คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 การหลอกหลวงที่เจ็บปวด
บทที่1 การหลอกหลวงที่เจ็บปวด
“ซาสึเกะ...กลั.....”นารุโตะลุกขึ้นจากที่นั่งเพื่อจะไปหาคนรักของตัวเอง
“ไม่ล่ะ นายกลับไปก่อนเลยน่ะ ฉันมีธุระ”ซาสึเกะพูดจบก็เดินออกจากห้องโดยไม่หันมามองร่างบางเลยสักนิดเดียว
“อะ..อือ”นารุโตะมองแผ่นหลังกว้างที่เดินออกไปอย่างเศร้าๆ นารุโตะหยิบกระเป๋าตัวเองและเดินไปตามทางเรื่อยๆ
“เฮ้ย!โตะๆวิ่งเร็ว”คิบะพูดและกระชากแขนเพื่อนรักให้วิ่งตาม
“เกิดไรขึ้นไอ้คิบะ”นารุโตะเบิกตาโพรงพรางวิ่งตามเพื่อนรัก
“หันไปดูข้างหลังดิ”คิบะพูดพรางชี้ไปดูข้างหลัง
“ตายล่ะดิ!...เฮ้ยคิบะมาหลบในโรงยิมเร็ว”นารุโตะตกใจทันที่เมื่อเห็น
ข้างหลังเพราะพวกรุ่นพี่ปี6กำลังวิ่งไล่ถือไม้มาทางพวกเขาทั้งสองก่อนจะพากัน
หลบไปในโรงยิม
“โห๋ย ไปทำไรมาเนี้ย ถึงได้โดนหยกยโยงกันมาเงี้ย”นารุโตะที่แอบอยู่ในตู้
ล็อคเกอร์ถามเพื่อนรักที่อยู่ตู้ข้างๆอย่างแผ่วเบา
“เอ่อเดี๋ยวเล่าให้ฟังเงียบก่อนมีคนมา”คิบะที่อยู่ใกล้ทางออกมากที่สุดบอกให้
นารุโตะเงียบ
“ซาสึเกะน่ะ..ทำไมนายยังไม่เลิกกับหมอนั้นสักที่”เสียงของซากุระดังขึ้นทำให้คน
ในตู้ล็อคเกอร์ทั้งสองต้องปิดปากเงียบทันที่และเงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจ
“น่ะ..ซากุระรอให้ฉันเบื่อหมอนั้นก่อนน่ะ”ซาสึเกะพูดทำเสียงอ้อนๆใส่ซากุระ
“แล้วเมื่อไรนายจะเบื่อล่ะ”ซากุระถามขึ้นอย่างหงุดหงิด
“....คงอีกสักพักมั้ง ไปเถอะฉันเอาของแล้วไปกัน”ซาสึเกะพูดและเดินกุมมือ
ซากุระเดินออกจากโรงยิมทุกการกระทำและน้ำเสียงถูกบันทึกอยู่ในสมองของ
นารุโตะที่ปิดปากตัวเองเพื่อกั้นเสียงสะอื้นคิบะเมื่อรู้ว่าทั้งสองคนนั้นเดินออกไปแล้วตัวเองก็เดินออกมาจากตู้ล็อคเกอร์ก่อนเปิดประตูล็อคเกอร์ของเพื่อนรัก
“..นารุโตะ”คิบะเดินเข้าไปกอดเพื่อนรักอย่างปลอบใจ
“ฮึก..ฮื่อๆๆ..ทำไมกัน..ฮื่อๆตลอดสามปีที่ผ่านมา...ฮื่อๆๆ...หมอนั้น...ฮื่อๆไม่รัก
ฉันเลยหรอ..คิบะ..ฮื่อๆ”นารุโตะพูดพรางเขย่าแขนเสื้อเพื่อนรัก
“...นารุโตะ...”คิบะพูดและลูบหัวเพื่อนรักก่อนพยุงลุกขึ้นเดินกลับบ้านกันไป
“คิบะ...”หลังจากที่นารุโตะหยุดร้องไห้พวกเขาสองคนก็ได้มานั่งที่สวนสาธารณะ
“วะ..ว่าไงนารุโตะ”คิบะถามขึ้นอย่างเดาสีหน้าคนข้างๆไม่ออก
“..อย่าบอกเรื่องนี้กับใครน่ะ...เก็บเรื่องนี้ไว้น่ะ...ทำตัวตามปกติน่ะ..ขอร้องล่ะถือ
ว่าทำเพื่อฉันน่ะ...คิบะ”นารุโตะบอกเพื่อนรักก่อนเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนรักข้างกาย ดวงตาสีฟ้าไพริณที่จะมีแววตาที่สดใสอยู่ตลอดเวลาแต่ตอนนี้มันกลับหม่น
หมองลงอย่างกับคนที่ตายไปแล้ว
“..ตะ..ตกลง”คิบะพูดอย่างเศร้าสร้อยก่อนลุกขึ้นเดินกลับบ้านตัวเองพรางนึกอย่างหงุดหงิดกับการกระทำของซาสึเกะ
...ขออีกสักพัก...ขอให้ฉันมีความสูข..กับความรักจอมปลอมนี้..อีกสักพักน่ะ...
เช้าวันต่อมานารุโตะตื่นขึ้นมาด้วงดวงตาที่ปูดขึ้นจากการร้องไห้ดวงตาสีฟ้าดูหม่นหมองลงอย่างน่าตกใจกับขอบใต้ตาสีดำดวงตาที่แดงหน่อยๆทำให้นารุโตะดู
เหมื่อนซ่อมบี้มากตัดกับผิวสีขาว นารุโตะลงมาข้างล่างก่อนอ่านโพสอิทน์
...โตะลูกรักแม่ทำกับข้าวไว้ให้แล้วน่ะบนโตะอย่าลืมปลุกคุณพ่อล่ะแม่ไปต่าง
จังหวัดวันเดียวเดี๋ยวก็กลับไม่ต้องเป็นห่วงบายจ๊ะ...
ด้วยรักจากคุชิน่ะ
“พ่อฮะ ตื่นได้แล้ว ผมจะไปเรียนสายเอาน่ะฮะ”นารุโตะเมื่ออ่านโพสอิทน์จบก็เดินขึ้นมาหาพ่อของตัวเอง
“อื้ม~…คุชิ..ว๊ากกกกกกกผีๆๆๆๆ”มินาโตะค่อยๆลืมตาขึ้นแต่ตกใจเพราะนึกว่านารุโตะ
เป็นผี
“พ่อฮะผมเอง”นารุโตะมองพ่อของตัวเองที่นั่งขดอยู่ที่พื้นอย่างหวาดกลัว
“ตะ...โตะหรอเนี้ย!!!!!!...”มินาโตะลุกขึ้นอย่างตกใจและพลิกใบหน้าของ
ลุกชายตัวเองอย่างตกใจ
“พ่อฮะ เลิกจับหน้าผมสักที่ผมไปเรียนก่อนน่ะฮะ”นารุโตะเดินลงบันไดโดยไม่สนใจพ่อของตัวเองอีกก่อนวิงออกจากบ้านอย่างเร่งรีบเมื่อหันไปมองนาฬิกาที่บอก
เวลา8 โมงตรง
“แย่แล้วๆสายแล้วๆทำไงดีเนี้ย”นารุโตะวิ่งอย่างรีบร้อนโดยลืมไปว่า นาฬิกาที่
บ้านเรือนนั้นเสียก่อนวิ่งเตลิดไปโดยไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งเตลิดหน้าซาสึเกะที่กำลังก้าวขาเดินเข้าโรงเรียนหยุดชะงักเมื่อเห็นร่างบางวิ่งตัดหน้าตนอย่างแปลกใจที่
นารุโตะไม่เห็นตัวเอง
ครืน~
“ขอโทษครับ”นารุโตะเปิดประตูและหลับตาปี้ก่อนลืมตาก็เห็นพวกเพื่อนๆยืนจ้องเขากันทั้งห้องก่อนพากันหัวเราะ
“ฮ่าๆๆ เฮ้ยไอ้โตะนี้พึ่ง7โมงเองนึกว่าตัวเองมาสายหรือไงฮ่าๆ”คิบะเดินมากอดคอเพื่อนเดินเข้าห้องอย่างขำ
“อะ..เอ่องะ..งั้นหรอ”นารุโตะเกาแก้มแก้เขิลก่อนนั่งลงบนโตะตนเองอย่างหมด
เรี่ยวแรงก่อนจะถูกสะกิดจากคนที่ตัวเองไม่คิดว่าจะทำ
“........”ซาสึเกะยืนมองนารุโตะที่หลับเป็นตายไปแล้วอย่างหงุดหงิดก่อนถูกคิบะพลัคให้ไปไกลๆจากเพื่อนรัก
“....”ซาสึเกะจ้องหน้าคิบะอย่างเอาเรื่องคิบะก็จ้องอย่างไม่ลดล่ะ
“งือ...พวกนายสองคนทำไรน่ะ”นารุโตะที่พึ่งตื่นมองเพื่อนรักของตัวเองกับคนรัก
อย่างงงแต่ก็ต้องเปลื่ยนเป็นแววตาที่เศร้าสร้อย
“นารุโตะ...มากับฉันหน่อย”ซาสึเกะที่จ้องคิบะเปลื่ยนประเด็ดมาที่นารุโตะทันที่
“อะ...อือ”นารุโตะหลุบตาลงต่ำก่อนจะเดินตามคนรักไปแต่ถูกเพื่อนรักอย่างคิบะฉุดรั้งเอาไว้
“...นายแน่ใจน่ะ..นารุโตะ”คิบะกุมมือเพื่อนรักอย่างเศร้าใจ
“อื้ม..ฉันไม่เป็นไรหรอกคิบะฮะๆ..ไปน่ะ”นารุยิ้มกว้างให้เพื่อนรักก่อนเดินออกไป
“..นารุโตะ”คิบะปล่อยมือเพื่อนรักก่อนมองอย่างเสียใจชิกามารุมองถึงความเปลื่ยนแปลงบ้างอย่างก่อนตบบ่าคิบะ
“เกิดอะไรขึ้น..คิบะ”ชิกามารุเดินเข้ามาถามเพื่อนก่อนเดินออกจากห้องเรียนไป
ทางด้านนารุโตะ
“...นารุโตะนายคงรู้บ้างแล้วสิน่ะที่ฉันกำลังจพบอกต่อไป”ซาสึเกะพูดด้วยน้ำเสียง
เย็นชากว่าเมื่อก่อนเป็นอย่างมาก
“อื้ม...รู้สิ..”นารุโตะแย้มยิ้มแต่ภายใจกลับทุกข์ทนกับคำพูด
“นาย...รู้นานหรือยัง”ซาสึเกะพูดและหันมามองร่างบาง
“...สามเดือนแล้ว....แต่ที่มั้นใจที่สุดคงเมื่อวาณมั้ง...ขอบใจน่ะกับความรักจอม
ปลอมของนายน่ะ..ซาสึเกะขอบใจมาก”นารุโตะไม่สามารถกักกั้นหยดน้ำตาได้ดวงหน้าหวานเงยขึ้นสพตากับร่างสูงทั้งหยดน้ำตาก่อนวิ่งออกไปซาสึเกะก็เบื่อนหน้าหนีพรางคิดในใจว่าทำไมเขาต้องเบื่อนหน้าหนีด้วยทั้งๆที่ไม่ได้สนใจหมอนั้นสัก
นิดเดียว..ทำไม
ความคิดเห็น