คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
ร่างสูงยืนสง่าอยู่ท่ามกลางสวนธรรมชาติสวยงาม ด้านหลังมีร่างสองร่างที่แต่งกายสีขาวและสีดำ กำลังมองมาที่พวกเขา ใช่ร่างสูงนั้นไม่ได้ยืนอยู่แค่เพียงคนเดียวแต่ทว่ามีอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้วย ร่างนั้นยืนห่างกับเขาเพียงเมตรเดียวแต่ให้ความรู้สึกที่ห่างไกลเหลือเกิน
ไม่รู้สึก…ข้าไม่รู้สึก ถึงการมีอยู่ของเจ้า
ร่างที่สูงไปไม่น้อยกว่าเขาคลี่ยิ้มอ่อนโยนให้ หากไม่ใช่ในเวลานี้เขาก็อาจจะยิ้มตอบไปได้
“เป็นอะไรไปเล่าบลังซ์ เจ้าทำหน้าไม่สมเป็นเจ้าเสียเลย”เจ้าของเรือนผมดำเอ่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงปล่อยวางทุกอย่าง
“นัวร์ เจ้าจะไม่ให้ข้าทำหน้าแบบนี้ได้อย่างไร ก็ในเมื่อเจ้า อึก”เจ้าของงเรือนผมสีขาวชะงักคำที่จะพูดลงอย่างไม่อยากเอือนเอ่ย อีกทั้งน้ำตาก็รินไหลอาบแก้มอย่างรั้งไว้ไม่อยู่
“เจ้าบ้า เจ้าเป็นผู้ชายนะ จะมาร้องไห้ได้ไงกัน”เสียงนั้นเอ่ยเจือปนความขบขัน
“ข้าก็ยังอยู่ตรงหน้าเจ้า ไม่ได้หายไปไหนเสียหน่อย เจ้าก็เห็นนี่ แล้วจะมาขี้แงร้องไห้หาอะไรกันเล่า”
ใช่….ข้าเห็นว่าเจ้าอยู่ตรงหน้า
ใช่….ข้าเห็นความอบอุ่นของเจ้า
ใช่….เสียงเจ้าก็ยังคงดังอยู่
แต่….เหตุใดข้าไม่สามารถสัมผัสความอบอุ่นจากเจ้าได้เช่นทุกที เพื่อนข้า
“นี่นัวร์ ขอข้ากอดเจ้าสักทีได้ไหม?”
อีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ ก่อนจะตีคิ้วขมวดแบบที่ชอบทำ
“เจ้าจะบ้าหรือไง ข้าก็ผู้ชายเหมือนกันนะ”
เมื่อถูกปฏิเสธ”เซนส์ดิลอฟ บลังซ์”ก็ถึงกับเศร้าลง ทำให้“ทาเอลซัส นัวร์”ถอนหายใจอย่างปลงๆก่อนจะยิ้มให้เช่นทุกที แต่...ไม่มีใครล่วงรู้ว่านั่นเป็นรอยยิ้มสุดท้าย
“ถ้าแค่จับมือ ข้าก็ไม่ว่าอะไร”ร่างนั้นยืนมือออกไปด้านหน้าพลางยิ้มจนไม่เห็นนัยน์ตาสีแดงสด นัยน์ตาสีอเมทิตส์ของเจ้าของเรือนผมขาวมองด้วยความฉงนเพียงชั่ววูบก่อนจะยืนมือออกไปเช่นกัน หากล่วงรู้อนาคตชายผู้นี้คงไปคิดจะยืนมือออกไป
ทันทีที่มือของชายหนุ่มผมขาวสัมผัสเข้ากับชายหนุ่มผมดำ ร่างของชายผมดำ….ก็พลันสลายไปเป็นฝุ่นละออง เริ่มจากปลายนิ้วของคนผมดำไปจนถึงลำตัว สายวาโยพัดพาเอาฝุ่นละอองของร่างนั้นให้ลอยหายไป ท่ามกลางความตกใจของทั้งสามร่างที่มองดูด้วยความตกตะลึง สิ่งสุดท้ายที่ทั้งสามได้เห็นคือรอยยิ้มที่อบอุ่นไม่เปลี่ยนแปลง
นัวร์….เจ้ารู้แล้วเหตุใด ใยไม่ห้ามข้า เจ้ารู้อยู่ตลอดเลยใช่ไหม
น้ำตาที่ควรจะหยุดไหลไปแล้วกลับไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย ราวกับมันไม่มีที่สิ้นสุด เจ้าของหยดน้ำตาทรุดลงไปตรงนั้น ในมือมีแหวนสีดำสนิทอยู่
“ทำไมเจ้าไม่คิดจะบอกอะไรข้า!!!!”
“ท่านบลังซ์…..”ร่างแต่งกายด้วยอาภรณ์สีดำเอ่ยอย่างสำนึกผิด
“ท่านไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก….ถ้าเป็นหมอนั่นคงพูดแบบนี้”ร่างนั้นหันกลับไปมองด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา
“หากมีอะไรที่พวกข้าช่วยเหลือพวกท่านได้ โปรดบอกเทิด ข้ายินดี”ร่างสีขาวเอ่ยขึ้น
“เช่นนั้นท่านช่วยข้าสักอย่าง หากเป็นไปได้ท่านทั้งสองช่วยผูกวิญญาณของข้าและเขาไว้ด้วยกัน เมื่อเขาสิ้นลมข้าสิ้นตาม เมื่อข้าสิ้นลมเขาสิ้นตาม และช่วยให้ทั้งข้าและนัวร์เกิดใหม่ เป็นอะไรที่มีชีวิตยืนยาวกว่านี้ความปรารถนาของข้าขอแค่ได้เป็นเพื่อนกับเขาให้นานตราบนานที่สุด ”
แม้ทั้งคู่อาจจะคิดแย้งในใจ แต่ถ้าในเมื่อรับปากไป และเป็นความประสงค์ของผู้มีพระคุณ คงไม่มีใครกล่าวแย้งขึ้นมา ทั้งคู่ต่างตั้งจิตของตนเองให้มั่นด้วยอำนาจในมือนั้นเขาทั้งคู่สามารถผูกวิญญาณใครต่อใครได้อย่างง่ายดาย
เจ้าของเรือนผมสีขาวค่อยๆเรือนรางลงไปเรื่อยๆ ไม่มีความเสียใจหรือเสียดายชีวิตอยู่ในความคิดของเขาเลยแม้แต่น้อย
“ข้ากำลังจะตามเจ้าไปเพื่อนข้า”ถ้อยคำสุดท้ายที่เอือนเอ่ยกลายเป็นเสียงที่เคล้าคลอไปกับสายลม ร่างนั้นเรือนหายไปราวกับไม่เคยอยู่ตรงนั้น สิ่งที่เหลืออยู่มีเพียงแหวนสีดำและสีขาวที่ตกอยู่ตรงนั้น ชายทั้งสองที่ยืนดูเหตุการณ์แต่ต้นจนจบก้มใบหน้าลงแสดงถึงความเคารพก่อนจะก้มลงเก็บแหวนไปคนละวง
“หากเช่นนั้นแล้วข้าจะให้ท่านนัวร์เกิดเป็นลูกหลานของข้า”ชายชุดดำมองดูแหวนสีเดียวกับชุดของเขาในมือ
“และท่านบลังซ์ ท่านจะเป็นลูกหลานของข้าเช่นกัน”ชายชุดขาวก้มมองแหวนสีขาวในมือของตนเช่นกัน
สายวาโยพัดผ่านราวกับเป็นการตอบรับของผู้ที่จากไปทั้งสอง
จากนี้ไปจนนิรันด์ ข้ากับท่านจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
*******TBC.******************
ความคิดเห็น