คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : คุณอาใจดี
ว่าะเ้าเไร่ภูมิวัน์็บ่ายแ่ๆ ทานะวันเปิระรถีานออิศรเยี่ยมหน้าออสูรับอาาศบริสุทธิ์ รอบๆ เ็มไป้วยสวนปาล์ม บาุเป็นพันธ์ผลไม้ปลูสลับเป็นสวนสมรมอออออผลำลัาม
“มัุำลัอออเลย่ะ เาะ็น่าะเป็นเยอะนะะปีนี้” เ็สาวเปรย้วยวามื่นเ้น “ะวันลับมาอยู่ถาวรแล้ว เอาไว้ะเ็ใส่ะลอมไปฝาอาศรับุาที่ไร่นะะ”
“ไม่้อหรอหนู”
“อาศรไม่อบที่ะวันไปยุ่มย่ามที่ไร่ปราารเหรอะ”
อิศรเหลือบมอเ้าอน้ำเสียเศร้าๆ ที่เอ่ยถามเมื่อรู่ เห็นทานะวันหน้าหมอ็รู้สึัว
“เปล่าๆ ไม่ใ่ว่าไม่อบที่ไปเยี่ยม แ่หนูะวันลืมว่าที่สวนผม็มีสวนสมรมเหมือนัน”
“อ๊ะ ริ้วย่ะ”
ทานะวันสีหน้าีึ้นทันา
ุหมอหนุ่มให่ยีผมเ็สาว้วยวามเอ็นู่อนะอบไปหัวเราะไป “ผมนึแล้วว่าหนูะวันลืมว่าเราทำสวนประเภทเียวัน นายภูมิมันถึี้เียทะเลาะับพ่อผมเรื่อแย่ลาันนมันหนีไปทำรีสอร์แล้วไ”
“เฮ้อ ริ้วย่ะ ะวันนึว่าุาไม่อยาให้ะวันไปหาเพราะอาภูมิแล้วเียว” เธออบพลาหัวเราะเบาๆ ท่าทีผ่อนลายหลัพิพนัมอออไปนอหน้า่าที่แ้มเปิรับลม
อิศรเหลือบมอรู่หนึ่ึเลื่อนระรถลนสุแล้วปิแอร์เพื่อให้ทานะวันไ้สูอาาศบริสุทธิ์
เ็สาวหันมายิ้มใหุ้อาใีแล้วมอออไปนอหน้า่าอีหน นึถึภาพัวเออนเ็ๆ ที่ภูมิพาเธอี่อเที่ยวเล่นสนุสนานไปทั่วไร่ ทั้ที่ัว็โว่าอายุ็เยอะว่า เธออบม้าทีแรเาไม่ยอมสอนเพราะลัวเธอแล้วะเ็บ แ่พอเธออ้อนเา็ยอมสอนทั้ที่เธอลัว นึถึทุรั้ทานะวัน็มีวามสุนเผลอร้อเพลลอเบาๆ
“โยเยเอย... น้ำท่วมเม... ระ่ายลอยอ... หมาหาอ... ออโยเย...”
“หืมมมม”
“อุ๊ย! อโทษ่ะ ะวันลืมัว” เธอบอแล้วหัวเราะเห็นฟันเรียี่สวย
อิศรลอบมอวหน้าิ้มลิ้มอเ็สาวแล้วเผยอยิ้มน้อยๆ “ไม่ยัรู้ว่าหนูะวันอบเพลล่อมเ็นะ”
“อาศรเลยรู้วามลับหมเลย่ะ” เธอรับำแล้วพู่อ “มีอีเพลนึะวันร้อให้อาศรฟันะะ แ่อาศรอย่าอุหูนะ”
“เอาสิ”
ำอบรับสั้นๆ ออีฝ่าย ทำให้เ็สาวแล้ับลูอแล้วระแอมเบาๆ ่อนะโยศีรษะามัหวะ
“้ำี้ผลไม้ แไทยแวา นุนน้อยหน่า พุทรามัุ ละมุลำไย มะเฟือมะไฟ มะรูมะนาว มะพร้าวส้มโอ ฟัแฟแโม ไโยโห่หิ้ววววว”
ำสุท้ายไม่เพียแ่เธอะูสอแนเหนือศีรษะแ่ยัเอียอไปมาท่าทาลทำให้อิศรหัวเราะเสียั
“อโทษ่ะ ะวันใส่อารม์มาไปหน่อย”
“ไม่เป็นไร เห็นนิ่มๆ ผม็นึว่าหนูะเรียบร้อยว่านี้ะอี”
“ร้อยเรียบมาว่า่ะ” เธออบลับอารม์ี แล้ว้อหุบยิ้มเพราะำถามอีฝ่าย
“ใรร้อให้ฟัเหรอ นี่เป็นเพลล่อมนอนสมัยุย่ายัสาวเลย หรือุย่าร้อให้ฟั”
“เปล่าหรอ่ะ” เธอส่ายหน้าเบาๆ “อาภูมิ่าหา อาภูมิร้อแล้วเ้นประอบเพลล่อมะวันนอนอนเ็ๆ ้วย่ะ”
“หมอนั่นน่ะนะ!”
“่ะ” เธอลาเสียยาวย้ำวามน่าเื่อถือ “ถ้าอาศรไม่เื่อ ะวันมีเพลเ็อีเพล รับรอนึภาพอาภูมิเ้นไม่ออเลย”
“ไหนฟัิ” ุหมอหนุ่มให่เรียร้อามน้ำทันทีที่เ็สาวแล้ยับลูอ่อนร้อ
“อะ... หนึ่... สอ... สาม...
ไ่เถื่อนเหอ... ันเทือนทั้บ้าน...
ลูสาวี้ร้าน... นอนให้แม่ปลุ...
วยไ้้ามวาน... แยวานัพลุ...
นอนให้แม่ปลุ... ลูสาวี้ร้าน...”
อิศรลั้นยิ้ม่อนะระเบิเสียหัวเราะอีนไ้เมื่อทานะวันร้อบ “โอ๊ย! เพลนี้ผมรู้ั”
“อาศรรู้ัไ้ไะ ไม่น่าเื่อเลย” ทานะวันถามลับสีหน้าระือรือร้น พออีฝ่ายหันมาเธอ็ถาม้ำ “อาศรเยฟั้วยเหรอะ”
“เยสิ ็เพลใ้นี่นา ผมไ้ยินเ็ในไร่ร้อล่อมลูบ่อยๆ”
“ะวัน็ฟัมาั้แ่เ็เลย่ะ” เธออบเสียสใส นึภาพอาหนุ่มสมัยวัย้นยี่สิบร้อแล้วเ้นหมุนๆ ไปรอบัวเธออนยัเล็นั
“หนูะวันทำให้ผมนึถึใรบานเลย”
“ใรเหรอะ”
“นรัเ่าน่ะ” อิศรอบหน้านิ่
ทานะวันถึับเลิิ้วเหมือนไ้ยินเรื่อใหม่ที่ไม่เยไ้ยินมา่อน เธอเอียอมอน้าๆ ้วยแววาพินิพิเราะห์
“ะวันไม่เยไ้ยินว่าอาศรมีนรัมา่อนเลย่ะ”
อิศระั่อนอบ “เรื่อสมัยเ็ๆ น่ะ สนใเรื่อนายภูมิีว่า ผมเพิ่รู้ว่าหมอนั่นละเอียอ่อนเหมือนันนะ เลี้ยะวันยัะลูสาวเลย ที่ริถ้าอนนั้นสร้อยไม่เป็นอะไรไปหมอนั่นไ้มีลูสาวโสัสิบวบแล้วมั้ เผลอๆ เป็นน้อสาวนเล็แทนหนูะวัน้วยสิ”
ทานะวันฟัแล้วหน้าม้าน เธอพูอะไรไม่ออเพราะำที่อิศรพูมันอย้ำวามรู้สึผิที่เธอมี่อมาราออาหนุ่มึ่เธอเรียว่าุย่าราวับภาินีเป็นย่าแท้ๆ อัวเอ
ุย่ารับไม่ไ้ หาเธอที่อายุน้อยว่าภูมินแทบะเป็นพ่อลูันไ้ะ้อเลื่อนั้นเป็นภรรยา
เธอสมวรหัใาภูมิริๆ...
++++++++++++++++++++
อฝาิามนิยาย้วย่า ^__^
ความคิดเห็น