คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : บทส่งท้าย
บทส่งท้าย
100 ปีผ่านไป
“นี่ท่านลุงกับท่านป้ายังไม่กลับมาอีกหรือไงเมล ดูเจ้าท่าเจ้าจะยุ่งนะ”ข้าท้าวคางบอกกับคนในกระจกอย่างเหนื่อยหน่ายแทน ขนาดงานหัวหน้ายมทูตยังไม่เหนื่อยเท่าเลย
“ยังเลยครับอลาว นี่ไปฮานีมูนครบรอบสองร้อยสามสิบสี่ปีที่แต่งงานกันมา นี่สรุปจะไปกันทุกปีเลยใช่มะ?”
อีกฝ่ายบ่นอุบก่อนจะถอดแว่นสายตาโยนทิ้งไปด้านหลัง
“เอาน่าๆทำใจ ยังไงก็มีเรเวอร์เรียช่วยนี่นาอีกอย่างถ้ายุ่งมากนักก็ให้อัลเทมันช่วยสิ ว่างไม่ใช่หรือไง?”ข้าเอ่ยถึงปีศาจอีกตนที่รู้จัก
“เห็นบอกว่าออกไปตามหาจอมเวทย์สาปสูญอะไรสักอย่างนี่แหละ ไม่ว่างหรอก”
“อ้าวงั้นหรอ...บ้าจริงนี่มันยังไม่คืนดวงวิญญาณข้าตั้งหลายดวงนะ!”
“ฮ่าๆๆ อลาวทำใจเถอะครับ คงอีกนาน ว่าแต่ลูกท่านป็นไงบ้าง?”
ข้าทำสีหน้าเบื่อหน่ายใส่กระจกก่อนจะตอบออกไปอย่างเซ็งจิต”เล่นอยู่กับฟรานน่ะ ไม่รู้จะสอนอะไรแปลกๆให้หรือเปล่า แล้วนี่ไม่รู้ว่าโชคดีหรือร้ายที่ทั้งอเลนทั้งฟาร์เรสต่างก็เป็นผู้ชาย ไม่รู้ว่าฟรานจะสอนลูกมันยังไง?”
“ฮ่าๆๆ ต่อให้ไม่สอนก็คงนิสัยพอกัน ก็เกิดมาจากเลือดเขาร้อยเปอร์เซนนี่ครับ”
“ก็นะ...การสรางลูกด้วยการหยดเลือดลงในอ่างน้ำศักด์สิทธิ์มันก็ย่อมเป็นเลือดแท้ร้อยเปอร์เซนอยู่แล้วแต่มันไม่ใช่กับข้า...ผลตรวจเลือดออกมาตั้งแต่ก่อนหยดเลือดแล้วเจ้าก็รู้ ข้ายังมีเลือดปีศาจครึ่งหนึ่งอยู่ในตัว กลายเป็นครึ่งต่อครึ่งไปแล้ว”
ข้าบ่นอุบพลางมองอย่างคาดโทษให้อีกฝ่ายที่ยิ้มร่าอย่างไม่สำนึกผิด
“เอ้าๆ ดีแล้วนี่ครับ เกิดข้าขี้เกียจหาภรรยาเหมือนท่านข้าจะได้ยืมตัวอเลนตาสืบทอดตำแหน่ง”
“ไม่ให้เว้ย! จักรพรรดิปีศาจเป็นแล้วปัญญาอ่อนทุกตัวสิน่า”
ข้าปฏิเสธอย่างทันควัน เรื่องสิคิดว่าข้าจำตอนที่ไปอยู่ที่โน่นไม่ได้หรือไง ท่านลุงโคตรปัญญาอ่อนเลย เป็นพวกมาโซคิสซะเฉย ดีที่เมลลาเวียบร์ไม่เป็นด้วยแต่นี่ก็ปัญญาอ่อนชอบอ้อนเรเวอร์เรีย
“ท่านแม่~”
“ข้าบอกให้เรียกพ่อไงอเลน!! นี่ลุงฟรานมันสอนอะไรเจ้าเนี่ย??”
ข้ามองเด็กชายวัยสิบสามที่มีเส้นผมและสีนัยน์ตาเหมือนข้าเด๊ะๆอย่างเซ็งจิต รู้งี้ข้าว่าอย่างน้อยๆให้ไปเรียนรู้งานกับท่านพี่อลังซ์เสียดีกว่า รายนั้นหลังจากขึ้นรับตำแหน่งแล้วก็ใจเย็นลงเยอะ หึ้ยๆๆ ปล่อยให้เล่นกับ
ฟรานมากไปป่ะเนี่ย?
“เฮลโลมายดาริ่ง~ยูโซว่างไหมอ่ะจ๊ะ?”
“ดาริ่งป้าแกเด๊ะฟราน!!”
ข้าปาหมอนอิงใกล้ๆใส่หน้ามัน
“ฮ่าๆๆ ท่านฟรานนี่อยู่รอดมาป่านนี่ได้กันเนี่ย ฮ่าๆๆ”
ไอ้นี่ก็ชอบเข้าไป
“อ้าว..เมลลาเวียร์ เป็นไงมั่ง งานเยอะป่ะ?”
“เยอะมากอ่ะครับ ท่วมตัวแล้วเนี่ย”
“โห้...น่าสงสารเน๊อะ แต่ก็มีเรเวอร์เรียช่วยนี่นะ”
“ครับ ช่วยได้มากเลยล่ะ ทางนั้นก็หัวหมุนเลยทีเดียว”
“หรอๆๆ”
“นี่จะคุยกันอีกนานไหม?”
ข้าว่าเสียขุ่น ไม่ใช่อะไรหรอกฟรานมันเริ่มขึ้นมาบนเตียงข้าและ เริ่มและ...
“อลาวหึงหรอ? ฮ่าๆๆ อย่าหึง เจ้ามีค่ามาเกินจะนอกใจ”
“บ้านเจ้าเซ่! เมื่อกี๊เจ้าถามว่าข้าว่างไหมมีอะไร? หรือที่หน่วยมีปัญหา?”
“อ๋อ....”
มันลากเสียงยาวก่อนหันไปมองที่ประตู
“ฟาร์เรสเข้ามาสิลูก จะบอกอะไรกับท่านอาเขา เร็วๆ”ฟรานควักมือเรียกลูกที่เกิดมาแบบเดียวกับลูกข้าหยอยๆ
“ขอรับท่านพอ่”
หน้าเหมือนพ่อมันมาก หล่อตั้งแต่เด็กกันเลยทีเดียว...
“ไหนครับ ฟาร์เรสจะพูดอะไรกับอาหรอ”
ข้ามองเด็กผมขาวตรงหน้ายิ้มๆ อย่างน้อยมันก็น่ารักกว่าพ่อมันน่ะ
“ข้าคิดว่าบางทีเรื่องพวกนี้ข้าควรจะพูดอย่างจริงจังกับท่านอาสักครั้งเพื่อเป็นมารยาทที่ดีน่ะครับ”
เห็นไหม? เด็กมันมีมารยาท...
“ข้าขอหมั้นกับอเลนไว้ก่อนได้ป่ะครับ?”
“ห๊ะ???”
ข้าร้องเสียงหลง
“ข้าหมั้นไว้ก่อนได้ป่ะครับ?”
“ไม่ด้ายยยยยยยยยยยยยย เจ้าเป็นผู้ชายทั้งคู่จะมาหมั้นกันได้ไง???”
ข้าตวาดเสียงสูงทางฝั่งไอ้ฟรานกับเมลลาเวียร์ก็ลงไปขำกลิ้งกับพื้นกันอย่างสนุกสนาน หน๊อยไอ้ฟราน! แกสอนอะไรเด็กเนี่ย!!
“ฮ่าๆๆๆ ก็เห็นทำหน้าจริงจังว่าอยากคุยกับอลาวก็เลยเสี่ยงพามา ฮ่าๆๆ ไม่คิดว่า ไม่คิดว่าฮ่าๆๆๆ”
“เงียบไปเลยฟราน!! แล้วทำไมถึงอยากหมั้นล่ะครับ?”ข้าหันไปตวาดก่อนทำใจเย็นคุยกับฟาร์เรส อีกฝ่ายยกนิ้วขึ้นชี้ที่แหวนบนมือข้า
“ข้าอยากใส่แหวนแบบท่านอากับท่านพ่อ ข้าอยากจะเป็นเพื่อนกับอเลนตลอดไป”
“วิ้ว~มีสมองมากกว่าท่านฟรานนะเนี่ย”
“หมายความว่าไงวะเมล??”
ข้ายิ้มออกมาเบาๆ มองหน้าเด็กตรงหน้าก่อนจะควักมือเรียกอเลนมาใกล้ๆ”นี่เขาไม่เรียกหมั้นน่ะฟาร์เรส”
“แล้วเขาเรียกว่าอะไรหรอครับคุณพ่อ?”
อเลนหันมาถามข้าก่อนจะหันกลับไปมองหน้ากับฟาร์เรส
“เขาเรียกว่าสัญญาครับ พวกเจ้าสองคนสัญญากันสิว่าจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป เดี๋ยวไว้ข้าจะหาแหวนให้นะ”
“ขอรับ ข้าสัญญาว่าเราทั้งสองจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป”
THE END.
ความคิดเห็น