คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ลอยกระทงหลงทาง
พอถึ่วเย็นย่ำเหมัน์็พาาหลาไปหาอะไรินแถวๆ ีนสะพานนวรั เทศาลนเยอะร้าน้ามามาย สอหนุ่มสาวเพลิเพลินับบรรยาาศ
ลมเย็นพัมารำไรนาหลาห่อไหล่ เหมัน์ึถอเสื้อแ็เ็ลุมให้
“หนาวใ่ไหม ลมลืมนึไปให้หลาเอาเสื้อแนยาวมา้วย ะไ้ไม่หนาวแบบนี้”
“ะเป็นไรไปล่ะ หลาอบเย็นี” หล่อนอบยิ้มๆ
“ั้นเรา็รีบๆ เินเ้าเถอะ อีไม่ถึั่วโมานะเริ่มแล้วเสร็แล้วะไ้ลับไปพัผ่อนัน”
เหมัน์ูมือาหลาเร่รีบออเินนำท่ามลาผู้นมามายบนสะพานนวรั หิสาวผิวเ้มหยุยืนลาสะพาน มอระทไหลามน้ำลอผ่านใ้สะพานไปอย่าื่นาื่นใ
“สวยั ไฟระทวิบวับเ็มแม่น้ำปิเลย หลาอยาลอยระทั ิถึอนมอห้าที่เราสอนมาลอยระท้วยันเลยนะ”
“ถ้าหลาอบ อีหน่อยลมะพาหลามาลอยทุปี็ไ้”
“ไม่เหนื่อยหรือไับำสัา”
“ลม็สัาับหลานเียวนั่นแหละ”
าหลาฟัแล้วยิ้มว้าับำพูอายหนุ่ม เมื่อรู้ัวว่าหล่อนมอเาึรีบับท
“ไปับารพระอุปุันีว่า”
“อืม... ไปสิ”
ุาวเินาม้านหลัไ้ฟัทุำถึับหน้าอ ้าายหล่อนนาบ้วยเ็หนุ่มี้เล่นนเิมอยเินามสอหนุ่มสาวเียู่ันไป
พลสนุสนานับารทัทายสาวน้อยสาวให่ลอทา แ่หิสาวแรแย้มลับ้อนรหน้าไม่ลละ
แผ่นหลัว้าๆ ไหล่ั้ไม่ลู่เหมือนอนเ็ๆ อเหมัน์ทำให้หล่อนละสายาไม่ไ้ แม้เาะมีใรอีนสมันเีย้า หล่อน็ยัอยมอามอยู่เรื่อยไป ุาวไม่รู้ัวเลยว่าหนุ่มน้อยอยสัเอยู่เียบๆ
“ไปหาแม่พลีว่า อย่าไปััหวะพี่ลมับแฟนเลย” เ็หนุ่มวน ุาว้อนามอเพื่อนรัาละห้อย
“ไปสิ”
แม่อพล่วนอยู่ับารายระทนมปัและ้าวสารอาหารแห้สำหรับใส่บารประเพีเป็ปุ๊อย่ามีมัน ระทเหลือไม่มาแ่ยัพอให้สี่หนุ่มสาวไ้ับอเป็นเ้าอ
าหลา้อมอผาประทีปในระท้วยวามสนใแล้วเอ่ยถาม “เราใ้เ้านีุ่แทนเทียนไแท่ยาวไ้้วยหรือลม”
“ไ้สิ อันนี้เาเรียว่าผาประทีปหรือผัประีป เห็นหน้าาบ้านๆ ท่าทาแบนๆ แบบนี้ แ่มีวามสำัในประเพีลอยระทหรือประเพียี่เป็อล้านนามาเลยนะ ริๆ แล้วมีประวัิวามเป็นมา้วย เอาไว้ืนพรุ่นี้ลมะพาหลาไปลอยผาประทีปที่วัพันเา สวยมาๆ เลยล่ะ รับรอหลา้อไม่เยเห็นที่ไหนนอาที่นี่แน่นอน”
“เหรอ” หล่อนย้อนถามแ่น้ำเสียเหาหอย “็ีนะ หลาอยาเห็นแล้วสิ”
“ที่นั่นสวยมาเลย้วย หลา้ออบแน่”
ายหนุ่มพอใทีุ่ประายวามสนใอหล่อนไ้อีหน สอหนุ่มสาวยิ้มแย้มให้ันสัาเป็นมั่นเหมาะ ่อนะแยัวออมาสอนและเิน้ามไปลอยระทยัอีฝั่หนึ่อสะพานนวรัที่ผู้นมามาย ทัุ้พลุ และูารละเล่นันอย่าสนุสนาน่อนะมานั่พัริมสะพานมอผู้นพลุพล่าน่อยๆ บาาลเรื่อยๆ
พลแบโ๊ะพับับถุใส่อเินนำหน้า มีุาวับแม่อเาเินุยันระหนุระหนิามหลัอีที เ็หนุ่มหันลับมามอ่อนะยิ้มออมาเมื่อุาวูอารม์ีึ้น พลผ่อนฝีเท้าให้แม่เินนำเ้าบ้านส่วนัวเอเินพลาหยุรีรอ
“ไ...”
“อะไร” ุาวถามลับ
“็พี่ลมับพี่หลาไ สมันีว่าไหม”
“็ี ลมๆ หลาๆ ฟัแล้วปวหัวสมันี” สาวน้อยัสีหน้าแล้วถามลับ “ะพูอะไร็ว่ามา”
“แน่ในะว่าะฟั” เ็หนุ่มถามลับน้ำเสียยียวน สาวน้อยพยัหน้าแทนำอบ “ำลัะบอว่าเสียายแทน ถ้าพลเป็นผู้หินะไม่ผลัไสเาไปไลๆ ะับมัไว้ับัวไม่ยอมให้ไปไหนเลยน่ะี้”
“เพ้อเ้อ!” ุาววาแล้วยื่นถุระทส่ให้อย่าแร
พลรับมาแล้วหัวเราะบันที่ไ้พูแทใำเ็มเปา หิสาวไม่อยู่รอฟันปามาพ่นยาพิษใส่ หล่อนหันหลัเินแมวิ่เ้าบ้านไปทันทีนพลไ้แ่ถอนหายใ
หาเป็นเาที่หล่อนถวิลหาลอเวลา เาไม่ยอมเป็นแ่นมออยู่เียบๆ แบบนี้เป็นแน่...
ความคิดเห็น