คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : First Kiss
Chapter 1 -- First Kiss --
เช้าวันต่อมา ในวันที่แสงอาทิตย์สาดส่องเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่รังสี UV กระจายไปยังทั่วอาณาบริเวณอย่างกว้างขวาง หากแต่บรรยากาศที่ปกคลุมโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่งในย่านไฮโซสุดหรูในเวลานี้นั้นกลับแสนจะเย็นยะเยือก นักเรียนทุกคนในโรงเรียนแห่งนี้ต่างพากันหันมามองร่างสองร่างที่เดินเคียงคู่กันเข้ามาในโรงเรียนอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาของตนเอง เป็นเหตุให้ต้องขยี้ตาซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนแดงก่ำ แลดูละม้ายคลายแวมไพร์เข้าไปทุกที
สองพี่น้องไม่รอช้าที่จะแสดงเป็น ‘คนรักจอมปลอม’ ให้แนบเนียนที่สุด พวกเขาเดินควงแขนสนทนากันกระหนุงกระหนิง มีการแสดงบทบาทสมจริงต่างๆ นานาไม่ว่าจะเป็นการหอมแก้มแบบไม่มีเหตุผลตามประสาคู่รักข้าวใหม่ปลามันหรือการแกล้งเอ่ยประโยคคำพูดที่คนรักใช้ต่อกันออกมาเสียงดังๆ อย่างจงใจ
ผู้คนรอบข้างต่างยืนมองตาค้างและทำท่าราวกับฝันสลาย เพราะกิริยาท่าทางที่ทั้งสองร่างแสดงออกมานั้นทำให้จินตนาการของพวกเขาฟุ้งเฟ้อไปไกล ล้วนแล้วแต่คิดว่าสองพี่น้องคู่นี้คงล้ำหน้าเกินกว่าคำว่า ‘พี่น้อง’ ไปกันแล้วอย่างแน่นอน เนื่องจากทุกๆ วันที่ผ่านมานั้น ไม่เคยมีวันไหนเลยสักวันที่ทั้งสองคนจะแสดงความรักต่อกันออกมาอย่างโจ่งแจ้งขนาดนี้
สองพี่น้องที่เดินหายลับเข้าไปในบริเวณตึกเรียนที่ร้างคนต่างก็ยกนิ้วโป้งให้แก่กันและกัน เป็นอันว่าพวกเขาทั้งคู่สามารถตบตาให้ทุกคนเชื่อได้แล้วว่าพวกเขาเป็นแฟนกัน
...ไม่เสียแรงที่วางแผนไว้เสียดิบดี!
--Change! --
“ฟรานครับ อยากทานขนมชั้นเลิศจากร้านชื่อดังนี่มั้ยครับ?”
แว่วเสียงมนุษย์ไร้ชื่อหมายเลขหนึ่งเอ่ยถามร่างเล็กๆ ร่างหนึ่งอย่างเอาอกเอาใจ แต่ยังไม่ทันที่คนถูกถามจะได้ให้คำตอบออกไป มนุษย์ไร้ชื่อหมายเลขสองก็พลันถลาเข้ามากระแทกร่างของมนุษย์ไร้ชื่อหมายเลขหนึ่งให้ออกไปไกลๆ ตา จนฝ่ายนั้นหน้าถลาไปจูบดิน จากนั้นจึงชิงพูดตัดหน้าคำตอบที่กำลังจะหลุดออกมาจากปากของร่างเล็กไปเสียก่อนว่า
“ฟรานครับ! มาทานอาหารกลางวันสุดหรูจากภัตตาคารชื่อดังของผมดีกว่านะครับ!”
ฟรานหันหน้าไปหามนุษย์ไร้ชื่อหมายเลขสอง กำลังอ้าปากเตรียมพร้อมจะพูด แต่ก็เป็นอันต้องโดนขัดจังหวะอีกครั้งหนึ่งด้วยฝีมือของมนุษย์ไร้ชื่อหมายเลขสามที่โผล่ออกมาจากที่ใดก็ไม่อาจทราบ และจัดการดันหน้าของมนุษย์ไร้ชื่อหมายเลขสองออกไป จากนั้นจึงเสนอหน้าของตนเข้ามาแทน
“อยากทานอะไรก็บอกมาได้เลยครับฟราน ผมจะรีบไปซื้อมาให้ในทันทีเลย”
ถึงแม้ว่าข่าวลือเรื่องสองพี่น้องตกลงปลงใจหันมาคบกันเองจะดังกระฉ่อนไปทั่วทั้งโรงเรียนแล้ว แต่เหล่าแฟนคลับที่แสนจะเหนียวแน่นบางคนก็ยังคงพยายามตามตื๊ออยู่เหมือนเดิม พวกเขาพากันปิดหูปิดตาไม่ยอมปักใจเชื่อในข่าวลือที่ได้ยินมา และยืนยันว่าหากยังไม่ได้รับรู้ด้วยหูของตนเองก็จะไม่มีวันยอมเชื่อโดยเด็ดขาด
ดังนั้นเวลาพักกลางวันของวันนี้ ฟรานก็ยังคงต้องนั่งกุมขมับอย่างหน่ายๆ เหมือนเช่นเคย ในใจก็คิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเมื่อไหร่คุณพี่ชายของตนจะโผล่ออกมาช่วยตามธรรมเนียมเจ้าชายขี่ม้าขาวเสียที เพราะไม่ว่าเขาจะยืนยัน นั่งยัน นอนยัน กับกลุ่มคนพวกนี้สักเท่าไหร่ว่าเขามีแฟนแล้ว พวกเขาก็ยังคงทำท่าไม่เชื่ออยู่ดี
ตะกี้ใครที่ไหนมันบอกว่าถ้าได้ยินด้วยหูของตัวเองจะยอมเชื่อกันหา!
แต่แล้ว ที่สุดฟรานก็เป็นอันรอดพ้นจากการถูกดึงไปดึงมาอย่างน่าสงสาร ร่างเล็กกะทัดรัดกำลังพอดีมือนั้นถูกรั้งเข้าไปพักพิงชิดอกแกร่งที่คุ้นเคยของผู้เป็นพี่ชายอย่างแนบแน่น บุคคลผู้นี้ช่างปรากฏตัวได้อลังการเสียจริงๆ แถมยังมาดแมนซะไม่มี
“ปล่อยฟราน...เขาจะไปทานอาหารกลางวันกับฉันคนเดียวเท่านั้น!”
เสียงทุ้มพูดเน้นย้ำลอดไรฟันทีล่ะคำอย่างหนักแน่น ก่อนที่จะโอบไหล่ร่างบางอย่างถือสิทธิ์ เชิดหน้าปรายตากวาดมองมนุษย์ไร้ชื่อทั้งหลายอย่างแสนจะดูถูกเหยียดหยาม แล้วจึงออกตัวเดินไปยังจุดหมายปลายทางที่เขากำหนดไว้ ซึ่งแน่นอนว่าฟรานนั้นย่อมยินยอมเดินตามเขาต้อยๆ ไปแต่โดยดี
...ทิ้งไว้เพียงเหล่าแฟนคลับที่ทำได้เพียงแค่อ้าปากค้าง ลงไปนั่งพับเพียบเรียบร้อยร้องไห้กระซิกๆ อย่างน่าเวทนายิ่งนักให้เป็นอุทาหรณ์สอนใจแก่ผู้อื่นต่อไป...
--Change! --
ถึงอย่างไรก็ตาม ปัญหาก็ยังไม่จบลงอย่างสวยสดงดงามเท่าที่ควร เพราะพอฟิวส์กับฟรานเดินเข้าไปในร้านอาหารสุดหรูร้านหนึ่งที่ตั้งอยู่ในบริเวณโรงเรียนเพื่อไปรับประทานอาหารกลางวัน พวกเขาก็ต้องพบกับศึกหนักอีกครั้งเมื่อเหล่านักเรียนหญิงทั้งหลายนั้นไม่ได้ยอมปักใจเชื่ออะไรต่อมิอะไรง่ายเหมือนพวกผู้ชายสักเท่าไหร่นัก
“ไม่เชื่อฟิวส์หรอก! จะแกล้งหลอกพวกเราใช่มั้ยล่ะ!”
อื้ม! ใช่! เซนส์ดีจังนะ!
อันที่จริงตอนนี้เขาอยากจะบอกว่า ‘ถูกต้องนะคร้าบ!’ แทบใจจะขาด แต่ก็จำต้องทำเนียนเป็นไม่ใช่ไป...
“ก็บอกแล้วไงว่าฟิวส์กับฟรานคบกันแล้ว”
ฟิวส์พยายามเถียงสุดชีวิต เขากำลังหน่ายอย่างแรงที่ไม่ได้กินข้าวสักที ท้องน้อยๆ ของเขากำลังส่งเสียงประท้วงออกมาไม่มีหยุด และหากมันยังไม่ได้รับการป้อนอาหารเข้าไปในเร็วไว ก็อาจจะแผลงฤทธิ์จนทำให้ฟิวส์หน้ามืดตามัว เกิดอาการที่เรียกกันว่า ‘โมโหหิว’ ขึ้นมาก็เป็นได้
“ถึงฟรานจังจะน่ารักแค่ไหนก็ตาม แต่ฟิวส์ก็ไม่น่าจะเป็นแฟนกับน้องชายแท้ๆ ของตัวเองได้เลยนี่นา!”
หญิงสาวคนหนึ่งที่เป็นตัวแทนของบรรดาแฟนคลับทั้งหมดยังคงเปี่ยมล้นไปด้วยความพยายามที่จะเค้นหาความจริงออกมาให้ได้ เธอสวนกลับไปได้เจ็บแสบพอสมควรในระดับหนึ่ง และหวังว่ามันจะทำให้ฟิวส์ยอมบอกความจริงกับเธอได้
แต่อะไรๆ ก็มักจะไม่เป็นไปตามที่เราคาดหวังไว้เสมอไป
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ! ฟิวส์อยากทานข้าวแล้ว! เรื่องมากนักก็เบิกตาให้กว้างๆ มองให้ชัดๆ แล้วก็อย่ามายุ่งกับฟิวส์อีก!”
ในที่สุดชายหนุ่มก็หมดความอดทน เขาหันขวับมาหาใบหน้าน่ารักที่ฉายแววฉงนสงสัยออกมาอย่างเด่นชัดของฟราน ร่างสูงโน้มกายก้มลงกระซิบที่ข้างหูน้องชายตัวน้อยของตนเบาๆ ว่า ‘ขอโทษ’
...ก่อนจะประกบปากลงไป!
ฟรานเบิกตากว้าง ร่างน้อยๆ พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะผละออกมาจากอ้อมแขนแกร่งและสัมผัสอันจาบจ้วงนั้น แต่ลงท้ายก็โดนฟิวส์รั้งไว้จนต้องยอมโอนอ่อนให้กับพี่ชายไปอย่างเสียมิได้
กว่าฟิวส์จะพอใจก็กินเวลาไปนานพอควร และนั่นก็ยาวนานเกินพอที่จะทำให้บังเกิดรูปสลักน้ำแข็งขึ้นจำนวนมากภายในร้านอาหารเลื่องชื่อแห่งนี้
“ฟิวส์-มี-แฟน-แล้ว!”
ด้วยเหตุฉะนั้นเอง สุดท้ายก็ไม่มีใครหน้าไหนกล้าโต้แย้งการคบกันของสองพี่น้องคู่นี้อีกเลย ถึงแม้ว่าจะเกิดอาการช้ำในช้ำใจไปกันเกือบทั้งโรงเรียนก็ตามแต่ เพราะการกระทำของฟิวส์นั้นถือเป็นการแสดงความเป็นเจ้าของอย่างไม่ขอจะรับรู้สิ่งใดอีกต่อไปทั้งสิ้น
--Change! --
“ให้ตายเถอะ...พี่อยากโดนฟรานโกรธไปตลอดชีวิตเหรอฮะ!”
“อ่า...พี่ขอโทษจริงๆ นะครับฟราน ก็ตอนนั้นพี่หงุดหงิดมากเลยนี่ครับ”
ฟิวส์จำได้ว่าเขากล่าวประโยคเดิมๆ นี่ซ้ำๆ ซากๆ เป็นรอบที่สิบแล้ว
“ก็แล้วทำไมพี่ต้อง...เอ่อ... ‘ใช้ลิ้น’ ด้วยล่ะฮะ! ถ้าจะแสร้งตบตาคนอื่นเขาล่ะก็แค่จูบธรรมดาก็ได้นี่นา!”
ร่างบางพยายามเค้นคำพูดออกมาอย่างแทบเป็นแทบตายด้วยใบหน้าแดงก่ำ ร่างสูงก็ได้แต่เงียบไปพักหนึ่งก่อนจะเอื้อนเอ่ยตอบน้องชายสุดที่รักด้วยท่าทางแสนจะจนใจ
“คือ...สำหรับเรื่องนี้พี่ก็คงต้องบอกให้ฟรานกลับไปส่องกระจกอีกรอบนึง”
แล้วฟิวส์ก็เกือบจะโดนกระจกขว้างใส่หัวเข้าให้
ฟรานจิกตากลมโตมองฟิวส์ด้วยความไม่พอใจอย่างสุดซึ้ง เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นจริงเขาก็คงต้องไล่ให้พี่ชายรู้จักไปส่องกระจกเสียบ้างเหมือนกัน หัดดูหน้าตาตัวเองหน่อยเถอะ ถ้าเขาเกิดเผลอหลงพี่ชายแท้ๆ ของตัวเองเข้าไปจริงๆ จะว่ายังไง ถึงจะเป็นพี่น้องกันแต่เขาก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนเสียหน่อย เรื่องแบบนี้ก็ทำให้หวั่นไหวอยู่บ้างเหมือนกันนะ!
“พี่ขอโทษจริงๆ ครับ แต่อย่างน้อยฟรานก็เสียจูบแรกให้พี่ ก็ไม่มีอะไรเสียหายนี่ครับ”
ฟิวส์ลอยหน้าลอยตาพูดได้อย่างน่าหมั่นไส้ยิ่งนัก ทว่าด้วยความเป็นผู้ดีที่มีอยู่ในตัวอย่างสูงส่งก็ทำให้ฟรานไม่ได้โต้ตอบด้วยการใช้กำลังไปแต่อย่างใด
แต่สำหรับการเหวี่ยงค้อนลูกโตๆ เข้าให้เสียเต็มรักก็ใช่ว่าจะไม่ทำ
ครั้นจะต่อล้อต่อเถียงไปมากกว่านี้ก็คงจะป่วยการไปซะเปล่าๆ ฟรานจึงได้แต่ถอนหายออกมาเฮือกใหญ่พร้อมกับบ่นรวดเดียวจบ “เฮ้อ! พี่หวั่นไหวกับหน้าตาของฟรานได้ ฟรานเองก็หวั่นไหวกับหน้าตาของพี่ได้เหมือนกัน อย่าทำอะไรให้มันเกินเลยไปมากกว่านี้เลยนะฮะพี่ ถือว่าฟรานขอ”
“ครับ จะไม่ทำอีกแล้วครับ”
พี่ชายที่แสนดีรับคำอย่างว่าง่าย แค่เห็นดวงตากลมๆ ที่แสนจะน่ารักน่าเอ็นดูคู่นั้นดูเศร้าสลดลงไปเขาก็แทบจะวิ่งถลาเข้าไปโอ๋แล้ว
ที่ฟรานโมโหไม่ใช่เพราะรังเกียจ แต่เป็นเพราะเขากลัวใจตัวเอง พวกเขาทั้งคู่ต่างก็เป็นทายาทคนสำคัญของตระกูล ไม่มีอะไรที่สามารถบอกได้อย่างแน่นอนว่าบิดามารดาจะยอมรับให้พวกเขาคบกับเพศเดียวกัน แถมยังเป็นพี่น้องกันแท้ๆ ด้วยนี่ยิ่งแล้วใหญ่ ดังนั้น อย่าถลำลึกกันตั้งแต่แรกเริ่มจะเป็นการดีที่สุด
...ความหวั่นไหวได้เข้าครอบงำจิตใจของพวกเขา แล้วการ ‘ตบตา’ ครั้งนี้จะส่งผลต่ออนาคตของพวกเขามากเพียงใดกัน...
To Be Continue
อ่า...มาอัพแล้วค่ะ แต่ไรเตอร์รู้สึกว่าเนื้อหามันไม่ค่อยสนุกสักเท่าไหร่ยังไงก็ไม่รู้อ่าค่ะ - -“ เอาเป็นว่าช่วยคอมเม้นติชมมาด้วยนะคะ ^^
14/ต.ค./52 อัพ
20/ม.ค./55 Re-write
ความคิดเห็น