ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : โฮชิโนะ ฮิโร
วันที่ 17 พฤษภาคม
‘โฮชิโนะ ฮิโร’ เด็กชายวัย13ปี รูปร่างสูงโปร่ง ผมสีดำที่ถูกตัดซอยลงมาปิดตาข้างหนึ่งยาวคลอเคลียอยู่บริเวณคอ ดวงตาสีน้ำตาลที่ถ้ามองดูใกล้ ๆ ก็สามารถบอกได้ว่าเป็นคอนแทกเลนส์สี เขากำลังมองดูปฏิทินแขวนภายในห้องนอน ด้วยสีหน้าที่ไม่สามารถบ่งบอกได้ว่าเจ้าตัวกำลังรู้สึกอย่างไร เบื่อหน่าย เศร้า.....หรือว่างเปล่า
‘พรุ่งนี้แล้วสินะ’ เด็กหนุ่มถอนหายใจยาว..... วันที่เขาควรจะเฝ้ารอคอยให้มาถึง เหมือนกับมนุษย์ส่วนใหญ่ ทำไมเขาถึงได้เป็นคนเย็นชาไร้ความรู้สึกแบบนี้นะ?
........ เราเกิดมาทำไมกัน?.......
“ฮิโร…ลงมาข้างล่างหน่อยสิ แม่กับพ่อมีธุระจะคุยกับลูกหน่อยน่ะ”
เสียงเรียกของหญิงสาววัยกลางคนดังขึ้น
....ทำไมต้องเป็นฝ่ายเดินไปหาด้วย เขาไม่ได้เป็นฝ่ายที่ต้องการจะคุยด้วยซักหน่อย...(ไอ้บ้า=_=\"\")
“ฮิโร!! ได้ยินที่แม่พูดมั้ย เรามีเวลาว่างไม่มากนักหรอกนะ รีบๆลงมาสิจ๊ะ”
....ทำไมต้องตะโกนด้วยนะ เห็นเขาเป็นคนหูหนวกรึยังไง ฮิโรเดินทอดน่องลงบันไดด้วยแววตาเนือยๆไม่รู้ร้อนรู้หนาว แล้วตรงไปยังพ่อและแม่บุญธรรมของเขา
“อา.. ฮิโรคุง พรุ่งนี้ก็จะถึงวันเกิดครบรอบ14ปีของลูกแล้วนะจ๊ะ พ่อกับแม่มีของขวัญวันเกิดล่วงหน้าสำหรับลูกด้วยนะ”
ชายวัยสี่สิบต้นๆ หากแต่ยังดูดีจนน่าตกใจ ยืนอยู่เคียงข้างหญิงสาวผู้มีใบหน้าอ่อนเยาว์ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกำลังเธอยิ้มหรือเพราะเครื่องสำอางหนาเตอะนั่นกันแน่ .........ทำไมพวกคุณต้องเรียกว่าเองว่าพ่อ กับแม่ด้วยนะ ไม่ใช่พ่อแม่แท้ๆของผมซักหน่อย..... หญิงสาว ยื่นแบบฟอร์มใบสมัครพร้อมหนังสือแนะนำ มาตรงหน้าของฮิโร
‘โรงเรียนประจำอิชิมารุ’
ในที่สุดก็ยอมปล่อยเขาไปซักที... ฮิโรรับแบบฟอร์มในสมัครเหล่านั้นแล้วเงยหน้าขึ้นมองชายหญิงคู่นั้น เขายิ้มน้อยๆแต่ทว่าไม่อาจซ่อนดวงตาตื่นตกใจนั้นได้
“โรงเรียนชั้นนำ เครื่องอำนวยความสะดวกครบถ้วน เรื่องวิชาการไม่มีที่ติ สอนตามวิชาเลือกและความถนัด รับนักเรียนปีละ50คน ลูกต้องชอบแน่ๆ^^ พวกเราลำบากมากนะจ๊ะ กว่าจะขอร้องให้เขารับลูกเข้าโรงเรียนได้ น่ะ”
สามีภรรยาทั้งคู่ยิ้มอย่างมีความสุข และพรรณนาถึงของขวัญวันเกิดที่ดูจะแสนล้ำค่าและยากลำบากมากมายกว่าจะนำใบสมัครเพียงไม่กี่แผ่นมาให้เด็กชายผู้ซึ่งพวกเขาเรียกว่า”ลูกชาย” ได้ เด็กชายก้มลงมองดูใบสมัครนั้น
กำหนดการ
วันเปิดเรียน 18 พฤษภาคม นี้!!
เร็วดีแฮะ... ทำไมถึงช่างรวดเร็วแบบนี้ล่ะ
“ขอบคุณมากนะฮะ คุณมิยูกิ คุณจิซึโตะ ถ้าอย่างนั้น..ผมขอไปจัดกระเป๋าก่อนละกัน พรุ่งนี้ก็จะเปิดเทอมแล้ว”
เขาพูดพลางหันหลังกลับเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตัวเอง หึหึ ในที่สุด ก็จะได้ไปพ้นจากมนุษย์ที่น่าเบื่อพวกนี้ซะที
....แต่....หนีไปก็คงไม่พ้นหรอก ทำไมมนุษย์ถึงต้องน่าเบื่อด้วยนะ...
สุดท้าย...... ก็คงไม่มีใครหวังดีกับเขาจากใจจริงซักคน มีแต่คนผลักใสให้ไปไกลจากตัว ไม่มีใครมองเห็นคุณค่าของเขาเลยซักคน.... ไม่มีใครให้ความสำคัญหรือแม้แต่คิดจะเอาใจใส่เขาเลยแม้ซักนิด
.........พรุ่งนี้ผมจะอายุครบ13ปี.....เลขสวยนะ....ไม่ใช่14ซักหน่อย เถอะ ยังไงก็ไม่มีใครจำได้อยู่แล้ว คนไม่มีค่าไม่มีใครต้องการแบบนี้..........เกิดมาทำไมกันนะ
.......เราเกิดมาทำไม......?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น