รักดึงดูด (ภู ธีร์ นนท์ ฮอร์โมน2)

ลำดับตอนที่ #3 : ตอน 3

     ความรักความหมายสำหรับผมแค่ได้อยู่กับใครสักคนที่เราไม่อึดอัด อยากเจอตลอดเวลาแค่ได้เห็นหน้าเขาก็มีความสุขแล้ว มันมากพอที่จะเป็นความรักได้หรือเปล่า แค่เพียงเท่านี้ก็คงดีมากมายเหลือเกินที่จะมีใครสักคนเข้ามาแบ่งปันความทุกข์ความสุขมาแชร์เรื่องราวต่างๆและดำเนินไปพร้อมกันได้อย่างความสุข แต่ตอนนี้มันยังคงว่างเปล่า เพราะยังมองไม่เห็นใครเลยสักคนที่จะเข้ามาตรงนี้ได้ 


   
      "จะมานั่งเครียดทำไมว่ะเนี้ย เรายังเด็กอยู่เลย ตั้งใจเรียนดีกว่า"

     แต่มันก็อดคิดไม่ได้น่ะสิ ก็มันเหงามันว้าเหว่นี่ว๊า แต่ที่ผ่านมาผมก็เคยมีแฟนน่ะ เธอน่ารักมากตอนนั้นก็มีความสุขดีแต่แล้วเธอตัดสินใจไปเรียนต่อต่างประเทศ ทำให้ความรักระหว่างเราสองคนเริ่มห่างเหิน คนที่เสียใจมากก็คือผมเอง ไม่รู้ว่าเธอเสียใจมั่งหรือเปล่า แต่ผมเข้าไปส่องในเฟสบุคของเธอ ทั้งอินสตาแกรมของเธอ ดูเธอช่างสนุกสนานกับบรรยากาศใหม่ๆ เพื่อนใหม่ๆ สถานที่ใหม่ๆผมเห็นแล้วมันเจ็บจี๊ดเข้าไปที่หัวใจของผม แต่เตตัสเฟสบุคของผมนี่สิ เหมือนกับคนยังลืมใครบางคนไม่ได้ แต่ตอนนี้ผมก็เริ่มดีขึ้นมากแล้วและคิดว่าเปิดเทอมนี้ผมคงจะมีความสุขขึ้นมากๆเลย 

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ก๊อก ก๊อก ก๊อก "สงสัยไอ้ธีร์มาละมั่งเนี้ย" ผมเลยเดินเข้าไปเปิดประตูห้องแต่แล้วก็ไม่พบเจอใครสักคนที่อยู่ตรงประตูเลย ความคิดเรื่องสิ่งลี้ลับเกิดขึ้นในหัวของผมขึ้นมาทันที แต่ก็คิดว่าไอ้ธีร์ต้องแกล้งเราแน่ๆเลย ผมจึงค่อยๆปิดประตู แต่ทันใดนั้น มีลูกปิงปองกลิ้งผ่านไปทางประตูห้อง ผมเลยตัดสินใจเดินตามลูกปิงปองไป ดูสิว่าใครแอบมาแกล้งผมตอนนี้ จนลูกปิงปองกลิ้งมาที่หน้าห้องเก็บของซึ่งถัดจากห้องของผมเอง ห้องเล็กๆอยู่หัวมุมตึก เอาไว้ของไม้กวาดและขยะของแม่บ้าน ผมเองก็ค่อยๆเดินตรงไปที่หน้าห้องเก็บของและก็จะก้มลงเก็บลูกปิงปอง แล้วค่อยๆลุกตัวขึ้นมา ประตูห้องเก็บของดันเปิดประตูเองได้ แล้วประตูก็ค่อยเปิดออกมาช้าๆเหมือนมีแรงลมบางอย่างพัดเบาๆให้ประตูค่อยเลื่อนอย่างช้าๆ ส่วนตัวผมก็เริ่มขนลุกซู่แล้ว แล้วผมก็ค่อยๆก้าวเท้าซ้ายไปด้านหลัง เพราะความกลัวเข้ามาในหัวสมองผมไปหมดแล้ว แล้วผมก็หลังวิ่งทันที ไปที่ประตูห้องนอนของผมอย่างรวดเร็ว จนผมไม่ได้ทันมองวิ่งเข้าไปชนที่ตัวของไอ้ธีร์มัน 



       ตัวของผมเข้าปะทะเข้าที่ตัวของธีร์จนผมล้มทับไปที่ตัวของธีร์ ใบหน้าของเราสองคนเกือบจะแนบชิดกัน สายตาของธีร์ค่อยๆจ้องมาที่ดวงตาของผมเหมือนผมโดนสะกดจิตโดยไม่รู้ตัว เราค่อยๆจะจูบไปที่ริมฝีปากของกันและกัน 
       ไอ้ธีร์ก็ผลักตัวผมออกก่อน ก่อนที่ริมฝีปากของเราจะบรรจงประกบกันและกัน 

>โทษทีว่ะธีร์ กูวิ่งชนมึง
#นายเป็นอะไรของนาย จู่ๆก็วิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือเลย

ผมก็หันไปมองที่ประตูห้องเก็บของนั่น แต่ประตูดันปิดอยู่ปกติ และลูกปิงปองลูกนั้นก็หายไป

>ไม่มีอะไร รีบๆเข้าห้องเถอะ

ตอนนี้ผมเริ่มกลัวขึ้นมาแล้วสิ เมื่อกี้ประตูมันเปิดอยู่นี่น๊า แล้วมันปิดไปตอนไหนเนี้ย 

>ไอ้ธีร์ แกได้เคาะประตูห้องเราเปล่า
#เปล่านิ เราก็มาถึงตอนที่นายวิ่งมาชนตัวเราไง

พอไอ้ธีร์มันตอบมาแบบนี้ ผมยิ่งคิดไปไกล ต้องมีพลังงานอะไรบางสิ่งบางอย่างอยู่แถวๆนี้แน่ๆเลย 

>นายรู้เรื่องอะไรบ้างไหมเกี่ยวกับตึกนี้ 
#เรื่องอะไรของนาย
>ก็แบบว่า...ผี น่ะสิ
#มี 
>เอ้ยยยย พอแล้วๆไม่อยากฟังละ 
#เดียวเล่าให้ฟัง

   มีเรื่องอยู่ว่าตึกนี้แต่ก่อนมีเด็กนักศึกษาชั้นปีที่1 เครียดเรื่องเรียนมาก แล้วพอดีเทอมนั้นเกรดตกต้องโดนรีทาย แต่เขาไม่กล้าบอกพ่อกับแม่ของเขา เขาจึงผูกคอตายในห้องเก็บของว่ะ 

>เหี้ยแล้ว ชั้นไหนว่ะ

  "ชั้นที่เราอยู่นี่แหละ ทำไมหรอว่ะ หรือว่านายโดนมาแล้วหรอ"

>ก็เมื่อกี้นี่สิ อยู่ๆก็มีลูกปิงปองเด้งไปหน้าห้องเก็บของน่ะสิ ประตูค่อยๆเปิดออกมา แต่เราวิ่งออกมาแล้วก็มาชนนายพอดี แล้วพอหันกลับไป ประตูดันปิดอยู่นี่สิ

#เหี้ยละ 
>เหี้ยเลยน่ะสิ
#เหี้ยๆ 
>มึงจะมาเหี้ยไรหนักหนานี่สิ 

#นายอยากฟังอะไรไหมละ เมื่อกี้เดินขึ้นบันไดมา จู่ๆลูกปิงปองก็เด้งตกลงมาจากข้างบน เราจึงค่อยๆหยิบลูกปิงปองขึ้นมอง แล้วค่อยๆมองไปรอบๆก็ไม่เห็นมีคนเลยสักคน เราก็เลยปาลูกปิงปองไปที่หน้าห้องเก็บของพอดี แล้วจู่นายก็เปิดประตูมา 

>เหี้ย!!! ที่แท้ลูกปิงปองนายก็โยนมาใช่ไหม 
#เออ 
>แล้วใครมาเคาะประตูห้องเราล่ะ
#เราไม่ได้เคาะน่ะ สาบาน

ถ้าไอ้ธีร์ไม่ได้เคาะประตูห้องแล้วใครกันที่มาเคาะประตูห้อง ในสมองของผมความกลัวก็เข้าครอบงำอีกครั้ง แล้วจู่ๆเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นอีก 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก....

>ธีร์ แกไปเปิดประตูดูสิ 
#ไม่เอา แกนั้นแหละ ห้องแกนิ
>งั้นเดินไปพร้อมกัน

ก๊อก ก๊อก ก๊อก....

มือขวาของผมค่อยหมุนลูกบิด และพลักประตูออกไป ก็ไม่พบอะไรนอกห้องเลย ผมจะรีบปิดประตูแล้วเอาผ้าห่มมาคุมโปงทันที

>ผีหลอก 
#กูห่มด้วย

ส่วนไอ้ธีร์ก็วิ่งเข้ามาแย่งผ้าห่มของผม และเราก็แย่งกันไปแย่งกันมา แล้วเอาผ้าห่มคุมโปง 

>อย่าแย่งดิ เดียวขาด
#แบ่งมาให้เราด้วยเราก็กลัวน่ะ
>เออๆ อย่าดิ้นๆละ เตียงยิ่งเล็กๆอยู่ 

เราสองคนก็อยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันแล้ว ไอ้ธีร์ก็ค่อยๆขยับเข้ามาชิดตัวผม 

#แบ่งให้เราห่มด้วย
>แบ่งอยู่นี่ไง

ไอ้ธีร์ก็ค่อยๆกอดมาที่ตัวของผม

>กอดเราอีกแล้วน่ะ
#จะตกเตียงละเนี้ย
>งั้นเกาะเราไว้ดีๆละกัน เดียวตกเตียง

ผมค่อยกอดเข้าไปที่ตัวของธีร์กลัวธีร์จะตกเตียง

#เรานอนกอดแบบนี้ทั้งคืนน่ะ
>ไอ้บ้า คิดอะไรกะเราป่ะเนี้ย
#หลับฝันดีน่ะ