คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CH3: PRACTICE
THIS LOVE CH:3
“มึงว่าอะไรนะไอ่ยอล!!” อูฮยอนทำหน้าตกใจสุดขีดเมื่อได้ยินเรื่องที่เพื่อนตัวดีเล่าให้ฟังถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน
“แค่นี้มึงจะต้องตกใจขนาดนี้เลยหรอว่ะ” แต่ซองยอลดูเหมือนจะไม่ตื่นเต้นไปกับอูฮยอนเลยสักนิดเดียว
“ก็เออดิ อันที่จริงกูไม่ต้องตกใจก็ได้ เพราะยังไงมึงก็แพ้อยู่ดี”
“อ่าว มึงเข้าข้างกูมั่งดิว่ะ กูเพื่อนมึงนะ”
“เข้าข้างมึง? ทั้งๆที่มยองซูเป็นนักบาสของโรงเรียนอ่ะนะ” อันนั้นซองยอลนึกออกแล้วล่ะว่าอูฮยอนเคยบอกเขาไว้
“อันนั้นกูรู้แล้ว”
“แต่บางทีมึงอาจไม่รู้..ว่าสีเขียวน่ะมีแต่นักบาส”
“สีเขียว?”
“ก็สีของมยองซูไง”
“...!” ประโยคนี้ทำเอาลมหายใจของซองยอลสะดุดไปชั่วขณะ นี่ซองยอลพลาดตรงไหน!!
“ที่นี้มึงก็รู้ชะตาตัวเองไว้ซะ”
“ทำไมมึงเพิ่งมาบอกกู!! แต่กูไม่ยอมหรอก มึงจะให้กูแพ้ง่ายๆอ่ะนะ ไม่มีทาง!”
“ไม่มีทางอะไรมึง กูเห็นว่าทางไหนๆมึงก็แพ้นะครับอีซองยอล”
“มึงคอยดูล่ะกัน” ซองยอลพูดไปยังงั้นทั้งๆที่ใจก็กล้าๆกลัวๆอยู่ไม่น้อย ให้เขาไปแข่งกับทีมนักบาสเนี่ยนะ แล้วดูทีมเขาสิ โอยยย จับลูกบาสได้ก็บุญแล้ว แต่จะทำไงได้ล่ะรับคำท้าไปแล้ว จะให้ยอมแพ้ง่ายๆอ่ะนะ นั่นมันไม่ใช่นิสัยของซองยอลเลยแม้แต่นิดเดียว และอูฮยอนก็รู้ถึงนิสัยข้อนี้ของซองยอลดี
“กูจะคอยเป็นกำลังใจให้มึงนะ” อูฮยอนยิ้มให้ซองยอลแบบฝืนๆ ครั้งนี้ซองยอลคงเจอศึกหนักแล้วล่ะ
“หน้ามึงจริงใจกว่านี้ก็ได้นะ” ซองยอลเบะปากใส่เพื่อนเขาอย่างหมั่นไส้ เขาก็พอจะรู้ตัวนะว่าความหวังที่จะเป็นฝ่ายชนะมันริบหรี่(หรือไม่มีเลยน่าจะถูกกว่า)
“นี้ก็หน้าจริงใจสุดล่ะ เออ วันนี้กูมีประชุมสภาอีกแล้วนะ มึงกลับก่อนเลย” อูฮยอนเอ่ยบอกซองยอลเมื่อเขานึกได้ว่าเย็นนี้เขาต้องไปประชุม
“ทิ้งกูอีกแล้วนะมึง”
“ก็งานกูอ่ะ มึงก็เรียกพี่กยูไปส่งมึงดิ” อูฮยอนพูดขำๆล้อเลียน
“ไม่เว้ย! กูกลับเองได้”
การอยู่บ้านคนเดียวคงทำให้หลายๆคนรู้สึกเหงา รวมไปถึงซองยอลด้วย ไม่บ่อยนักที่พ่อแม่ของซองยอลจะกลับบ้านไว เลยเป็นผลให้อูฮยอนมักจะมาส่งเขาที่บ้านแล้วอยู่เล่นต่อกับเขาต่อสักพักแล้วกลับบ้าน แต่วันนี้ก็เป็นอีกวันที่อูฮยอนทิ้งเขาให้กลับบ้านคนเดียว แล้วเขาก็ต้องมานั่งหงอยอยู่คนเดียวที่บ้านแบบนี้ ถึงจะมีหนังสือเป็นเพื่อนก็เหอะ แต่ใช่ว่าเด็กเรียนอย่างซองยอลจะเบื่อหนังสือไม่เป็นหรอกนะ เขาก็แค่อยากออกไปสูดอากาศข้างนอกสักหน่อย เมื่อคิดได้อย่างนั้น ซองยอลก็เดินออกจากบ้านไป แล้วเดินเล่นรอบๆหมู่บ้าน เขาเดินจนมาถึงสวนสาธารณะของหมู่บ้านที่ตอนนี้ ผู้คนเริ่มจะบางตาไปสักหน่อย เพราะด้วยตะวันที่เริ่มคล้อยใกล้จะตกดินเต็มที สวนสาธารณะที่เต็มไปด้วยเครื่องเล่นมากมายไว้ให้เด็กเล่น แต่มีอย่างหนึ่งที่ซองยอลเพิ่งคิดจะสนใจมันเป็นครั้งแรก...สนามบาส ซองยอลยืนมองเหล่าคนที่กำลังชู้ตบาสกันสามคน และบางทีซองยอลอาจจะจ้องนานจนเกินไป จนทำให้หนึ่งในนั้นหันมาเห็นซองยอลเข้า
“อยากเล่นกับพวกเรามั้ยครับ” คนที่กล่าวขึ้นดูเหมือนจะอายุน้อยกว่าเขาสักเล็กน้อย ชอบกีฬาแต่เด็ก ทำได้ยังไงกันนะ
“อะ..เออ..ไม่ล่ะ” ซองยอลไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี แต่ถ้าเขาตอบตกลงไป มีหวังเด็กพวกนี้ได้รู้แน่ว่าเขาเล่นไม่เป็น
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเห็นฮยองมองพวกเราตั้งนาน อยากเล่นใช่มั้ยล่ะ” เด็กคนหนึ่งเดินเข้ามาหาซองยอลแล้วส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ไม่ๆ ฮยองแค่มองเฉยๆ”
“เอ๊ะ! หรือฮยองเล่นบาสไม่เป็น”
“มะ..ไม่ใช่ซะหน่อย ฮยองเล่นเป็นนะ!” ซฮงยอลที่ตัวใหญ่กว่าเด็กพวกนี้แต่ดูเหมือนนิสัยจะเด็กกว่าซะอีก
“งั้นก็มาเล่นกับพวกเราสิครับ” เด็กหนุ่มว่าพลางก่อนหันหลังเดินเข้าไปหาเพื่อนของเขา แล้วมีซองยอลเดินตามมา ก่อนที่เด็กพวกนี้จะแย่งกันเลี้ยง แย่งกันชู้ต เวลาผ่านไปจนตะวันตกดินแต่เพราะด้วยแสงไฟริมถนนจึงทำให้ทั้งสี่คนสามารถเล่นบาสกันต่อได้ แต่บางทีอาจจะเรียกว่าทั้งสามคนมากกว่า เพราะตลอดเวลาที่เล่นกันมาดูเหมือนซองยอลแทบจะไม่ได้แตะลูกบาสเลยด้วยซ้ำ ไม่รู้ว่าแย่งลูกบาสไม่ทันหรือไม่มีใครส่งให้กันแน่
“กูเหนื่อยแล้วอ่ะ วันนี้พอก่อนเหอะ” ผู้ชายหนึ่งพูดขึ้นก่อนจะยืนหอบเบาๆ
“อ่า ฮยองคงเล่นบาสไม่เป็นจริงๆนั่นแหละ” ซองยอลทำได้แค่ยืนฟังนิ่งๆ ก่อนที่เด็กพวกนั้นจะเดินจากไปแล้วทิ้งซองยอลที่ยืนคอตกไว้เพียงลำพัง มันทำให้เขานึกไปถึงเรื่องการแข่งบาสที่โรงเรียนที่กำลังจะเกิดขึ้น เขาก็แค่คนที่เล่นบาสไม่เป็นคนหนึ่งแค่นั้นเอง..
“มายืนคอตกแบบนี้ มันคงจะทำให้นายเล่นบาสเป็นสินะ” เสียงที่แม้จะไม่คุ้นชินเท่าไร แต่ซองยอลก็จำมันได้ขึ้นใจว่าเป็นเสียงใคร
“มยองซู” ซองยอลเบิกตากว้างด้วยความตกใจปนแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่เห็นมยองซูที่หมู่บ้านเขาในยามวิกาลแบบนี้
“นายควรจะฝึกเลี้ยงลูกบาสให้เป็นก่อน” มยองซูไม่ได้สนใจกับอาการตกใจของซองยอล แต่กลับเอาลูกบาสในมือของตนเองมาเลี้ยงเล่น
“เดี๋ยวก่อน นายมาอยู่นี่ได้ยังไง”
“ก็บ้านฉันอยู่แถวนี้” มยองซูตอบคำถามทั้งที่สายตายังให้ความสนใจกับลูกบาสเหมือนเดิม
“แถวนี้? เป็นไปได้ไง ทำไมฉันไม่เคยเห็นนายมาก่อนล่ะ”พอมยองซูได้ยินแบบนั้นก็หยุดการกระทำของตัวเองทั้งหมดก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองคนหน้าหวานตรงหน้า
“อันนี้ฉันก็ไม่รู้ เพราะฉันก็ไม่เคยเห็นหน้านายมาก่อนเหมือนกัน”
“แล้วนี่นายพกลูกบาสไปไหนมาไหนด้วยตลอดเลยรึไงเนี่ย” ซองยอลเอ่ยพร้อมกับมองไปยังลูกบาสที่อยู่ในมือของมยองซู
“นั่นมันเรื่องของฉัน ว่าแต่นายเหอะมาเล่นบาสแบบนี้กับเด็กได้ยังไง เกิดเด็กพวกนั้นเข้าใจผิดคิดว่าโรงเรียนเราย่ำแย่เรื่องการเล่นบาสขนาดนี้จะทำไง นายกำลังจะทำให้โรงเรียนของเรามีนักเรียนน้อยลงนะ” ซองยอลคิดว่าบางทีมยองซูก็ดูจะโอเว่อร์ไป เขาแค่คนเดียวมันจะมีอิทธิพลอะไรกับโรงเรียนขนาดนั้นว่ะ
“นั่นมันไม่ใช่ความผิดของฉัน! แล้วนี่นายมาแอบดูฉันเล่นกับเด็กพวกนั้นด้วยหรอ”
“ไม่ได้มาแอบดูไรทั้งนั้นแหละ แค่เผอิญเดินผ่านมาพอดี เคลียร์มั้ย? ดูนี่การเลี้ยงบาสที่ถูกต้อง” มยองซูพูดพลางเลี้ยงบาสให้ซองยอลดู ซองยอลตอนแรกที่ตั้งใจจะเถียง แต่ก็ต้องกลืนคำเหล่านั้นลงไป ก็เพราะคนตรงหน้าของเขาตอนนี้เหมือนจะทำให้หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะอีกแล้ว เวลาที่มยองซูดูจริงจังกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งนั่นมันดูมีเสน่ห์มากทีเดียวในสายตาของซองยอล
“อ่ะ เอาไปเลี้ยงดูสิ” มยองซูว่าพลางก่อนส่งลูกบาสให้ซองยอล ซองยอลที่ไม่ทันได้ตั้งตัวก็เกิดอาการเซเล็กน้อยก่อนจะรับลูกบาสไว้อย่างงงๆ ก่อนจะเลี้ยงลูกบาสอยู่กับที่
“ก็ดีนี่ งั้นเลี้ยงไปตรงนู้นแล้วก็เดินกลับมาหาฉันตรงนี้” ซองยอลไม่รู้ว่าทำไมเขาจะต้องเชื่อมยองซูด้วย แต่นั่นแหละเขาก็ทำตามที่มยองซูพูดอย่างว่าง่าย แต่ยังไม่ทันจะเดินไปถึงตรงนู้นอย่างที่มยองซูพูด ลูกบาสก็เหมือนจะอยู่เหนือการควบคุมของซองยอลไปซะแล้ว
“ใครให้นายเดินเร็วขนาดนั้นล่ะ ค่อยๆเดินสิ” และเมื่อซองยอลวิ่งไปเก็บลูกบาสเสียงของมยองซูก็ลอยเข้ามาถึงหูเขาอีกแล้ว มยองซูนี่ขี้บ่นชะมัด เวลาผ่านไปราวๆเกือบหนึ่งชั่วโมงทำเอาซองยอลเหงื่อท่วมตัวเลยทีเดียวเพราะต้องวิ่งไปวิ่งมาทั้งเลี้ยงลูกแล้วก็วิ่งเก็บลูกด้วย แตกต่างกับมยองซูที่เอาแต่ยืนสั่งนู่นบอกนี่ทำให้เหงื่อสักเม็ดก็ไม่มี
“พอก่อนได้มั้ย ฉันเหนื่อยแล้วอ่ะ” ซองยอลยืนจับลูกบาสอยู่ในมือ ก่อนจะใช้มืออีกข้างปาดเหงื่อที่หน้าผากตัวเองอย่างลวกๆพร้อมกับยืนหอบอยู่
“ก็ได้ ไว้พรุ่งนี้ค่อยมาต่อใหม่ล่ะกัน”
“พรุ่งนี้?” มันจะยังมีพรุ่งนี้อีกหรอมยองซู
“ใช่ ฉันไม่อยากได้คู่แข่งที่ไม่สมน้ำสมเนื้อน่ะ” มยองซูว่าพลางก่อนเดินไปหยิบลูกบาสจากซองยอลก่อนจะเดินหันหลังไปเพื่อจะเดินกลับแต่ก็ต้องหยุดชะงักด้วยเสียงของซองยอล
“มยองซู!” มยอซูหันหน้ามาหาซองยอลพร้อมกับทำหน้าราวกับมีเครื่องหมายคำถามขึ้นอยู่บนหน้า
“มีอะไร”
“คะ..คือ ไปส่งบ้านหน่อย” ใช่ ซองยอลไม่กล้าเดินกลับบ้านคนเดียวหรอก มันก็จริงอยู่ที่ซองยอลไม่ได้กลัวการอยู่คนเดียว หรือการไปไหนมาไหนคนเดียว ซองยอลแค่กลัวความมืดเท่านั้นแหละ ลองให้เป็นตอนกลางวันสิ ซองยอลไม่มีวันขอให้มยองซูไปส่งหรอก
“จำเป็นมั้ยล่ะ?” มยองซูอดที่จะแกล้งคนตรงหน้าไม่ได้ ก็หน้าซองยอลตอนนี้ที่มองหน้าเขาราวกับเด็กจะร้องไห้ได้ทุกเมื่อ ซองยอลไม่ตอบอะไรแล้วก็ไม่มีเสียงตอบรับจากมยองซูทำเอาซองยอลคอตกอีกรอบในรอบวัน แล้วงี้ซองยอลจะเดินกลับบ้านได้ยังไงล่ะครับ ไฟบนท้องถนนจะช่วยซองยอลได้มั้ยเนี่ย แต่ยังไม่ทันซองยอลจะเพ้อไปมากกว่านี้ซองยอลที่เอาแต่ก้มหน้ามองพื้นก็รับรู้สัมผัสที่มือได้ว่าตอนนี้มือของซองยอลถูกใครคนหนึ่งกุมไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว...
TBC.
Talk... เดินทางมาถึงตอนที่สามแล้ววว ถ้าเกิดมีข้อผิดพลาดพิมผิดยังไงไรต์ก็ขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วยนะค่ะ และก็ขอขอบคุณทุกคอมเม้นนะค่ะะะ มันเป็นกำลังใจชั้นเลิศสำหรับไรต์คนนี้มากๆเลยค่ะะ ไงก็ขอให้รีดเดอร์ทุกคนมีความสุขกับฟิคเรื่องนี้นะค่ะ
สุดท้ายแล้ว...รักรีดเดอร์ทุกคนนะค่ะ แต่รักคนที่คอมเม้นท์ที่สุดดดดด ไงก็เม้นก็โหวตให้ไรต์หน่อยนะค่ะ รักทุกคน จุ๊บๆ
ความคิดเห็น