คำสาปรัก....the curse

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่4 : ยิ่งใกล้ยิ่งหวั่นไหว

                         ผมเริ่มพูดคุยกับเธอบ้างเวลาพบหน้ากันในห้องแต่ทุกครั้งก็ต้องฝืนตีหน้าเข้มหรือหน้านิ่งๆไม่ยิ้มไว้เพื่อข่มอาการอายที่มันบ่งบอกออกมาทางสีหน้านั่นก็คือคือหน้าแดงหรือยิ้มตลอดเวลาที่มองหน้าเธอนั่นเอง แล้วมันบอกเผยความในใจที่ผมยังไม่อยากให้เธอรู้ (ในตอนนี้) ซึ่งแม้ว่าจะเริ่มกล้าพูดคุยกับเธอแล้ว แต่ก็ยังคงไม่กล้าสบตาเธอตรงๆอยู่ดี แล้วการที่ผมยิ่งเข้าไปพูดคุยใกล้ชิดกับเธอมากขึ้นเพียงไรมันยิ่งทวีความรู้สึกชอบเธอมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยิ่งสมเพชตัวเองเข้าไปอีกที่ไม่กล้าพูดความในใจบอกกับเธอไปซะที ได้แต่เขียน Script งี่เง่าแต่ไม่เคยใช้ทั้งที่มีโอกาสบานตะไท หรือ ทั้งๆที่เข้าสูตรแล้วหลายต่อหลายรอบแต่ก็ไม่ยอมใช้ กระทั่งวันหนึ่งมีการสอบที่ต้องนั่งคละที่เพื่อกันการใส่โพยใต้เก๊ะ (ซึ่งก็ไม่เป็นอุปสรรคสำหรับผมและทุกคนในห้อง) บังเอิ๊ญสุดๆที่อาจารย์ให้ K มานั่งโต๊ะด้านซ้ายของผมพอดิบพอดี เท่านั้นแหละ สอบไม่เป็นสอบ โพยอะไรตรงตามข้อสอบเป๊ะขนาดนี้แต่ว่าในสมองผม ERROR ไปแล้ว ผมกาข้อสอบเลื่อนไปทุกข้อทั้งๆที่โพยบอกอย่างตรงสุดๆทุกข้ออย่างไวเพื่อจะได้เอาเวลาที่เหลือมาชำเลืองมองดูเธอ ตลอดชั่วโมงหัวใจผมเต้นแรงจนแทบจะทะลักออกมาภายนอก รู้สึกว่าตอนนี้เวลาหยุดนิ่งและเป็นช่วงเวลาชีวิตที่คุ้มโคตรๆ สมองที่เบลอหันไปเห็นเทพบุตรอีรอส (คิวปิด)บินมาแผลงศรรักปักใจผมจากนั้นห้องเริ่มเป็นสีชมพูแล้วลามไปทั้งโลก รู้สึกตัวเองเบาหวิวด้วยสสารบางอย่าง ในสมองคิดขึ้นได้ว่าตายตอนนี้เลยก็ได้ไม่เสียดาย จู่ก็มีเสียงดังแก๊กเพราะผมทำปากกาตกพื้น ทำให้ผมรู้สึกตัวพอดีกับที่เธอหันมามองทันใดนั้นเราตาของเราทั้งคู่ก็ประสานกันครั้งแรกแล้วจากนั้น.............