=Y= why ทำไม? =Y=

ลำดับตอนที่ #3 : นาคาชิมะ นะเสะ

วันที่18 พฤษภาคม



โรงเรียนประจำอิชิมารุ







          รถยนต์สีดำคันใหญ่ค่อยๆแล่นมาจอดบริเวณด้านหน้าของโรงเรียนขนาดใหญ่ ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำดูเป็นทางการก้าวเท้าลงจากรถในตำแหน่งที่นั่งคนขับ เขาเดินไปเปิดประตูที่นั่งด้านหลังออก



          เด็กหนุ่มร่างสูง (สูงมากกก..) ผิวขาวซีด ผมสีน้ำตาลสั้น สวมเสิ้อคอเต่าแขนยาวและกางเกงสีดำ ก้าวลงจากรถ แล้วรับกระเป๋าเสื้อผ้าและเป้สะพายข้างจากคนขับรถ เขาเป็นคนตัวสูง ผิวขาว และหน้าตาดูเย็นชาไร้ความรู้สึก แต่ก็ดูดีจนหาที่ติไม่ได้เช่นกัน นั่นทำให้เขาสามารถดึงดูดสายตาของผู้คนทั่วไปได้มาก (เอ่อ..นึกภาพว่ามันหล่อละกันนะ)





          “คุณหนูครับ นี่คือเบอร์โทรศัพท์ที่สามารถติดต่อกับคุณผู้หญิงและคุณผู้ชายได้น่ะครับ”... ชายหนุ่มยื่นสมุดโน้ตสีดำเล่มเล็ก ให้กับผู้เป็นเจ้านาย



         “คุณผู้ชายบอกว่าถ้าคุณหนูอยากได้อะไรเพิ่มเติมก็ให้โทรไปบอกได้เลยครับ แล้วก็..คุณหนูต้องดูแลตัวเองดีนะครับ ตั้งใจเรียน ดื่มนมแล้วแปรงฟันก่อนนอน เข้านอนก่อนสาม...”



          “รู้แล้วล่ะน่า..อิชิดะ” เด็กชายพูดตัดบทเมื่อสังเกตว่าพวกเขาเริ่มเป็นจุดสนใจของนักเรียนคนอื่นๆ .....เขารีบหยิบสัมภาระแล้วเดินเข้าประตูโรงเรียนไป





          “รักษาสุขภาพด้วยนะครับ!!” ชายหนุ่มตะโกนขึ้นอีกครั้ง เด็กชายพยักหน้าน้อยๆโดยไม่หันกลับไปมอง แล้วเดินหายเข้าไปในบริเวณโรงเรียน





          “เฮ้อ..คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงนี่ล่ะก็ วันเปิดเทอมของลูกชายทั้งที จะมาส่งซักหน่อยก็ไม่ได้”อิชิดะพึมพำกับตัวเองเบาๆ ..น่าสงสารคุณหนู นะเสะ จริงๆ  เขาหันไปมองรอบตัว เด็กนักเรียนมากมายที่กำลังร่ำลาพ่อแม่และพี่น้องของตนเอง ก่อนจะวิ่งเข้าไปในโรงเรียนอย่างตื่นเต้นและมีความสุข ....ถ้าคุณหนูได้รับความรักและความเอาใจใส่จากคุณผู้หญิงและคุณผู้ชายมากกว่านี้ก็คงจะดี...





_____________________________________________________________________________________







          ฮิโรเดินตรงไปยังบอร์ดประชาสัมพันธ์ของโรงเรียน ที่มีรายชื่อนักเรียนและห้องเรียนติดอยู่  เขาอยู่สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำกับกางเกงสีขาวดูเป็นทางการ  เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ เขาไปเดินสำรวจมาทั่วโรงเรียนแล้ว



          บริเวณโรงเรียนแบ่งเป็นฝั่งม.ต้นและม.ปลาย ฝั่งละ2ตึก มีสนามกีฬาและสระว่ายน้ำ ทางด้านซ้ายเป็นหอสมุดขนาดใหญ่ ด้านขวาเป็นโบสถ์เก่าๆที่ดูจะมีอายุมากแล้วเหมือนกัน ด้านหลังเป็นหอพัก และหลังจากหอพักก็เป็นป่าทึบ โรงเรียนนี้มีขนาดใหญ่และหรูหราเหมือนที่แม่เลี้ยงของเขาว่าไว้จริง  แต่นักเรียนของที่นี่ดูจะไม่ฉลาดซักเท่าไหร่...........



          ตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว ที่เขารู้สึกหงุดหงิดกับสายตาและเสียงซุบซิบ รวมทั้งเสียงกรี้ดกร้าดของพวกเด็กผู้หญิง แทบทุกที่ที่เดินผ่าน.. น่ารำคาญเสียจริง ถ้าเขามีชีวิตอยู่เพื่อที่จะให้พวกผู้หญิงนั่นมาทำแบบนี้ล่ะก็ ขอตายดีกว่า!!!!





          อันที่จริงการได้ย้ายโรงเรียนอย่างกระทันหันแบบนี้ เขาเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อย แถมยังเป็นโรงเรียนประจำซะด้วย แต่ช่างเถอะ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน





         ‘โฮชิโนะ ฮิโร นร.ม.ต้น ปีหนึ่ง ห้องหก เลขที่เจ็ด’



          .. ทำไมไม่เป็นเลขที่ 6 นะ เลข 6 6 สวยกว่า 6 7ตั้งเยอะ........



          จะขอเปลี่ยนเลขที่กับคนอื่นได้มั้ยนะ.....ฮิโรคิดพลางมองดูชื่อของเจ้าเลขที่หกนั่น ‘นาคาชิมะ นะเสะ’ .........คนอะไร ชื่อตลกชะมัด! เขาจะขอสลับเลขที่กับหมอนี่ถ้าเป็นไปได้





          ขณะที่ฮิโรกำลังคิดอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงพูดคุยและกลุ่มนักเรียนที่กำลังเดินมาทางด้านที่เขายืนอยู่ หนึ่งในนั้น คนที่ตัวสูงๆ ผิวขาวๆ หน้าตาหยิ่งๆ และดูอารมณ์เสียนั่น สะดุดตาเขาเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าถูกชะตาหรือไม่ถูกชะตากันแน่





          “นี่ ทำไมนายถึงสูงขนาดนี้ล่ะ ...ทำไมล่ะ ทำไมล่ะ” หนึ่งในกลุ่มคนที่รุมล้อมคนตัวสูงนั่น



          “แล้วทำไมผิวนายถึงได้ขาวซีดเหมือนผีดูดเลือดแบบนี้ล่ะ พิลึกชะมัดเลย” เด็กอีกคนถามขึ้นอีกครั้งแล้วดึงแขนเสื้อของเจ้าโย่งนั่นไปมา



          พวกนั้นถามคำถามโง่ๆออกมา ได้ยังไงกันนะ..........การที่ร่างกายของคนเราสูงผิดปกติเกิดจากกรรมพันธุ์ซึ่งเป็นลักษณะที่ถ่ายทอดมาจากบรรพบุรุษ หรือไม่ก็สภาพแวดล้อมการเลี้ยงดูที่ได้ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ และกินอาหารที่มีประโยชน์...แต่ดูจากรูปร่างของหมอนั่นแล้ว น่าจะเป็นเหตุผลแรกมากกว่า ส่วนเรื่องผิวนั่น ขาวมากแต่ไม่ถึงกับเป็นผิวเผือก แสดงว่าคงเป็นกรรมพันธุ์อีกนั่นแหละ รวมกับการดูแลรักษาผิวพรรณเป็นอย่างดี.....  แค่นี้พวกแกก็ไม่รู้เรอะ!!! ฮิโรนึกด่าคำถามพวกนั้นอยู่ในใจ



          “ ทำไมล่ะ นี่ พูดอะไรบ้างสิ”



          “ เออ นายชื่อนะเสะใช่มั้ย ทำไมถึงชื่อนี้ล่ะ ตลกชะมัด”   เอ๋!? หมอนี่..จะใช่เลขที่หกรึเปล่านะ



          “ เฮ้ ทำไมนายไม่พูดอะไรบ้างเลยล่ะ”



          “ทำไมนายถึงตัวสูง”



          “ทำไมนายถึงผิวขาว”



          “ทำไม”



          “ทำไม”



          “ทำไม”



         เขาทำสีหน้าเย็นชาสุดๆ แล้วพยายามเดินฝ่าฝูงชนเพื่อมาดูห้องเรียนและเลขที่ ชั่วชณะหนึ่ง ฮิโรคิดว่านายคนนี้ น่าสงสาร’ มากทีเดียว เขาไม่ชอบพวกที่ถามคำถามงี่เง่าแบบนั้นเลย ถ้าเป็นคำถามที่มีสาระแบบ “คนเราเกิดมาทำไม” ก็ว่าไปอย่าง...??





          นะเสะมองหาชื่อของเขา เรียงจากห้องหนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า ...เขาอยากออกไปจากที่นี่เต็มที่... ถ้าพวกนั้นไม่เลิกถามคำถามล่ะก็ เขาจะเริ่มอารมณ์เสีย และควบคุมตัวเองไม่ได้... ทำไม ทำไม ทำไม เขาล่ะเกลียดคำๆนี้จริงๆ





          เจอแล้ว! ห้องหก เลขที่หก สินะ เลขสวยแฮะ





          แล้วเขาก็เหลือบตาไปเห็น เด็กหนุ่มคนหนึ่ง ผมสีดำ ใส่คอนแทคเลนส์น้ำตาล กำลังจ้องมองมาที่เขา ด้วยสายตาแปลกๆ หมอนี่ก็คงเหมือนกับพวกน่ารำคาญสินะ



          “ เอ่อ...นายน่ะ” จะเริ่มถามคำถามที่ทำให้เขาอารมณ์เสียอีกแล้ว



          “ ถ้านายจะถามว่าทำไมฉันถึงตัวสูง หรือผิวขาวซีด หรือว่าชื่อตลกล่ะก็นะ หุบปากของนายไปได้เลยเพราะฉันรำคาญพวกนายเต็มทีแล้ว ต่อไปนี้ช่วยไปไกลๆแล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันด้วย ก่อนที่ฉันจะหมดความอดทน! ” นาเสะตะโกนอย่างหงุดหงิดใส่หน้าฮิโรและนักเรียนที่รุมล้อมเขาก่อนหน้านี้ แล้วเดินจากไปอย่างรวดเร็ว





          นักเรียนคนอื่นทำท่าแปลกใจแล้วจับกลุ่มกระซิบกระซาบอะไรบางอย่าง.........





          แต่คนที่ตกใจที่สุดก็คงจะเป็นฮิโร ..........



          ‘ไอ้นี่มันโรคจิตไปแล้วรึไง ท่าทางก็ดูดีมีชาติตระกูลนี่ ท่าจะบ้า.............แล้วทำไมต้องมาโมโหใส่ช้านด้วย!!!!!!!!



           แค่จะขอเปลี่ยนเลขที่เท่านั้นเอง!!! >0<\'









          @@ ว่าแต่...เลขที่มันเปลี่ยนกันได้ด้วยเรอะ @@







_____________________________________________________________________________________





=_=\"



ขอใช้หน่อยเถอะน่า อยากมานานแล้ว



คนอ่านน่ารักมากกก... ^-^



คนอ่านแล้วเม้นน่ารักมากกกกกว่า... ^0^



คนอ่านแล้วเม้นแล้วโหวตน่ารักมากกกที่สุดเลย.... \\^0^/