=Y= why ทำไม? =Y=

ลำดับตอนที่ #4 : เว มินยู

          “ว้าววว นี่ พี่ชาย ทำไมรถคันนั้นมันถึงใหญ่ขนาดนี้ล่ะ” ...ชายหนุ่มซึ่งถูกเรียกหันไปมองหน้าน้องชายที่น่ารัก(?!) ของตนเองด้วยรอยยิ้ม เขาพาน้องชายมาส่งที่โรงเรียนในวันเปิดเทอม แทนพ่อและแม่ที่ไม่สบาย ...ความจริงเขาเองก็เป็นห่วงน้องอยู่ไม่น้อย โรงเรียนประจำ มันทำให้เขาไม่สามารถเจอกับน้องชายได้ทุกวัน และไม่มีโอกาสได้ดูแลน้องอย่างที่เคยทำ



          “ คงเป็นของพวกคนรวยน่ะ แต่นายก็รู้นี่ ‘มินยู’ ว่าพวกคนรวยน่ะนะ ไม่ค่อยจะมีความสุขเท่าไหร่หรอก”



          “ แน่นอนว่าผมรู้ ก็พี่เป็นคนบอกผมเองนี่นา”  มินยูพูดพลางยักคิ้วแล้วกอดพี่ชายของเขาแน่น เขาซบหน้าลงกับแผ่นอกกว้างของพี่ชาย โดยไม่สนใจสายตาของคนรอบข้าง(?)



          “ กว่าผมจะได้เจอพี่ ก็อีกตั้งเดือนนึง ผมต้องคิดถึงพี่ชาย แม่แล้วก็พ่อมากแน่ๆ”



          ผู้เป็นพี่ชายลูบศีรษะของมินยูไปมาเบาๆ   “พวกเราก็คงคิดถึงนายเหมือนกันแหละน่า........นี่มินยู นายต้องดูแลตัวเองดีๆ อย่าให้ใครมารังแกอีกนะ แล้วก็..ระวังเรื่องคำพูดด้วยล่ะ เข้าใจที่พี่พูดมั้ย” เด็กชายพยักหน้าหนักๆหลายครั้ง แล้วกอดพี่ชายของเขาอีกครั้ง จากนั้นจึงหันหลังกลับและวิ่งเข้าโรงเรียนไป



          พี่ชายของเขามองดูน้องของตนเองวิ่งจนลับตาไป เด็กชายร่างบาง ตาสีฟ้า หน้าตาที่สดใส น่ารัก ผมยาวประบ่าสีทองบวกกับชุดสีขาวนั่น ยิ่งทำให้เด็กคนนั้นดูเหมือนผู้หญิงมากขึ้นทุกวัน ยิ่งโต ก็ยิ่งน่ารัก



          พระเจ้า ทำไมต้องให้เขาจากผมไปด้วย?  ทำไมไม่ให้ผมเป็นคนดูแลเขาตลอดไป?



          .......แล้วกลับมาหาพี่เร็วๆนะ...........











          ครึ่งชั่วโมงต่อมา





          มินยูยืนอยู่บริเวณกลางลานกว้างกลางโรงเรียน ซึ่งเป็นที่รวมตัวของนักเรียนม.ต้นชั้นปี1   อีกไม่กี่นาทีก็จะถึงเวลาเข้าแถวแล้วล่ะมั้ง เขาเห็นอาจารย์สองสามคนพยายามจะเชคชื่อนักเรียนหรือทำอะไรซักอย่างอยู่ อาจารย์เหล่านี้คงอายุไม่มากเท่าไหร่นัก น่าจะประมาณ20ต้นๆได้ เขาพยายามมองหาคนที่ดูอัธยาศัยดี เพื่อที่จะได้คุยด้วยแก้เหงา แต่คนส่วนมากมักคิดว่าเขาเป็นผู้หญิง.........ถ้างั้น ควรจะไปคุยกับพวกเด็กผู้หญิงดีมั้ยนะ



          ทันได้นั้น เขาก็เห็น เด็กชายผมสีดำ ยืนคิดอะไรซักอย่างอยู่คนเดียว หมอนี่ก็คงไม่มีเพื่อนเหมือนกันสินะ มินยูยิ้มแล้วเดินตรงเข้าไปหาเด็กชายคนนั้น



          “เฮ้ สวัสดี นายก็เป็นนักเรียนปีหนึ่งเหมือนกันสินะ^^ ฉันชื่อเว มินยู อยู่ปีหนึ่งห้องหก แล้วนายล่ะ”



          ฮิโรหันไปมองมินยูด้วยหางตา.........มาถึงก็พูดเป็นชุดแถม ยังทำหน้าปัญญาอ่อนซะด้วย หมอนี่ชื่อไม่เหมือนคนญี่ปุ่นเลยแฮะ



         “ฉันอยู่ปีหนึ่ง ห้องหกเหมือนกัน” ฮิโรตอบแล้วเดินหนีไปอีกด้าน



          “อ้ะ อยู่ห้องเดียวกันเลย แล้วชื่อนายล่ะ นายชื่ออะไรหรอ เราเป็นเพื่อนกันได้รึเปล่า” มินยูยังไม่ละทิ้งความพยายาม เขาเดินตามฮิโรไปต้อยๆ แล้วดึงแขนเสื้อของเขา



          ทันใดนั้น!! ฮิโรก็สะบัดแขนอย่างแรงจนมินยูล้มลงไปกองกับพื้น................ เหตุการณ์นั้นเรียกความสนใจจากนักเรียนคนอื่นได้ไม่น้อย



          แต่เขาลุกขึ้นแล้วถามฮิโรอีกครั้ง...“ นายชื่ออะไรหรอ”



          “ ทำไมต้องอยากรู้ชื่อของฉันด้วย”



          “ ก็ฉันอยากเป็นเพื่อนกับนาย ถ้าไม่รู้ชื่อจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ”



          “ อยากเป็นเพื่อนหรอ....? ” ฮิโรเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง หรืออาจจะสองข้างก็ได้ แต่ผมข้างซ้ายของเขายาวลงมาปิดตาทำให้ไม่สามารถมองเห็นคิ้วได้อยู่ดี



          “ ใช่แล้ว ก็เราอยู่ห้องเดียวกันนี่นา..” มินยูเอ่ย พี่ชายบอกให้เค้าหาเพื่อนไว้เยอะๆ .......จะได้ไม่โดนรังแก



          “ถ้างั้นตอบคำถามฉันมาขอนึง” เด็กหนุ่มผมสีดำเอ่ยอย่างเป็นต่อ ....ถ้าไอ้หน้าหวานนี่ตอบคำถามได้ถูกใจเขาล่ะก็ จะยอมเป็นเพื่อนด้วยก็ได้..........



          “ นายคิดว่า คนเราเกิดมาทำไม”



_____________________________________________________________________





เย้ๆ มันสั้นอีกแล้ว=_=\"



ตัวละครหลักครบ3คนแล้วน้ะ....



จะเริ่มเข้าเนื้อเรื่องแล้วล่ะ -0-



จุ้บส์ๆๆๆๆ