รักดึงดูด (ภู ธีร์ นนท์ ฮอร์โมน2)

ลำดับตอนที่ #6 : ตอน 6

      คืนนี้เราต้องนอนกับไอ้รูเมทจอมเนียบใช่ไหมเนี้ย บ้าจริง!!! ตั้งแต่เข้ามาในห้องผ่านไป3ชั่วโมงแล้ว มันยังไม่หยุดพูดเลยเนี้ย คนอะไรพูดมากชิหายเลย แล้วยังชอบมาทำสายตาเจ้าเล่ใส่อีก อยากจะจิ้มตาดวงโตนี้จริงๆเลย 

      ฮัดชิ้ว!!!!

      สายตาดวงโตจ้องมาทางผม แถมทำสายตาดุใส่ผมอีกด้วยคนอะไรเนี้ยจามได้ตลกมากเลย ผมหลุดขำออกมาเล็กน้อย ยิ่งทำให้สายตาดวงโตจ้องมาที่ผมมากยิ่งขึ้น

     นาย!!! นินทาเราในใจใช่ป่ะ เราจามไม่หยุดเลยเนี้ย 

ป่าว!!!! น่ะ เรายังไม่ได้นินทาอะไรเลย

นินทาในใจไง 

แล้วนายรู้ได้ไงว่าเรานินทาในใจ

รูเมทจอมเนียบลุกขึ้นเดินมาจากโต๊ะเขียนหนังสือของตัวเอง แล้วเดินมาหาผมด้วยสายตาดุดัน ค่อยๆเอื้อมใบหน้าเข้มๆเข้ามาใกล้ๆตัวผม แล้วมือขวาจับไปที่คางของผม 

นาย!!! มีอะไรก็พูดตรงๆกับเราเลยน่ะ ไม่ต้องอ้อมค้อม เราชอบคนที่พูดตรงๆโอเคไหม

ผมได้แต่นิ่ง ตาจ้องเข้าไปดวงตากลมโตอย่างเข้มจนผมรู้สึกมันจริงใจ น่าจะเป็นเพื่อนที่ดีคนนึงสำหรับผมได้ แล้วค่อยๆสะบัดหน้าให้หลุดจากมือของรูเมทจอมเนียบ ลุกขึ้นยืนถอยห่างออกมา

นี่นาย ถ้าอย่างงั้นก็ดี ต่อไปเรามีอะไรจะพูดตรงๆกะนายเลยน่ะ 

ดีมาก เราชอบคนจริง จำคำพูดของนายไว้ดีๆละกัน 

    จากนั้นผมและรูเมทก็จ้องหน้าคอมคนละเครื่อง เครื่องของใครของมันไม่มีเสียงพูดใดๆเกิดขึ้น รูเมทจอมเนียบใส่หูฟัง คงฟังเพลงเรื่อยๆ ไม่สนใจอะไร เห็นเงียบๆแบบนี้ บุคลิกไปอีกแบบ นิ่งๆเงียบๆก็ดูน่าค้นหาดี แต่ดูดุไปหน่อย


    ไอ้รูเมทสองคนนั้นมันจะฆ่ากันตายหรือยังเนี้ย อดคิดไม่ได้เลย อีกคนก็ปากร้ายอีกคนก็ดื้อจริงๆ เดินไปสำรวจลาดราวดีไหมน่ะ วันนี้ก็รู้สึกเหงาๆอีกละ ส่วนไอ้รูเมทเราก็ไม่เคยอยู่ห้องสักทีเลย มัวแต่ติดแฟนไปพักค้างคืนที่หอแฟนประจำ แฟนมันก็ไม่เคยเห็นหน้าหรอก แต่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นใคร ตั้งแต่ย้ายมาเจอหน้าแค่วันย้ายของเข้ามาหลังจากนั้นก็ไม่เคยเจอกันเลย 

"ฮัลโหล ธีร์ เราหมอกน่ะ" ตายยากจริงๆเลย กำลังนินทาอยู่เนี้ย

"ว่าไงหมอก"  

"คืนนี้ไม่กลับน่ะ เราอยู่หอแฟน"

"โอเค"

จากนั้นรูเมทก็วางสายไป จะโทรมาประมาณเย็นๆของทุกวันจะคอยบอกว่าไม่กลับหอน่ะ รู้สึกเป็นส่วนตัวดีแต่บางวันก็รู้เหงาแปลกๆ แต่พอรู้จักกับภูมันก็รู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้ๆ เดียวลองทักเฟสบุสไปดีกว่า 

>เป็นไงมั่ง อยู่กับรูเมทคนใหม่ 
<พูดมาก ไม่หยุดเลยเนี้ย
>นึกว่าฆ่ากันตายหมกห้องไปแล้ว
<พูดเว่อร์ไป ตอนนี้ก็นิ่งๆเงียบๆไปแล้ว สงสัยฟังเพลงมั่ง 
>รีบๆนอนน่ะ
<อยู่คนเดียวใช่ป่ะ มาเล่นห้องด้วยก็ได้น่ะ ถ้าเหงาๆ
>ไม่เป็นไรเราจะนอนแล้ว

ผมเป็นอะไรไปเนี้ยอยู่ๆก็อดคิดถึงภู ไม่ได้ มันว้าวุ่นหัวใจไปหมด ทำอะไรก็ไม่ได้ ผมจึงหยิบหูฟังตัวโปรดเปิดเพลง ได้แค่ไหนก็ เอาแค่นั้น เปิดอย่างเสียงดัง ให้มันดังจนไปถึงขั้วหัวใจของผมเอง

                 เธอจะใช้หรือเธอจะทิ้ง ก็ตามแต่ใจของเธอ

                          รักที่ฉันให้ไป เชิญใช้ตามสบาย

                   ได้แค่ไหนก็เอาแค่นั้น เสียใจแต่ไม่เสียดาย

                            ชีวิตนี้ได้เจอ ได้รักเธอก็พอ



เมื่อผมฟังจบ แล้วก็โพทลงในเฟสบุคส่วนตัวของผมทันที แล้วคนกดlike คนแรก ก็คือ ภู 

เขาจะรู้ไหมว่าเพลงนี้มอบให้เขาเอง เขาจะรู้สึกเหมือนกับเราบ้างไหม ที่ผ่านมาเขาทำแบบนี้ความหมายมันคืออะไร 

<ธีร์ ไปแอบชอบใครหรอ เห็นโพทเพลง
>เพลงความหมายดีเฉยๆ ชอบ ไม่มีอะไร
<อ่อ นึกว่าให้เรา ว๊า แย่จัง

ใบหน้าของผมจึงยิ้มออกมาทันทีที่ได้มองเห็นข้อความตอบกลับมา ผมจึงเข้าข้างตัวเองก่อนว่าภูคงจะคิดเหมือนกันกับเราจริงๆ ขอให้เป็นไปอย่างนั้น


ไอ้ภู เสียงจากรูเมทจอมเนียบพูดขึ้นมาหลังจากนั่งเงียบฟังเพลงได้สักพักนึง 

เราเคยได้ยินมาว่ามีเรื่องเล่าของตึกนี้ว่ะ แกรู้มั่งไหม

"รู้สิ" ขึ้นต้นเรื่องมาขนาดนี้ แกล้งเล่าเรื่องน่ากลัวให้ฟังดีกว่า 

กลัวผีไหม

"ไม่กลัว หรอก"  

นี่นาย เมื่อคืนน่ะ เรากับธีร์มีเรื่องแปลกๆด้วย จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูห้องพอเปิดประตู ก็ไม่เห็นมีใครสักคนเลย 

จิงดิ

ใช่น่ะสิ น่ากลัวมากเลยน่ะ พอเปิดประตูน่ะ มีลูกปิงปอง กลิ้งมาด้วย แต่พอมองออกไปก็ไม่มีคนน่ะ 

อย่ามาอำกันเลย โม้ประเนี้ย

ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...

เย้ยยยย ใครกันมาเคาะประตูตอนนี้เนี้ย 

ไอ้ภูแกไปเปิดประตูดิ

ไม่เอา นนท์แหละ เรากลัว

งั้นไปพร้อมกัน

โอเค

เราสองคนก็ค่อยๆเดินไปที่ประตูห้องกัน โดยผมอยู่ข้างหน้าส่วนไอ้นนท์เกาะหลังผมอยู่ ดูท่าทางของมันไม่กลัวเลยน้อ 

ทันทีที่เปิดประตูออก 

ว่างเปล่า

ไม่มีใครเลย

ผมจึงปิดประตูและวิ่งขึ้นมาบนเตียง แต่รูเมทจอมเนียบดันกระโดดมาที่เตียงเดียวกับผม เกาะตัวผมไว้

นี่นาย ไหนว่าไม่กลัวผีไง

กลัวที่ไหนไม่ได้กลัว 

ไม่ได้กลัวอะไรเนี้ย เบียดจนหายใจไม่ออกละน่ะ

จู่ๆ ประตูก็เปิดออกมา ผมสองจึงรีบหันไปทางประตูทันที 

เอ้ยยยยยยยยยยย