนะ..)
“แต่จะว่าไปนะ ฉันนึกว่าสโนว์ไวท์จะหน้าตาเหมือนในการ์ตูนจริงๆซะอีก”
“นั่นดิ ถ้าเป็นงั้นฉันไม่จีบหรอกนะ”
“เหมือนกัน แต่ที่ไหนได้ หน้าก็เป็นคน แถมสวยอีกต่างหาก สวยมากๆ”
“ฉันไม่เคยเห็นใครสวยเท่านี้มาก่อน ปากนี่ทาลิปรึไงกัน”
“ถึงหุ่นจะแบนราบก็เหอะ แต่ก็น่ารักดี”
“อ๊า ยิ่งพูดยิ่งอยากได้!”พวกที่รุมล้อมเริ่มเข้ามารุมกอดผมอย่างหมั่นไส้ประหนึ่งผมเป็นตุ๊กตาหมีทันที ผมเองก็ปล่อยให้กอดไปด้วยความเหนื่อย ไม่ใช่ผมไม่เคยหิวจนหมดแรงแบบนี้หรอกนะ แต่...นี่เป็นครั้งแรกที่ผม ...
“อะ อ้าว ...เฮ้เป็นอะไรไป”
“อย่าหลับสิ!”
“เฮ้ย หิวมากขนาดนั้นเลยเหรอ!”ผมเห็นภาพตรงหน้าเริ่มมัวและมืดลงเรื่อยๆโดยมีเสียงร้องและแรงตบที่หน้าเบาๆดังตามมา...
ผมหิวจนเป็นลม แหงเลย... น่าอายชะมัด
“เฮ้ ตื่นหน่อย”
“อืม...”ผมครางออกเบาๆก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น แต่สิ่งที่พบคือความมืด ผมหลับตาแน่นๆลงครั้งหนึ่งก่อนจะเบิกตาโพลงทำให้มองเห็นรอบด้านชัดขึ้นบ้าง
“อะไร อ๊ะ เฮ้นาย”ผมมองลงไปที่มือของตัวเองที่เคยโดนเชือกมัดไว้ แต่ตอนนี้มันกำลังถูกตัดอย่างง่ายดาย!
“ชู่ เงียบๆสิ ฉันกำลังจะช่วยเธอ”ผมมองหน้าผู้ชายคนที่ช่วยผมไม่ชัด แต่รู้สึกอยากกอดคอแรงๆทีหนึ่ง เจ๋งมากเพ่!
“ทำไมถึงช่วย”ผมลดเสียงลงเป็นเสียงกระซิบ ตอนนี้เป็นตอนกลางคืนแล้ว พวกหื่นที่เหลือก็นอนกระจัดกระจายกันไป
“พวกฉันทำเธอบาดเจ็บ ฉันไม่ชอบเลย เธอหนีไปนะ ก่อนพี่ฉันจะตื่น”
“ฮึก ไอ้น้อง บุญคุณนี้พี่จะตอบแทน”ผมตบหลังคนตรงหน้าอย่างซึ้งใจ ไอ้หื่นหน้าอ่อนทำหน้าแปลกๆใส่ผมก่อนจะพึมพัมเบาๆ
“เธอมันประหลาด”
“ฮึบ”ผมถูกส่งออกทางหน้าต่างโดยมีคนด้านในช่วยดันออก ไม่คิดเลยว่าพอมีคนช่วยแบบนี้ผมจะลอดออกทางหน้าต่างได้ง่ายดายขนาดนี้
“ขอบคุณนะ ไอ้หื่นหน้าอ่อน”
“ฉันชื่อโคเล่ จำไว้นะ ...”โคเล่ลูบแก้มผมเบาๆ ผมยิ้มให้ก่อนจะลูบหัวโคเล่แล้ววิ่งต่อทันทีโดยไม่สนใจเสียงเรียกด้านหลัง... แต่ก็ได้ยินเต็มสองรูหู
“ฉันชอบเธอนะ อย่าลืมฉันนะ!”ในระหว่างที่วิ่ง ผมพยายามไม่ให้โขกกิ่งไม้อย่างเต็มที่ เพราะมันเป็นอะไรที่น่าอับอายเป็นบ้า
ตึ้ง!
แต่ผมชนคน! ผมลูบก้นตัวเองด้วยความเจ็บก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น ไม่คิดจะขอโทษคนที่ชน เพราะผ้าคลุมสีดำนั่นมันทำให้ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดี ..ผมเคยเห็นในสมุดนิทาน แต่ไม่เข้าใจว่าทำไม...
แม่มดถึงได้ตัวใหญ่นักนะ...
“หนอย ใครมันกล้าชนข้า!”เสียงแปลกๆดังขึ้น ผมจ้องมองใบหน้าภายใต้ผ้าคลุมนั้นอย่างไม่เข้าใจ เสียงมันน่าจะแก่นี่นา หรือผมอ่านผิดกัน ตัวไม่ผอม หลังไม่โค้งงอ ...
ไม่ทันที่ผมจะคิดอะไรให้มากมาย ผ้าคลุมก็ถูกเปิดออกโดยแม่มดตรงหน้าผมทันที
ฟึ่บ!
“ว้ากกกกกก!!!”
“กรี๊ดดดดดด!!!”เสียงผมกับแม่มดดังลั่นป่าทันที! ทำไม ..ทำไมแม่มดถึงกลายเป็นแบบนี้!!!
ทำไมกลายเป็น....!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น