House พี่สุดโหดกับน้องแสนกวน

ลำดับตอนที่ #19 : [House]...รักมากกว่า...พี่น้อง

-20



RT PART"

           แสงแดดในยามเช้าเล็ดลอดเข้ามาจากผ้ามานสีขาว ผมยังคงอยู่ในอ้อมกอดของร่างสูง นอนบนแผ่นอกแกร่ง ร่างกายไร้สิ่งปกปิด หลังจากเราเสร็จรอบแรกแล้ว ร่างสูงก็อุ้มตัวผม ย้ายมาทำบนเตียงแทน นับครั้งไม่ถ้วน รู้แต่ผมเหนื่อยหอบก่อน จึงเผลอหลับไป

          ร่างสูงค่อยๆลืมตาขึ้น โน้มหน้าเข้ามาคลอเคลียกับใบหน้าผม ก่อนจะประทับริมฝีปากลงบนหน้าผาก จมูก และปากอย่างแผ่วเบา

"มอร์นิ่งคิสครับ"

"ครับ"

ผมตอบก่อนจะโน้มตัวไปจูบเบาๆที่ปากเขา

ก่อนที่เราสองคนจะพากันไปอาบน้ำ

นี่ผมไม่ได้นอนห้องตัวเอง จะมีใครสงสัยมั้ยนะ

"ติดกระดุมให้เฮียหน่อย"

"แล้วทำไมไม่ติดเอง"

"นะครับ"

          เขาเข้ามาโอบเอวผมจากด้านหลัง ยื่นหน้ามาข้างหน้า เพื่อเป็นการอ้อน หลังเปลือยเปล่าของผม สัมผัสกับแผ่นอกแกร่ง จมูกโด่งของอีกคน มาคลอเคลียกับลำคอผมอีกครั้ง

"นี่เฮีย! ปล่อยริทเลย ไอนั่นของเฮียมันแข็งอีกแล้ว"

"ก็ ติดกระดุมให้เฮียหน่อยไง"

"ไม่ต้อง ไปเอาออกในห้องน้ำเลย ริทจะกลับห้องไปใส่ชุดแล้ว"

ผมบอกก่อนรีบใส่ชุดเดิมของเมื่อวาน แล้วเดินกลับเข้าห้องตัวเองไป

"เกือบโดนแต่เช้าแล้วไงเรา"




TN PART"

          ผมจัดการกับร่างกายตัวเอง จู่ๆก็เกิดอารมณ์อย่างว่า นี่ผมไม่เคยรู้สึกดีกับใครแบบนี้เลยนะ ผมต้องบ้าแน่ๆ น้องชายตัวเองแท้ๆ

          หลังจากที่ผมแต่งตัวเสร็จ ก็จัดการเดินลงมาที่ห้องอาหาร วันนี้ผมจะไปทำงาน เพราะหยุดมาหลายวันมาก เอกสารที่ต้องเซ็นต์คงกองโตเท่าภูเขา

เมื่อเดินเข้าไป บนโต๊ะมีบุคคลร่างเล็กนั่งอยู่แล้ว

"ขอเหมือนเดิม" ผมตะโกนบอกสาวใช้ ก่อนจะไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับร่างเล็ก

ผมยิ้มให้คนตรงหน้า เขาหน้าแดงขึ้นมาเสียดื้อๆ

"จะเขินอะไร"

"ไม่ได้เขิน แล้วนี่จะไปทำงานหรอ"

"ใช่ ไม่ได้ไปหลายวันแล้ว งานคงกองเท่าภูเขา"

"อ่อครับ"

หลังจากนั้นอาหารก็มาเสิร์ฟ ไม่มีบทสนทนาระหว่างโต๊ะ จนกระทั่งกินเสร็จ

ผมเดินออกมายังห้องโถง ส่งกระเป๋าให้วินตาร์

"เฮีย.."

"เป็นไรฮะเรา"

ร่างเล็กมีสีหน้าเศร้าๆ เดินเข้ามาหาผม แล้วมากอด ผมกอดเขาตอบ เขาต้องมีเรื่องไม่สบายใจแน่ๆ

"เป็นไรครับ"

"..คิดถึง"

"เดี๋ยวเฮียก็กลับมาแล้ว อยู่บ้านแปปเดียวนะครับคนดี"

ผมบอกก่อนประทับริมฝีปากลงบนปากเล็ก ก่อนจะลูบหัวเขาสองสามทีแล้วเดินไปขึ้นรถ

"พี่น้องเขาจูบลากันด้วยหรอครับนาย"

"วอนโดนเตะนะวินตาร์ รีบขับรถเลย งานฉันกองเต็มโต๊ะแล้ว"

"คร๊าบบบบบบบ"





RT PART"

ตลอดทั้งวันผมก็นั่งๆนอนๆ ไม่มีอะไรทำ จะออกไปข้างนอกก็ไม่กล้า เดี๋ยวจะถูกยิงอีก ป๊าม๊าก็พากันออกไปช็อปปิ้ง ไม่มีใครอยู่ด้วยเลย

"เฮ้อ~"

"คุณหนูขา ถอนหายใจหลายรอบแล้วนะคะเนี่ย"

"ก็ริทเบื่อหนิ ไม่มีอะไรทำ"

"แล้วปกติคุณหนูทำอะไรหละคะ"

"ก็เล่นกับเฮี..เอ้ย! ก็..ไม่รู้สิ.."

"ท่าทางคุณหนูจะติดคุณชายมากเลยนะคะเนี่ย"

"คงงั้นมั้งครับ"

คงจะไม่ได้ติดที่ตัวแน่ๆ ใจก็คงติดไปกับเขาด้วย ทำไมเราต้องเกิดมาเป็นพี่น้องกันด้วยนะ

"ป้าครับ ทำไมริทกับเฮียต้องเกิดมาเป็นพี่น้องกันด้วยก็ไม่รู้"

"ก็ไม่ใช่หนิค...เอ้ย ใช่คะๆ"

"เมื่อกี้ป้าพูดว่าอะไรนะครับ ผมกับเฮียไม่ใช่พี่น้องกัน"

"ปะ..เปล่าคะ ปะ...ป้าพูดผิดค..คะ

เขาพูดตะกุกตะกัก มีพิรุทอย่างชัดเจน

"ป้าครับ บอกผมเถอะ"

"ไม่ได้คะ ป้าบอกไม่ได้"

"ป้าครับ!"

"ริทลูก ทำไมทำกริยาก้าวร้าวแบบนั้น" นายหญิงของบ้านเดินมาขัดจังหวะซักก่อน เมื่อเห็นว่าลูกชายคนเล็กของตนกำลังขึ้นเสียงใส่ผู้ใหญ่

"ม๊า.."

"แล้วนี่ทะเลาะอะไรกันเนี่ย"

"ป๊าม๊าครับ ผมอยากรู้ ว่าริทกับเฮีย ไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆหรอ"

ป๊าม๊าดูตกใจไม่น้อยกับคำพูดของผม

"ริทลูก ใครบอกหนู"

ม๊าเข้ามาโอบผม

"บอกความจริงริทเถอะ ไม่จำเป็นต้องปิดบัง"

"เอ่อ ริทลูก ม๊าจะบอกความจริงริทก็ได้ แต่ริทอย่าไปบอกเฮียนะลูก"

"ทำไมหล่ะครับ"

"ริทหน่ะเป็นลูกแท้ๆของป๊ากับม๊า แต่เฮียหน่ะ เป็นลูกของเพื่อนที่ม๊ารักมาก เขาดันเสียก่อน ม๊าสัญญากับเขาไว้ ว่าจะเลี้ยงตาโน่ให้ดีที่สุด"

ผมได้ยินแล้วถึงกับช็อค บอกไม่ถูก ใจนึงก็คิดดีใจ อีกใจก็คิดเสียใจ

"นะริท ม๊าขอหล่ะ ถ้าเฮียอยากรู้ เขาจะมาถามม๊าด้วยตัวเขาเอง"

"ผมอยากรู้อะไรหรอครับ"

เมื่อเฮียเดินเข้ามา ทุกคนมีสีหน้าเครียดเหมือนกันหมด

"ไม่มีไรหรอกเฮีย ริทคิดถึงเฮียจังเลย ขึ้นห้องเถอะนะ"

ผมรีบเข้าไปจูงมือร่างสูงให้เดินขึ้นชั้นบนอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่ผมปิดประตู เขาก็เอ่ยปากขึ้นทันที

"อย่าปิดเฮียเลย มีอะไรก็บอก เคยสัญญากันแล้วไม่ใช่หรอ"

"มะ..ไม่ ไม่มีอะไร"

"อย่าก้มลงพื้นสิ มองตาเฮีย"

มือหน้ามาเชยคางผมให้เงยขึ้น ตาผมสบกับเขา

..

ผมหลุบตาลงต่ำ

"บอกเฮียได้มั้ยครับ"

"เรื่องบางเรื่อง ไม่บอกจะดีกว่านะครับ"

           ผมบอก ก่อนจะเขย่งตัวขึ้นไปประกบริมฝีปากกับเขาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ ร่างสูงจูบตอบ เอามือมารั้งเอวผมให้เข้าใกล้ไปอีก

"คิดถึง"

ผมบอกเงยหน้าบอกเขา ก่อนจะประกบริมฝีปากเขาอีกครั้ง ร่างสูงดันร่างผมไปชิดกับกำแพง

   ก็อก ก็อก

ร่างสูงผละออกจากผม เขารีบจัดเสื้อให้เป็นแบบเดิม ก็เมื่อกี้เผลอขยี้เสื้อแรงไปหน่อย ผมเองก็จัดการลูบๆผมให้เป็นทรงเดิม

เขาเดินไปเปิดประตู ปรากฏเป็นม๊า

"เดี๋ยวออกไปกินข้าวกันนะลูก"

"ครับ"

เขาบอกก่อนจะปิดประตูลง แล้วล็อคประตูด้วย

"เฮียจะทำไรอ่ะ"

เขาค่อยเดินเข้ามา ผมเองก็ถอยมาเรื่อยๆ จนแผ่นหลังติดกำแพง

"เมื่อกี้ยังไม่เสร็จเลยนะ"

เขาว่า ก่อนจะไล้จมูกลงมาที่บริเวณใบหน้าผม

"อื้อ เดี๋ยวจะไปกินข้าวแล้ว"

"งั้น..คืนนี้ต้องชำระ"

"ไม่!"

"งั้นก็ตอนนี้"

"เฮ้ยๆ ไม่เอา"

ผมรีบผลักอกเขาแล้ววิ่งมาที่ประตู

"สรุปว่าคืนนี้ ตกลง"

เขาบอกก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป

           มันก็รู้สึกดี ที่รู้ว่าเขากับผมไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ เรื่องราวที่เคยเกิดขึ้น ก็อาจจะถูกต้องบ้าง แต่ถ้าเขารู้ว่า เขาไม่ใช่พี่ผมจริงๆ เขาจะยอมรับได้รึเปล่านี่สิ

ผมเดินออกจากห้อง แล้วจัดการไปเปลี่ยนชุด ก่อนเดินลงมาหาม๊าข้างล่าง

"แล้วเฮียหล่ะลูก"

"ริทไม่รู้ครับ ริทกลับมาเปลี่ยนชุดที่ห้อง"

"อ่อพูดถึงก็ลงบันไดมาเลย"

           ผมหันหน้าไปมองที่บันได เขาเดินลงมาในชุดเสื้อเชิร์ตสีดำ ดูดี ลึกลับ มีสเน่ห์มาก บวกกับเซ็ทผมหน่อยๆ ยิ่งทำให้หล่อมากกว่าเดิม

ป๊าม๊าเดินนำหน้าออกไปก่อน ทำให้เขามีโอกาสพูดกับผม

"มองมากนัก คืนนี้จัดหนักแน่จ๊ะน้องหนู"

"บ้า!"

ผมรีบเดินตามขึ้นไปบนรถโดยเร็ว ก่อนที่จะโดนลวนลามทางคำพูดมากกว่านี้

คนอะไร หื่นทุกเวลา!!!






"โน่ ริท เดี๋ยวพรุ่งนี้ม๊ากับป๊าจะไปเที่ยวนะลูก อยู่กันสองคนได้นะ"

"ได้ครับ"

ผมกับเฮียตอบพร้อมกัน

"ถ้าไม่จำเป็นก็อย่าออกไปเสี่ยงอันตรายเข้าใจมั้ย ริทด้วย ลูกยิงอ่อนแออยู่"

"คร๊าบบบ"

แม่เดินเข้ามาหอมแก้มผมทีนึง ก่อนจะเดินขึ้นห้องนอนไป

    ฟอด

"เฮีย!"

"รีบขึ้นห้องกันเถอะจ้ะพ่อหนุ่มน้อย"

"บ้า!"

ร่างสูงตวับเอวผมเข้าไปใกล้ ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปพร้อมกัน

"พอแล้ว จะกลับห้อง"

ผมบอกเมื่อเห็นเขาจะเดินเข้าห้องตัวเองแต่ไม่ปล่อยมือออกจากเอวผม

"โอเค เดี๋ยวไปส่ง"

เขาบอก ก่อนจะเดินไปห้องข้างๆ

    กรึก

"ล็อคห้องไมอ่ะ"

"ก็จะกลับห้องอย่างเดียวหนิ แต่ไม่ได้ลืมที่บอกไว้เมื่อตอนเย็นนะ"

"อย่าาาาาาาา!"

"ไปไม่รอดหรอก หึหึ"

"อ้ากกกกก"

เขากระโจนมารวบเอวผมไว้ทันที ก่อนจะกดจมูกลงที่ซอกคอ และเหมือนเขาจะรู้ส่วนอ่อนไหวของผม

"อ้ะ...เฮีย"

ร่างกายไร้เรี้ยวแรง มือที่พยายามขัดขืนกลับเปลี่ยนไปโอบรวบคอเขาไว้แทน

ร่างสูงค่อยๆดันร่างผมไปที่เตียง

"ไม่ต้องบอกก็คงรู้สินะ"

ประโยคสุดท้ายจากเขา ก่อนบทรักแสนหวาน จะเริ่มขึ้นอีกครั้ง...
.
.
.
.
.

     เสียงนกร้องในตอนเช้าปลุกให้ผมตื่น คนข้างกายยังคงนอนหลับสนิท ร่างกายเราทั้งคู่ยังคงเปลือยเปล่า ผมรีบหยิบเสื้อที่กองอยู่ไม่ไกล แล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปชำระร่างกาย

"โดนเยอะขนาดนี้ เป็นผู้หญิงคงท้องแล้วมั้งไอ่ริท"

ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง พลางทบทวนเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น

เขายังไม่รู้ ว่าผมไม่ใช่น้องแท้ๆของเขา

..

สิ่งที่ทำขึ้นทั้งหมดนั้น มันก็แค่ความรักแบบพี่น้อง ไม่ได้เกินเลยไปกว่านั้น..งั้นหรอ

ในทางกลับกัน ใจของผมกลับพองโตขึ้น ตอนที่ม๊าบอกว่าเฮีย ไม่ใช่พี่แท้ๆของผม


เพราะผม..คงรักเขาเกินกว่าพี่น้อง ผมควรจะทำยังไง


หลังจากอาบน้ำเสร็จ ผมก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เขายังคงนอนหลับอยู่บนเตียง

"ถ้าเฮียรู้ว่าเราสองคนไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆ เฮียจะยังรักริทอยู่มั้ยนะ.."

"แล้วถ้าใครซักคนไม่ใช่ลูกของป๊าม๊า คนๆนั้นเป็นเฮีย เฮียจะทำใจได้มั้ย"

"ริทรักเฮียนะ..รักมากกว่า..พี่ชายที่แสนดีคนนึง"

ผมบอกเขาเท่านี้ ก่อนจะจูบเบาๆที่หน้าผากเขา แล้วเดินกลับห้องตัวเองไป









ขอบคุณรูปและธีมจาก :) Shalunla