คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 การเป็นเจ้าหญิงผู้เลอโฉมมันลำบากนะเจ้าพวกบ้า!!!!
บทที1
การเป็นเจ้าหญิงผู้เลอโฉมมันลำบากนะเจ้าพวกบ้า!
ข้าก้าวเท้าไปตามทางเดินของราชวัง สองข้างทางมีเหล่าบรรดาทหารชั้นสูงยืนทำความเคารพข้าเป็นแถบๆ พวกนี้มันราวกับนัดกันมาพอมันก้มหน้าทำความเคารพแล้วเงยหน้าขึ้นมันต้องชะงักแล้วมองตามข้าเป็นขบวน ไอ้พวกตาแก่หัวงูนี่
ข้าทำเป็นไม่สนใจก้าวเท้าเดินต่อไปจนถึงบัลลังค์ เส้นผมสีเงินยาวสลวยถึงข้อเท้าพลิ้วไหวไปกับผ้าคลุมสีดำของข้าที่ยาวเป็นหางว่าว นี่พวกเจ้ามีเงินมาขนาดนี้เลยหรือไงเนี่ยถึงต้องมาทำชุดข้าให้อลังการขนาดนี้ แค่ไอ้กระโปรงที่มันคลุมตาตุ่มนี่ข้าก็ร้อนพออยู่แล้วนะเนี่ย แต่ข้าก็ได้แต่โวยวายในใจขื่นโวยออกไปได้โดนแม่นมเชือดทิ้งเอานะเซ่
ผ้าคลุมสีดำที่ข้าลากมันทำความสะอาดพื้นตั้งแต่ประตูห้องโถงมาถึงตรงนี้ถูกนางกำนันถอดออกไปเก็บทันทีที่ข้าก้าวเท้าขึ้นบันไดสูงริบไปนั่งลงบนบัลลังค์สูงเสียยิ่งกวายอดเขาเอฟเวอเรส! พวกเจ้าควรจะเอามันไปเก็บได้ตั้งนานแล้วนะเนี่ย ข้าก้าวขาขึ้นไปนั่งบนบัลลังค์ก่อนโปรยยิ้มหวานแบบที่ข้าจำต้องทำแบบทุกที
“ว่าเช่นไรท่านขุนนางมีอะไรมารายงานเราบ้าง ด้านบนนั้นสงบสุขดีหรือไม่”ให้ตายเหอะจนป่านนี้ข้ายังทำใจกับเสียงตัวเองไม่ได้เลย ไม่ใช่ว่ามันเหมือนเป็ดเทศนะ มันเพราะเสียยิ่งกว่าวงออเคลต้ามาเองทั้งวงอีก แต่ที่ข้ารับไม่ได้ก็เพราะว่าข้าเป็น…
“เรียนองค์หญิงอลาวดี้ รัชทายาทอันดับที่สาม แห่งองค์ราชาอลัน หัวหน้าของสิบสามยมทูตข้า…”
“ท่านขุนนาง เราจำได้ว่าบอกให้ท่านเรียกเราว่า’ท่านอลาวดี้’พอ ใยท่านยังเรียกเราเสียทุกตำแหน่งอีกเล่า”ใครมันจะไม่ขัดล่ะ ทั้งหัวหน้ายมทูต ทั้งรัชทายาท แล้วยังมาเรียกข้าว่าองค์หญิงอีก
“ขอรับองค์หญิง”
“ท่านอลาวดี้”ข้าเน้นย้ำสวนไปทั้งๆที่ใบหน้ายังยิ้มสวยอยู่นี่แหละ ข้าแอบเห็นแม่นมข้าขมวดคิ้วด้วย
“พวกเจ้าเรียกเราเช่นนั้นเทิด อย่าได้เรียกเรายาวๆหรือองค์หญิงให้เรากับพวกท่านดูห่างเหินเลย เรียกแค่ท่าน
อลาวดี้ก็พอ”ข้าโปรยยิ้มหวานอีกรอบ เหล่าบรรดาทหารองค์รักษ์ ขุนนางต่างพากันชื่นชมข้าว่าเป็นองค์หญิงที่ไม่ถือตัว พวกเจ้าอย่างได้มองข้าแบบนั้นข้าแค่ไม่ชอบให้ใครมาเรียกว่า’องค์หญิง’เท่านั้นมันฟังแล้วขัดใจข้าสุดๆเลย
“ว่าแต่มีเรื่องอะไรเล่าว่ามาซิ เรารอฟังอยู่”แล้วข้าก็ยิ้ม ยิ้มจนเหงือกข้าแห้งแกรกแล้วนี่ หากเจ้ายังไม่พูดอะไรภายในสิบวินาทีนี้ ข้าต้องขอน้ำมาพรมเหงือกข้าด่วน!
“เรียนท่านอลาวดี้ ทั้งบนโลกมนุษย์ และที่อื่นๆในเฮลซิตี้ยังคงมีความสงบสุขดีพะย่ะค่ะ”
แล้วแกจะมาขอเข้าเฝ้าข้าเพื่อ? ก็อยากพูดออกไปแบบนั้น แต่ข้าคงพูดไม่ได้…
“งั้นเหรอ เช่นนั้นพวกท่านออกกันไปได้แล้ว เราจะประชุมลับของสิบสามหน่วย”พอได้รับคำสั่งพวกนั้นก็หน้าหงอยเดินออกไปกันแบบไม่เต็มใจ ทันทีที่พวกนั้นออกไปจนหมดข้าก็ปลดเก๊กทันที
“โหยอะไรกันท่านหญิง ไหงอยู่กับพวกข้าถึงได้ทำหน้าเรียบเฉยเย็นชาเสียขนาดนั้น”สตาร์ว๊ากขึ้นมาเป็นคนแรกในทันที ไอ้เจ้านี่มันคือหัวหน้าหน่วยที่สองของสิบสามหน่วยยมทูต ซึ่งมีข้าที่นั่งหัวโด่อยู่นี่แหละเป็นหัวหน้า
“อะไรกันสตาร์ เจ้ายังไม่ชินที่ข้าเป็นแบบนี้อีกหรือไงกัน ถ้ายังไม่ชินก็ช่วยชินๆสักที ข้าขี้เกรียจจะตอบคำถามเจ้าทุกวัน!”ข้าพูดพลางโบกมือไปมา อ๋อไม่ต้องถามว่าแม่นมไม่ว่าที่ข้าทำเช่นนี้หรือ ไม่ต้องห่วงถ้าได้ขึ้นชื่อว่า’ประชุมลับ สิบสามหน่วย’ก็จะไม่มีคนนอกสักคนเดียว
“เอาเถอะครับ เอาเถอะ ว่าแต่อลาดี้ที่น่ารักมีอะไรจะไหว้วานพวกเราล่ะนี่”คนที่แทรกขึ้นมาคือสมายด์หัวหน้าหน่วยเก้า ใช่สมชื่อสมายด์มัน ยิ้มได้ยิ้มดี ยิ้มทั้งปียิ้มทั้งชาติ ขนาดข้าแค่ยิ้มเฉพาะอยู่ต่อหน้าขุนนางข้ายังจะกรามค้างเลย เอ๊ะ หรือเจ้านี่มันกรามค้างไปแล้วหว่า?
“แบล็กข้ามีเรื่องจะให้เจ้าช่วย”ไอ้ก้อนสีดำทะมึนที่ปล่อยรังสีน้ากลัวออกมาเงยน่ามองข้าด้วยใบหน้าแสยะยิ้ม เส้นผมเขียวเข้มจนเกือบดำตกลงมาปรกตาทั้งสองข้าของมัน นี้ถ้ามันคลานขึ้นมาจากบ่อน้ำหรือออกมาจากกรอบรูปข้าต้องวิ่งหนีป่าราบแน่! ถึงไม่อยากจะยอมรับแต่ว่าหมอนี่คือหัวหน้าหน่วยสาม หัวหน้าหน่วยที่มีทุกอย่างเป็นอันดับสามในสิบสามคนตั้งแต่หน้าตายันพลัง
“มีอะไรให้ข้าช่วยล่ะ”ไม่ต้องไปกลัวว่าเสียงหมอนี่จะแหบพล่าตามแบบพวกเล่นคุณไสยนะ ก็บอกแล้วว่าเจ้านี่มันเป็นเจ้าพ่ออันดับสาม หมอนี่เสียงดีเป็นอันดับสามในสิบสามคนเช่นกัน
“มีพวกเล่นไม่ซื่อกับพวกเรา ช่วยไปเสกหนังมังกรเข้าท้องมันให้ที เอาให้ปวดไปเลยนะ แล้วก็ส่งพวกวิญญาณอาฆาตไปหามันสักสองสามตน เอาแบบหลอนๆนะ ไม่น่ากลัวระดับท๊อปคลาสไม่ต้องส่งไป”ข้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ
“ท่านอลาวดี้นี่โหดฉันใด ฉันนั้นเลยนะ”
“อยากจะเอาแบบที่ข้าสั่งไปเมื่อครู่ไปอยู่กับเจ้าสักชุดไหมล่ะท่านหัวหน้าหน่วยสิบ เซนส์ดิเฮลเลอร์ ลูซิเฟอร์ เดม่อน เจ้าตัวศูนย์รวมชื่อปีศาจอัปมงคลแห่งทศวรรษ ดูท่าว่าแบล็กมันจะยินดีทำให้นะ”ข้าเสนัยน์ตาสีเทาไปมองเจ้าแบล็กที่แสยะยิ้มอยู่ เจ้าเดม่อนถึงกับสะดุ้ง เออๆถ้าใครเห็นรอยยิ้มเจาแบล็กแล้วไม่สะดุ้งข้าให้อัดหน้าเจ้าซีโร่หัวหน้าหน่วยห้าเลย
“แล้วมันมาเกี่ยวอะไรกับข้าเล่าอลาวดี้”
ตายล่ะ!ข้าลืมไปว่าเจ้านี่มันอ่านใจได้
“แหม ท่านหัวหน้าหน่วยห้า อย่ามาส่งสายตาโหดที่ปนอ่อนอกอ่อนใจใส่ข้าให้มากนักเลย ข้าน่ะเป็นพวกขวัญอ่อนนะจะบอกให้”
ข้าแกล้งยิ้มหวานให้มันเพื่อมันจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง
“อลาวดี้ ท่านเลิกนอกเรื่องแล้วสั่งงานพวกข้าให้ครบเสียที”คราวนี้เป็นคอรัสเจ้าพ่อเสียงเพลง หัวหน้าหน่วยที่แปด ให้ตายเหอะน่าลูกน้องข้ามันจะมีแต่ตัวประหลาดๆใช่ไหม
“ช่วยอย่าเอาข้าไปเหมารวมว่าประหลาดได้ไหม ท่านอลาวดี้”
หมอนี้พวกมีปัญหาทางสังคม ไม่ชอบสุงสิงกับใครเบลเฟ่หน่วยสี่ แกมันก็ประหลาดเหมือนกันนั่นแหละ
ทันทีที่ข้าคิดในใจจบมันก็ถลึงตาออกมาเสียเกือบหลุดออกจากเบ้า ทำได้ทำไป
“เอาล่ะ เอาล่ะข้าไม่นอกเรื่องก็ได้ จัสตินว่าไป”ข้าโยนหน้าที่ให้กับประชาสัมพันธ์และหน่วยข่าวกรองประจำหน่วยยมทูต จัสตินหน่วยสิบสาม
“จากที่องค์หญิง….”
“ท่าน-หัว-หน้า”ข้าเน้นย้ำใส่มันเต็มที่
“เอ่อ ท่านหัวหน้า ได้แบ่งแยกหน้าที่มาให้ข้าบอกกล่าวแก่พวกท่าน”
“เดี๋ยวจัสติน เดี๋ยวก่อน เหตุใดหน้าที่ของแบล็ก องค์…ท่านหัวหน้าอลาวดี้ถึงได้บอกเองเล่า”เจ้าคอรัสหน่วยแปดเปลี่ยนคำแทบจะไม่ทัน หึ ข้าน่ะแสตนบายรอกระโดดงับหัวคนที่เรียกข้าผิดอยู่นะจะบอกให้ พวกเจ้าสิบสองคนใครเรียกข้าผิดล่ะก็เตรียมตัวไปรายงานตัวกับท่านพ่อข้าได้เลย เดี๋ยวนะสิบสองคน
“ชิลลี่กับซัมวันไปไหน?”
“เรียนท่านอลาวดี้ สองคนนั้นไปตกปลา”แม่เจ้า!! เดฟมันรู้ฝนตกขึ้นฟ้าแน่
“แล้วเจ้ารู้หรือเปล่าว่าไปที่ไหน”
“ข้ารู้ พวกเขา…..ไปที่แม่น้ำ”
“…………”:ทุกคน
“แล้วไงต่อ”
“………..”:เดฟ
“โอเคย์ ข้าผิดเองที่หวังพึ่งเจ้า หัวหน้าหน่วยเจ็ดอย่าลืมกลับไปทำประวัติวิญญาณที่เจ้าค้างอยู่วส่งข้าด้วยล่ะ จัสตินเจ้าพูดต่อเถอะ”
ข้าลืมไปว่าหมอนี่ก็ใช่จะปกติกับใครเขาประหลาดที่สุดเลยมั้งนั่น นั่งๆอยู่ก็พูดคนเดียว บางทีก็พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง ข้าล่ะเซ็งอยู่ใกล้เจ้านี่มากแล้วประสาทจะกิน
“เอ่อ งานของหัวหน้าหน่วยที่เหลือ ไม่มีครับ”เป็นไง สั้น ง่าย ได้ใจความ ล้ำปะล่า
“อลาวดี้! เจ้าไม่มีธุระกับพวกเรา เจ้าจะเรียกพวกเรามาทำซากอ้อยอะไร”
จู่ๆเจ้าสตาร์ก็ลุกขึ้นมาทุบโต๊ะแล้วตวาดใส่ข้า นี่สตาร์ขึ้นเสียงกับข้างั้นเหรอ ได้ ข้าจัดให้
“ก็ข้า….อยากเห็นหน้าพวกเจ้านี่ ไม่ได้งั้นเหรอ”ข้าก้มหน้าลงต่ำก่อนค่อยๆชอนตาขึ้น
ฉึก!
ข้าเกรงว่าเจ้าหนูกามเทพจะถ่อจากสวรรค์มายิงธนูให้ข้าเลยน่ะเนี่ย ยิงทีเดียวสิบดอกเลยด้วย
“ข้า..ข้าผิดใช่ไหม ข้าขอโทษาที่ทำพวกเจ้าลำบาก ข้าสัญญาถ้ามันทำพวกเจ้าเดือดร้อน ข้าจะไม่เรียกพวกเจ้ามาหากไม่ธุระอีก”ข้ามีอ๊อฟชั่นเสริมเป็นน้ำตาคลอเบ้า
“เจ้าสตาร์เจ้าพูดอย่างนี่กับอลาวดี้ที่น่ารักได้ไง”อันนี้สมายด์
“นั่นสิ เจ้ามันคนใจร้าย”อันนี้คอรัส
“ข้าจะจัดชุดเมื่อกี๊ให้เจ้าชุดหนึ่ง ดีไหม”อันนี้เจ้าแบล็กแน่แท้
ข้านั่งมองสตาร์ที่โดนที่เหลืออีกเก้าคนหลุมด่าแบบไม่ซ้ำคำด้วยแววตาสะใจเล็กๆก่อนจะเอ่ยห้ามในฐานะเจ้านายที่ดี(?)
“พอเถอะน่า ไม่ต้องไปว่าสตาร์แล้ว ข้าแกล้งพวกเจ้าเล่นเฉยๆ”ทันทีที่เสียงข้าดังขึ้นพวกนั้นก็หันมามองข้าอย่างพร้อมเพรียง ข้าเลยยิ้มให้พวกนั้นอีกหน
“ท่านอลาวข้ามีข้อสงสัย”เดฟถามขึ้นเรียบๆหลังจากการปล่อยมือจากหัวเจ้าสตาร์แล้ว
“เหตุใดท่านถึงไม่แนะนำลักษณะพวกข้าเลยยกเว้นล่ะ!”เบลเฟ่ตะโกนแทรกอย่างเดือดดาลราวกับข้าไปฆ่าโคตรเง่ารากตระกูลมัน ส่วนเจ้าเดฟที่เป็นคนเริ่มได้แต่ยืนมองหน้าเบลเฟ่นิ่งๆ นี่มันคิดอะไรอยู่หรือเปล่าเนี่ย
“เหตุผลมันไม่มีอะไรมาก….”ข้าลากเสียงยาว
“เพราะพวกเจ้ามันตัวประกอบจะเซ่!!!”
เจ้าพวกตัวประกอบสะดุ้งก่อนจะนั่งเอานิ้วจิ้มโต๊ะกันอย่าหดหู่ พลางพึมพัม”ตัวประกอบ ข้ามันเป็นแค่ตัวประกอบ”
“ข้าจะไปโลกมนุษย์ มีใครจะไปกับข้าบ้าง”
พรึ่บ!
ยกหมดทั้งหมดทั้งสิบคน เอาไปหมดนี่ข้าได้โดนด่าน่ะสิเนี่ย ข้าต้องเลือกอีกแล้วใช่ไหมนี่ ว่าแต่ไอ้ท่าทางมืดมนเมื่อครู่มันปลิวไปไหนแล้วเนี่ย
“ผลการเก็บวิญญาณสองอันดับแรกใครกัน”
“ชิลลี่ กับซัมวันครับ”
ไม่อยู่สักตัวแต่อย่างน้อยๆข้าก็รู้ว่าเจ้าแบล็กไปต้องไปกับข้าแน่ เพราะมันเป็นเจ้าพ่ออันดับสาม
“อันดับสี่ ซีโร่สินะ”ข้าพยักหน้ากับตัวเอง
“แบล็กกับซีโร่ไปเตรียมตัว ที่เหลือไปทำตามหน้าที่ที่ตัวเองต้องทำ”
พอข้าพูดจบเท่านั้นแหละ หงอยกันเป็นต้นไม้ไม่โดนน้ำเลยนะเนี่ย
“แต่ว่า ใครจะแอบตามไปก็ได้ ข้าจะทำเป็นไม่รู้”
ข้าพูดส่งท้ายก่อนลุกขึ้นเดินจากไปชนิดที่ไม่เหลียวหลังกลับมามองสักนิด ขื่นข้าหันไปมองก็ได้เห็นภาพเจ้าพวกนั้นกระโดดกอดกันให้เสียสายตาสิ ข้าไม่นิยมเห็นผู้ชายกอดกันนะจะบอกให้
ตอนนี้ข้ามายืนอยู่ที่ปากทางออกจากนรก…ขอข้าเรียกเฮลซิตี้เหอะ เรียกนรกแล้วมันทะแม่งจิตอ่ะ ข้าอยู่ในชุดกระโปรงสีเทา…ที่ยาวถึงตาตุ่ม ปั่ดโถ่! มาโลกมนุษย์ข้ายังต้องแต่ตัวแบบนี้อีกเหรอเนี่ย โอ๊ยอยากจะบ้าตาย ข้าใช้หลังมือปัดผมที่เคยตรงยาวถึงข้อเท้าแต่ว่าตอนนี้มันถูกดัดเป็นลอนเลยยาวถึงแค่กลางหลัง ใช่ว่าข้าจะรักสวยรักงามอะไร แต่ไอ้ผมที่ยาวถึงตาตุ่มนี่มันทำข้าลำบากสุดๆเลย
ตอนนี้ข้าเดินอยู่คนเดียว ส่วนไอ้พวกลิงโลดที่ขอตามข้ามาก็ไปเริงรื่นอยู่ที่อื่น ก็น่าเห็นใจนะ ปกติก็มาทางประตูวิญญาณเลยเป็นแค่วิญญาณยมทูตที่คอยเก็บวิญญาณชาวบ้าน ไปเที่ยวไปซื้อของไม่ได้ กว่าจะได้ผ่านประตูมนุษย์ก็ทำเรื่องยาว แต่ข้าผ่านได้ตลอดจะพาไปกี่คนก็ไม่มีห้าม ใครลองห้ามข้าสิได้โดนแบบที่สตาร์โดนแน่
ข้าเดินเล่นชมนกชมไม้ เหมือนผู้หญิงไปไหมนี่ข้า ก็เพราะว่าข้าโดนสั่งห้ามไม่ให้กินอาหารบนโลกมนุษย์ข้าถึงไม่มีอะไรจะทำเนี่ย แต่ว่าข้าน่ะอยากกินเค้กชอกโกแลตจะตาย แค่มีอยู่ในมือก็โดนแย่งไปแล้ว ข้าเลยได้แต่มองอยู่อย่างเดียว ข้าน่าสงสารใช่ไหมล่ะ เห็นใจข้าด้วยใช่ไหมล่ะ ขณะที่ข้ารำพึงรำพันบ้าบอคอแตกอยู่คนเดียว ข้าก็เหลือบไปเห็นชายหนุ่มนั่งกึ่งนอนพิงต้นไม้ใหญ่อยู่ ร่างนั้นหายใจรวยระรินราวกับจะตายแหล่มิตายแหล่อยู่ แต่วิญญาณหมอนี่ยังไม่ขาดนี่
“ท่านเป็นอะไรไปหรือ”ข้าเดินเข้าไปถามแบบไม่แยแสเท่าที่ควร ก็ถ้ารอดก็รอด ไม่รอดข้าก็เก็บวิญญาณไป จบ!
“ข้า..ข้ากำลังจะตาย”เอ่อจะบอกว่าข้าไม่เชื่อ ก็โซ่วิญญาณมันยังอยู่ดีนี่นา แต่ก็ต้องทำแบบคนทั่วไป
“ว่าไงนะท่าน!”นี่แหละแบบคนทั่วไป ถ้ามีใครบอกว่าจะตายก็พุ่งเข้าไปหา
“ข้ากำลัง…จะตายในไม่ช้าเพราะ….”
ร่างที่มันดูหายใจรวยระรินฉุดแขนข้า จนข้าล้มลงไปนอนกับพื้น ก่อนมันจะขึ้นคร่อมตัวข้า
“เพราะขาดความรักจากเจ้าไง”ไอ้เสียงปรางตายเมื่อกี๊แกเอาไปเก็บไว้ไหน นั่นมันสำคัญเท่าสิ่งที่มันทำในเวลาต่อมา
มันก้มหน้าลงมาประกบริมฝีปากมันกับริมฝีปากข้า ข้านัยน์ตาเบิกโพลง มันจูบข้าอยู่นาน…นานไปแล้วเฮ้ย! ข้าผลักอกมันออก มันถึงได้ยอมถอดริมฝีบอกออก มันยังไม่วายเลียริมฝีปากตัวเองด้วยความเสียดาย ไอ้หื่นนี่!!
“ริมฝีปากเจ้าช่างหวานละมุนดีจริง”
ว่าไงนะเจ้าจูบข้าแล้วรู้สึกนุ่มละมุน ไม่ใช่ ข้าว่ามันไม่ใช่แล้วนะ
“เจ้าปล่อยข้านะ”ข้าดันมันให้ลุกขึ้นไปจากตัวข้า อ๊ากกก คนอะไรตัวหนักเป็นบ้า
“ให้ปล่อยท่านได้ยังไง ท่านน่ะน่าลิ้มลองยิ่งนัก แม่หญิง”
ไอ้นี่มันไม่ได้หื่นธรรมดา แต่โคตรของโคตรของโคตรอภิมหาหื่นเลยนี่หว่า
“ข้าบอกให้เจ้าปล่อย ไม่ได้ยินข้าหรือไง!!”ข้าตวาด
“ได้ยินสิ แต่เสียงท่านช่างไพเราะยิ่งนัก จนข้าลืมไปเลยว่าที่ท่านพูดคืออะไร”
อย่ามากวนประสาทข้าให้มากนักจะได้ไหมเนี่ย
“ปล่อย”
“ไม่”ไม่รู้ว่าพูดอะไรแล้วตอบข้าได้ยังฟระ
“ปล่อยข้า”
“ไม่”
“ข้าบอกให้ปล่อยไงเล่า วาโยแห่งข้า จงพัดพามา ณ แห่งนี้!”
ตายแล้วไง! ข้าเผลอใช่เวทย์ไปแล้ว ข้าลืมไปว่าข้าต้องใช่เวทย์ไม่ได้ ไม่ใช่ว่ามนุษย์ไม่รู้จักเวทย์มนตร์ แต่พวกท่านพ่อไม่ให้ข้าเรียนเวทย์มนตร์ แล้วพวกนั้นก็ไม่รู้ด้วยว่าข้าใช้เวทย์มนตร์ได้
“ท่าน…”นี่โดนเวทย์ข้าไปยังมีชีวิตอยู่อีกเหรอ เจ้านี่มันเป็นคนหรือเปล่าเนี่ย
“องค์หญิง!!”เสียงใครแว่วมา
“ใครเรียกข้าว่าองค์หญิง!!”ดูเหมือนข้าจะเรียงลำดับความสำคัญผิดไปนิดนะเนี่ย
“นั่นไม่สำคัญ ท่านเป็นอะไรหรือเปล่า ข้าจับพลังเวทย์ใกล้วิญญาณของท่านได้”สตาร์วิ่งมาเป็นคนแรก เอ่อไม่อยากจะบอก นั่นพลังเวทย์ข้าเอง
“องค์..ท่านอลาวดี้ ปากท่านทำไมถึงแดงเช่นนั้น”
หา! ข้ายกมือขึ้นแตะปากอัตโนมือ ก็มือข้าก็ต้องอัตโนมือสิ
“ไม่มีอะไรหรอก อย่าใส่ใจเลย”ข้าบอกปัดไป ใครจะไปบอกเล่าว่าถูกไอ้บ้าที่ยืนอยู่ตรง…ไหนฟระ หายไปไหนแล้ว เมื่อครู่มันยังยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้อยู่เลย!
“ใครหรือท่าน ท่านหมายถึงใครกัน ข้าเห็นท่านอยู่คนเดียวแต่แรก”ซีโร่ที่อ่านใจข้าได้เอ่ยขึ้นมา
“ตอนแรกมันมีคนอยู่ตรงนี้ แต่ตอนนี้ไม่อยู่แล้วช่างเถอะ”ข้าบอกปัด
”ท่านแน่ใจว่าไม่มีอะไร”
อย่ามาเซาซี้ข้าได้ไหมเนี่ย พอเห็นข้ามุ่ยหน้าก็เลยไม่มีใครถามอะไรข้าอีก ก็รู้อยู่ใครถามได้ไปเฝ้าท่านพ่อข้าในฐานะวิญญาณแน่
ข้าไล่พวกนั้นให้ไปเดินเล่นต่อเพราะขี้เกรียจจะตอบคำถามอะไรมันให้มากความ ความจริงคือขี้เกรียจหาข้อแก้ตัวเพื่อสร้างผลงานเข้าชิงรางวัลนักแถรอวอร์ด และข้าหวังเป็นอย่าสูงเสียดฟ้าว่าไอ้ตัวเมื่อครู่คงไม่…
“ว่าไงแม่หญิง”ไม่มาอยู่ตรงที่เดิม แล้วแกมาอยู่ทำซากแมวน้ำอะไร๊
“เจ้าหายไปไหนมา”
“แหม ข้าหายไปเพียงครู่เดียว ท่านก็คิดถึงข้าเสียแล้วเหรอ”
“ดูเหมือนท่านกับข้าจะสื่อสารกันผิดนะ ในความหมายข้าคือเจ้าทำไมไม่อยู่ให้พวกองค์รักษ์ข้าจัดการ เชือดทิ้งซะ”ข้าพูดเสียงเย็น เชิดหน้าขึ้นห้าองศา เหลือบตามองคู่สนทนาด้วยหางตา จำไว้นี่คือท่าทีที่ควรทำเวลาเจอคนที่ไม่ได้ดั่งใจ
“แม่หญิง แม้ท่านทำท่าทางเอาแต่ใจ แต่ท่านก็ยังคงดูดี”
“นี่เจ้าไม่ได้ฟังที่ข้าพูดเลยหรือไง!”ข้าตวาลั่น เก๊กหลุดเลยเนี่ย
“ข้าชื่อฟราน ท่านชื่ออะไรโปรดบอกข้าด้วย”
นี่มันไม่ฟังที่ข้าพูดเลยใช่ไหมเนี่ย ข้าอยากพ่นไฟ
“ไม่มีเหตุจำเป็นที่จะต้องบอกเจ้า”
“ท่านชื่ออลาวดี้ใช่หรือไม่”
มันไม่ฟังที่ข้าพูดจริงๆด้วย!!!
“องค์ชาย”เสียงที่ดังไล่หลังมา ทำให้ข้าหันไปมองโดยไม่ได้ตั้งใจ เปิดโอกาสให้เจ้าคนที่บอกว่าตนชื่อฟรานดึงมือข้าออกวิ่ง อะไรเนี่ย อย่าบอกว่าเจ้าคือองค์ชายที่พวกนี้หมายถึง อย่ามาตลกน่า ข้าที่เป็น…ราชวงศ์เนี่ยดูเหมาะสม แต่ไอ้ชีกอ หื่นตัวพ่อเนี่ยนะองค์ชาย ข้าไม่เชื่อ
“ตามข้ามาแม่หญิง เดี๋ยวทหารข้าต้องตามมาแน่”
เจ้ามาจะมาตรอกย้ำเรื่องที่ข้าพยายามปฏิเสธทำไมเนี่ย
“ทำไมข้าต้องหนี เจ้ากับข้าไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยสักหน่อย”
“เกี่ยวสิ ท่านเป็นคนรักของข้าแล้ว รอแต่ข้าเป็นคนรักของท่านนี่แหละ”ไอ้หน้าด้าน! ด่าแค่นี้มันพอไหมเนี่ย
แล้วข้าก็วิ่งตามเจ้าคนที่ข้าคิดว่าน่าจะเป็นองค์ชายที่ชื่อฟรานมาอย่างช่วยไม่ได้ เพราะมันไม่ยอมปล่อยมือข้าเสียที ให้ตายเถอะปล่อยมือข้าเดี๋ยวนี้นะ เอ๊ะนั่นมันซีโร่นี่
“ซีโร่ช่วยข้าด้วย!”หวังว่ามันจะได้ยินนะ เพราะข้าไม่ทันมองจริงๆว่ามันได้ตามข้ามาหรือเปล่า ข้าได้ยินเจ้ารานพึมพัมว่า’ซีโร่งั้นเหรอ?’ เจ้าจะมาแปลกใจอะไรกับชื่อลูกน้องข้ากัน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”ข้ามั่นใจไม่มีพลาด เสียงซีโร่แน่ๆ เจ้าตามข้ามาจริงด้วย
“องค์ชาย?”
อันนี้ข้ามั่นใจว่าซีโร่ไม่ได้เรียกข้าแน่ๆ
“ซีโร่?”
แล้วทั้งสองคนก็ยืนจ้องหน้ากัน โดยที่ข้าถูกเจ้าฟรานจับมือไว้อยู่ แถมยังมีฟิวส์เป็นลมที่พัดเอาฝุ่นขึ้นมาอีก แค่กๆนี่ข้าอยู่ในหนังคาวบอยที่ไหนหรือเปล่าเนี่ย
“ซีโร่เป็นเจ้าจริงๆด้วย”ฟรานมีสีหน้าดีใจเล็กน้อย อะไรๆนี่พวกเจ้ารู้จักกันด้วยหรือ
“องค์ชาย กรุณาปล่อยองค์หญิงของข้าด้วย”
“ใครเป็น’องค์หญิง’ของเจ้ากัน”
เอ่อข้าเน้นผิดที่ใช่ไหม ปกติข้าต้องเน้นที่’ของเจ้า’ใช่ป่ะ ว่าแต่ซีโร่ไปรู้จักหมอนี่ได้ไง หรือว่า…
“เจ้าเป็นเจ้าชายของแดนสวรรค์?”
แล้วมันก็พยักหน้า ชัดเลยนี่ข้าอยู่กับเจ้าชายแดนสวรรค์ แถมยังโดนมันจูบอีก โห่ชีวิตข้าไม่น่าเลย
“ว่าไงนะ ท่านโดนท่านฟรานจูบงั้นเหรอ!?”บอกได้คำเดียวว่าเสียงของซีโร่ตระหนกมาก แต่ข้านี่ตระหนกกว่า เจ้ามาอ่านใจข้าทำไมตอนนี้!
“เจ้าเป็นองค์หญิงแดนนรก”
“อย่ามาเรียกข้าว่าองค์หญิง”ข้าตวาดแบบทันทีทันใด มันใช่เวลาไหมเนี่ยข้า
“ปล่อยองค์หญิงของข้า องค์ชาย”จะให้ข้าบอกกี่ครั้งว่าอย่ามาเรียกข้าว่าองค์หญิง
“ที่แท้ ที่ท่านทรยศสวรรค์ เพราะต้องการไปอยู่กับเจ้าหญิงของแดนนรกนี่เอง”
เพี๊ยะ!
ข้าสะบัดมือตบหมอนั่นไปเต็มแรงจนมันหน้าหันแล้วปล่อยมืออกจากมือข้า
“อย่ามาว่าลูกน้องข้าเป็นคนทรยศ ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่ไว้หน้าเจ้าหรือใครทั้งสิ้น”ข้าเอ่ยเสียงเย็นก่อนจะสะบัดเคียวสีดำในมือที่เพิ่งเรียกออกมาเป็นเชิงข่มขู่
แต่ว่ามัน….กลับยิ้มให้ข้าและซีโร่อย่างอ่อนโยนก่อนจะเอ่ยขึ้นมาเบาๆ”เจ้าได้อยู่ใต้อำนาจของคนที่ไม่ปล่อยให้ใครมาดูถูกเจ้าก็ดีแล้ว ข้าเองก็สบายใจ”
แล้วมันก็เลือนหายไปทางประตูสวรรค์ ปล่อยให้ข้ามองตามมันไปตาปริบๆ นี่สรุปเจ้าเป็นคนยังไงกันแน่เนี่ย ฟราน ข้าชักไม่เข้าใจพวกราชวงศ์แล้วนะ(ตัวเจ้าเองก็ราชวงศ์นะ)
“ซีโร่ เจ้ามีอะไรอยากเล่าไหม? หากไม่อยากก็ไม่เป็นไร ข้าไม่อยากบังคับใจใคร”มันก็ตามที่ข้าพูดถ้าซีโร่ไม่อยากเล่า ข้าเองก็ไม่บังคับเรื่องที่ทำให้ลูกน้องตนเองลำบากใจนักหรอก อันนี้ตัวข้าจริงๆนะไม่ได้เก๊กอะไรทั้งนั้นแหละ
“ท่านอลาว…เดิมทีท่านก็รู้ข้าเป็นคนของสวรรค์ แต่เพราะข้าที่ดูแตกต่างจากพวกนั้น พวกเขาถึงได้ใส่ร้ายว่าข้าเป็นคนทรยศ….”ข้ามองซีโร่หัวดำที่หงอลงแบบถนัดจิต พวกนั้นมันทำอะไรกับเจ้าไว้บ้างนะ
“แต่ท่านฟรานไม่ใช่นะครับ!! ท่านฟรานเป็นคนที่ช่วยข้าแก้ต่างทุกสิ่ง แต่เป็นข้าเองที่ไม่อยากเห็นเขาเดือดร้อน ข้าเลยหนีลงมา ที่เขาทำเมื่อครู่น่าจะแค่ทดสอบท่านเท่านั้นเอง”อยู่ๆเจ้าซีโร่ก็โพลงขึ้นมาด้วยน้ำเสียงและแววตาที่จริงจัง ดูว่าหมอนี่คงจะรักและเคารพเจ้าฟรานสุดๆเลยนะเนี่ย
“ซีโร่ ข้าไม่ได้จะเครียดแค้นอะไรเจ้าฟรานนั่นนักหรอก อย่าได้กังวลไปเลย ที่ข้าทำ ข้าทำไปตามสัญชาตญาณ เจ้าก็รู้ข้าไม่ชอบให้ใครมาว่าร้ายคนของข้า”ข้ายิ้มละไมให้มัน มันมองข้าแล้วยิ้มตอบ
“ส่วนเรื่อง ที่เจ้านั่นล่วงเกินข้า เจ้าต้องปิดไว้เป็นความลับนะ”ข้าหลีกเหลี่ยงที่จะใช้คำบางคำ
“ที่ท่านฟรานจูบท่านนะเหรอ”
แล้วแกจะมาย้ำให้ข้าจิตตกทำไข่มังกรอะไรเนี่ย(โว้ยยยยยย)
ความคิดเห็น