คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 : Meeting
Chapter 7-- Meeting --
“...จะจู่จี๋กันอีกนานมั้ย”
ร่างเล็กที่มีรูปร่างหน้าตาน่ารักยิ่งกว่าผู้หญิงหลายเท่ายืนเท้าสะเอวด้วยท่าทางราวกับนางพญา ขยับปากบ่นปาวๆ ด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งเกินจะบรรยาย
แต่จะให้ทำยังไงได้ ในเมื่อภาพเบื้องหน้านั้นมันช่างขวางหูขวางตาเสียเหลือเกิน...ภาพของ (ไอ้) สองพี่น้องที่หลังจากคืนดีกันแล้วก็กลายมาเป็น ‘คนรัก’ กันอย่างเต็มตัว
จะไม่ว่าเลยเถอะถ้ามันไม่ขยันมาสวีทกันให้เขาดูอยู่ได้เนี่ย!
นับวันยิ่งหวานกันมากขึ้นเรื่อยๆ หวานจนน้ำตาลแทบจะนับเป็นแม่อยู่รอมร่อ แต่ทั้งสองก็ยังคงโปรยความหวานใส่กันได้อย่างไม่มีลิมิต และไม่สะทกสะท้านต่ออะไรทั้งสิ้น
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไปโบกปูนซีเมนต์ทาบหน้ามาหรือไร มันถึงได้หนาเกินจะทนขนาดนี้
“โธ่...ก็คนเขารักกันนี่ คาร์”
ฟรานทำเสียงกระเง้ากระงอดอย่างน่าเอ็นดู ถ้าเป็นยามปกติเขาก็คงรู้สึกอย่างนั้นอยู่หรอก แต่ขอโทษเถอะ...ตอนนี้มันโคตรน่าหมั่นไส้เลยล่ะ!
“...พวกนายสองพี่น้องใช้ปูนซีเมนต์ยี่ห้ออะไรกันเนี่ย?”
“หืม? อะไรปูนซีเมนต์เหรอครับ คาร์”
คราวนี้เป็นฝ่ายคนพี่บ้างที่เอ่ยปากถามขึ้นมาด้วยสีหน้าฉงนสงสัยสุดใจ ด้วยระดับความหน้าตาดีของเขา สีหน้านี้ก็คงจะเรียกร้องความสนใจจากสาวน้อยสาวใหญ่ได้มากอยู่หรอก แต่ก็แน่นอนว่ามันไม่มีทางใช้ได้ผลกับคาร์ที่เกลียดขี้หน้าอีกฝ่ายเกินจะบรรยาย การตอบรับที่ได้รับกลับมาจึงเป็นเพียงการจิกตาใส่อย่างหงุดหงิดครั้งหนึ่ง
ขืนอยู่ที่นี่ต่อไปอีกสักวินาทีเดียวเขาคงได้สำลักความหวานตายแหงมๆ
หนีดีกว่า!
...ก็เชิญสองร่างที่เหลืออยู่เรียกรังมดต่อไปละกันนะ...
--Change! --
คาร์เดินตรงไปยังถนนหนทางข้างหน้าอย่างเรื่อยเปื่อย ไม่ได้เร่งรีบแต่ประการใด ตลอดทางกลับบ้านก็ยังคงมีผู้ชายมากหน้าหลายตาจำนวนนับไม่ถ้วนเดินเข้ามาจีบเหมือนกับที่เจออยู่ทุกวัน ซึ่งก็ล้วนแล้วแต่โดนกระเป๋าจาคอบสีดำมันวาวฟาดหน้าสลบเหมือดไปตามยถากรรมทุกราย
พลัน ราวกับโชคชะตาเล่นตลก อยู่ดีๆ ร่างเล็กก็เกิดเสียการทรงตัวลื่นไถลไปตรงท่อระบายน้ำที่ปิดฝาไว้ไม่เรียบร้อย ท่อนั้นเปิดช่องเอาไว้แคบมาก ข้อเท้าเรียวเล็กจึงติดอยู่ตรงฝาท่อที่ทั้งใหญ่และหนัก ครั้นจะอยู่เฉยๆ รอให้คนมาช่วยอย่างไร้จุดหมายนั้นก็มิใช่วิสัยของเขาเอาเสียเลย แต่ครั้นพอจะกระชากเท้าออก ฝาท่อเจ้าปัญหาก็ยังคงรั้งไว้อย่างแสนจะดื้อด้าน ซ้ำร้ายลำพังแรงของคาร์คนเดียวนั้นยังไม่สามารถยกฝาท่อขึ้นเองได้อีกด้วย
“ซวย...”
ริมฝีปากเรียวเล็กพึมพำออกมาพร้อมกับใบหน้าที่ซีดเผือด
ผัวะ!
เคร้ง...
ทันใดนั้นเอง ปรากฏร่างสูงสง่าร่างหนึ่งที่เดินตรงเข้ามาถีบฝาท่อขนาดใหญ่จนกระเด็นโหวงไปกระแทกเข้ากับพื้นคอนกรีตห่างไปจากตำแหน่งที่พวกเขายืนอยู่ราวๆ เมตรหนึ่งได้
ร่างเล็กเบิกตากว้าง ก่อนจะค่อยๆ ละสายตาจากฝาท่อที่น่าสงสารไปยังใบหน้าคมเข้มที่ทรงเสน่ห์ นัยน์ตาคมดุจเหยี่ยวสีดำสนิทรับกับเส้นผมสีพระเพลิงที่ซอยละเอียดยาวคลอเคลียไหล่จัดทรงทันสมัย
ช่างเป็นผู้ชายที่หล่อจนน่าหมั่นไส้จริงๆ เลย ให้ตายสิ!
“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“...ไม่เป็นไร”
คาร์ตอบกลับห้วนๆ ตามนิสัยของเขาและเลิกคิ้วขึ้นสูงแสดงความสงสัยเมื่อพบว่าชายหนุ่มแปลกหน้าผู้นี้กำลังยืนจ้องหน้าเขาจนตาแทบจะถลน และเมื่อสายตาของชายหนุ่มเลื่อนลงมาหยุดอยู่ที่ชุดนักเรียนชายบนร่างของเขา อีกฝ่ายก็พลันขมวดคิ้วมุ่นด้วยความงุนงง
“เธอ...เป็นทอมเหรอ?”
ปึด!
ราวกับว่ามีเสียงเส้นประสาทบางส่วนของคาร์เริ่มปริไปกว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์
เย็นไว้ๆ ยุบหนอ...พองหนอ... เห็นแก่หมอนี่ที่ช่วยเราไว้เมื่อกี้หรอกนะ...
ตลกเถอะ! ใครจะไปทนไหวกันล่ะ!
“ฉัน-เป็น-ผู้-ชาย!”
คาร์ตะโกนเน้นย้ำทีล่ะคำใส่หน้าของอีกฝ่ายที่เหวอไปในทันที ร่างเล็กมีท่าทางกระฟัดกระเฟียดเล็กน้อย เขาสะบัดหน้าเดินหนีไปในทันทีโดยที่ทั้งคู่ยังไม่มีโอกาสแม้แต่จะรู้ชื่อของกันและกัน
“ผู้ชาย? แต่...น่ารักชะมัดเลย”
ชายหนุ่มผู้หล่อเหลาราวกับหลุดออกมาจากปกนิตยสารชื่อดังพึมพำกับตนเองด้วยใบหน้าเหม่อลอย ก่อนจะทำท่าเหมือนเพิ่งฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้ เขารีบควักโทรศัพท์มือถือสุดหรูขึ้นมาพิมพ์เบอร์ที่ต้องการอย่างคล่องแคล่ว กดโทรออก แล้วกรอกเสียงลงไปยังปลายสายในทันทีที่อีกฝ่ายรับโทรศัพท์
“ฮัลโหล ฟิวส์ใช่มั้ย? ฉันกลับมาจากต่างประเทศแล้วนะ!”
To Be Continue
สั้นไปนิด - -^ มาอัพแล้วนะคะ~! ในตอนนี้ไรเตอร์ยังไม่ได้เปิดเผยชื่อของชายหนุ่มปริศนา ไม่ใช่อะไร...เพราะว่าไรเตอร์ยังคิดชื่อไม่ออกนั่นเอง! ไม่ว่าจะคิดยังไง...มันก็หาชื่อที่เข้ากับ ‘คาร์’ ไม่ได้ซักที T^T๐
1/พ.ย./52 อัพ
2/ก.พ./55 Re-write
ความคิดเห็น