คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : INTRO
ร่างงดงามอรชรมิสมชายชาตรีเดินเข้ามาภายในตำหนักของบิดาอย่างสงบเสงี่ยมแต่แฝงไปด้วยความรีบร้อน ตาเรียวสวยดั่งลูกกวางสั่นระริกบ่งบอกถึงความกังวล ภายในหัวเต็มไปด้วยความคิดหลากหลายเกี่ยวกับสาเหตุที่บิดาเรียกตนเข้าพบ
‘ ท่านพ่อมีเรื่องด่วนอะไรกัน ’
มือเรียวบรรจงเคาะประตูสองสามทีจึงเปิดออก ปรากฎภาพของบิดาผู้เปรียบเสมือนประมุขของบ้านนั่งนิ่งอยู่ใจกลางห้อง
“ ท่านพ่อ...” ริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ยออกมาแผ่วเบา
“ ต้วนอี้เอิน เข้ามาใกล้ๆข้า ”
เมื่อสิ้นคำ อี้เอิน หรือ ต้วนอี้เอินจึงค่อยๆย่างกรายลงไปนั่งต่อหน้าบิดาแล้วเอ่ยออกมาอีกครั้ง
“ ท่านเรียกข้ามามีเหตุอันใดรึ ”
ชายสูงวัยมีสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนจะลั่นประกาศิตที่ทำให้อี้เอินตื่นตระหนก
“ ข้าจะส่งเจ้าไปอยู่ในวังหลวง ”
“ วะ วะ วังหลวงรึ ” น้ำเสียงนั้นสั่นอย่างห้ามมิอยู่
“ ใช่ เมื่อรุ่งสางวันพรุ่งนี้ ”
“ ทำไมหรือท่านพ่อ... ทำไมต้องส่งข้าเข้าไปในวังหลวงด้วย ” ตาเรียวสวยเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำใสที่พร้อมจะร่วงหล่นลงมาได้ทุกเมื่อ
“ ข้าบอกเจ้ามิได้อี้เอิน แต่เจ้าจักรู้ไว้เถิดว่าข้าทำเพื่อตัวเจ้า ”
ทำเพื่อข้างั้นหรือ... หากท่านพ่อทำเพื่อข้าจริง ท่านก็ต้องรู้สิว่าข้าอยากอยู่กับท่านมากกว่าสิ่งอื่นใด
ตั้งแต่เติบโตขึ้นมา อี้เอินมิเคยห่างจากอกบิดาแม้เพียงครั้งเดียว เพราะเมื่อครั้นท่านแม่ได้สิ้นใจลงไปตอนอี้เอินอายุได้เพียง 8 ปี ท่านพ่อก็เสียใจอย่างหนัก กักขังตัวเองให้อยู่อย่างโดดเดี่ยวและไม่แยแสต่อโลกภายนอก หลายครั้งหลายคราที่ ‘ อี้เฉียน ’ ผู้เป็นบิดาหมายจะใช้ดาบประจำกายแทงตัวเองให้สิ้นตามท่านแม่ไป แต่ก็มีข้ารับใช้ในบ้านมาพบเข้าได้ทันท่วงทีตลอด
นับตั้งแต่เหตุการณ์นั้นมา อี้เอินหนุ่มน้อยจึงติดตามบิดาอยู่เสมอๆมิต่างจากเงา
เมื่อเห็นอี้เอินเงียบไปชั่วครู่ อี้เฉียนจึงกล่าวขึ้นมา
“ เชื่อข้า อี้เอิน จงเข้าไปอยู๋ในวังเสีย ”
ร่างบางไตร่ตรองอย่างหนัก ก่อนจะกดศีรษะรับคำด้วยใจไม่เป็นสุข
เมื่อดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้ายามรุ่ง แสงสีทองส่องประกายไปทั่วพื้นแผ่นดินจีน อี้เอินที่เพิ่งตื่นขึ้นมาได้เพียงครู่เดียวกำลังตระเตรียมสัมภาระให้พร้อมสำหรับการเข้าวังหลวงในวันนี้ ใบหน้าหวานดูโทรมเล็กน้อย เหตุเพราะเรื่องที่บิดาพูดเมื่อคืนทำให้อี้เอินว้าวุ่นจนพักผ่อนไม่เพียงพอ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ ท่านอี้เอิน ถึงเวลาแล้วเจ้าคะ ” เสียงข้ารับใช้ทำให้อี้เอินหลุดจากภวังค์ ร่างบางคว้าย่ามขึ้นมา กวาดสายตามองรอบเรือนของตนเองคราสุดท้ายแล้วจึงก้าวออกไป
เมื่อสาวเท้ามาจนใกล้ถึงประตูใหญ่หน้าบ้าน ก็ได้พบบิดาผู้เป็นที่รักยิ่งยืนอยู่ข้างเกี้ยวประจำตระกูลที่มาเพื่อกล่าวคำลา
“ อี้เอิน ”
“ ขอรับ ท่านพ่อ ”
“ อย่าบอกใครว่าเจ้าคือบุตรของข้า ”
อย่าบอกใครงั้นหรือ...
อีดิท+จัดหน้ารอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ เพราะหลายรอบเหลือเกิน
ขอโทษจริงๆค่ะTT ต่อไปนี้เราจะแต่งให้ดีและเช็คให้รอบคอบก่อนค่อยลง
ฝากสกรีมกันในแท็ก #ฟิคเพียงใจต้องรักกัน ด้วยนะคะ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ
.
ความคิดเห็น