เขย่ากล่องรัก~ควักหัวใจนายจอมเหวี่ยง!!

ลำดับตอนที่ #3 : ลีเอคปะทะดีทราม!!! -0-

3

ลีเอคปะทะดีทราม!!! -0-

 

 

               สิบโมงเช้า... ฉันสะพายกระเป๋าเดินเข้ามาในตัวโรงเรียนอาการนอนไม่พอ  ฮึ ยัยฟีฟ่า! ยัยเพื่อนนรก ทิ้งให้ฉันเผชิญชะตากรรมคนเดียว แค้นนี้ต้องสะสาง แล้วยังจะเรื่อง นายดีทรามอีก ไปบอกเขาทำม่ายยยย ว่าฉันโดนฉุดอ่ะ โอ๊ย อยากจะบ้าตาย!!

              พูดถึงตานั่นแล้ว กรี๊ดดด ป่านนี้คงโกรธฉันน่าดู T^T

              แซด~ แซด~

              เสียงซุบซิบนินทาดังตลอดทางที่ผ่าน ฉันชายตามองนักเรียนชายกลุ่มหนึ่งที่ยืนก้มหัวเดินผ่านฉันไป เอ๊ะ! แปลกแหะ ทำไมทุกคนต้องมีอาการหวาดๆแบบนั่นด้วย ปกติฉันก็มาเรียนสายแบบนี้ทุกวันอยู่แล้วนี่ รึว่า...มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้น  

            “กว่าจะมาโรงเรียนได้นะ” ฟีฟ่าเดินเข้ามาทักทายฉันที่ยืนสำรวจสิ่งแวดล้อมรอบข้างอย่างงงๆ ฉันว่า..วันนี้มันไม่ค่อยปกตินะ!!

           “พูดมากน่า”

           “นี่ๆรีบๆเข้าห้องเถอะ มีคนมาหาน่ะ”

           “ใครหรอ?”

          “พ่อแกน่ะสิ ไปดูเองแล้วกัน”

          ฟีฟ่ากระซิบข้างหูฉันเบาๆ ก่อนจะดันแผ่นหลังฉันให้เดินเข้าไปในห้อง เป็นไรเนี่ย ใครมันจะสำคัญอะไรนักหนาขนาดนั่น! พี่บี้ชวนฉันไปเป็นนางเอกเอ็มวีตัวใหม่รึไง ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนั่นด้วย -_-^

         เหวอ! O0O

         ฉันโผล่หน้าเข้าไปในห้องก่อนจะชะงัก กรี๊ดดด พายุถล่มห้อง!!!!

         มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!! โต๊ะ เก้าอี้ สมุด หนังสือ กระจัดกระจาย เกลื่อนไปทั่วทั้งห้อง เศษแก้วที่แตกที่อยู่ตรงเท้าฉัน มันอะไรก๊านนนน!!

        ในห้อง ผู้ชายร่างสูงที่ฉันจำได้ดีกระชากคอเสื้อของชายอีกคนซึ่งฉันก็จำได้ว่าเขาคือหัวหน้าห้องนั่นเอง!! ผมสีครามเข้มชี้โด่ไปคนละทิศละทาง ตานั่นอยู่ในชุดของนักเรียนสถาบันอื่นที่ไม่ใช่ S school ข้างๆกันมีผู้ชายอีกสองคนนอนคว่ำหน้ากับพื้น... อย่างหมดสภาพ!!

       กรี๊ดดดด ดีทราม!!! นายมาทำอะไรที่นี่!!!

        ขวับ!

        เขาหันมามองฉันที่ยืนอึ้งอยู่ตรงหน้าประตู เขาแสยะยิ้มก่อนจะปล่อยคอเสื้อท่านหัวหน้าห้องทรุดลงไปนอนมอบกับพื้น เขากำมือแน่น เดินตรงมาทางฉัน!!

       “ดะ..ดีทราม” ฉันพูดเสียงแผ่ว แล้วสบตาเขา

      ขวับ!

       ร่างสูงคว้าฉันเข้าไปกอดไว้แน่น ฉันยืนตัวแข็งทื่ออย่างคนไม่มีความรู้สึก เขากอดฉันเอาไว้แน่นเหมือนไม่อยากปล่อยให้ฉันห่างเขาแม้แต่วินาทีเดียว ฉันกระพริบตาถี่ๆเพื่อให้ตื่นจากหวงความฝัน กรี๊ดดดด อีตาบ้า!!! มากอดฉันทำม่ายยยย ฉันดันหน้าอกหมอนั่นออกห่าง

       “ไอ้นั่น มันทำอะไรเธอ” ดีทรามกัดฟันพูด

      “บอกฉันมา ฉันจะฆ่ามัน!!” เขาตวาดก่อนจะจับไหล่ฉันเอาไว้แน่น

      “มะ..ไม่มีใครทั้งนั่น!”       

      “โกหก!! เธอโกหก ไอ้ผู้ชายที่บอกว่าเธอเป็นแฟนมัน เมื่อวานนี้ล่ะ!! มันเป็นใคร!!!”

     “...!!!”

     “ฉันเคยขอให้เธอคบกับฉันหลายครั้ง เธอก็ปฎิเสธฉัน!! จู่ๆก็มีไอ้หน้าไหนก็ไม่รู้ มาบอกว่าเธอเป็นแฟนมัน จะให้ฉันเข้าใจยังไง!!”

    “...!!!”

   “มันมีสิทธิ์อะไร!! มาบอกว่าจะไม่ให้ฉันเจอหน้าเธออีก!!”

   เขากัดฟันพูด ดวงตาแดงก่ำ เขายืนตัวสั่น..จนทำให้ฉันรับรู้ได้เลยว่า...เขากำลังโกรธมากกกกกกก

   ดีทราม มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ..

 “ดีทราม..”

 ขวับ!

 เขาคว้าร่างฉันเข้าไปกอดอีกครั้ง แต่คร่าวนี้..ฉันปล่อยให้เขากอดฉันไว้โดยไม่คิดจะขัดขืน เขาคงกลัวจะเสียฉันไป...อีกคน เขาไม่เหลือใครอีกแล้ว เพราะอุบัติเหตุเมื่อสองปีก่อน ทั้งพ่อและแม่จากเขาไปอย่างไม่มีวันกลับ ทิ้งทรัพย์สินจำนวนมากไว้ในเขา ในวันนั่น ..เขามีฉันที่อยู่เคียงข้าง ค่อยให้กำลังใจให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไป...

   เขามีฉัน..คนเดียว..

 “ดีทราม...ปล่อยฉันก่อนได้มั้ย ฉันหายใจไม่ออก”

 ฉันพูดขึ้นหลังจากปล่อยให้เขากอดฉันไว้นานหลายปีแสง เอ่อ..มันเป็นแค่คำเปรียบเทียบน่ะนะ

 เขายอมปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ ก่อนจะพูดเบาๆ

 “มันไม่ใช่แฟนเธอใช่มั้ย?”

 เขาจ้องตาฉันอย่างต้องการคำตอบ

“ใช่”

“...!!!”

“แต่มันไม่ใช่อยากที่นายคิดเลยนะ!”

ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง หมอนั่นกัดฟันกรอดทุกครั้งที่ฉันพูดถึงลีเอค ฉันเลยตัดเรื่องที่ตานั่นจุมพิตมือฉันต่อหน้าสาธารณะชนออกไป แล้วก็เปลี่ยนแปลงเรื่องนิดหน่อย เพื่อให้คนฟังไม่รู้สึกตะขริดตะขรัวใจ แหะๆ เอาตัวรอดเป็นยอดดีจ๊า!!

 “มันบังคับขู่เข็ญเธอใช่มั้ย!”

 “นิดๆ^^”

 “ฉันจะฆ่ามานนน”

กรี๊ดดด อย่านะ!!

 ฉันดึงแขนเขาไว้ทันที ดีทรามมองฉันอย่างไม่พอใจ แง้ๆๆ

 “ทำไมต้องห้ามฉันด้วย“

 “ฉันเป็นห่วงนายน่ะเนี่ย ไม่ดีเรอะ”

“จริงอ่ะ! งั้นเราเป็นแฟนกันนะ ^^”

 “     “

“เธอไม่ห่วงฉันเลยอ่ะ!!”

 มันไม่เกี่ยวกันเลยนะ

 อ๊ายยย ฉันล่ะปวดหัวกับคนตรงหน้าจริงๆ ฉันถอนหายใจอย่างเหนื่อยสุดๆ เหนื่อยที่ต้องคอยปลอบอีตานี่ให้ใจเย็น เหนื่อยที่ต้องตามใจเขาไปซะทุกอย่างแบบนี้ เหนื่อย...กับเด็กอย่างเขาเป็นที่สุด!!

 “ฉันไม่ได้ห้ามนายซักหน่อย”

 “งั้น! เธออนุญาตให้ฉันฆ่าหมอนั่นแล้วใช่มั้ย”

“ไม่!!”

 “แล้วทำไมต้องรั้งฉันไว้ด้วย !!”

 “หันกลับไปมองข้างหลังนายซี แล้วนายจะเข้าใจ”

ดีทรามยักไหล่ก่อนจะยอมกลับหลังหัน ฮึๆๆ เห็นสภาพห้องแล้วใช่มั้ย!!! มันเป็นฝีมือของใคร!! ถ้าไม่ใช่นาย!!!!!

“จัดการซะ!! ไม่งั้น ฉันจะฆ่านายยย!!!”

“คะ..ครับ..ผม”

 

 

โรงอาหาร

ฉันมองผู้ชายตรงหน้าที่เอาแต่กินก๋วยเตี๋ยวด้วยความเอร็ดอร่อย เมื่อไหร่นายจะกลับโรงเรียนของนาย!!! กรี๊ดดดด ฉันทนไม่ได้!! ฉันบอกรึยังว่าดีทรามอายุห่างฉันตั้งหนึ่งปี! นั่นก็แปลว่าฉันแก่กว่าเขาตั้งหนึ่งปี!! กรี๊ดดดด ฉันให้ความสำคัญกับตัวเลขนะ จะบอกให้!!

เวลาฉันอยู่กับเขาทีไหร่ ฉันมักจะรู้สึกเหมือนเป็นแม่ยังไงไม่รู้ ก็เขานั่นเป็นเด็กที่เอาแต่ใจมากๆ แถมยังชอบใช้ความรุนแรงแก้ปัญหาอีก ฮือๆๆ ฉันต้องรองรับอารมณ์ของเขาบ่อยๆ ใครก็ได้! ช่วยลากตานั่นไปไกลๆฉันได้มั้ย

“นายจะไม่กลับโรงเรียนเรอะ!”

“ม่ายยกลับ~”

“ทำไม?”

“ฉันไม่ไว้ใจเธอนั่นสิ วันนี้ ฉันมีเวลาอยู่กับเธอทั้งวันเลยล่ะ ดีใจมั้ย^^”

“เสียใจมากกว่า”

“งั้นพรุ่งนี้ ฉันจะมาอีก”

“-0- ดะ..ดีใจก็ได้!!”

“มันต้องเป็นยังงั้นอยู่แล้ว^^”

หน็อย ยังมีหน้ามายิ้มระรื่นได้อีก เฮอะ! แล้วนายจะรู้สึกว่าที่นี้ไม่เหมาะกับนายจริงๆ!!! เฮอะๆๆ

หลังจากที่ดีทรามกินก๋วยเตี๋ยวหมดถ้วย(ตานั่นแทบจะกลืนถ้วยเข้าไปด้วย)เขาก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ แถมก่อนไปยังมีหน้ามาถามฉันอีก ว่าห้องน้ำไปทางไหน แล้วนายจะรอดมั้ยเนี่ย -*-

“หมอนั่นเป็นใคร”

ตะ...ตกใจหมด จู่ๆนายลีเอคก็โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ เล่นเอาฉันที่นั่งมองตามดีทรามไปต้องสดุ้งสุดตัว กรี๊ดดด ได้โปรดอย่าโผล่มาเงียบๆได้มั้ย ฉันมันขี้ตกใจนะ!!

“ไม่เกี่ยวกับนาย”

ฉันพูดแล้วหันหน้าไปอีกทางเมื่อเขาทรุดตัวนั่งข้างๆฉัน ข้างๆช้านนนน!! ที่ตรงอื่นมีเยอะแยะทำไมไม่ไปนั่ง!!

“ถึงกับชะโงกคอตามเลยหรอ”

“นั่นมันเรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับนาย มันเรื่องส่วนตัวของฉันย่ะ!”

“ทีหลังก็ติดชื่อเรื่องไว้ด้วยสิ คนอ่านจะได้เข้าใจ..ว่าเป็นเรื่องส่วนตัว”

กรี๊ดด หยอกย้อน!!

ขวับ!

ฉันหันมามองคนข้างๆที่เอาแต่ทำหน้าขรึม ฮึ! ถ้านายจะยิ้มซักหน่อยก็ไม่มีใครว่าเรอะนะ!!

“นั่งห่างๆฉันได้มั้ย ที่นั่งมีตั้งเยอะแยะ”

“ก็ที่ตรงอื่น ไม่มีเธอนี่”

พูดแบบนี้หมายความว่าไง ฉันคิดมากนะ!!

“จะหาเรื่องอะไรฉันอีก!”

ลีเอคยักคิ้วแล้วมองมาทางฉัน

“เปล่า วันนี้มาดี”

เฮอะ! มาดีงั้นเรอะ อย่างนายคิดจะทำสิ่งดีๆกับเขาด้วยเรอะ!! โลกคงแตกแหลกไปตรงหน้าฉันแน่ๆ กรี๊ดดๆๆๆๆ

“มีอะไรไม่ทราบ ที่กระตุ้นสมองของนายให้คิดจะไม่หาเรื่องฉัน”

“ไอ้หมอนั่นมั้ง เห็นเธอประคบประงมมันต้องแต่เช้า เลยหมั่นไส้นิดหน่อย”

“เชอะ! งั้นหรอ เห็นทีฉันต้องประคบประงมเขาบ่อยๆแล้วสิ”

“เรื่องของเธอไม่เกี่ยวกับฉัน”

อ๊ายยยย หยอกย้อน!!!

“นาย!!”

“ลืมรึไงว่าที่นี่น่ะ มันที่สาธารณะเชียวนะ ถ้าขืนเธอโวยวายล่ะก็..ฉันจะโชว์เลิฟซีนประหลาดๆที่หาดูที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว อยากลองมั้ย” ลีเอคจ้องตาฉันด้วยสายตาน่ากลัว

ฉันหุบปากแทบทันที ฉันเปล่ากลัวเขาเลยนะ แต่กลัวเลิฟซีนประหลาดๆที่เขาพูดต่างหาก กรี๊ดดด เขาจะถีบจูบฉันเรอะ!!! ม่ายยย!!!!

 “ปล่อยฉันนะโว้ยยย!! พวกแกอยากตายเรอะ!!”

เสียงร้องโหวกแหวกดังมาแต่ไกล นั่นทำให้ฉันหูพึ่งแทนทันที กรี๊ดดด ดีทราม!! นายไปทำอะไรมา ผู้ชายสามคนล็อกแขนทั้งสองของเขาเอาไว้แล้วคุมตัวเขาให้เดินไปข้างหน้า ฉันรีบตรงเข้าไปหาเขาทันที

“ตัวต่อตัวเลยเซ่!!!!”

ดีทรามขัดขืนสุดขีดเพื่อให้หลุดจากการล็อกแขนเอาไว้แบบนั้น เขาแหงปากร้องโวยวายไม่หยุด

“ดะ..ดีทราม นายไปทำอะไรมา”

ฉันถามกระตุกกระตัก ก็ดูสภาพเขาซี เหมือนพึ่งจะไปมีเรื่องกับพวกอันธพาลที่ไหนซักแห่ง

“...”

“ทะเลาะวิวาทน่ะ^^”

ชายที่ล็อกแขนของเขาเอาไว้ตอบแล้วยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง

“ในห้องน้ำซะด้วย คงต้องลากตัวออกไปจากโรงเรียน ไม่ใช่เด็กที่นี่ซะด้วยสิ”

“ไม่ไป!! ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น!! ปล่อยฉันนะโว้ยยย!! ฉันจะอยู่กับเวเลนซ์!!” ดีทรามโวยลั่น

เขาคงให้นายอยู่หรอกนะ -*- ถึงขนาดนี้แล้ว

“ปล่อยเขาเถอะ”

อยู่ดีๆลีเอคก็แทรกขึ้น แว้กกก นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่!!

ชายสองคนพยักหน้าให้กันแล้วปล่อยอีตาดีทรามลง ทำไมต้องเชื่อลีเอคด้วย!! แต่มันก็ดีแล้วไม่ใช่เรอะ!!

“แกเป็นใคร? มาช่วยฉันทำไม”

พอเป็นอิสระ นายก็ปากเสียเลยนะ!!

“ไม่จำเป็นต้องบอก”

“ฮึ! อยากได้ค่าตอบแทนมั้ย เท่าไหร่ ฉันยินดีจ่าย”

“สิ่งที่ฉันอยากได้...นายก็ไม่มีวันให้”

สายตาคมกริบมองมาทางฉัน  ทำไมต้องมองฉันแบบนั้น!!

“บอกแล้วไงฉันยินดีจ่าย ก็อีแค่เงินไม่เท่าไหร่”นายยังปากดีไม่เปลี่ยนเลยนะ อีตาดีทราม!!!

“สิ่งที่ฉันอยากได้...คือผู้หญิงคนนี้”

0_0!!!

 

 

หากใครก็ตามที่อ่านมาได้ถึงตอนนี้แล้ว ช่วยบอกเราหน่อยว่านิยายเป้นยังไงบ้าง

จะตำหนิติเตียนก็ช่วยส่งมาทางเมลล์นี้ ที่ loveoverland@gmail.com

จะเป้นพระคุณอย่างสูงค่ะ!!

เราจะได้รู้ตัวซักทีว่าควรพยายามแต่งต่อไปมั้ย..ยังไงก็ขอบคุณนะค่ะที่อ่าน!!! ขอบคุณค่า~~

สู้ตายค่ะ!!!