คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CH4: ไอติม
THIS LOVE CH:4
“น้องยอลครับ”
“...”
“น้องยอล”
“...”
“น้องยอล!!”
“กยูฮยอง! ตะโกนทำไม อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง” ซองยอลแสดงใบหน้าตกใจอยู่มากทีเดียวเมื่อเขาได้ยินเสียงตะโกนจากรุ่นพี่ที่นั่งเพียงด้านหน้าเขาตรงนี้เท่านั้น
“ก็พี่เรียกน้องยอลตั้งหลายรอบแล้ว แต่น้องยอลไม่สนใจพี่เลยนี่น่า เป็นอะไรหรือเปล่า” ซองกยูที่รับรู้ได้ถึงความผิดปกติของซองยอลที่ปกติจะเอาแต่สนใจหนังสืออย่างเดียว แต่ครั้งนี้ดูเหมือนเจ้าตัวจะเหม่อลอยเป็นครั้งคราว จนเหมือนไม่ได้มีสติอยู่กับหนังสือเลยแม้แต่น้อย
“มะ..ไม่เป็นไรนิครับ” ซองยอลตอบก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไป แม้ซองยอลจะต้องรวบรวมสติมากแค่ไหนก็ตามไม่ให้คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อน
“ดะ..เดี๋ยวก่อนสิมยองซู” ซองยอลชะงักมือไว้เมื่อสัมผัสได้ว่ามยองซูกำลังจะจูงมือของเขาเพื่อไปส่งบ้านดังที่เขาเคยออกปากขอไป มันก็ดีอยู่หรอกนะที่มยองซูจะไปส่งเขาน่ะ แต่มาจับมือกันแบบมันทำเอาหัวใจของซองยอลเต้นผิดจังหวะไปอีกแล้วน่ะสิ มยองซูคือตัวอันตรายชะมัด..
“อะไรอีก ก็จะให้ฉันไปส่งบ้านไม่ใช่หรอ”
“กะ...ก็ใช่ แต่ฉันเดินเองได้ไม่ต้องจับมือหรอก” ซองยอลว่าพลางมองไปที่มือของทั้งคู่ที่จับกันอยู่
“เรื่องมาก” มยองซูไม่ได้ปล่อยมือของซองยอลให้เป็นอิสระ แต่กลับเดินจับมือซองยอลพร้อมกับเดินนำไปโดยไม่ได้สนใจเสียงบ่นอุบอิบตามสไตล์เด็กประถมอย่างซองยอล แต่เดินไปไม่ทันถึงสามก้าวซองยอลก็ชะงักมือของมยองซูไว้อีกรอบทำให้มยองซูหันหลังมามองด้วยความสงสัย
“อะไรอีกล่ะ”
“นายเดินนำหน้าฉันแบบนี้ รู้หรอว่าบ้านฉันอยู่ตรงไหนน่ะ” มยองซูนิ่งไปกับคำถามนั่น คำตอบก็คือเขาไม่รู้หรอกว่าบ้านซองยอลหลังไหน แล้วต้องเดินไปตรงไหนยังไง เพราะถึงแม้ที่นี่จะเป็นหมู่บ้าน แต่ใช่ว่าหมู่บ้านที่เขาอยู่กันนี่จะเล็กซะที่ไหนล่ะ ซอยเต็มไปหมด
“งั้นนายก็เดินเร็วๆให้ทันฉันสิ” มยองซูพูดก่อนจะกระตุกมือของอีกฝ่ายเป็นสัญญาณว่าให้เดินพร้อมๆกัน ทั้งคู่เดินมาเรื่อยๆก่อนจะต้องหยุดเดินเมื่อทั้งคู่เดินมาถึงหน้าร้านไอศกรีมแห่งหนึ่งในหมู่บ้าน โดยซองยอลเป็นฝ่ายรั้งมือของมยองซูดังเดิม
“มยองซู ซื้อไอศกรีมก่อนได้มั้ย” ซองยอลว่าพลางมองหน้ามยองซูแล้วก็เหลือบมองเข้าไปในร้านไอศกรีมที่เตรียมจะปิดร้านเต็มที
“อ้วน” ซองยอลได้แต่เบะปากกับคำพูดของมยองซู ก็เขาอยากกินนี่หน่า
“ก็คนมันอยากกินนี่” มยองซูได้แต่มองคนข้างๆที่แม้ตอนนี้จะทำหน้าเหมือนไม่พอใจเขาเต็มที แต่สายตาที่จ้องเข้าไปในร้านนั้นอย่างเด็กที่แต่มองของเล่นอยู่หน้าร้านอย่างไงอย่างงั้น มันน่าเอ็นดูน้อยซะที่ไหนกันล่ะ…
“อยากกินก็เข้าไปซื้อสิ ฉันรออยู่ข้างนอก” มยองซูปล่อยมือซองยอลให้เป็นอิสระ ก่อนที่ซองยอลจะรีบวิ่งเข้าไปในร้านอย่างรวดเร็ว แล้วเดินออกมาพร้อมกับไอศกรีมสองโคน
“อ่ะนี่” ซองยอลว่าก่อนจะยื่นไอศกรีมอีกโคนหนึ่งให้กับมยองซู มยองซูส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงปฏิเสธ
“ไม่ได้ ฉันซื้อมาแล้ว” ซองยอลพูดทั้งๆที่มือยังยื่นอยู่อย่างนั้น
“ฉันไม่ชอบของหวาน แล้วก่อนจะซื้อเมื่อกี้ทำไมถามกันก่อน?”
“ก็คนมันรีบ พี่เขาจะปิดร้านอยู่แล้วนั่นนะไม่เห็นรึไง”
“แต่เราเป็นลูกค้า เขารอได้อยู่แล้วแค่นายออกมาถามฉันหน้าร้านแค่นี้เอง”
“ของฟรีแล้วยังจะบ่นมากอีก ไม่กินก็ไม่ต้องกิน ฉันกินคนเดียวก็ได้” ความจริงตอนแรกซองยอลก็รีบจริงๆนั่นแหละ เลยรีบวิ่งเข้าร้านไปแต่พอนึกขึ้นได้ว่ามีใครอีกคนรออยู่หน้าร้าน ก็เลยจะซื้อให้เพื่อเป็นการขอบคุณที่สอนเขาเล่นบาสวันนี้ แต่ใครจะรู้ว่าคนอย่างมยองซูนี่เรื่องมากขนาดนี้
“อ้วน”
“ก็นายไม่กินไง ฉันก็จะกินเอง อ้วนก็ช่างมัน” มยองซูได้แต่นึกขำในใจ คนอะไรน่าแกล้งชะมัด ซองยอลพูดยังงั้นก่อนจะเดินนำหน้ามยองซูไปโดยไม่สนใจอีกฝ่ายแม้แต่น้อย เล่นเอามยองซูต้องเดินเร็วๆเพื่อจะได้ตามซองยอลทัน ทั้งสองเดินมาจนหยุดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง บ้านของซองยอลนั่นแหละ
“ถึงแล้ว ขอบใจนายมากนะ” ซองยอลว่าพลางก่อนจะก้มหน้าไปจัดการกับไอติมที่กำลังจะย้อยใส่มือตัวเอง เลยไม่ทันสังเกตว่ามยองซูก็ก้มลงมาชิมไอศกรีมโคนเดียวกันกับที่ซองยอลเลียอยู่ จนทั้งสองแทบจะได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน แม้จะไม่มีเสียงตกใจใดๆเกิดขึ้น แต่นั่นก็มีเพียงสายตาของซองยอลที่เบิกกว้างให้รู้ว่าเจ้าของดวงตาคู่นี้ตกใจเพียงใดกับการกระทำของอีกฝ่าย และเสียงหัวใจที่เต้นโครมครามราวกับกลัวว่าคนตรงหน้าจะไม่ได้ยิน ซองยอลรีบเงยหน้าขึ้นทันที พร้อมกับหลุบตาต่ำไม่กล้าสบตาคนตรงหน้า
“บางทีฉันว่าของหวานอย่างไอติมนี่ก็อร่อยดีเหมือนกันแหะ”
มยองซูกำลังจะทำให้หัวใจของซองยอลใกล้วายเข้าเต็มทีเพราะไอ่อาการหัวใจเต้นเร็วกว่าปกตินี่มันเกือบจะกลายเป็นเรื่องปกติเมื่ออยู่ต่อหน้ามยองซูไปแล้ว ซองกยูที่เห็นซองยอลตั้งใจอ่านหนังสือ ก็ไม่คิดอยากจะรบกวนเลยก้มหน้าอ่านหนังสือของตัวเองต่อไป แต่เหมือนว่าวันนี้คงเไม่ใช่ฤกษ์ดีในการอ่านหนังสือของซองยอลแล้วล่ะ..
“ไอ่ยอล! กยูฮยอง สวัสดีครับ มาหลบกันอยู่นี่นี่เอง” อูฮยอนเดินเข้ามานั่งข้างๆซองยอลทันทีอย่างถือวิสาสะ
“หลบอะไรมึง กูก็อยู่ที่นี่ของกูตลอด” ที่ที่ซองยอลอ่านหนังสืออยู่ตอนนี้ไม่ใช่ห้องสมุดอย่างที่เด็กเรียนอย่างซองยอลควรจะไปอยู่ แต่ซองยอลกลับนั่งอยู่โต๊ะปูนอ่อนหลังตึกเรียนที่เหมือนจะปกคลุมไปด้วยแมกไม้ราวกับจะเป็นป่าย่อมๆยังไงยังงั้น
“ก็นั่นแหละ แล้วนี่มึงซ้อมมั้ยเนี่ยวันนี้อ่ะ”
“ทำไม มึงจะไปประชุมอีกล่ะสิ”
“แหะๆ มึงไม่มีซ้อมอ่อ งั้นกลับกับกยูฮยองดิ กยูฮยองว่างใช่มั้ยครับเย็นนี้” อูฮยอนหันไปถามคำถามอีกคนที่ตอนนี้ดูเหมือนจะยังงงๆว่าคู่เพื่อนซี้กำลังสนทนากันอะไรกันอยู่ การที่เขาพยายามกับการจีบซองยอลมานานนั่นก็ไม่ได้ดูเหมือนว่าซองยอลจะเปิดใจให้เขาสักเท่าไร
“กูไม่มีซ้อม แต่กูกลับเองได้” ไม่ทันที่ซองกยูจะตอบอะไร ซองยอลก็หันไปง้องแง้งใส่อูฮยอนซะก่อน แต่นั่นซองกยูก็พอจะได้ยินแล้วเดาได้ว่าซองยอลคงไม่อยากให้เขาไปส่งเท่าไร
“ทำมาเป็นพูดนะมึง แล้วก็มางอนกูทีหลังทุกทีอ่ะ” อูฮยอนเบะปากอย่างอดไม่ได้
“เออน่า กูกลับเองได้ก็กะ..”
“ฮยองวันนี้ผมกลับบ้านช้าหน่อยนะ” ซองยอลหยุดประโยคของตนเองลงทันทีเมื่อมีผู้มาใหม่เดินเข้ามาพูดประโยคดังกล่าว ก่อนที่ทั้งสามคนที่นั่งคุยกันก่อนหน้านี้จะให้ความสนใจไปยังผู้มาใหม่...มยองซู
“จะไปไหนอีกล่ะ” ซองกยูถามขึ้นก่อนจะเปลี่ยนความสนใจมาเป็นคนข้างๆมยองซูที่ดูจะแสดงความเป็นเจ้าของไม่น้อยก็เล่นเกาะแขนกันขนาดนั้น แต่ใช่ว่าจะมีซองกยูที่ให้ความสนใจคนที่ยืนเกาะแขนมยองซูอยู่คนเดียว แต่ดูเหมือนซองยอลก็มองใครคนนั้นด้วยเหมือนกันและคนหน้าหวานข้างมยองซูก็ดูจะให้ความสนใจกับซองยอลอยู่ไม่น้อย ถึงแม้ความสนใจที่อีกฝ่ายให้มาจะดูเหมือนไม่เป็นมิตรเท่าไรก็เหอะ
“ก็..ธุระนิดหน่อย” มยองซูว่าพลางเบนสายตาไปทางซองยอลที่กำลังหันมาสบตากับเขาพอดี
“ไงก็อย่าให้มันดึกมากล่ะกัน” มยองซูพยักหน้าเป็นการตอบรับก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับหนุ่มหน้าหวานข้างกาย ภาพนั้นมันทำเอาหัวใจซองยอลบีบรัดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน บอกแล้วว่ามยองซูน่ะมีอิทธิพลกับหัวใจของซองยอลอย่างจริงจังซะแล้ว
“เป็นครั้งแรกเลยนะครับเนี่ยที่ผมเห็นกยูฮยองกับมยองซูคุยกัน!” อูฮยอนพูดราวกับมันเป็นเรื่องน่าตื่นเต้นที่สุดในรอบปี จริงอยู่ที่ว่ามยองซูและซองกยูเป็นพี่น้องกัน แต่จะเห็นสองคนนั้นได้สนทนากันที่โรงเรียนแบบนี้เป็นโมเมนต์ที่หายากมากๆโมเมนต์หนึ่งเลยทีเดียว แต่คนที่สงสัยสิ่งที่อูฮยอนพูดที่สุดคงไม่พ้น..ซองยอล
“ก็พี่น้องกันนี่น่า” ซองกยูพูดอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร ต่างจากซองยอลที่ดูเหมือนจะตกใจไม่น้อยกับสิ่งที่ซองกยูบอกมาเมื่อครู่
“กยูฮยอง...เป็นพี่ของหมอนั่นหรอครับ?”
“ถ้าหมอนั่นที่นายว่าคือมยองซูล่ะก็ใช่แล้วล่ะ”
“เฮ้ออออ....เพื่อนกู” อูฮยอนได้แตถอนหายใจเงียบๆอยู่คนเดียว..
Talk...อุต๊ะ!! ฟิคเราเดินทางมาถึงตอน 4 แล้วววว เป็นไงบ้างงง ไรต์อยากจะขอบคุณทุกคอมเม้นเลยค่ะ แบบบบบบ....มันเป็นกำลังใจให้ไรต์แบบฟหกาฟฟหกาดา่า่เาวสดกดสงดเลยค่ะ คือไม่รู้จะขอบคุณยังไง แต่ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคอมเม้นและรีดเดอร์ทุกคนนะค่ะ
รักคนอ่านแต่รักที่สุดสำหรับคนที่คอมเม้นนะค่ะ...แอบฝากโหวตด้วยก็ได้นะค่ะ ไรต์รักรีดเดอร์ทุกคนค่ะ จุ๊บๆๆ
ความคิดเห็น