คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บททที่5 ลูกเขยที่ดีของพ่อตา(ห๊ะ?)
บททที่6
ลูกเขยที่ดีของพ่อตา(ห๊ะ?)
“แบบนั้นจะดีหรือท่านฟราน”ซีโร่ถามเสียงไม่มั่นใจเป็นครั้งที่ร้อยได้แล้ว
“เจ้าพูดไปตอนนี้อะไรมันก็เปลี่ยนไม่ได้หรอกน่า ยังไงๆข้าก็ไม่ได้ปลุกอลาวไปประชุมแถมตอนนี้ก็ประชุมเสร็จแล้วนี่”ข้าเอ่ยอย่างปลงๆให้กับคนที่มาส่งข้าหน้าห้องเพราะจำทางกลับไม่ถูก
“แต่ถ้าท่านอลาวดี้รู้เดี๋ยวก็โกธรหรอกครับ”พูดจบก็ถอนหายใจทิ้ง
“โกธรก็โกธรไป ข้าไม่อย่างเห็นนางไปทั้งๆที่นอนไม่พอหรอก เจ้าไม่สงสารนางบ้างหรือไงกัน”ข้าเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงติดตำหนิเล็กๆ
“อ่าๆข้ายอมแพ้”ซีโร่ยกมือขึ้นเป็นเชิงบอกว่าตนยอมแพ้แล้วจริงๆ ก่อนจะโค้งตัวเป็นการบอกลาแล้วเดินจากไป
ข้าเปิดประตูให้ได้เบาที่สุดและปิดให้เบาที่สุดเช่นกัน ก่อนจะเหลือบไปมองคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงอย่างเป็นสุข ข้าว่าใครกล้าทำใจปลุกอลาวตอนนี้ได้น่ะโคตรเก่งเลย แพรขนตายาววางลงบนแก้มใสเนียนนุ่มที่ขึ้นสีเลือดฝาดเล็กๆ เปลือกตาบางซ่อนดวงตาสีเทาไว้ จมูกโด่งเชิดขึ้นรั้นๆบอกให้รู้เป็นนัยๆว่าเจ้าของจมูกเองก็พอกัน เรียวบางเป็นสีชมพูธรรมชาติ เส้นผมสีเงินบางส่วนปรกหน้าเล็กน้อย ข้าบอกตามตรงถ้าไม่ติดว่าอลาวคือผู้ชายทั้งแท่งข้าโดดปล้ำไปแล้ว!
ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยภายใต้ผ้าห่มก่อนจะลืมตาสีเทาขึ้นมองรอบๆอย่างงัวเงีย
“อืม ฟรานเหรอ?”อลาวหันมองข้าที่ยืนมองเขาอยู่พลางลุกขึ้นนั่งพลางขยี้ตา มือเรียวปัดผมไปไว้ด้านหลังอย่าไม่สนใจ
“เมื่อคืนเจ้าทำข้าปวดเอวมาก ขาเจ้าหนักยังกับท่อนไม้แน่ะ อ้าวนี่เจ้าอาบน้ำแต่งตัวแล้วเหรอ รอแป๊บน้า~”อลาว
ยกมือปิดปากหาว
“ไม่ต้องๆเจ้าอยู่ตรงนั้นแหละ”ข้าว่าพลางยกมือห้าม อลาวถึงขั้นเอียงหัวอย่างงงๆ เอ่ออย่ามาทำน่ารักต่อหน้าข้านะข้าภูมิต้านทานน้อย!
“อ้าวทำไมอ่ะ”เขาถามตาแป๋ว ก่อนหันไปมองนอกหน้าต่างหน้าตาเริ่มแตกตื่น
“ตอนนี้กี่โมงแล้ว!”
“เก้าโมงเกือบๆสิบโมงได้”
“หา! แล้วทำไมเจ้าไมปลุกข้าเล่า ปั่ดโธ่! เจ้านี้นิ ต้องการอะไรจากข้าหา?”อลาวลุกลี้ลุกลนจะลุกขึ้นแต่ข้าก็ชิงกดไหล่เขาลงนั่งก่อน
“เรื่องประชุมข้าทำแทนแล้ว งานที่เหลือข้าก็ทำไปเล็กน้อยตอนนี้เจ้าไปอาบน้ำแล้วกินข้าวเถอะเดี๋ยวก็ได้เดี้ยงหรอก”ข้าว่าพลางยิ้มๆแต่อลาวกับอ้าปากค้าง
“น่ะ นี่ข้าขาดประชุมงั้นเหรอ นี่มันครั้งแรกในรอบเก้าปีที่ข้าทำงานมาเลยนะเนี่ย”อลาวยกมือขึ้นขยุมผมตัวเองพลางส่ายหัวไปมา
“มุมห้อง มุมห้องอยู่ไหน! ข้าต้องการมุมห้องด่วน!”อลาวตะโกนลั่นดีนะข้าลงผนึกเก็บเสียงไว้
“เจ้าจะเอามุมห้องไปทำไมอลาว”
“ข้าจะเอาไปนั่งทำตัวมืดมนแล้วเอามือจิ้มๆ”
ข้ายืนมองอลาวที่สอดส่ายหามุมห้องอย่างเอาเป็นเอาตาย
“มุมห้องจ๋า เจ้าอยู่หนายยยยยย”
มุมห้องก็ต้องอยู่ที่มุมห้องสิอลาว…-_-“
ข้าเพิ่งรู้ว่าเจ้าฟรานเองก็สามารถช่วยงานของข้าได้อีกอย่าง อย่างๆน้อยตอนนี้มันก็ช่วยข้าทำงานของหน่วยเจ็ดที่มีหน้าที่หาประวัติวิญญาณที่ถูกส่งมาที่นี่ ฟรานบอกว่าบางทีมันก็ต้องทำงานแทนพ่อมันเหมือนกันมันก็เลยชินแล้วแถมมันยังทำคล่องกว่าข้าเสียอีก งานของข้าที่คิดว่าต้องทำสักอาทิตย์หนึ่งกลายเป็นแค่สามวันเสร็จ! เจ้าฟรานมันเมพไปไหมเนี่ยอะไรจะเก่งขนาดนี้
“อลาวดี้จ๊า~วันนี้ทำอะไรดีอ่า~”ฟรานถามพลางกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง
“นั่งหายใจทิ้ง”ข้าตอบแบบส่งๆแต่จู่ๆเจ้าฟรานก็ดีดตัวขึ้นนั่งจะข้าสะดุ้งเกือบตกเก้าอี้
“ไปหาท่านพ่อของอลาวกัน ข้ามาที่นี่ตั้งนานยังไม่ได้เจอกันเลย มารยาทที่ดีควรไปไหว้พ่อไหว้แม่แฟนนะอลาว”
“ใครแฟนเจ้ากัน!”เนียนตลอดศกนะแก
แต่ว่าก็จริงอย่าที่มันบอกตั้งแต่มาอยู่นี่เกือบอาทิตย์ข้ายังไม่ได้บอกท่านพ่อเลยด้วยเลยว่ามีมันมาอยู่ ไปหาหน่อยก็ดีเหมือนกันนะเนี่ย
“แล้วพ่อเจ้าอยู่ที่ไหนกันเนี่ย”ฟรานเริ่มถามเมื่อเริ่มเดินมานานเอาเรื่อง
“น่าจะอยู่ที่….ไหนสักแห่งในบริเวณปราสาทนี่แหละ”ข้าตอบแบบจนปัญญา
“อ้าว! อลาวดี้ที่รักของข้าทำไมเจ้าตอบเช่นนี้ นี่เจ้าพาข้าวนรอบปราสาทหรือไงเนี่ย วนสามรอบขึ้นเมรุเลยไหม ห๊า?”ข้าสะดุ้งเฮือกมันเล่นตะโกนใส่ข้า แล้วพวกเจ้าก็รู้ใช่ไหมว่าคนที่ตะโกนใส่ข้าจะเป็นยังไง หึหึหึ
“ก็…ก็ข้าไม่รู้นี่…ฮึก…ก็…ก็ปกติท่านพ่อจะอยู่ห้องพิพากษ์วิญญาณนี่ ฮึก...แล้วๆ”ข้าปาดน้ำตา เจ้าฟรานทำท่าตกใจก่อนจะเนียนดึงข้าไปกอดซะงั้น อ้าวไอ้นี่
“โอ๋ๆอย่าร้อง อย่าร้อง นิ่งน้า นิ่ง”มันว่าเสียงดังทำให้พวกทหารนรกหันมอง
“ปล่อยข้านะ”ข้ากัดฟันพูด
“นึกว่าข้าไม่รู้หรือไงว่าเจ้าชอบใช้วิธีแบบนี้ เหนือฟ้ายังมีฟ้า อย่ามาเหนือกว่าจ้าชายเทวดานะจ๊ะเจ้าหญิงยมทูต”มันว่าเบาๆ อ๊ากกกกก ข้าแพ้มันง่ะ
“อ้าวๆ ท่านอลาว ท่านฟรานมายืนกอดอะไรกันตรงนี้ขอรับ”แล้วเจ้าตัวประกอบอย่างเดม่อนก็เดินมา ก็รู้นะว่าพวกแกมีกันหลายคนแต่ทำไมพวกแกพร้อมใจกันโพล่มาตอนที่ล่อแหลมทุกตัวเลยวะเนี่ย
“แต่ว่านะขอรับท่านฟราน”เดม่อนว่าพลางยิ้มละไมแบบปกติ
“ถ้ายังไม่ปล่อยท่านอลาวดี้ในเร็วไวล่ะก็ หึหึ”มือเรียวของมันยกขึ้นมาในระดับสายตา มือที่สวมถุงมือสีดำสนิทมีสายฟ้าวิ่งแป๊ปๆอยู่รอบๆ
“’ล่ะก็’อะไรเหรอ”ฟรานว่ายิ้มๆแต่ข้าที่อยู่ใกล้ๆมันได้ยินเสียงหัวใจมันเต้นรัวมาก
“หนึ่งคำครับท่านฟราน”
^_^” :ฟราน
“เพียงคำเดียวเท่านั้นขอรับท่านฟราน”
^_^” :ฟราน
“ตาย!!!”
ฟรานปล่อยมือออกจากตัวข้าแบบประมาณเจอของร้อนเลยทีเดียว สมกับเดม่อนที่ขึ้นชื่อว่าหวงข้าที่สุดในบรรดาหัวหน้าหน่วย เฮียแกโหดมาแรงแหกโค้งชนเสาไฟฟ้า เอ๊ย มาแรงแซงโค้งจริงๆ
“ว่าแต่มาทำอะไรกันตรงนี้เหรอขอรับ”เดม่อนยิ้มพลางเอียงคอน้อยๆ เออๆน่ารัก
“ข้าหาท่านพ่ออยู่น่ะ เจ้าเห็นไหม?”ข้าถามพลางเอียงคอ น่ารักมาน่ารักไปเว้ย!
“ข้าเห็นอยู่ที่สวนข้างปราสาทน่ะขอรับ”
“โอ้ ขอบใจ”
ข้าเดินนำเจ้าฟรานไปยังสวนข้างปราสาททันที สวนที่ว่าข้าเรียกสวนหกฤดู เพรามันจะร้อนก็ไม่ ใบไม้ผลิก็ไม่ ใบไม้ล่วงก็ไม่ ฝนก็ไม่ หนาวก็ไม่ แต่ว่ามันเป็นสวนที่สวยมากเลยทีเดียว
“ท่านพ่อ”ข้าเรียกคนที่นั่งจิบชาอยู่อย่างสบายอารมณ์ เส้นผมสีดำสนิททรงประหลาดที่ถ้ามองด้านหน้าจะสั้นตรงเท่าต้นคอแต่ด้านหลังกลับยาวและถูกรวบไว้ เส้นผมดุจแพรไหมพลิ้วไปกับสายลมดวงตาสีโลหิตเสรมาหาข้าอย่างแปลกใจก่อนจะยิ้มให้อย่างอ่อนโยน พ่อข้านี่หล่อจริงๆ ใบหน้าที่ดูอายุไม่น่าเกินยี่สิบต้นๆไปได้แต่อายุจริงๆข้าไม่รู้อ่ะเคยลองถามแล้ว แต่ท่านพ่อก็ตอบว่า
“อลาวดี้ บางสิ่งบางอย่างเจ้าเองก็ไม่จำเป็นต้องรู้หรอก”
มันแปลว่าท่านจะไม่บอกข้าใช่ไหมนั่น
“อ้าว แล้วนั่นใครกัน”ท่านพ่อถามข้าที่กอดท่านอยู่ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอ่อนโยน
“รองหัวหน้าของข้าเองท่านพ่อ”ข้ายิ้มน้อๆยก่อนนั่งลงที่ขวามือของท่านพ่อส่วนเจ้าฟรานก็นั่งตรงข้ามข้า ทางซ้ายของท่านพ่อนั่นเอง
“รองหัวหน้าของเจ้า? ล้อเล่นหรือเปล่า อยู่ในตำแหน่งนี้มาตั้งเก้าปี ข้าไม่เคยเห็นเจ้าจะหารองหัวหน้าสักที ซีโร่หรือเดม่อนที่พ่อเคยเสนอก็ไม่เห็นเจ้าชายตาแล แล้วเหตุใดเจ้าถึงได้เลือกคนทีไม่รู้จักไม่เคยเห็นหน้ามาเล่า”ถึงแม้คำพูดจะดูตำหนิแต่น้ำเสียงนั้นกลับอ่อนโยนมาก ถึงแม้ข้าจะไม่มีท่านแม่อยู่แล้วแต่ท่านพ่อก็ทดแทนทุกๆสิ่งได้ อ่อนบางเวลา แข็งบางเวลา แต่ถึงแบบนั้นข้าก็รักท่านพ่อ
“ท่านพ่อข้ามีเรื่องสามเรื่องจะบอกท่าน ท่านอย่าตกใจนะ”ข้ากล่าวอย่างเกรงๆ แต่ท่านพ่อก็ยิ้มรับอย่าอ่อนโยน
“ข้อแรกเขาคนนี้ชอบข้า”ข้าเอ่ยแบบกระดากปากอย่างแรง
ท่านพ่อนิ่งไปเล็กน้อยก่อนพยักหน้ารับเบาๆ
“ข้อสองเขาเป็นเจ้าชายแดนสวรรค์”
ท่านพ่อหันมองข้าเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกมา
“ลูกของเฟียร์เนอร์งั้นเหรอ”
ท่านพ่อรู้จักพระเจ้าด้วยเหรอเนี่ย พ่อข้าเจ๋งว่ะ
“และข้อสามนะท่านพ่อ เขารู้แล้วว่าข้าเป็นผู้ชาย”
ข้าเตรียมโดนดุเต็มที่แต่ท่านพ่อก็ยังจิบข้าเล็กน้อย ข้าที่เกร็งๆก็เลยยกชาที่ท่านพ่อรินให้ขึ้นจิบบ้าง
“งั้นเหรอ แล้วทำไมเจ้าถึงได้ยอมบอกเขากันล่ะ พ่อว่ามันคงเป็นเหตุผลที่สำคัญมากขนาดที่เจ้าที่รักษาความลับนี้มาสิบเจ็ดปียังยอมบอกออกไป เหตุผลนั้นมันอะไรกัน”ท่านพ่อว่าเสียงสบายๆ ข้าถึงคลายความกังวลไปได้มาโข
“เขาจะปล้ำข้า”
พรวด!!!
ชาเออเกรชั้นดีถูกพ่นออกจากปากท่านพ่อของข้าที่นั่งเรียบร้อยทนฟังความจริงสามข้ออย่างสบายๆ แต่มาตกม้าตายตอนข้าบอกเหตุผลของความจริงข้อสามเนี่ยนะ โอ้~-ข้าเสียดายชา เฮ้ยไม่ใช่
“ท่านพ่อ ท่านเป็นเช่นไรบ้าง”ข้าหันไปเอาน้ำเปล่าให้ท่านกิน ท่านพ่อยกมือขึ้นเล็กน้อยเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร
“แค่กๆๆ”ท่านพ่อสำลักไม่หยุด
“ข้าขอโทษ เป็นความผิดข้าแท้ๆ”ถึงจะยังไม่รู้ว่าผิดอะไรก็เหอะ-_-“
“ช่างแค่กๆมันเถอะ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามแค่กๆ”
O[]O
“เจ้าทำหน้าบ้าอะไรของเจ้าฟราน”ข้าถามเสียงเขียว
“ก็ ก็ ท่านพ่อเจ้าใจดีเกินกว่าที่ข้าจะจิตนาการเลยนี่”เจ้าฟรานเปิดปากพูดครั้งแรกในรอบสิบปี อ๊ะ?นานเหรอ งั้นตั้งแต่ย่างเท้ามาที่นี่แล้วกัน
“แล้วเจ้าคิดว่าพ่อข้าจะเป็นแบบไหนกัน?”
“ก็…เจ้าลองพูดคล้ายๆกับที่เจ้าบอกความจริงสามข้อมาสิ”ฟรานมันขอ กล้าขอข้าก็กล้าให้
“ข้อแรกเขาคนนี้ชอบข้า”
“หา!!~ ว่าไงนะ! ไอ้หน้าอ่อนนี่มันชอบเจ้างั้นเหรอ!?”มันโพลงเสียงดังพลางเบิกตาโพลง เมื่อกี๊เจ้าด่าตัวเองนี่หว่าฟราน
“ข้อสอง เขาเป็นลูกพระเจ้า”
“ว่าไงนะ! ไอ้หน้าอ่อนนี่เป็นลูกเจ้าบ้าเฟียร์เนอร์อย่างนั้นเหรอ”มันเอามือทุบโต๊ะเล็กน้อยพอให้น้ำชากระฉอก และมันไม่ได้ด่าแต่ตัวมันเองแล้วล่ะ มันด้าพ่อตัวเองด้วย ไอ้ชั่ว!
“และข้อสุดท้าย เขารู้ว่าข้าเป็นผู้ชาย”
“หา!? มันรู้เรื่องนี้ได้ยังไง ทำไมมันถึงรู้!?”มันตระครอกใส่หน้าข้า เดี๊ยวพ่อก็ร้องไห้อีกรอบนึงให้เดม่อนช๊อตไฟฟ้าใส่มันซะเลยนี่
“เขาจะปล้ำข้า”
“หา!!!!!! “
มันลุกขึ้นยืนก่อนจะค่อยเอ่ยเสียงแผ่ว“ก็ประมาณนี้อ่ะ”แล้วมันนั่งลง
“เจ้าจะบ้าเหรอ อยากตายมากนักหรือไงถึงได้มากล่าวหาพ่อข้าแบบนี้น่ะ เจ้าไปเอานิสัยแบบนั้นมาจากใครกัน”ข้าโวยวาย
“ก็…พ่อข้าแบบนี้อ่ะ”
ความจริงเป็นสิ่งที่อึ้งกว่า ข้านิ่งไปห้าวิก่อนจะ…
“หา!!! พ่อเจ้าเป็นแบบนี้ อย่ามาแหลนะเว้ยพ่อเจ้าพระเจ้าก็ต้องใจดีสิ”
“แต่พ่อข้าเป็นพระเจ้าพิโรธนะ”มันว่าเสียงแผ่วเหมือนกลัวพ่อมันที่อยู่บนสวรรค์จะได้ยิน
“หึหึหึ ฮ่ะฮ่ะฮ่าๆๆๆ”ท่านพ่อหัวเราะชอบอกชอบใจ ข้าที่จนปัญญากับเจ้าฟรานยกข้าขึ้นจิบอย่าอารมณ์เสีย
“ข้าชอบเจ้า มาเป็นลูกเขยข้าไหม?”
พรวด!!!
ชาเออเกรแสนอร่อยเหาะ เหาะออกมาจากปากไปกระทบหน้าเจ้าฟรานเต็มๆ
“ท่านพ่อท่านพูดอะไรน่ะ!”ข้าโพลงถามพลางเช็ดหน้าเจ้าฟราน
“ก็ข้าพูดจริงได้เขาเป็นลูกเขยก็เป็นอะไรที่ไม่เลว”
พรืด!
มือที่เช็ดหน้าเจ้าฟรานอยู่ถูพรืดไปเต็มแรงด้วยความตกใจ
“แต่ข้าเป็นผู้ชายนะท่าน”
“แต่ถ้าแต่งกับเจ้าเขาก็ช่วยเจ้าปิดความลับได้นะอลาว อีกอย่างเป็นการเชื่อมสัมพันธ์นรกสวรรค์ด้วย”
พรืด!
“ท่านพ่อ! นี่ไม่ใช่นิยายรักน้ำเน่านะที่จะได้เป็นความรักระหว่างเจ้าชายแดนนรกกับเจ้าชายแดนสวรรค์ แล้วเจ้าชายสองคนจะไปรักกันยังไง”
“เจ้าก็เป็นเจ้าหญิงซะสิ เจ้าสองคนเหมาะสมกันดีนะ”
พรืด!
“ท่าน…”
“พอเถอะนะอลาวดี้ที่รักของข้า ถ้าขื่นให้เจ้าเช็ดหน้าข้ามากกว่านี้ ผิวข้าได้ถลอกเป็นแน่”ฟรานว่าพลางจับมือข้าที่กำลังเช็ดหน้ามันโดยที่ไม่มองหน้ามันเลย
“แล้วคำตอบเจ้าล่ะ ฟราน”ท่านพ่อที่เห็นข้าโวยวายเลยหันไปเล่น(?)กับเจ้าฟรานแทน
ข้าเพ่งกระแสจิตแบบแรงที่สุด อย่านะเว้ย อย่านะเว้ย อย่าตอบตกลงนะเว้ย
“แหมอลาวดี้มองฟรานซะขนาดนี้”มันดึงข้าลงไปนั่งตักมัน(อีกหน)อ๊ากกกกกก เรื่องนี้ข้าเปลืองตัวมาก มากแบบยกกำลังสองคูณเก้าบวกหนึ่งพันแปดร้อยเก้าสิบห้าเล๊ย!!!!
“ข้าจะเลี้ยงดูปูเตียงผ้าใบอย่าดีเลยขอรับท่านพ่อตา”
ปูเสื่อหรือเปล่า??
“ดีมากเจ้าลูกเขย”
ข้าจะบอกหนึ่งคำแต่ไม่สั้นนะ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก”
“อลาวดี้ เจ้ายังไม่เลิกงอนข้าอีกเหรอ ข้าขอโทษ”เจ้าฟรานที่เดินตามหลังข้ามาจากสวนหกฤดูเอ่ยอย่างนี้ออกมาเป็นร้อยรอบแต่ข้าก็
“เชอะ!”นับวัน(ในเรื่องนี้)ข้าชักจะมีนิสัยผู้หญิงเข้าทุกทีแล้วนะ
“อลาวดี้”มันเอ่ยพลางจับแขนข้าไว้
“อย่ามาจับแขนข้านะ”ข้าว่าพลางสะบัดแขนออก
“ข้าขอโทษนะอลาวดี้ นะๆๆๆๆ”
อ้อนให้ตายข้าก็ไม่ให้อภัยหรอก
“ข้าขอโทษ ข้าจะไม่พูดแบบนี้อีกแล้วนะ ข้าแค่เล่นตามที่’ท่านพ่อ’ปูมาเท่านั้น”
“ใครพ่อเจ้า แล้วนี่เจ้าบังอาจมาว่าพ่อข้าเหรอ”ข้าชี้หน้ามัน จากที่แค่งอนจะเป็นโกธรแล้วนะเนี่ย
มันนิ่งเงียบ แล้วข้าก็ได้เรียนรู้ประสบการณ์อีกอย่างหนึ่งว่า อ่ะแฮ่ม”ความอดทนของคนเรานั้น ก็มีขีดจำกัดเช่นกัน ต่อให้บ้าหน้าหนา มองโลกในแง่ดีแบบชีวิตตูไม่เคยโชคร้ายเองก็โมโหได้” อันหลังนี่ไม่เกี่ยวข้าเติมเอง
“อลาวดี้ ไว้เดี๋ยวเราไปเคลียร์กันบนเตียงนะจ๊ะ”
แล้วมันก็อุ้มข้าในท่าเจ้าสาวแล้วใช้เวทย์เคลื่อนย้ายกลับไปที่ห้อง แกใช่เวทย์แบบนี้เป็นด้วยเหรอ แล้วอีกอย่างบทสนทนาเมื่อครู่พวกทหารนรกรวมถึงขุนนางมันได้ยินกันหมดเลยนี่หว่า
คิดว่าชะตากรรมของข้าจะเป็นเช่นไรต่อไป
กด18 :โดนจับปล้ำแบบไม่ต้องสงสัย
กด59 :รอดแบบดูดี
กด1859:โดนปล้ำมันในร่างผู้ชาย !!!
ข้าว่า….ไอ้โพลแบบนี้มันมีที่ไหนฟร้า~~~~~
“แฮ่ก แฮ่กฟราน…ข้าไม่ไหวแล้ว”
“อึก ทนหน่อยอลาวดี้”
“แต่ว่า….แฮ่ก ข้าร้อนเฟ้ย!!!! เปิดหน้าต่างเดี๊ยวนี้”
“แต่ข้าหนาวนี่อลาว”
พวกเจ้าคิดว่าเกิดอะไรนะหา? แค่บทสนทนาน่าคิดมันมีอะไรตรงไหน(ก็ไอ้ตรงบทสนทนาน่าคิดนะเซ่) ถ้าจะถามถึงเรื่องที่มันอุ้มข้ามาแล้วบอกเดี๊ยวเคลียร์กันบนเตียง ก็เคลียร์กันบนเตียงจริง แต่แค่นั่งคุยกันนะแล้วไอ้เรื่องที่งอนๆอยู่ก็มาจบตรงมันหนาวข้าร้อนนี่แหละ พูดไปก็อารมณ์เสียอากาศก็ออกจะร้อนแต่มันดันบอกว่าหนาว หนาวบ้านป้าแกเด่! เหงือแตกพลั่กขนาดนี้
ข้าที่นอนไม่หลับและหลับไม่ได้เพราะอากาศโคตรร้อนเลยนอนคิดว่าพรุ่งนี้จะทำอะไรดีที่จะได้ใช้งานไอ้เจ้า
ฟรานหนักๆ ด้วยเหตุผลหลายประการทั้งหมั่นไส้ ทั้งที่มันเป็นต้นเหตุการพังของประตูนรกทั้งสองบาน การที่มันไปตอบรับท่านพ่อแบบคิดว่าข้าไม่รู้นิสัยพ่อตัวเองหรือไง ถึงท่านจะทำท่าเหมือนพูดเล่นก็เถอะ แต่ท่านพูดจริงทุกคำพูด!!
ตอนนี้เจ้าฟรานที่หลับไม่รู้เรื่องมันก็มีความสามารถพอสมควร ข้าว่าข้าสามารถเอามันมาทดแทนสิ่งที่ข้าขาดไปได้ นั่นก็คือการกำจัดวิญญาณอาฆาตที่ต้องใช้บทผนึกและบททำลายที่เป็นเวทย์มนตร์ดังนั้นไม่ใช่ว่าข้าทำไม่ได้แต่ข้าทำไม่ได้ต่างหาก! งงว่ะพูดเองงงเอง คือไม่ใช่ว่าข้าไม่มีเวทย์มนตร์แต่เอามันไปใช้ไม่ได้ต่างหาก! เออค่อยหายงงขึ้นมาหน่อยนึง
************************************************TBC.*******************************************
ความคิดเห็น