คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1
‘ ฟ้าต้องเล่นตลกกับข้าเป็นแน่ ’ อี้เอินคร่ำครวญในใจ
เพราะเหตุใดน่ะหรือ....
ย้อนกลับไปเมื่อรุ่งสาง เกี้ยวประจำตระกูลที่เขานั่งใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วยามก็มาถึงวังหลวง ข้ารับใช้แบกหามส่งเขาได้เพียงหน้าประตูวัง เนื่องจากกฎเหล็กของราชสำนักที่มิอาจจะปล่อยให้ผู้ที่มิได้ถือยศถาบรรดาศักดิ์เข้าไปภายในได้ หากมีเรื่องสำคัญจำต้องบอกกับทหารยามหน้าประตูวังก่อน
อี้เอินเดินสุ่มเข้าไปหาทหารยามสักนายท่ามกลางสายตาคลางแคลงใจจากทหารนายอื่นๆ
“ ข้าชื่อต้วนอี้เอิน ” ร่างบางกล่าวห้วน
“ รอสักครู่ขอรับ กระผมจะไปตามนางกำนัลหลี่มาให้ ท่านกำชับไว้ว่าหากมีอื่นบุรุษชื่อต้วนอี้เอินมาให้เข้าไปเรียกท่าน ” ทหารนายนั้นตอบ ก่อนจะวิ่งเข้าไปในด้านใน
นางกำนัลหลี่?
‘ ท่านพ่อรู้จักกับนางกำนัลได้อย่างไร ’
‘ ทำไมข้าต้องพบนางด้วย ’
‘ แล้วข้าเข้ามาอยู่ในวังหลวงในฐานะอะไร ’
คำถามทั้งหลายแหล่ตีพันในหัวจนยุ่งไปหมด หากมันระเบิดได้ตอนนี้คงแตกออกเป็นเสี่ยงๆ มือเรียวทั้งสองข้างเผลอยกขึ้นมาขยี้ศีรษะด้วยความเคยชิน
“ สำรวมกิริยาหน่อยสิเจ้าคะ นายน้อย ” เสียงเอ่ยมาจากทางด้านหลัง เมื่ออี้เอินหันไปก็ได้พบกับสตรีค่อนข้างมีอายุท่านหนึ่งในชุดของนางกำนัลสูงศักดิ์ ใบหน้ารูปเมล็ดแตงโมตามแบบสตรีงามสมัยโบราณยังคงความงามแม้จะอายุมากแล้ว บุคลิกที่สง่างาม น่าเกรงขาม ทำให้อี้เอินอมศีรษะทำความเคารพโดยอัตโนมัติ
แม่นางแย้มยิ้มเอ็นดูและเริ่มแนะนำตัว
“ ข้าคือนางกำนัลหลี่ผิง ผู้ที่จะมาดูแลท่านนับแต่บัดนี้ ”
ท่านพ่อให้นางกำนัลมาดูแลข้าหรือ?
มีแต่เรื่องชวนให้งุนงงไปหมดเสียจริง
“ ท่านนางกำนัล แต่ข้าเป็นบุรุษ จะให้ท่านมาดูแลข้าได้เยี่ยงไร ” มันคงไม่เหมาะสมเท่าใดนัก สำหรับในวังหลวงที่มีนางกำนัลไว้คอยรับใช้ดูแลคนในราชวงศ์
“ ได้สิเจ้าคะ เพราะเมื่อนายน้อยก้าวเข้าไปในวัง ท่านก็ถือว่าเป็นสตรีเต็มตัวแล้ว ”
นี่มันเรื่องอะไรกัน!
“ วังหลวงแบ่งออกเป็นสองส่วน ส่วนนี้คือวังด้านหน้า มีพื้นที่จากหลังประตูใหญ่ที่เราเดินมาเมื่อครู่จนถึงหน้าประตูวังด้านใน จึงมีเพียงทหารเท่านั้นที่อยู่ในแถบนี้ได้ ข้า ท่าน หรือบุคคลอื่นๆไม่สามารถเข้ามาเดินเพ่นพ่าน เว้นแต่จะมีธุระสำคัญ ”
“ วังด้านในสำหรับข้าทาสรับใช้ นางกำนัล นางใน ขุนนาง รวมถึงตำหนักของฮองเฮา ไทเฮา พระสนม พระมเหสี ท่านอ๋องและฮ่องเต้ ทั้งหมดมีการแบ่งสัดส่วนไว้อย่างชัดเจน ข้าคิดว่าท่านคงสามารถรู้ได้เอง ” นางกำนัลหลี่เบือนหน้าไปหาอี้เอิน แต่เมื่อเห็นนายน้อยของตนเอาแต่เหม่อลอยจึงส่งเสียงดุ
“ ฟังข้าอยู่หรือเปล่า นายน้อยอี้เอิน ”
“ ฟะ ฟะ ฟัง ข้าฟังท่านอยู่ แล้วข้าต้องทำหน้าที่อะไรหรือ ” ร่างบางสะดุ้งและรีบเปลี่ยนบทสนทนา
“ ข้ารับใช้ในครัว ”
ชีวิตของต้วนอี้เอินคงมิสุขสบายอีกเป็นแน่แท้
มิเคยคาดเลยว่าวันหนึ่งบุตรชายเพียงคนเดียวของเศรษฐีผู้ร่ำรวยอย่างต้วนอี้เอินต้องพลิกชีวิตจากหน้ามือเป็นหลังมือถึงเพียงนี้
ร่างบางถูกเปลี่ยนชุดจากชุดผ้าแพรเนื้อดีราคาแพงกลายมาเป็นเครื่องแบบข้ารับใช้สตรีสีเนื้อ ซึ่งช่วยขับผิวของอี้เอินให้ผุดผ่องยิ่งขึ้น นอกจากนั้นยังมีปิ่นเนื้อหยกไว้สำหรับเกล้าผมมวยเพื่อความเรียบร้อย ใบหน้าหวานยับยู่ยี่เพราะรู้สึกไม่ชอบใจ
ชุดข้ารับใช้ในครัวต่างจากชุดข้ารับใช้อื่นๆพอสมควร เพื่อจะได้แบ่งแยกออกมาได้อย่างชัดเจน ป้องกันมิให้ผู้อื่นปลอมแปลงเข้ามาใส่ยาพิษในมื้ออาหารของเจ้านายชั้นสูง
นางกำนัลหลี่จากไปทำหน้าที่ของตนแล้วตั้งแต่เอาอี้เอินมาส่งในห้องครัว สตรีมากหน้าหลายตาต่างเดินเข้ามาหาอี้เอิน รุมแกล้งรุมแหย่อยู่พักใหญ่ บ้างก็หาว่าอี้เอินเป็นสตรีแต่เหตุใดถึงใส่เสื้อผ้าบุรุษ บ้างก็หาว่าหน้าตาแบบนี้ไปเป็นนางในคงจะเหมาะเสียกว่า
ทุกคนอาสามาช่วยผู้มาใหม่แต่งตัว ดีที่อี้เอินปฏิเสธออกไปทันท่วงที
มิเช่นนั้นความลับคงแตกตั้งแต่วันแรก
อีกฟากหนึ่งของวังหลวง บุรุษสองคนกำลังประลองยุทธ์กันอย่างมิมีใครยอมใคร
ร่างหนึ่งเป็นถึงท่านอ๋องคนเล็ก อีกร่างหนึ่งเป็นเพียงแค่องครักษ์คนสนิทแต่มีฝีมือเก่งกาจ
สายตาดุจเหยี่ยวจดจ้องไปที่เป้าหมายมิวอกแวก มือกร้านกวัดแกว่งดาบด้วยท่าทางงดงามตามต่ำราที่ร่ำเรียนมา อวัยวะทุกส่วนของร่างกายกำยำสอดประสานกันได้ดีจนออกมาเป็รกระบวนท่าชั้นสูง ใบหน้าราวกับภาพวาดนั่นหากใครต่อใครได้เห็นก็คงมิเชื่อว่าเป็นเพียงบุตรคนหนึ่งในตระกูลพ่อค้า
“ เจียเอ๋อ! ใจคอเจ้าจะฆ่าข้าให้ตายเลยหรือ!” ผู้เป็นคู่ต่อสู้แหวขึ้นมาหลังจากโดนดาบฟาดลงไปอย่างไม่ยั้งมือ
‘ หวังเจียเอ๋อ ’ องครักษ์รูปงามของท่านอ๋องอู๋ฟาน ด้วยความที่มีฝีมือโดดเด่นจึงได้รับตำแหน่งสูงๆตั้งแต่อายุยังน้อย
“ โถ่ ก็ท่านบอกมิใช่หรือว่ามิต้องออมมือ แล้วข้าทำผิดตรงไหนกัน ” บุรษร่างโตแกล้งตัดพ้อ แต่หารู้ไม่ว่าท่าทางเยี่ยงนั้นยิ่งทำให้ท่านอ๋องน้อยหมั่นไส้ คว้าผ้าที่ติดกายเป็นประจำมาผูกเงื่อนตายระหว่างข้อเท้าขององครักษ์กับเสาเหล็กกลางแจ้ง สกัดจุดเคลื่อนไหวที่ขาทั้งสองข้าง ก่อนจะยึดดาบมาไว้กับตนแล้วเดินจากไปโดยไม่สนเสียงโหยหวน
“ ท่านอ๋อง! อย่าทิ้งข้าไว้เพียงคนเดียวสิ ท่านอ๋อง! ท่านอ๋อง! ”
แม้ตอนนี้เจียเอ๋ออยากจะดีดดิ้นอย่างไรก็คงไม่เป็นผล สมองรีบประมวลหาวิธีแก้เงื่อนและวิธีคลายจุด หางตาเหลือบไปเห็นท่อนไม้เล็กๆที่วางอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ก่อนจะรวบรวมกำลังภายในปล่อยลมปราณทั้งหมดออกจากปากจนเกิดเป็นพายุ เหมือนสวรรค์เข้าข้างที่ท่อนไม้มาตกอยู่ข้างกายพอดี เจียเอ๋อจึงไม่รอช้าทิ้งตัวลงบนพื้น หยิบท่อนไม้หักเป็นสองท่อนเหลาให้แหลมดั่งมีดและแทงลงไปซ้ำๆที่ผ้าจนขาด เหลือปัญหาใหญ่อย่างเดียวก็คือขาที่โดนสกัดจุดไว้ทั้งสองข้างเนี่ยสิ
“ ฝีมือของท่านช่างยอดเยี่ยมยิ่งนัก หากไม่รังเกียจให้ข้าช่วยคลายจุดให้ไหม ”
เจียเอ๋อหันขวับไปหาต้นเสียง เขามิเคยปล่อยให้ผู้ใดเข้ามาใกล้ตัว องครักษ์มิควรผิดพลาดเพราะอาจส่งผลต่อชีวิตผู้เป็นนาย
“ เจ้าเป็นใคร! ”
“ ต้วนอี้เอิน ข้ารับใช้ในครัว ข้าจำเป็นต้องมาเก็บสมุนไพรในสวนนี้ไปให้พี่สาวในครัวนำไปปรุงอาหาร มิได้ตั้งใจมาแอบดูท่านนะ” เสียงใสตอบ
แต่ดูเหมือนเจียเอ๋อยังคงมิวางใจ อี้เอินจึงกล่าวอีกรอบ
“ ว่าอย่างไร ท่านจะยอมให้ข้าช่วยไหม ”
“ หากเจ้าทำได้ก็ลองดูสิ ” ชายหนุ่มคล้ายจะท้าทาย
อี้เอินกระตุกยิ้มเล็กน้อย มือขาวขยับไปแตะลงตามจุดต่างๆที่ขาของเจียเอ๋ออย่างคล่องแคล่ว ไม่นานก็คลายจนเป็นปกติ
“ เป็นอย่างไร ข้าทำได้ไหม ” ใบหน้าหวานเชิดขึ้นอย่างท้าทายแล้วลุกเดินหายไป ทิ้งเจียเอ๋อไว้คนเดียวพร้อมกับความแปลกใจ
TALK
พลอตเราดูเหมือนธรรมดาเนอะ แต่เราบอกเลยว่าไม่ธรรมดา5555555
ตอนแรกกะจะแต่งดราม่าหนักๆแต่กลัวตัวเองร้องไห้ (เอ้า) ก็เลยเปลี่ยนมันซะเลย
ขอบคุณทุกๆคนที่มาคอมเม้นท์ให้จริงๆนะคะ
ทุกคอมเม้นท์คือกำลังใจสำคัญของเรา
คนที่ไม่เม้นท์ไม่เป็นไรค่ะ ไม่โกรธ
เพราะบางทีเราก็ไม่ค่อยเม้นท์เหมือนกัน (นิสัยเสียเนอะ)
ไปสกรีมกันได้ที่ #ฟิคเพียงใจต้องรัก หรือถ้าไม่อยากสกรีมอีกเราก็โอเค๊
เราไม่ซีเรียส555555555555
ขอบคุณคนที่มากดเฟบด้วยนะค้าาาา
ขอบคุณคุณ Miss D.Lie ด้วยนะคะที่มาท้วงคำผิดเรา
มีแต่คนบอกว่าเราแต่งสั้น ไม่รู้ตอนนี้จะยาวพอมั้ย5555
ถ้ายังไม่ยาวอีกคราวหน้าเราจะจัดสัก2000-3000 เอาให้ตาแฉะเลย
หลังจากนี้อาจจะชะลอความถี่ในการอัพลงหน่อยนะคะ
เพราะมีแพลนจะเปิดฟิคสายอีโรติค+สายกามเล็กน้อย หุหุ-..-
รับรองว่ายาวจุใจรีดเดอร์แน่ๆค่ะ เราถนัดมากกกกกกกก
ความคิดเห็น