คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER 1 : การเจอกันอีกครั้ง
Chapter 1
การเจอกันอีกครั้ง
“ชานยอล!!! เสร็จรึยังวันนี้วันรายงานตัวเข้ามหาลัยนะ ถ้านายช้าพี่จะไปก่อนพี่ไม่รอแล้วนะ” เซฮุนพี่ชายแท้ๆของชานยอลผู้ที่คอยดูแลชานยอลเป็นอย่างดีและตามใจทุกอย่างตลอดมาเพื่อให้ชานยอลมีความสุขที่สุดเนื่องจากความร่าเริงของชานยอลหายไปตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อน หายไปพร้อมกับคนคนนั้น และเพราะพวกเขาเหลือกันแค่สองคนด้วยละมั้งถึงแม้พ่อขอพวกเขาจะยังไม่ตายแต่ก็เหมือนตายไปแล้วนั้นแหละ พ่อของพวกเขาไม่เคยคิดจะสนใจพวกเขาเลยนับตั้งแต่ที่แม่ของพวกเขาเสียชีวิตลง
“แปปนึงพี่เซฮุน ใกล้เสร็จแล้วพี่ไม่ต้องกลัวไปไม่ทันสาวๆในสต๊อกพี่หรอกคร้าบบบ” ชานยอลพูดล้อเลียนเซฮุนพร้อมทำหน้ากะล่อนนั้นทำหั้งคู่หัวเราะออกมาพร้อมกัน
“ไปได้แล้ว”
…………………………………
“ลู่ฮาน นายจะไปพร้อมพี่หรือจะไปเอง เพราะวันนี้พี่คงไม่ได้ไปส่งนายที่คณะหรอกนะ” คริสผู้ชายที่เพอร์เฟคที่สุดในมหาลัยและเป็นผู้ชายที่หญิงแท้ หญิงเทียม ทุกคนใฝ่ฝัน หรือแม้แต่ผู้ชายด้วยกันยังอยากได้
“ผมไปกับพี่นั้นแหละพี่คริส อย่างน้อยๆผมก็ประหยัดเงินค่าน้ำมันรถ ฮ่าๆๆ” ลู่ฮานน้องชายสุดสวย(?)ของคริส แต่ไม่มีคนรู้หรอกว่าทั้งสองเป็นพี่น้องกันเพราะทำตัวอย่างกับไม่รู้จักกันมีแค่คนสนิทเท่านั้นแหละที่จะรู้
“สิบปีแล้วสินะ”
“ฮะ?” คริสที่พูดขึ้นมาทำให้คนที่นั่งข้างๆคนขับอย่างลู่ฮานงงทันที
“สิบปีแล้วที่พี่ลืมเรื่องตอนพี่อายุสิบสองมันเป็นแค่ช่วงเวลาเดียวเท่านั้นที่พื่ลืม พี่รู้แค่ว่าพี่อยู่ที่เกาหลีจนถึงสิบสองพี่จำเพื่อนจำคนที่พี่รู้จักไม่ได้เลย แล้วพี่รู้สึกเหมือนกับว่ามีของสำคัญอย่างนึงที่พี่ลืมมันไป” ร่างสูงเอ่ยออกไปให้คนข้างๆฟัง พร้อมทำหน้าครุ่นคิดและเงียบไปจนคนข้างๆรู้สึกอึดอัดและพูดขึ้นมาว่า
“พี่คริสไม่ต้องห่วงนะ ลู่ฮานคนนี้จะตามหาของสำคัญให้พี่เอง” ร่างสูงหันมามองผู้เป็นน้องจรลืมมองทางข้างหน้า
เอี๊ยดดดดด!!!
“โอ๊ยย!!”
“ลู่ฮานเป็นอะไรรึป่าว” ร่างสูงพูดด้วยความตกใจที่เห็นน้องชายตัวเองแทบจะพุ่งออกไปนอกรถ
“ผมไม่เป็นอะไรหรอกแต่คนเมื่อกี้….”ยังไม่ทันที่ร่างเล็กจะพูดจบร่างสูงก็เหมือนจะนึกอะไรออกบางอย่างว่าเมื่อกี้เกือบชนอะไรไปและรีบลงมาจากรถ
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ ผมขอโทษนะครับ ผมไม่ได้มองทาง” ร่างสูงเอ๋ยถามคนร่างบางที่กำลังก้มหน้าเก็บของๆตัวเองอยู่และช่วยเก็บ
“ไม่เป็นไรครับแต่ทีหลังคุณควรจะขับรถมอ…..”ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบแต่พอมองคนตรงหน้านั้นก็คำพูดที่จะพูดทั้งหมดมันกลับไม่ออกมา แต่กลับกลายเป็นน้ำตาที่ไหลออกมาแทน
“เอ่อ.. คุณเจ็บตรงไหนรึป่าวครับไปโรงพยาบาลมั้ยครับ คือผมขอโทษจริงๆครับ” ร่างสูงรัวคำถามใส่คนตรงหน้าเมื่อเห็นน้ำตาของคนตรงหน้าเพราะคิดว่าคงจะเจ็บตัวส่วนไหนของร่างกายก็เป็นได้
“พี่คริส/พี่คริส” ทั้งเสียงของคนตรงหน้าและเสียงของคนบนรถพูดออกมาพร้อมกัน เสียงจกคนบนรถเขาไม่ตกใจนักหรอกแต่เขาตกใจเสียงคนตรงหน้ามากกว่าเพราะดูท่าแล้วหน้าจะเป็นเด็กปีหนึ่งเข้าใหม่แล้วเด็กปีหนึ่งที่เข้าใหม่คงไม่มีใครรู้จักเขาแน่ถึงเขาจะเป็นที่ชื่นชอบของสาวแท้สาวเทียมทั้งหลายแต่เขาก็ไม่ได้ดังถึงขนาดที่ทุกคนจะต้องรู้จัก
“ลู่ฮานถ้านายสายนายก็ไปก่อนเลยก็ได้”
“ชานยอล ชานยอลใช่มั้ย” ลู่ฮานพูดเหมือนไม่ได้เจอคนตรงหน้ามาเป็นเวลานาน
“ครับ” ชานยอลพูดพร้อมเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาเพียงเล็กน้อย
“รู้จักกันหรอ” คริสพูดขึ้นเมื่อเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเป็นส่วนเกิน
“ใช่ฮะ ตอนนั้นผมเป็นพี่เลี้ยงเด็กที่เข้าสมัครแล้วเจอกับชานยอลพอดีก็เลยรู้จักกัน”
“งั้นพี่ฝากนายด้วยนะลู่ฮาน พี่ต้องรีบแล้ว มีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดนะ”
“ขับรถดีๆนะพี่คริส ไม่ต้องรีบ ฮ่าๆๆๆ” ลู่ฮานพูดพร้อมโบกมือให้กับคริสไล่หลังไป
ลู่ฮานไม่รู้หรอกว่าที่ลู่ฮานได้พูดไปเมื่อกี้กับคริส ลู่ฮานทำมันได้มากกว่าคำพูดซะอีกลู่ฮานไม่ได้พบสิ่งของที่สำคัญของคริส แต่ลู่ฮานพบคนสำคัญมาหาคริส สิ่งที่สำคัญมากกว่าของชิ้นนั้นนั้นก็คือเจ้าของตัวจริงของ ของชิ้นนั้น
"ชานยอล เป็นอะไรหรือเปล่า พี่เห็นซึมๆมาตั้งแต่เมื่อกี้ เจ็บตรงไหนหรอ" ลู่ฮานถามเมื่อเห็นคนตรงหน้าซึมลงไปตั้งแต่คริสไป
"ไม่มีอะไรหรอกฮะ เอ่อ.. พี่ลู่ฮานครับผู้ชายคนเมื่อกี้เป็นเพื่อนพี่ลู่ฮานหรอครับ"
"พี่คริสนะหรอ ไม่ใช่หรอก พี่คริสเป็นพี่ชายของพี่ จุ๊ๆ อย่าไปบอกใครนะ" ชานยอลได้แต่คิดหนักเพราะว่าพี่คริสที่เขารู้จักไม่มีน้องชาย ถึงแม้ว่าจะผ่านมาสิบปีแต่เค้าก็จำได้แม่นว่าต้องเป็นพี่คริสคนนั้นแน่ๆไม่มีทางเป็นคนอื่นแน่ "มีอะไรหรือเปล่าชานยอล ชอบพี่คริสรึไง แต่ก็ได้นะสำหรับชานยอลพี่ยอม" ลู่ฮานพูดพร้อมทำหน้าเขินแกล้งชานยอล
"ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ผมแค่ถามเฉยๆ ผมว่าเราไปที่ลงทะเบียนเถอะครับ ผมคงสายมากแล้วสำหรับเด็กใหม่"
.....................................
Kris part
เด็กคนนั้นชานยอลสินะ เมื่อเช้าผมเกือบขับรถชนชานยอลแต่โชคดีที่ผมเบรกทัน นั้นมันเป็นความผิดของผมเองแหละที่ไม่มองทาง พอผมนึกขึ้นได้ผมก็รีบลงไปดูชานยอลชานยอลดูเหมือนว่าจะตั้งใจว่าผมเพื่อสอนอะไรซักอย่าง แต่พอ
ชานยอลมองหน้าผมปุ๊บชานยอลกลับร้องไห้แถมยังรู้จักชื่อผม ผมก็ไม่ได้ดังขนาดนั้นนะครับยิ่งเด็กปีหนึ่งเข้าใหม่แทบไม่มีใครที่รู้จักผมด้วยซ้ำ แต่ว่าผมคุ้นหน้ากับชานยอลมาก เหมือนกับว่าผมเคยเจอกับชานยอล ผมเคยรู้จักกับชานยอล ไม่แน่ผมกับชานยอลอาจจะรู้จักกันจริงๆก็ได้เมื่อสิบปีก่อนซึ่งผมจำไม่ได้ หลายคนอาจสงสัยว่าทำไมผมถึงบังเอิญลืมความทรงจำช่วงนั้นไป ผมตอบได้ครับว่าผมไม่รู้ ไม่มีหมอคนไหนรักษาผมได้ ลู่ฮานได้เล่าให้ผมฟังว่าผมไปเห็นโจรฆ่าพ่อกับแม่เลี้ยงผมต่อหน้าต่อตาเลยทำให้ผมช๊อคและลืมเรื่องราวในช่วงอายุนั้นไป นั้นทำให้ผมคิดว่าทำไมช่วงนั้นผมถึงได้โชคร้ายเสียจริงก่อนหน้านั้นลู่ฮานบอกว่า ผมกับเขาไม่ได้อยู่ด้วยกันตั้งแต่เกิด เพราะพ่อแม่เราแยกทางกัน ผมอยู่กับพ่อส่วนลู่ฮานอยู่กับแม่และนั้นทำให้ผมมีแม่เลี้ยงถึงแม่เลี้ยงของผมจะดุและดูจริงจังไปบ้างแต่ท่านก็รักผมอย่าจริงจังครับ โชคร้ายจริงๆครับก่อนที่พ่อกับแม่เลี้ยงผมจะเสียห้าเดือนแม่แท้ๆของผมดันเสียก่อน ผมเลยต้องไปจีนและอยู่ที่นั้นพอพ่อกับแม่เลี้ยงเสียหลังจากนั้นสองเดือนผมก็กลับมาเกาหลีเพื่อมาตามหาความทรงจำที่หายไปและของสิ่งสำคัญของผมสร้อยเส้นนั้น มันแค่จำไม่ได้ว่าลักษณะมันเป็นแบบไหน ผมรู้แค่ว่ามันเป็นสร้อยและสำคัญกับผมมากเท่านั้นแหละครับ
-------------------------------------------------------35%----------------------------------------------------
(ต่อ)
"อ้าวไอ้คริส กูนึกว่ามึงจะไม่มาซะแล้ว" นั้นเทาเพื่อนผมเองครับ มันเป็นเพื่อนผมตั้งแต่งผมมาเกาหลี และผมก็สนิทกับมันที่สุดด้วย คงเป็นเพราะว่าเป็นคนจีนเหมือนกัน แต่ผมไม่ชอบไอ้นี่ตรงที่ มันตามจีบน้องผมอยู่ได้ ถึงแม้ว่าผมจะรู้ว่ามันแกล้งผมเล่นๆให้ทุกคนรู้ว่าผมเป็นโรคหวงน้องแต่ถ้าน้องผมตกลงขึ้นมาจริงๆ น้องผมก็ซวยหนะสิครับที่ได้ ผู้ชายแบบไอ้เทาไปเป็นคู่ชีวิต
"มีเรื่องนิดหน่อยหนะ"
"มีไรว่ะๆ ติดประท้วงหรอ ฮ่าๆๆๆ หรือว่าโดนสาวขอถ่ายรูปอีก กูละอิจฉาจริงๆ"
"เปล่า แค่รถชนนิดหน่อย" ผมตอบไป แต่ดูเหมือนจะใช้คำผิดผมต้องใช้ว่าเกือบชนสินะ ช่างมันเถอะ
"ห๊ะ รถชน เป็นอะไรมากมั้ย ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาแล้วกูจะทำยังไง" แน่นอนครับ ถ้าผมไม่อยู่ไอ้นี่คงไม่จบ
"กูไม่เป็นไรมากหรอกมึงไม่ต้องห่วงว่ากูไม่อยู่แล้วมึงจะไม่จบ ถ้ากูตายเดี๋ยวกูจะเป็นผีมาช่วยมึงทำโปรเจคเอง ฮ่าๆๆๆๆ " ผมพูดแบบติดตลกออกไป
"กูไม่ได้หมายถึงมึง กูหมายถึงน้องลู่ฮานสุดที่รักของกู~" ดูมันพูดครับ ผมคงเป็นเพื่อนที่มันรักมากสินะ (ประชด)
"มึงพูดดีๆนะไอ้เทา ใครสุดที่รักของมึง เดี๋ยวโดนๆ"
"แหม เพื่อนรัก กูก็แค่ล้อเล่น" ไอ้นี่เล่นไม่เป็นเรื่อง
END Kris part
............................
"วันนี้ขอบคุณพี่ลู่ฮานมากนะครับที่คอยช่วยเหลือผมมาทั้งวัน และยังทำให้ผมได้มีเพื่อนใหม่อีก ผมไม่รู้จะตอบแทนยังไงดี"
"ไม่เป็นไรหรอกชานยอล เรื่องแค่นี้เอง อีกอย่างแบคฮยอนก็เต็มใจจะเป็นเพื่อนกับชานยอลอยู่แล้ว ส่วนเรื่องดูแลมันเป็นหน้าที่อยู่แล้ว แต่ถึงจะมีรุ่นน้องหรือไม่มีพี่ก็ต้องทำอยู่แล้วหละ" ลู่ฮานพูดกับชานยอลและยังมีเพื่อนตัวเล็กคนใหม่อย่างแบคฮยอนอีก
"ใช่แล้วชานยอล ฉันน่ะ เต็มใจและอยากเป็นเพื่อนกับนายอยู่แล้ว แต่วันนี้นายดูเหมือนไม่สบาย พรุ่งนี้เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ" คนตัวเล็กพูดแล้วยิ้มตาหยีให้กับคนร่างสูงอย่างเป็นมิตรและจริงใจ
"เอาหละวันนี้ พี่ว่ามันก็เย็นแล้วไม่อยากให้กลับบ้านดึกนัก เราเพิ่งได้เข้ามหาลัยกันพี่ก็ไม่อยากให้เราสองคนเป็นอะไร เอาเป็นว่ารีบกลับบ้านเถอะแล้วพรุ่งนี้ รีบมาที่นี่ที่เดิมนะ พรุ่งนี้เราจะต้องจับฉลากพี่รหัสระหว่างรุ่นพี่ปีสองกับน้องปีหนึ่งกัน อย่ามาสายและอย่าหลงกันนะ" ลู่ฮานพูดพร้อมโบกมือให้กลับชานยอลและแบคฮยอนก่อนที่จะเดินไป
"ชานยอลนายกลับบ้านยังไงหรอ" พอลู่ฮานเดินออกไปแบคฮยอนก็เป็นคนเริ่มบทสนทนาขึ้นมาใหม่
"พี่ชายฉันมารับน่ะ นายกลับยังไงหรอ กลับด้วยกันมั้ย" คนร่างสูงถามเพื่อนตัวเล็กออกไปเพราะเป็นห่วงกลัวว่าเพื่อนตัวเล็กคนใหม่นั้นจะไม่มีรถกลับ
"เอ่อ ไม่เป็นไรฉันกลับเองได้นายไปเถอะ บ้านฉันนั่งรถสามป้ายก็ถึงแล้ว" แบคฮยอนพูดออกไปเพราะไม่ต้องการให้เพื่อนเป็นห่วง จริงๆแล้วบ้านของเขาอยู่ห่างจากโรงเรียนพอสมควรแต่ก็โกหกออกไป บ้านของแบคฮยอนนั้นหลังห้าโมงเย็นก็แทบไม่มีรถอยู่แล้ว แต่เขาเกรงใจเพื่อนและพี่ชายเพื่อนจึงเลี่ยงที่จะกลับเอง
"แน่นะ ว่านายกลับเองได้" ชานยอลถามอีกครั้งเพื่อตรวจสอบความแน่ใจ
"แน่สิ เอ๊ะ นั้นพี่นายหรือเปล่ารถคันนั้นหนะ" แบคฮยอนพูดขึ้นเมื่อเห็นรถคันนึงเปิดไฟเลี้ยวมาทางพวกเขาทั้งสองคน
"ใช่จริงด้วย ฉันไปก่อนนะแบคฮยอน เอ่อ... แต่เรามาแลกเบอร์กันก่อนดีกว่า เบอร์ฉัน 010-xxx-0627 เบอร์นายหละ" ชานยอลรีบพูดเพราะเกรงว่าเซฮุนจะจอดรถ ตรงนี้ส่วนใหญ่จะห้ามจอดรถเพราะจะทำให้รถติด ชานยอลเลยต้องรีบ
"เดี๋ยวฉันส่งข้อความไปละกัน พี่นายจอดรถแล้ว"
"โอเค แล้วเจอกันนะแบคฮยอน" ชานยอลพูดพร้อมโบกมือแล้วขึ้นรถไป
..............................
"เพื่อนใหม่หรอชานยอล" หลังจากขึ้นรถไปชานยอลก็เงียบแล้วก็รอข้อความจากแบคฮยอน นี่ก็ห้านาทีแล้วชานยอลก็ยังไม่ได้ข้อความจากแบคฮยอนซักที ทำให้ชานยอลเริ่มรู้สึกเป็นห่วง
"อ่า ใช่ครับ"
ติ๊ด ติ๊ด
"มาแล้ว" ชานยอลพูดด้วยความตกใจจนลืมตัวว่าพี่ชายเขานั่วอยู่ข้างๆ
"เป็นอะไรชานยอล" เซฮุนถามด้วยความตกใจเพราะเขาไม่ได้น้องชายตื่นเต้นมานานพอสมควร
"แบคฮยอน เอ่อ... เพื่อนใหม่ผมหนะครับไม่ส่งข้อความมาซักทีเลยเป็นห่วงแต่ตอนนี้ก็ส่งมาแล้ว" คนตัวสูงพูดพร้อมอ่านข้อความ
'ชานยอลนี่ฉันแบคฮยอน นี่เบอร์ของฉันนะ 010-xxx-0206 ขอโทษที่ส่งข้อความไปช้าพอดีแม่ฉันโทรมาก่อนหนะ'
พอชานยอลอ่านข้อความจากแบคฮยอนก็รู้สึกโล่งอกขึ้นมา "แบคฮยอนบอกขอโทษที่ส่งข้อความมาช้านะครับ" ถึงคนเป็นพี่จะไม่ได้ถามแต่คนเป็นน้องก็ไม่เคยปิดบังอะไร จึงบอกไปโดยที่คนเป็นพี่ไม่ได้ถาม
"ชานยอลน้องรัก~"
"อยากได้อะไรหรอครับพี่เซฮุน" ชานยอลทำเป็นพูดรู้ทัน คนเป็นพี่อย่างเซฮุนมาพูดอ้อนแบบนี้ถ้าไม่มีอะไรคงจะแปลกน่าดู
"ชานยอล น้องกับลู่ฮานสนิทกันมั้ย" ชานยอลทำหน้างงใส่พี่ชายตัวเอง ไม่ใช่ว่าเขาจำลู่ฮานไม่ได้แต่เขางงว่าพี่ชายของเขาจะรู้ไปทำไม แต่ก็เอาเถอะปิดอะไรไม่ได้อยู่แล้ว
"เอ่อ ผมกับพี่ลู่ฮานเราเพิ่งทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการวันนี้ครับ พรุ่งนี้จะมีการจับฉลากเลือพี่รหัสน้องรหัส ผมก็อยากได้พี่ลู่ฮานมาเป็นพี่รหัสของผม แต่คงต้องเสี่ยงดวงดูแหละครับ" ชานยอลพูดออกไปแล้วทำหน้าตาจริงจังออกมา
"พี่ก็ขอให้ชานยอลได้ลู่ฮานมาเป็นพี่รหัสนะ" เซฮุนยิ้มออกมานั้นทำให้คนเป็นน้องสงสัยเพิ่มขึ้นไปอีกแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป
..............................
เมื่อได้แยกกับชานยอลแบคฮยอนก็เริ่มหารถกลับบ้านทั้งๆที่แทบจะไม่มีรถไปแถวบ้านของเขาแล้วเพราะนี่ก็ หกโมงครึ่งไปแล้ว ถ้าจะให้นั่งแท็กซี่เขาคงจะมีเวินไม่พอเหลือใช้สำหรับอาทิตย์นี้แน่
"แบคฮยอนอ่า นายไม่น่าไปบอกชานยอลแบบนั้นเลย นายน่าจะให้ชานยอลมาส่ง อย่างน้อยครึ่งทางก็ยังดี" แบคฮยอนได้แต่บ่นกับตัวเอง
ปริ๊น ปริ๊น
"จะบีบแตรทำไมเนี้ย ไม่ได้ไปเดินกลางถนนซักหน่อย" แบคฮยอนพูดพึมพัมคนเดียวเพราะรถคันนั้นบีบแตรใส่เขา ทั้งๆที่เขายังไม่ทันทำอะไรเลย
"น้อง น้อง ไปด้วยกันมั้ยทางนี้มันเปลี่ยวนะ น้องบ้านไปทางนี้ใช่มั้ย ขึ้นมาสิ" แบคฮยอนมองหน้าคนขับอย่างงงๆ คนอะไรไม่ร็จักกันแล้วมาชวนกลับบ้าน แบคฮยอนคิดในใจแต่ไม่ได้ถามออกไป
“ขึ้นมาเถอะ น้องกับพี่ก็อยู่มหาลัยเดียวกัน พี่ไม่ทำอะไรน้องหรอก”
----------------------------------------------------------75%-------------------------------------------------
ต่อ
เอาว่ะอย่างน้อยก็น่าจะถึงบ้านอย่างปลอดภัย
"น้องชื่ออะไร พี่จะได้เรียกถูก ส่วนพี่ชื่อเทา" แบคฮยอนมองคนที่ถามแล้วพูดกับตัวเอง
"ไม่ได้อยากรู้จักซักหน่อย แล้วจะรู้ชื่อกันไปทำไม ก็แค่ไปส่งบ้าน"
"อะไรนะ" เทาถามแบคฮยอนที่พูดพึมพัมกับตัวเองเพราะได้ยินไม่ชัด
"ผมบอกว่าชื่อ แบคฮยอน พยอน แบคฮยอน เลี้ยวซ้ายข้างหน้าบ้านหลังที่ห้าแล้วจอดด้วย" คนตัวเล็กพูดออกไปเหมือนกับว่าคนข้างๆเป็นคนขับรถส่วนตัวประมาณนั้น
"ครับๆคุณพยอน บ้านนายอยู่ไกลแถมไม่มีรถผ่านแบบนี้ไม่น่ากลับค่ำเลยนะ"
"ถ้าเลือกได้คงไม่กลับค่ำหรอก อย่าพูดมากได้ป่ะ ไปส่งก็พอ"คนตัวเล็กเริ่มอารมณ์เสียเพราะไม่เคยมีใครที่ไม่สนิทกันแล้วมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตเค้ามากนัก
"โหย นี่คนอุตส่ามาส่งเลยนะ เห็นว่าอยู่มหาลัยเดียวกันแท้ๆ เลยขับมาส่งให้" เทาพูดแล้วทำหน้าเคืองๆใส่แบคฮยอน
"ไม่ได้ขอให้มาส่งเล้ยยย นายเป็นคนบอกว่าจะมาส่งเองไม่ใช่หรอ"
"นี่ แบคฮยอน ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ นายควรจะเรียกฉันว่าพี่สิไม่ใช่เรียกว่านายเข้าใจมั้ย"
"ผมไม่เข้าใจแล้วผมก็ไม่นับถือคุณเป็นรุ่นพี่ด้วย จอดได้แล้วจะลง" เทาจอดรถตรงหน้าบ้านแบคฮยอนพอดีจริงๆเขาไม่อยากจะจอดหรอกเพราะคนตัวเล็กก็ทำเขาอารมณ์เสียไม่ใช่น้อย ไม่เคยมีใครกล้าต่อล้อต่อเถียงเขาเลยแม้แต่คนเดียว
ปึง
เสียงปิดประตูรถดังขึ้นแต่ไม่มีคำขอบคุณเลยแม้แต่คำเดียว
"หึ ขอบคุณซักคำก็ไม่มี เราได้เจอกันอีกแน่ พยอน แบคฮยอน"
...............................................
|
||||
|
||||
เม้นเป็นกำลังใจหน่อยน้าาาา ^^
เม้นเยอะมาเร็ว ^^
ความคิดเห็น