คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10 : The Memory
Chapter 10-- The Memory --
...เมื่อสี่ปีก่อน...
...วันที่เราได้พบกันเป็นครั้งแรก...
...นายจะยังจำได้อยู่หรือเปล่านะ...
...ฟราน...
--Change! --
ในยามเช้าที่พระอาทิตย์สาดแสงแรงกล้าเป็นพิเศษ ร่างเพรียวบางร่างหนึ่งที่มีหน้าตาสวยหวานน่ารักยิ่งกว่าเด็กผู้หญิงหลายๆ คน กำลังก้าวเข้ามาในโรงเรียนด้วยใบหน้าหงอยเหงา ทั้งๆ ที่เด็กคนอื่นๆ ต่างก็มีสีหน้าเบิกบานกันทุกคนแท้ๆ
และที่สำคัญ...เขาเดินอยู่อย่างโดดเดี่ยว
ชื่อของเขาคือ ‘คาร์’
นี่ก็เพิ่งผ่านมาหนึ่งอาทิตย์นับจากวันเปิดภาคเรียนขึ้นชั้นมัธยมปีที่หนึ่งของเขา ซึ่งก็เป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้วที่คาร์นั้นย่อมจะต้องรู้สึกตื่นเต้นมากเป็นธรรมดาตามประสาเด็กนักเรียนทั่วไป คอยเฝ้าพะวงซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าจะหาเพื่อนได้หรือไม่ และเพื่อนของตนจะเป็นคนอย่างไรบ้าง
แต่ฝันนั้นก็สลายไปในพริบตา
เพราะความน่ารักสะดุดตาของเขา ทำให้มนุษย์เพศชายจำนวนมากภายในโรงเรียนต่างหลงใหลและพากันเอาอกเอาใจร่างเล็กไม่หยุดไม่หย่อน และคาร์เองก็ต้องรู้สึกรำคาญบ้างเป็นธรรมดา จึงมักจะคอยบอกปัดผู้ที่มาอาสาจะหยิบยื่นสิ่งต่างๆ ให้อยู่บ่อยๆ
ด้วยเหตุนั้น ทำให้บรรดาผู้ชายหน้าสวยและพวกผู้หญิงทั้งแท้และเทียมแทบทุกๆ คนพากันหมั่นไส้และเกลียดขี้หน้าเขาได้อย่างไร้เหตุผลสิ้นดี ถึงกระทั่งห้ามไม่ให้ใครพูดกับคาร์เลยด้วยซ้ำ อีกทั้งยังพากันดูถูกคาร์เสียๆ หายๆ ว่าเป็นคนที่หยิ่งยโส คิดว่าตัวเองมีดีเลยบอกปัดใครต่อใครเป็นว่าเล่น
เพราะเรื่องพรรค์นั้น ทำให้คาร์ต้องอยู่อย่างว้าเหว่มาโดยตลอด
ความฝันทั้งมวลพังทลายลงอย่างไม่อาจหวนคืนกลับมาได้
น้ำตาก็ไม่อาจหลั่งริน...เพราะมัน ‘อ่อนแอ’
และคงจะสิ้นหวัง...หากไม่ได้เจอกับฟราน
“วันนี้เรามีนักเรียนย้ายมาใหม่! ทุกคนเป็นเพื่อนที่ดีกับเขาด้วยล่ะ!”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ...ผมชื่อ ‘ฟราน’ ”
ร่างเล็กๆ ที่แสนจะน่ารักน่าทะนุถนอม นัยน์ตากลมโตสีเงินเป็นประกายสวย เรือนร่างบอบบางเรียวระหงงดงามราวสตรีเพศ รอยยิ้มละมุนละไมเบาบางที่ริมฝีปาก องค์ประกอบทั้งหมดนั้นสะกดสายตาของทุกๆ คนให้หันมาจับจ้องยังจุดที่เขายืนอยู่ได้เป็นอย่างดี
“สวัสดี... ‘คาร์’ ใช่มั้ย?”
เขาว่าพลางส่งยิ้มหวานละลายใจมาให้ ถึงแม้ว่าคาร์จะอยากตอบรับกลับไปมากสักเพียงใด แต่เขาก็ไม่อาจทำตามความคิดชั่ววูบของตนเองได้ เพราะหากเป็นเช่นนั้น ฟรานจะต้องมาเดือดร้อนกับเขาไปด้วยอย่างแน่นอน
เมื่อฟรานเห็นว่าเขาไม่ยอมตอบกลับเสียที ก็เอียงคอไปมาทำท่าครุ่นคิด จนกระทั่งดวงตากลมโตนั้นเบิกกว้างเมื่อคิดอะไรบางอย่างออก ก่อนจะโน้มตัวมากระซิบที่ข้างหูของคาร์เสียงแผ่วเบาทว่าชัดเจนสำหรับคนที่รอฟังอยู่อย่างใจจดใจจ่อ
“หรือว่าจะมีปัญหาอะไรกับทุกๆ คนในโรงเรียนนี้?”
เฮือก!
“ทำหน้าแบบนั้น...ฟรานพูดถูกล่ะสิ”
เด็กหนุ่มหัวเราะคิกคักชอบใจก่อนจะส่งยิ้มหวานให้อีกครั้ง มันเป็นรอยยิ้มที่งดงามที่สุดเท่าที่เขาเคยได้พบเจอมาตลอดทั้งชีวิตนี้
หากเขาเปรียบเสมือน ‘เงามืด’ ที่ไม่มีใครเหลียวแล
ฟรานก็คงเปรียบได้กับ ‘แสงสว่าง’ ที่ทอประกายเจิดจรัสอยู่ตลอดเวลา
สองสิ่งนี้...ไม่เหมาะสมกันเลยแม้แต่นิดเดียว
เพราะความคิดในแง่ลบนั้น ทำให้คาร์ยังไม่ยอมเอื้อนเอ่ยอะไรกับฟรานเลยแม้แต่คำเดียว ในขณะเดียวกัน ผู้คนรอบข้างต่างก็พากันเป่าหูฟรานไปต่างๆ นานา ว่าร้ายคาร์ได้อย่างไม่มีสิ้นสุด
แต่ฟรานก็ยังคงมีรอยยิ้มที่แสนจะน่ารักให้กับเขาอยู่เสมอ
และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่กัน...ที่กำแพงน้ำแข็งอันหนาแน่นนี้ได้พังทลายลงไป
เปลี่ยนมาเป็นสิ่งๆ ใหม่ ที่ถูกจารึกไว้เป็นคำสั้นๆ ว่า... ‘เพื่อน’
“เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะคาร์!”
“...อืม”
และนั่นเป็นครั้งแรก...ที่เขายิ้มอย่างจริงใจที่สุด
นับตั้งแต่เหตุการณ์นั้นเป็นต้นมา ทั้งสองมักจะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา และด้วยความช่วยเหลือจากฟราน ทำให้เพื่อนๆ เลิกเข้าใจคาร์กันอย่างผิดๆ และก็ทำให้ความสัมพันธ์ของคาร์กับทุกๆ คนนั้นดีขึ้นอย่างผิดหูผิดตา
ครั้งหนึ่ง ในเวลาพักกลางวันของวันธรรมดาๆ วันหนึ่งกลางฤดูร้อน ตอนนั้นเขาได้รู้จักกับ ‘พี่ชาย’ ของฟรานเป็นครั้งแรก
“ฟรานมีพี่ชายด้วยเหรอ?”
“อื้ม! ย้ายเข้ามาพร้อมกันน่ะ อายุมากกว่าฟรานปีนึง”
ร่างเล็กตอบพร้อมรอยยิ้มแพรวพราวสดใส
แสดงให้เห็นอย่างเด่นชัดว่า ‘พี่ชาย’ คนนั้น สำคัญกับฟรานมากเพียงใด
...แต่ในตอนนั้นคาร์มิได้คาดคิดเลยว่า ความสัมพันธ์ของสองพี่น้องคู่นี้ จะก้าวกระโดดไปได้ไกลเหลือเกิน...
To Be Continue
ดีค่า ^^ มีเวลาว่างๆ ก็มาขยันอัพกันซะหน่อย ในตอนนี้เราจะมาย้อนกลับไปดูอดีตของฟรานและคาร์กันค่ะ! ‘โลก’ ในสายตาของคาร์นั้นแตกต่างจาก ‘โลก’ ในสายตาของฟรานอย่างลิบลับ
สุดท้ายนี้ ก็ขอขอบพระคุณทุกๆ กำลังใจจากท่านผู้อ่านที่แสนน่ารักทุกๆ คนค่ะ ^^
21/พ.ย./52 อัพ
12/ก.พ./55 Re-Write
ความคิดเห็น