ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Q : ทำไมถึงเรียกว่า\"ห้องสมุด\" ?
ที่โรงอาหาร
\'ปัง!!!\' เสียงทุบโต๊ะของเด็กหนุ่มหน้าหวานซึ่งในขณะนี้กำลังยืนคร่อมโต๊ะกินข้าว ในตำแหน่งตรงข้ามกับเด็กหนุ่มร่างสูงที่มีสีหน้าเย็นชาดังขึ้น ทั้งหูและใบหน้าของเขาเป็นสีแดงจัด ทว่าสีหน้าที่แสดงถึงความกราดเกรี้ยวของมินยูไม่ได้ทำให้นะเสะเกรงกลัวแต่อย่างใด
“ทำไมนายต้องมาหาเรื่องชั้นด้วย!!! ถึงชั้นจะผมสีทองตาสีฟ้ามันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับนายเลยนี่!!!!!อย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่นนักเลยน่า!!!”
ยูคิโตะ หนุ่มน้อยซึ่งนั่งอยู่ข้างๆนะเสะเริ่มจะสังเกตเห็นว่าสายตาเกือบทุกคู่ของนักเรียนที่อยู่ในโรงอาหารกำลังจับจ้อง อยู่ที่โต๊ะริมสุดที่พวกเขานั่งอยู่ จึงค่อยๆลุกหนีไปเงียบๆ ปล่อยให้อีกสองคนที่เหลือเถียงกันต่อไป.................
“ฉันหาเรื่องที่ไหนกัน ก็เป็นคนเกาหลีไม่ใช่เหรอ แล้วคนเกาหลีบ้านไหนมันมีผมสีทองกับตาสีฟ้าบ้างล่ะ แค่ถามว่าถูกเก็บมาเลี้ยงรึเปล่า.......ก็เท่านั้นเอง อย่าส่งเสียงดังนักได้มั้ย” น้ำเสียงและใบหน้าไร้อารมณ์ที่ดูกวนประสาท ยิ่งทำให้มินยูรู้สึกโกรธมากขึ้นเป็นทวีคูณ
“อยากโดนต่อยนักใช่มั้ย!” เด็กหนุ่มผมยาวเงื้อหมัดขึ้น หวังจะอัดเจ้าหมอนี่ให้หน้าหล่อๆของมันอาบเลือดซะให้สะใจ
“กลัว ตาย ล่ะ” แต่นะเสะก็ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ด้วยสีหน้าเหมือนเดิม พร้อมทั้งหาวหวอดด้วยความเบื่อหน่าย
“เฮอะ! ทำไมนายต้องมานั่งโต๊ะเดียวกับฉันด้วยนะ น่ารำคาญจริง!!”
“ขอโทษนะ โต๊ะนี้ฉันกับยูคิโตะนั่งอยู่ก่อน แล้วถ้าจำไม่ผิด ก็มีใครไม่รู้มาขอนั่งด้วยเพราะว่า........ถูก เพื่อนทิ้ง นี่นา”
“ฉันไม่ได้ถูกเพื่อนทิ้งนะ! อย่ามาใส่ร้ายกันซะให้ยากเลย”
“อ้อหรอ...ถ้างั้นโฮชิโนะเพื่อนนายไปไหนซะล่ะ”
มินยูเงียบ.......นั่นอาจเป็นเพราะสิ่งที่เด็กหนุ่มร่างสูงพูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องจริง.................โฮชิโนะหายไปตั้งแต่ตอนเลิกเรียนชมรม แล้วเมื่อกี้เขาก็หาที่นั่งไม่ได้ จึงต้องขอนั่งกับไอ้บ้านี่อย่างที่ไม่ได้เต็มใจเลยซักนิด!................
“แต่ยังไงฉันไม่ได้อยากนั่งกับนายซะหน่อย อย่าหลงตัวเองนักเลยน่า” ยังคงเดินหน้าหาเรื่องต่อไป................
“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรซักคำเลย อย่าร้อนตัวนักสิ” แต่ก็ถูกตอกกลับมาให้เถียงไม่ออกอีกครั้ง................
“ปัดโธ่ว้อยยย!!!!!!!!!! ” เว มินยูเตะเก้าอี้ตัวข้างๆให้กระเด็นออกไปไกล........แล้วดึงทึ้งผมของตัวเองพร้อมทั้งส่งเสียงกรีดร้อง(?)
“นี่! พวกนาย หัดมีมารยาทบ้างสิ ถ้าจะไปทะเลาะกันก็ช่วยไปไกลๆหน่อยได้มั้ย มันน่ารำคาญ!! ” โยชิคุนิ ชิเอกิ เพื่อนสาวผมยาวที่เพิ่งจะพูดคุยตกลงกันเรื่องแบ่งกลุ่มทำรายงานเมื่อวันก่อนตวาดขึ้นมาจากโต๊ะข้างๆ..........ยูคิโตะนั่งแอบดูสถานการณ์อยู่ด้านหลังของเธอนั่นเอง
“ได้ยินแล้วใช่มั้ย เลิกโวยวายซะที ไม่อายคนอื่นเค้าบ้างรึไง” นะเสะพูดเรียบๆ
มินยูจึงกระแทกตัวลงบนเก้าอี้อีกครั้งด้วยความไม่พอใจ แล้วเขาก็เห็นฮิโรเดินเอื่อยๆเข้ามาในโรงอาหาร .................
“โฮชิโนะคุง!!!!!!!!! ” เด็กหนุ่มวิ่งเข้าไปหาเพื่อนอย่างดีใจ เขาคล้องแขนฮิโรเอาไว้..........แล้วก็ถูกสะบัดอย่างแรงจนล้มลงกับพื้นในทันที ........ “นายหายไปไหนมาน่ะ ฉันตามหานายทั้งวันเลยนะ”
“เออน่ะ....ฉันหิวแล้ว ขอไปกินข้าวก่อน” เด็กหนุ่มบอกปัดเพื่อนที่เดินตามเขาอยู่ต้อยๆ
แล้วทั้งคู่ก็เดินไปนั่งที่โต๊ะๆเดิมอีกครั้ง.............ซึ่งขณะนี้ยูคิโตะกลับมานั่งข้างๆนะเสะเหมือนเดิมแล้ว
โดยที่ฮิโรมีสีหน้าเรียบเฉย...........อาจเป็นเพราะเขากำลังครุ่งคิดเกี่ยวกับสิ่งที่เขาเพิ่งได้ยินมาจากที่โบสถ์
มินยูมีสีหน้าที่ดูเจ็บปวดและเหมือนจะร้องไห้ได้ทุกขณะ..........เขายังคงจ้องเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามอย่างกินเลือดกินเนื้อ
แต่นะเสะกลับดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ.............ไม่รู้ว่าทำไม?
_________________________________________________________________________________________________
วันศุกร์
วันสุดท้ายสำหรับการสมัครเข้าชมรม ฮิโรตัดสินใจแยกกับมินยู เพราะว่ามินยูอยากจะไปเข้าชมรมดนตรี................. ถึงแม้ว่าฮิโรจะสามารถเล่นกีตาร์ เปียโน และไวโอลินเป็น แต่เขาก็ไม่ชอบอยู่ดี...........
เด็กหนุ่มเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย สวนทางกับนักเรียนมากมายที่เดินขวักไขว่ไปมาอย่างรีบเร่ง........เขาไม่นึกอยากจะเข้าชมรมอะไรเลย มันวุ่นวาย น่าเบื่อ ทำไมต้องมีชมรมด้วยนะ?
คิดสิ...ชมรมที่สบายๆ ไม่ต้องทำอะไรมากมายยุ่งยาก คนน้อยๆ แล้วก็ไม่วุ่นวาย
ขณะที่ฮิโรกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เท้าของเขาก็พามาหยุดอยู่ที่หน้าหอสมุดสีเทาอ่อนขนาดยักษ์
หอสมุด...ชมรมห้องสมุด! จริงด้วยสิ ถ้าเป็นที่นี่ก็คงมีคนมาสมัครไม่มากนักหรอก............ คิดได้ดังนั้นเขาจึงรีบเดินเข้าไปยังหอสมุดแห่งนั้น
เมื่อเข้ามาด้านใน ที่ชั้น1 ฮิโรพบโต๊ะประชาสัมพันธ์ขนาดใหญ่ซึ่งไร้ผู้คนตั้งอยู่ทางด้านซ้าย ส่วนด้านขวาเป็นบันไดสำหรับขึ้นไปชั้นบน.........เขาเดินไปยังโต๊ะประชาสัมพันธ์ แล้วกดกริ่งเรียกพนักงาน
“เอ่อ มีใครอยู่มั้ยครับ ผมจะมาสมัครเข้าชมรม..” ยังไม่ทันพูดได้จบประโยค ศีรษะของชายคนหนึ่งก็โผล่ขึ้นมาจากใต้เคาน์เตอร์................. แล้วเมื่อรู้ว่าแล้วเขาคนนั้นคือใคร ฮิโรก็ต้องตกใจจนเดินถอยหลังไปสามก้าว
“ฮิฮิ^^ เหยื่อรายต่อไปมาแล้วหรอ” เซนเซย์ อาจารย์ประจำชั้นของฮิโร แสยะยิ้มกว้างมาให้............วันนี้เขาทำผมสีส้มอ่อม และวาดรูปพระอาทิตย์ลงบนแก้มข้างซ้าย.............. สายตาโรคจิตของหมอนี่ ถึงแม้ว่าจะเปิดเทอมมาได้5วันแล้ว แต่เด็กหนุ่มก็ยังไม่ชินซักที
“อาจารย์ ไม่ได้เป็นบรรณารักษ์ที่นี่หนิครับ” ฮิโรถามขึ้นด้วยความสงสัยระคนตกใจ...............อาจารย์หนุ่มยักไหล่แล้วยื่นใบสมัครมาตรงหน้า
“ก็ไม่ใช่หรอกนะ...แต่ว่าพอดีอาจารย์บรรณรักษ์น่ะ ลากลับบ้านไปสองเดือนน่ะสิ ฉันเลยต้องมาดูแลที่นี่แทน................. อ้ะๆ เธอรีบกรอกใบสมัครลงไปซะนะ แล้วขึ้นไปตกลงกับสมาชิกเบอร์หนึ่งว่าใครจะเป็นประธานแล้วใครจะเป็นรองประธาน นอกจากพวกเธอแล้วก็คงไม่มีใครมาสมัครอีกแล้วล่ะ ” เซนเซย์พูดอย่างดีอกดีใจ?.............ฮิโรรู้สึกเหมือนถูกมัดมือชกยังไงชอบกล เขาจำใจกรอกใบสมัครลงไปทั้งๆที่ใจนึกอยากจะออกไปจากที่แห่งนี้เหลือเกิน ใครจะไปอยากเข้าใกล้คนโรคจิตอย่างหมอนี่ล่ะ....
เมื่อเด็กหนุ่มขึ้นบันไดไปบนชั้นสอง เขาก็พบห้องกว้างขนาดใหญ่ ชั้นหนังสือสูงเกือบสองเมตรกว่าสิบชั้น หนังสือมากถูกจัดอย่างเป็นระเบียบอยู่บนชั้น บรรยากาศดูหรูหราแต่ก็วังเวง..........แล้วเขาก็พลันเหลือบไปเห็นเด็กหญิงคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโต๊ะริมห้อง..........
\'ยัยนี่อีกแล้ว อะไรกันเนี่ย\' เขานึกอย่างเซ็งๆ...............ทันใดนั้นเด็กสาวก็เงยหน้าขึ้นมา และพบผู้มาเยือนคนใหม่
“เอ้ะ..นายอีกแล้วหรอ” เธออุทานขึ้นมาเบาๆ ขยับแว่นตาเล็กน้อย แล้วใช้มือปัดผมที่ลงมาปรกใบหน้าออก.............ฮิโรจำเธอได้แน่นอน เด็กผู้หญิงที่ชื่อ อายูมิ................
“เธอ อายูมิ?......อยู่ชมรมนี้หรอ”
เธอพยักหน้าช้าๆ แล้วตอบด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความไม่พอใจ “ฉันชื่อ ทาจิบานะ อายูมิ อยู่ชมรมนี้ล่ะ.......แล้วก็จะขอบคุณมากถ้านายจะเรียกฉันว่า ทาจิบานะ เพราะว่าฉันไม่ชอบให้ ใครก็ไม่รู้ มาเรียกชื่อ ”
ฮิโรรู้สึกเหมือนถูกหักหน้า ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน และมันทำให้เขาเริ่มจะอารมณ์เสียแล้วด้วย “ฉันโฮชิโนะ ฮิโร.....จะขอบคุณมากเช่นกันถ้าเธอจะเรียกนามสกุลของฉัน เพราะฉันก็ไม่ชอบให้ คนไม่รู้จัก มาเรียกชื่อ”
“ไม่ต้องห่วง ยังไงฉันก็ไม่เรียกชื่อนายแน่นอนโฮชิโนะ.............แล้วอาจารย์จะให้พวกเรารอไปถึงเมื่อไหร่กันเนี่ย”
“หมอนั่นบอกว่าให้เลือกประธานชมรม............เธอเป็นไปก็แล้วกัน” .........ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีความรับผิดชอบ แต่ว่าหน้าตาของยัยนั่นบ่งบอกชัดเจนอยู่แล้วว่าอยากจะเป็นประธานมากแค่ไหน!..............แต่แล้วคำตอบของเด็กสาวก็ต้องทำให้ฮิโรประหลาดใจ
“ ไม่ล่ะ......นายเป็นไปเถอะ นี่ก็เย็นแล้วนะ ฉันไปก่อนล่ะ ” เธอกล่าวเรียบๆ หยิบเป้ขึ้นมาสะพาย แล้วเดินออกไป................
\' ยัยทาจิบานะนี่น่าเบื่อชะมัด ทำไมไปไหนก็ต้องเจอทุกทีเลยนะ ยัยผมยาวนั่นยอมเป็นเพื่อนกับคนไร้มนุษยสัมพันธ์แบบนี้ได้ยังไงกัน แล้วทำไมฉันจะต้องเป็นประธานตามที่ยัยนั่นบอกด้วยเนี่ย ..............เอ้ะ แล้วทำไมห้องสมุดมัน ...........? \'
\' นายโฮชิโนะนั่นน่ารำคาญชะมัดเลย ทำไมถึงต้องเจอหมอนั่นในที่ที่ไม่คิดว่าจะเจอทุกทีเลยนะ คนร่าเริ่งแจ่มใสอย่างมินยูมาเป็นเพื่อนกับคนหยิ่งๆแบบนี้ได้ยังไงกัน ทำไมถึงน่าสงสารอย่างนี้น้า.....................อ้ะ แล้วทำไมห้องสมุดนี่.........? \'
____________________________________________________________________________________________________
สวัสดีปีใหม่ค่า~~~ ^0^
ตอนนี้ มันไร้สาระมากๆเลยT0T
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น