เวทมนต์ที่รัก ( ปุณณ์ โน่ Love Sick)

ลำดับตอนที่ #4 : ตอน 4

           โครม.....

        โน่รีบกระโดดออกจากรถจักรยานทันที ทำให้เขากลิ้งไปกับพื้นดินจนไปถึงฟุตบาท จนเขาสลบอยู่กับพื้น

         ส่วนปุณณ์โดนรถชนเข้าอย่างจัง ร่างกายปะทะกับรถยนต์อย่างรุนแรง จนทำให้ร่างกายของเขากระเด็นลอยขึ้นบนอากาศ ในห้วงเวลาสั้นๆ มีแสงประกายออกมาจากหน้าอกของชายหนุ่ม ร่างกายลอยขึ้นสู่บนฟ้า แสงประกายระยิบระยับทั่วท้องฟ้า ร่างกายของเขาประกายเรืองแสงไปทั่วร่างกาย ดวงตาปิดสนิทไม่รับรู้ความรู้สึกใดๆ จากนั้นร่างกายค่อยๆลอยลงมาอย่างช้าๆจนถึงพื้นดิน แล้วเขาก็สลบไปทันที


         ไอ้ปุณณ์...เสียงเรียกตะโกนชายหนุ่มเพื่อนสนิทดังมาจากด้านหลังของเขา เขาค่อยๆหันหลังกลับมาโบกมือลาก่อนช้าๆ 

         นายจะไปไหน....รอเราด้วย...ไอ้ปุณณ์...รอด้วย...

       จากนั้นชายหนุ่มค่อยเดินหายริบไปสุดทาง

       ไอ้ปุณณ์...ไอ้ปุณณ์...จะไปไหน...รอเราด้วย... จากนั้นชายหนุ่มค่อยๆตื่นขึ้นมาหลังจากที่เขาไปนอนสลบไปสามวันสามคืน เขาค่อยๆลืมตามองดูรอบๆห้อง เห็นผู้เป็นแม่กำลังนั่งหลับอยู่ตรงโซฟา แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเกิดอุบัติเหตุขึ้นแล้วปุณณ์จะเป็นไงบ้าง

      ปุณณ์...แม่ครับ... แม่ของเขาได้ตื่นขึ้นมาพบเห็นลูกชายที่รักฟื้นขึ้นมาสักทีหลังจากที่เขาได้รอให้ลูกชายของเขาตื่น กว่าสามวันแล้ว
 
      ลูกแม่...เป็นไงบ้าง... น้ำตาด้วยความดีใจที่เห็นลูกชายของเขาฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง เธอเดินมายังเตียงนอนจับมือขวาของลูกชาย ค่อยๆบอกว่า "ลูกแม่ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม แม่ดีใจเหลือเกินที่ลูกฟื้น ลูกคงเจ็บน่าดูเลยน่ะ แม่รักลูกมากน่ะ"  

    ผมไม่เป็นอะไรแล้วครับแม่ ผมรักแม่ครับ เขาค่อยๆจะลุกขึ้นมากอดแม่ของเขาแต่เขาก็ขยับตัวได้นิดหน่อย เพราะร่างกายของเขาเบาะช้ำระบบไปทั้งตัว 

    นอนเถอะลูกพักผ่อนเยอะน่ะ จะได้หายเร็วๆ แม่เธอค่อยๆลูปศรีษะของเขาเบาๆ พลางทำให้เขาคิดถึงเพื่อนสนิทที่รักมากเช่นกัน

    แม่...ปุณณ์อยู่ไหน เป็นยังไงบ้างครับ

    ปุณณ์เขาปลอดภัยแล้ว แต่ตอนนี้ครอบครัวของเขาพาเขาไปรักษาตัวที่เมืองอื่นแล้ว แม่ก็ไม่รู้ที่ไหนเหมือนกัน ป้าเขาก็ย้ายบ้านตามไปกันหมดเลย 

   ปุณณ์...ไหนว่าแกจะไม่ทิ้งเราไปไง... น้ำตาของเขาค่อยๆไหลออกมาด้วยความเป็นห่วงและคิดถึงเพื่อนสนิทของเขามาก ภาพแห่งความหลังความทรงจำแทรกเขามาในสมอง เมื่อคำบอกว่าเป็นห่วงจากปากของชายหนุ่ม คำว่าคิดถึง และคำว่ารัก ที่เขาทั้งสองเคยพูดกัน ดังเข้าไปจนถึงขั้นหัวใจ แล้วสมองทำการสั่งการให้ต่อมน้ำตาทำงานไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว 

   ผ่านมาหลายวันปุณณ์ยังไม่ติดต่อกลับมา โน่ได้แต่รอโทรศัพท์หวังว่าเพื่อนสนิทจะโทรหาแต่แล้วก็ไม่มีวี่แววอะไรเลย ที่จะมีการติดต่อกลับมา บ้านข้างๆของเขาก็เงียบสงบไม่มีคนอยู่แล้ว ผมค่อยๆเดินไปยังร้านกาแฟก็ปิดอยู่ ไม่มีวี่แววจะเปิดเลย หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้นทำให้ผมต้องทนทุกข์ทรมานหัวใจตัวเอง แค่ได้รับรู้ว่าเขายังสบายดีแค่นี้ก็ดีพอแล้ว ความรักที่มีให้เขา เขาคงลืมไปหมดแล้ว ยิ่งนานวันผมยิ่งไม่มีแรงที่จะลุกขึ้นมาทำอะไรต่างๆเลย มันเหงา มันเศร้า จนทรมานใจตัวเองเหลือเกิน เราต้องไปตามหาเขาได้ที่ไหน ตอนนี้ปุณณ์อยู่ไหน ช่วยมาทำให้ความทุกข์นี้จางหายไปได้ไหม ตอนนี้ร่างกายของเขานอนราบบนเตียงนอน ไม่มีเรี่ยวแรงจะทำอะไร ภาพในวันที่ปุณณ์มากระโดดบนเตียงนอนปลุกให้เขาตื่นแทรกเข้ามา รอยยิ้ม ใบหน้าที่แสดงสีหน้าต่างๆ แทรกเข้ามากัดกร่อนหัวใจของเขา 


     
      พ่อ...แม่ว่าต้องให้ลูกของเขาออกมาเจอผู้คนได้แล้วน่ะ หลายวันแล้วที่หมกตัวอยู่แต่ในห้องนอนของตัวเอง ไม่ออกไปไหน เราต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ปุณณ์เป็นเพื่อนตั้งแต่เด็กๆเขาคงผูกพันธ์กันมาก เมื่อต้องแยกจากกันก็คงเสียใจเป็นธรรมดา
     เอางี้เดียวพ่อจะพาลูกของเพื่อนมาอยู่เป็นเพื่อนโน่ไหม เขาอายุไล่เรี่ยกันน่าจะคุยกันรู้เรื่อง 


      โน่...เสียงเรียกจากแม่ของเขาตะโกนขึ้นมาจากด้านนอกบ้าน
      ครับ...

     จากนั้นปรากฏตัวชายหนุ่ม มาดแมน ผิวเข้ม หุ่นนักกีฬา ที่เป็นลูกของเพื่อนพ่อเขา เดินเข้ามาภายในบ้าน


     เมื่อโน่เห็นหน้าชายหนุ่ม ก็จำขึ้นมาได้ทันที อ้าว...ไอ้เอิ้น มาทำอะไรหรอ ด้วยความแปลกใจที่ชายหนุ่มปรากฏตัวเนื่องจากเอิ้นไม่ได้เจอกันมากว่า5-6ปีแล้ว เจอกันล่าสุดน่าจะเด็กๆเลย ตอนนี้ตัวโตขึ้นเยอะเลย 
      โห...ไม่เจอตั้งนานโตขึ้นมาเลยน่ะ หล่อด้วย...

      เฮ้ย...พูดไป...นายก็โตขึ้นเยอะเลย เป็นไงบ้างเห็นแม่นายบอกว่าเกิดอุบัติเหตุ ชายหนุ่มเดินเข้าไปจับแขนขวาของโน่เดินออกมายังนอกบ้านเพื่อมานั่งคุยกันหลังจากเขาไม่ได้เจอกันมานาน

     พ่อ...แม่เห็นลูกยิ้มได้ แม่ก็ดีใจแล้ว แม่ของเขาเห็นลูกชายที่ได้มีเพื่อนใหม่รู้สึกดีใจที่เหมือนโน่คนเดิมจะกลับมาแล้ว
     อายุเท่านี้โน่ก็ติดเพื่อนเป็นธรรมดา ตอนพ่อเด็กๆพ่อก็เป็นแบบนี้แหละ ติดเพื่อน เพื่อนไปไหนก็ไปกัน

     
      โน่... เห็นแม่นายบอกว่าเพื่อนข้างบ้านนาย ย้ายออกไปนายถึงกับเศร้าเลยหรอว่ะ ชายหนุ่มถามด้วยสายตาคาดคั้น
      เออดิ...เพื่อนตั้งแต่เด็กๆเลยน่ะ จะไม่ให้เสียใจได้ไง
      อ่อ... แต่จากสายตาของโน่ ทำให้เขาเดาใจของชายหนุ่มออกต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ เนื่องจากเอิ้นก็เป็นสมาชิกนักเวทเช่นเดียวกัน เขามีความสามารถในการอ่านใจเดาใจคนออก แค่ได้เห็นแววตาของโน่ก็รู้แล้วว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจ แต่เขากับทำเป็นไม่เข้าใจเพื่อที่จะไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัวตนของเขาเอง 


      เอางี้ไหม...เดียวเราจะมาอยู่เป็นเพื่อนนายสักสองสามวัน นายจะได้ไม่เหงาไง ชายหนุ่มยื่นข้อเสนอให้กับอีกฝ่าย
     นายจะมาอยู่ได้ไง ไม่เอากลับบ้านไปดีกว่า ค่อยมาวันหลัง เกรงใจ เราไม่ได้ขี้เหงาขนาดนั้นสักหน่อย 

     ถึงแม้เขาจะปฏิเสธออกมาแต่ในใจลึกๆ เขากับเหงายิ่งกว่าสายตาเหม่อลอย รอคอยใครสักคนจะกลับมาหา เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ามันเป็นความรักแบบไหนกันแน่ ทำไมเขาต้องเสียใจขนาดนี้ 

     อยากไปกินขนมกันไหม เดียวเราพาไปร้านเค้ก ร้านนี้อร่อยมาก 
 
     ก็ได้...

     ผมเห็นสายตาของโน่แล้วอดสงสานเขาไม่ได้ ที่เขาต้องทนทุกข์กับความรู้สึกแบบนี้ ถึงเราจะเคยรู้จักกันมาก่อนแต่ไม่ได้สนิทกันแต่เขาทำให้ผมอยากรู้จักตัวเขาให้มากๆยิ่งขึ้น 

    เอิ้นพาโน่ออกมาจากบ้านของเขาขับรถออกมาไปร้านเค้ก ที่เขาบอกว่าอร่อยที่สุดในย่านนี้ เมื่อถึงร้าน โน่พลางมองรอบๆร้าน เหมือนเขาจะเคยผ่านร้านนี้บ่อยๆแต่ไม่ยักจะรู้ว่าร้านนี้เค้กอร่อยที่สุด เพราะว่าตัวเขาเองไม่ชอบทานเค้กเท่าไหร่ เพราะเมื่อตอนเด็กๆ ครอบครัวของโน่จัดงานวันเกิดให้กับเขา เมื่อพอเขาเป่าเทียนวันเกิดเสร็จ สงครามเค้กก็เกิดขึ้น เมื่อเพื่อนสนิทของเขาใช้นิ้วชี้แตะที่เค้กแล้วเอามาป้ายที่ใบหน้าของโน่ สงครามเค้กจึงเกิดขึ้น เค้กที่หวังว่าจะกินอย่างอร่อยกับเละไม่เป็นชิ้นดีเลย ทำให้ภาพเค้กเละๆวนอยู่ในหัวของเขาเวลาจะทานทีไรเขาจะเหมือนอ้วกออกมาทุกที

     โน่...เลือกเลยอยากกินเค้กแปปไหน ชายหนุ่มมองดูอีกคนด้วยความหวังที่จะได้เห็นรอยยิ้มของอีกฝ่าย

     ไม่กินเค้กได้ไหม...คือเราไม่ชอบกินอ่า

     เมื่อเอิ้นได้ยินแบบนี้ก็รู้สึกผิดที่เขาได้ทำในสิ่งที่มันขัดกับตัวของโน่ 
เราขอโทษน่ะ ไม่รู้ว่านายไม่ชอบกินเค้ก

     ไม่เป็นไร เราดื่มแค่น้ำผลไม้ปั่นพอ นายอยากกินก็ตามสบายเลย

     โน่เดินไปหาที่นั่งที่เงียบๆอยู่ด้านในร้าน เมื่อเขามองไปยังที่เช็กบิลภาพในหัวของเขาแทรกเข้ามาเห็นเป็นเด็กชายหนุ่มเพื่อนสนิทนั่งกดโทรศัพท์ตรงที่เช็กบิลไม่สนใจใคร ใบหน้าที่ขาวใสดูสุภาพอ่อนโยนทำให้เขาดูดีได้ทุกมุมมอง 

   โน่...โน่...ไอ้โน่... 

    เสียงเรียกจากชายหนุ่มที่จะช่วยให้เขาหายจากความทุกข์แต่ความรู้สึกเหมือนจะทำให้เขาเป็นทุกข์มากกว่าเดิม 

   เหม่อน่ะ คิดถึงใครอยู่หรอ

   ช่างเถอะ กินๆกัน โน่หยิบช้อนทันทีไปตักเค้กเข้าปากตัวเองแล้วก็หยุดนิ่งสักพัก 

    อร่อยมากๆเลย

   ชายหนุ่มเห็นเขายิ้มออกมาก็ฉีกยิ้มออกมาทันที 

  เดียวเราไปเอาช้อนมาอีกอันน่ะ 
   
   ไม่ต้อง...เดียวเราป้อน อ้าปากดิ โน่จึงหยิบช้อนตักเค้กเนื้อนุ่มเข้าไปในปากของอีกฝ่าย แต่หารู้ไม่ว่าอีกฝ่ายหัวใจพองโตขึ้นมาทันที

    ขอบคุณน่ะ

    เอ้ย ไม่เป็นไรอุตส่าพาเรามากินของอร่อยอ่า

    ไหนว่าไม่ชอบเค้กละ ชายหนุ่มถามลองใจดู

    เราก็อยากจะลองอะไรใหม่ๆบ้าง อันไหนที่ไม่เคยทำและคิดว่าจะไม่ทำก็ลองทำดู แต่ก่อนเรากับปุณณ์ไม่กินเค้กเลยน่ะ เพราะเราไม่ชอบเค้ก ปุณณ์เลยไม่กินเค้กตามเรา แต่วันนี้เรารู้แล้วว่าเค้กมันอร่อยแบบนี้นี่เอง

    รอยยิ้มของอีกฝ่ายก็ทำให้อีกคนหัวใจพองโตขึ้นมา เห็นว่าจะช่วยให้อีกคนหายดีขึ้น 

   งั้นถ้าเราจะมาเป็นเพื่อนใหม่นายจะได้ไหม 

   ได้สิ 

   ขอบคุณน่ะ ที่ยอมให้เราเป็นเพื่อนกับนาย เดียวเราจะดูแลนายให้ดีๆเลย สัญญา