=Y= why ทำไม? =Y=

ลำดับตอนที่ #5 : ทำไมๆๆๆๆ ทำไม!?!

          

          “นายคิดว่า คนเราเกิดมาทำไม?”  หมอนี่..แทนที่จะถามว่า นายเป็นคนยังไง? หรือ นายคิดว่าฉันไม่มีเพื่อนหรอ? แต่หมอนี่กลับถามว่า คนเราเกิดมาทำไม.......เนี่ยนะ



          “คนเรา...เกิดมาทำไมหรอ” มินยูถามย้ำอีกครั้ง



          “ใช่ นาย ฉัน คนอื่นๆ เกิดมาบนโลกนี้ทำไม” ฮิโรพูดต่อด้วยสีหน้าและท่าทางเย็นชา .........แล้วจะให้ตอบว่ายังไงล่ะนี่



          “เอ่อ ฉันคิดว่าคนเราก็คงเกิดมาเพื่อ...เพื่อทำตามความฝันของตัวเองล่ะมั้ง” มินยูเงยหน้าขึ้นมองผู้ตั้งคำถาม



          ฮิโรส่ายหน้า เจ้าหมอนี่ก็เหมือนกับคนอื่นๆนั่นแหละ ..เกิดมาเพื่อมีความรัก..เกิดมาเพื่อทำตามความฝัน.... ไร้สาระสิ้นดี ในโลกนี้ยังมีคนที่ไม่รู้จักกับความรัก และไม่มีความฝันอีกมากมาย แต่คนอย่างพวกนายคงไม่เคยรู้และไม่เคยสนใจเลยล่ะมั้ง........



          “สะ.ส่ายหน้าทำไม ก็ฉันคิดอย่างนั้นจริงๆนี่นา” ยิ่งมินยูพูด ฮิโรก็ยิ่งรู้สึกเซ็งกับเขามากขึ้นทุกที นอกจากหมอนี่จะหน้าตาเหมือนผู้หญิงแล้ว ลักษณะท่าทางก็ไม่ได้ต่างไปจากผู้หญิงเลยเช่นกัน  



          ตุ๊ดรึเปล่าฟะ!!!?!!!







          ขณะนั้น...ฮิโรและมินยูก็ได้ยินเสียงเรียก “เอาล่ะ ทุกคนฟังทางนี้! นักเรียนปีหนึ่งลากกระเป๋าและเอาสัมภาระมาไว้ตามแถว เรียงเป็นห้องนะ!! เร็วๆเข้า!!”



          เสียงตะโกนมาจากอีกฝั่งของลานที่ทั้งสองยืนอยู่ เจ้าของเสียงนั้นเป็นอาจารย์หนุ่ม เขาย้อมผมสีฟ้า และใส่ชุดหน้าตาพิลึก หน้าตาและบุคลิกท่าทางที่บรรยายได้คำเดียวว่า ไอ้โรคจิต นั้น เรียกร้องความสนใจจากนักเรียนทุกคนได้ไม่น้อย



          ไม่นาน..นักเรียนปีหนึ่งทั้ง6ห้องก็มายืนเรียงแถวกันด้วยสีหน้างุนงง  อาจารย์หนุ่มจึงกล่างขึ้นอีกครั้ง



          “หอพักของนักเรียนปี1 หญิงอยู่ชั้น2  ชายอยู่ชั้น6 ห้องละสองคน รายชื่อแปะอยู่ที่หน้าห้อง กุญแจห้องก็ห้อยอยู่ตรงลูกปิดประตู..หาให้เจอ..จัดข้าวของ...แล้วมารวมกันที่ห้องโถงชั้น1ภายใน10โมงเช้านะหนู ฮะๆๆ” อาจารย์หัวเราะในลำคอ แล้วเดินนำนักเรียนไปทางตึกนอน แน่นอน.......นักเรียนทุกคนสงสัยว่า ไม่ว่าจะสอนวิชาอะไร ทำไมหมอนี่ถึงมาเป็นอาจารย์ได้นะ?





_____________________________________________________________________________________





          9.00 น.

          ที่หอพัก ชั้น6





          603

          อิชิวาระ ทากะ

          ซุนจิ ฟ่านหมิง



          คนต่างชาติเรอะ?!.....



          604

          ซาวามูระ ฮิโตมิ

          อุโนะ มินาโตะ



          605

          เว มินยู



         ........คนต่างชาติอีกแล้ว! .... ชื่อคุ้นๆแฮะ



          โฮชิโนะ ฮิโร



          เจอแล้ว.. ห้องนี้สินะ ฮิโรดึงกุญแจออกจากลูกบิดประตู แล้วเปิดประตูเข้าไปในห้อง .........



          ภายในห้องพักขนาดใหญ่ ถูกแบ่งเป็นสองส่วน ส่วนแรกคือบริเวณด้านหน้า เป็นห้องนั่งเล่นและห้องทำงาน มีโต๊ะเขียนหนังสือขนาดใหญ่สองตัวตั้งอยู่ด้านหนึ่ง ส่วนอีกด้านเป็นโซฟา โทรทัศน์ และคอมพิวเตอร์ ........อีกส่วนหนึ่ง เป็นห้องนอนตกแต่งด้วยสีฟ้าอ่อนๆดูสะอาดตา เตียงเดี่ยวสองเตียง ตู้เสื้อผ้าสองตู้ และหน้าต่างบานใหญ่ มองเห็นวิวที่เป็นป่าทึบด้านนอก-*-  มีห้องน้ำขนาดใหญ่โอ่อ่าอยู่ด้านในสุดของห้องนอนอีกที หรูใช้ได้แฮะ .......ฮิโรโยนกระเป๋าสะพายลงบนเตียงที่ติดหน้าต่างแล้วเริ่มจัดข้าวของ







           “แกร้ก...”  ไม่นาน ฮิโรก็ได้ยินเสียงคนเปิดประตูเข้ามาภายในห้อง เขาเงยหน้าขึ้นและเห็น!!.........ไอ้หน้าหวานคนเมื่อกี้ ยืนถือกระเป๋าใบใหญ่อย่างทุลักทุเล แล้วยิ้มอย่างดีใจมาให้เขา........



          “ที่แท้..นายก็ชื่อโฮชิโนะ ฮิโรนี่เอง!! ^^” มินยูตะโกนเสียงดังแล้วส่งยิ้มหวานให้ฮิโรอีกที อ๋อ..ที่ว่าชื่อคุ้นๆ  ก็หมอนี่เพิ่งจะบอกเขาไปเมื่อตะกี้นี้เองนี่นา ..........ฮิโรถอนหายใจ ทำไมต้องมาอยู่ห้องเดียวกับหมอนี่ด้วยนะ



          มินยูวางกระเป๋าแล้วนั่งลงบนเตียง เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากเป้แล้วโทรหาใครบางคน ฮิโรมองการกระทำนั้นอย่างเซ็งๆ ..........พวกลูกคนรวยนี่ขี้อวดชะมัด



          “ฮัลโหล พี่หรอ นี่ผมเอง!!!”  โทรหาพี่งั้นหรอ เป็นโรคbrother complexรึไงกัน



          “ฮะ..ฮะ.. เรียบร้อยแล้วล่ะ ห้องสวยมากๆเลย อื้อ! เค้าให้เวลาถึงสิบโมงน่ะ ผมก็เลยโทรหาพี่ไง ..ขอคุยกับแม่หน่อย.. ทำไมล่ะ .. ไม่ๆ ผมจะคุยกับแม่.. ทำไมไม่ได้ล่ะพี่....ทำไมอะ....แล้วทำไมถึงเป็นงั้นล่ะ............ทำไมถึงไม่ได้กันเล่า..........ทำไมๆ........ไม่ๆๆ พี่ตอบคำถามซ้ำไปซ้ำมานี่นา!” มินยูโวยวายแล้วเดินถือโทรศัพท์ออกจากห้องไป







          .......คำถามน่ารำคาญอีกแล้ว............. ดีที่หมอนี่ไม่มาถามคำถามแบบนี้กับเขา



          ซักพักมินยูก็เดินหน้ามุ่ยเข้ามาในห้องแล้วเริ่มจัดกระเป๋า



          “นี่..” ฮิโรหันไปเรียกมินยูซึ่งยังคงทำหน้ามุ่ยอยู่



          เขาหันกลับมาด้วยใบหน้างงๆ “หืมม.. มีอะไรหรอ ฮิโระ”



          ตุ้บ!!!!!!!!! หมอนใบใหญ่ถูกปาใส่หน้าของมินยูเต็มแรง “อย่าเรียกชื่อฉันแบบนั้น... แค่โฮชิโนะก็พอแล้ว”



          เขาถอนหายใจแล้วถามในสิ่งที่อยากรู้ “นายพูดแบบนั้นกับพี่เสมอเลยหรอ..”



         มินยูทำหน้าตกใจ แล้วก้มหน้า “อะ..เอ่อ... ฉันรู้ว่ามันทำให้คนที่พูดด้วยรำคาญ แต่ไม่รู้ว่าคนที่แอบฟังก็จะรำคาญเหมือนกัน ขอโทษนะ”



         “ไอ้บ้า!! ฉันไม่ได้แอบฟัง แต่นายพูดให้ฟังเองต่างหาก!” ฮิโรตะโกนเสียงดัง  “แล้วทำไมนายไม่พูดแบบนั้นกับฉันบ้างล่ะ ไอ้พวกคำถามบ้าๆนั่นน่ะ ”



          “เอ่อ..ฉันไม่พูดแบบนั้นกับคนอื่นหรอก แต่พี่บอกว่าให้พูดแบบนั้นกับพี่ได้ ฉันก็เลยพูดน่ะ แต่ว่า..ฉันจะไม่ทำให้นายรำคาญหรอกนะ เดี๋ยวนี้ฉันไม่หลุดปากพูดอะไรแบบนั้นกับคนอื่นแล้วล่ะ^^” มินยูยิ้มอีกครั้ง นั่นทำให้ฮิโรแปลกใจ



          “บังคับได้ด้วยหรอ ..ไม่ให้พูดแบบนั้นน่ะ”



          “ได้สิ!! ก็ฉันฝึกมาดี(?) เมื่อก่อนฉันก็ทำไม่ได้หรอกนะ แต่พอโดนคนอื่นบอกว่ารำคาญมากๆ ฉันก็ต้องคิดก่อนพูด เพื่อไม่ให้พูดอะไรที่ทำให้คนอื่นรำคาญ ยากเหมือนกันนะ บางทีมันก็ทำให้รู้สึกอึดอัดน่ะ แต่ก็จำเป็นต้องทำเพื่อให้สามารถคุยกับคนอื่นได้ แต่กับพี่น่ะเป็นกรณีพิเศษ^^” มินยูพล่ามยืดยาว



          “เข้าใจล่ะ” ไม่นึกว่าของแบบนี้มันฝึกกันได้ นึกว่าจะเป็นนิสัยดั้งเดิมที่เปลี่ยนไม่ได้ซะอีก.....ถ้าอย่างนั้น



          “ฉันจะยอมเป็นเพื่อนนายก็ได้ ถ้านายไม่ถามว่า ‘ทำไม’ ล่ะก็นะ” ฮิโรยิ้มมุมปากเล็ดน้อย............ อย่างน้อยเจ้าหน้าหวานนี่ก็รู้ว่าถ้าทำแบบนั้นจะต้องโดนดีแน่



          “จริงหรอ!!!ทำไมล่ะ.. อุ้บ!” มินยูรีบเอามือปิดปาก....



          “แล้วก็ ถ้านายจะยอมทำหน้าที่เป็นคนทำความสะอาดห้องน้ำให้ด้วยน่ะนะ”



          มินยูยิ้มแล้วพยักหน้าหนักๆอีกครั้ง  “ถ้างั้นฉันเรียกนายว่าฮิโระได้แล้วใช่มั้ย”



          “ไม่ได้เฟ้ย!!! เรียกฉันว่าโฮชิโนะก็พอแล้ว =*= ”







@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@