คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 : Lover
Chapter 2 -- Lover --
ฟิวส์และฟรานนั่งทานข้าวเย็นด้วยบรรยากาศเงียบกริบชนิดที่หากมีเสียงลมพัดเข้ามาทีหนึ่งคุณก็คงจะได้ยินอย่างชัดเจน คิดดูสิว่ามันเงียบขนาดไหน? ซึ่งนั่นแตกต่างกับวันอื่นๆ ที่ผ่านมาโดยลิบลับ
ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะพวกเขาทั้งคู่ต่างก็กำลังครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นไปหมาดๆ
บางที...หัวใจอาจจะทรยศพวกเขาเข้าสักวันก็ได้ มันเป็นเรื่องที่เอาแน่เอานอนไม่ได้เลยจริงๆ
“เป็นอะไรหรือจ้ะ ฟิวส์ ฟราน วันนี้พี่น้องดูเงียบๆ กันจังนะ”
คุณนายหญิงแห่งตระกูลที่สูงศักดิ์นี้ หรือก็คือมารดาของฟิวส์และฟรานเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงกลัดกลุ้ม โครงหน้างดงามที่ไม่มีริ้วรอยแม้แต่เล็กน้อยฉายชัดถึงความกังวลออกมา
“อ่ะ เอ้อ ไม่มีอะไรหรอกครับคุณแม่ พวกผมไม่ได้เป็นอะไร”
ปากบอกว่าไม่เป็นไรแต่ใบหน้ากลับฉายแววเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด ซึ่งฟรานเองก็กำลังมีปฏิกิริยาแบบเดียวกัน บุพการีทั้งสองจึงได้แต่หันมาสบตากันด้วยความงุนงง
แต่ถ้าสองพี่น้องคู่นี้ไม่คิดจะเปิดปากบอกแต่โดยดี ต่อให้มีใครเอาอะไรมาง้างก็ไม่มีวันสำเร็จ สุดท้ายบุพการีจึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลยไป
...ขึ้นชื่อว่า ‘ความลับ’ ก็สมควรถูกเก็บไว้เป็น ‘ความลับ’ ต่อไป ไม่จำเป็นต้องไปพยายามเปิดเผยมันออกมาให้เสียเวลาหรอก...
--Change! --
แม้ว่าบรรยากาศบนโต๊ะกินข้าวเมื่อเย็นวานจะดูตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด แต่เมื่อมาถึงโรงเรียน สองพี่น้องก็ยังคงแสดงบทบาท ‘คู่รัก’ ตบตาทุกๆ คนด้วยวิธีการเช่นเดิมอย่างไม่ผิดเพี้ยน ในความแนบเนียนนั้น หากลองสังเกตให้ดีคุณจะพบว่าการแสดงออกของพวกเขานั้นดูมีความสุข แต่แววตาของทั้งคู่กลับฉายชัดถึงความถมึงทึง และค่อยๆ เริ่มแผ่ขยายไปถึงคนรอบข้างจนรู้สึกกดดันกันไปหมด
“พี่ฮะ...”
“หืม? มีอะไรเหรอครับ ฟราน”
“ฟรานว่า...บางทีพวกเราก็ควรจะปล่อยตัวซะบ้างนะฮะ” ร่างบางเอ่ยประโยคที่เฝ้าคิดวนเวียนไปมาอยู่ทั้งคืน “ถึงพวกเราจะรักกันจริง แล้วมีอุปสรรค แต่สุดท้ายพวกเราก็น่าจะผ่านพ้นมันไปได้นี่ฮะ...”
ฟิวส์นิ่งอึ้งไปในทันที ก่อนที่จะปรับเปลี่ยนสายตาที่แสดงความงุนงงเป็นสายตาที่แสนจะอบอุ่นและอ่อนละมุน เขาลูบศีรษะของผู้เป็นน้องชายเบาๆ อย่างอ่อนโยนด้วยความรักใคร่
ฟรานโตขึ้นมากเลยทีเดียว เจ้าตัวเล็กของเขาโตขึ้นมากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
ร่างบางซุกเข้ากับอ้อมกอดอบอุ่นของพี่ชายอย่างเหนื่อยอ่อน บางทีพวกเขาคงจะคิดมากเกินไปจริงๆ นั่นแหละ ขอแค่มีความรักจริงซะอย่าง ยังไงซะอุปสรรคกระจิ๊บกระจ้อยทั้งหลายก็ไม่ได้ยากเกินไปสำหรับพวกเขาที่จะฟันฝ่าไป
และจุดเริ่มต้นที่ทำให้พวกเขาหวั่นไหว...ก็คือความคิดของพวกเขาเอง
มนุษย์เราไม่สามารถห้ามจิตใจของตนเองได้ จะรักใคร ชอบใคร หรือรู้สึกอย่างไร ไม่มีใครสามารถห้ามกันได้ และการกระทำของพวกเขา สักวันคนรอบข้างก็คงจะเข้าใจ
“อืม...พี่รักฟรานนะครับ”
“ฟรานก็รักพี่ฮะ”
สองพี่น้องโผเข้ากอดกันแน่น ไม่จำเป็นต้องระวังท่าทีกันอีกต่อไป
เพราะว่าพ่อกับแม่เป็นนักธุรกิจรายใหญ่จึงมีงานยุ่งมากมาตั้งแต่สมัยก่อนแล้ว ก็เหมือนกับว่าพวกเขามีกันแค่สองพี่น้องนั่นแหละ บางทีด้วยความใกล้ชิดสนิทสนมจนเกินพอดีมาโดยตลอดตั้งแต่ยังเยาว์วัยอาจจะทำให้พวกเขาเผลอหลงรักกันเองมาเป็นเวลานานแล้วก็ได้
ไม่มีใครอื่นใดที่จะมีความสำคัญไปกว่าคนคนนี้
ทั้งๆ ที่รู้สึกแบบนั้นมาโดยตลอด แต่ก็เพิ่งจะมารู้เอาตอนนี้ว่านั่นหมายถึงอะไร
“ฟรานครับ เดี๋ยววันนี้พี่ต้องไปฉลองกับพวกเพื่อนๆ ที่ห้องพี่นะครับ ยังไงพี่จะรีบกลับละกันนะ”
ร่างสูงเอ่ยขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ เขาก้มลงจุมพิตที่หน้าผากของเด็กน้อยในอ้อมกอดเบาๆ อย่างละมุนละม่อม
“ฮะ อย่าดื่มหนักเกินไปนะฮะพี่ชาย”
ร่างบางกล่าวเตือนก่อนจะหัวเราะคิกคักเสียงใสอย่างน่ารักน่าเอ็นดู จนเมื่อเสียงออดเข้าเรียนดังขึ้น สองพี่น้องก็ร่ำลากันอย่างอาลัยอาวรณ์ แล้วจึงยอมแยกย้ายไปเข้าห้องเรียนในที่สุด
--Change! --
เที่ยงคืนแล้ว
ฟรานนั่งรออยู่ที่ห้องรับแขกด้วยหัวใจที่พะเว้าพะวงอยู่ตลอดเวลา เขากำลังหวาดกลัวมากเหลือเกินว่าพี่ชายของเขาจะเป็นอะไรไปหรือเปล่า เพราะพี่ออกไปฉลองกับพวกเพื่อนๆ ตั้งแต่ประมาณห้าโมงเย็น แต่จนป่านนี้แล้วก็ยังไม่กลับมาเสียทีทั้งๆ ที่ให้สัญญากับเขาไว้ว่าจะรีบกลับมา
แอ๊ด
“พี่ฮะ!”
ร่างบางที่เฝ้ารอมานานแสนนานลุกพรวดขึ้นมาในทันทีก่อนจะรีบวิ่งไปหาพี่ชายของตน ฟรานผงะไปชั่วครู่เมื่อเห็นว่าฟิวส์เมามากจนแทบจะยืนไม่ไหว แต่เมื่อตั้งสติได้เขาก็รีบเข้าไปพยุงร่างสูงนั้นแล้วพาเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนอย่างทุลักทุเล
“เฮ้อ ฟรานก็อุตส่าห์เตือนไว้ล่วงหน้าแล้วนี่ฮะว่าอย่าดื่มหนักเกินไป”
ฟรานบ่นกระปอดกระแปดในขณะที่บรรจงเช็ดตัวให้ฟิวส์อย่างเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้
“อืม...”
“พี่ฮะ? พี่...”
ภาพในมโนทัศน์ของร่างสูงดูจะพร่ามัวไปเสียหมด ด้วยฤทธิ์ของเหล้ากับความมึนงงทำให้เขาไม่สามารถจะควบคุมสติไว้ได้ ยิ่งสภาพของร่างบางที่ใส่ชุดนอนบางเบาตัวหลวม...
มันยิ่งทำให้เขาหักห้ามใจของตนไม่ไหว!
พลั่ก!
“อ๊ะ! พะ...พี่ฮะ!”
ฟรานร้องลั่นด้วยน้ำเสียงที่สั่นไหว ใบหน้าน่ารักซีดเผือดมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อร่างสูงลุกขึ้นมานั่งคร่อมตนเองเอาไว้ เขากดจูบร่างบางลงไปอย่างดูดดื่มก่อนจะค่อยๆ โลมเลียไปทุกๆ ส่วนอย่างเชื่องช้าราวกับราชสีห์ที่นอนใจว่าสามารถครอบครองเหยื่อได้อย่างแน่นอนแล้ว
...แล้วอย่างนี้ฟรานจะเป็นเช่นไรกัน?...
To Be Continue
อ่า...เที่ยงคืน - -^ มาอัพแล้วค่ะ...ตอนหน้า NC แน่นอนค่ะ! แต่ว่า...แต่งไปแต่งมารู้สึกว่าจะต่อไปเรื่อยๆไม่ถูก ก็เลยอยากจะถามท่านผู้อ่านว่าจะเลือกอย่างไรกับสามข้อนี้
1.แต่งเรื่องนี้ต่อไปถึงแม้ว่ามันจะไม่ค่อยสนุกก็ตาม เพราะไรเตอร์ไม่มีปัญญาสานเรื่องต่อ - -^
2.ลบเรื่องนี้ทิ้งซะ แล้วเปลี่ยนเป็นเรื่องใหม่ที่ไรเตอร์แต่งเตรียมไว้แล้ว (ไอเดียกะทันหัน)
3.แต่งเรื่องนี้ต่อไป พร้อมกับลงเรื่องใหม่มาให้อ่านด้วย
16/ต.ค./52 อัพ
21/ม.ค./55 Re-write
ความคิดเห็น