ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอน 10
ปุณณ์...ปุณณ์...ไอ้ปุณณ์ โน่เรียกปุณณ์ในขณะที่ชายหนุ่มงอนอีกคนที่ไม่ยอมรอทานข้าวด้วยเมื่อตอนกลางวัน
แกเป็นอะไรของแก อยู่ๆก็งอนเรา บอกหน่อยสิ ชายหนุ่มโน่จึงรีบวิ่งไปขวางทาง ยืนกางแขนขวางกั้นอีกคนไม่ให้ยอมไปได้ง่ายๆ
เปล่าาาาา... ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ชายหนุ่มได้ตอบกลับทันที
ไม่ได้เป็นไรได้ไง เสียงสูงขนาดนี้ ไอ้บ้าปุณณ์ บอกมาเดียวนี้
ในขณะที่สองคนคุยกันหน้าโรงอาหารของโรงเรียน เขาพูดคุยกันเริ่มเสียงดังผู้คนรอบข้างยืนมองดูเขาทั้งสองด้วยความสนใจ เนื่องจากอีกคนเป็นคนดังของโรงเรียน
เสียงเบาๆดิ คนมองหมดแล้ว ชายหนุ่มโน่รีบตอบกลับทันทีเมื่อเห็นคนรอบข้างของเขาเริ่มหันมาสนใจเขาทั้งสอง
กลัวอะไรครับ ผมไม่กลัวหรอกน่ะ เดียวผมจะประกาศให้ทุกคนให้รู้เลยว่าเราคบกันอยู่
ไอ้บ้า!!! ชายหนุ่มโน่เมื่อได้ฟังดังนั้นดวงตาของเขาผงาขึ้นมาทันที
ชายหนุ่มปุณณ์จึงขว้าข้อแขนของชายหนุ่มอีกคน
ไอ้บ้าปุณณ์ จะทำอะไร...
จะกอดแฟนไง...
ไอ้บ้า...จะมากอดอะไรตรงนี้ เป็นอะไรก็บอกมาดีๆสิ งอนเดินหนีแบบนี้โน่จะรู้ไหม
ก็นาย... ไม่มีอะไรหรอก ชายหนุ่มจึงเดินนำหน้าทันทีแถมยังจับข้อแขนอีกคนเดินลากตามมา
ไอ้ปุณณ์... เจ็บน่ะ... บอกให้เดินดีๆก็ได้
ชายหนุ่มปุณณ์ยังคงไม่ยอมปล่อยข้อแขนอีกคน เมื่อเขาได้เดินนำหน้ามาหลบมุมข้างตึกเรียนที่เงียบสงบไม่มีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาเนื่องจากพักเที่ยงกัน ชายหนุ่มปุณณ์จึงพลักให้อีกคนกระทบกับกำแพง
ไอ้บ้าปุณณ์ วันนี้เป็นอะไรของแก...
ผมบอกให้โน่ รู้ก็ได้... ก็คือ...เมื่อตอนเช้าผมบอกให้โน่รอกินข้าวเที่ยงพร้อมกัน แต่โน่ก็กินก่อนแล้ว
เรื่องแค่เนี้ย...หรอ
งืม...
วันนี้อาจารย์ไม่สอนโน่เลยลงมาทานข้าวกับเพื่อน เดียวพาไปกินตอนนี้เลย ชายหนุ่มพูดเสร็จกำลังจะเดินนำพาไปกินข้าว
ไม่เอา... ผมไม่หิวแล้ว ชายหนุ่มทำเสียงน้อยใจ
ได้ไง ปุณณ์ยังไม่ได้ทานข้าวเลยน่ะ
โน่ทานแล้ว จะทานอีกได้ไง เดียวก็บ่นว่าอ้วนกับเค้าอีก
โน่ทานได้ เดียวโน่พาไปน่ะ
ไม่กินแล้ว ปุณณ์ไม่หิวแล้ว ชายหนุ่มอีกคนก็ยังดื้อและยังทำหน้าขี้งอนใส่อีกคน
ปุณณ์จะเอายังกันเนี้ย จะกินหรือไม่กิน ชายหนุ่มโน่ทำเสียงดุขึ้นมาใส่อีกฝ่ายทันที
ชายหนุ่มปุณณ์รู้สึกสถานะการณ์เริ่มจะไม่ดีขึ้นมาแล้ว เขาจึงเงียบทันที
ปุณณ์... จะกินหรือไม่กิน ตอบมา ไม่งั้นโน่จะเดินหนีไปแล้วน่ะ ชายหนุ่มเริ่มทนอาการงี่เง่าของของฝ่ายไม่ไหว ก็เลยเหวี่ยงออกมาแล้วเดินจากเขาออกมาทันที
โน่... ชายหนุ่มปุณณ์ตกใจกับเหตุการณ์ไม่คิดว่าอีกคนจะโกรธจริงจังขึ้นมา ปุณณ์จึงรีบเข้าไปโอบกอดด้านหลังของอีกฝ่ายทันที
ผมขอโทษ...
ขี้งอนน่ะไอ้ปุณณ์บ้า...
อย่าเดินหนีเค้าแบบนี้อีกน่ะ เค้าขอโทษที่งี่เง่า...
เค้าก็ขอโทษที่เดินออกมาแบบนี้
รู้ไหมว่าเมื่อกี้หัวใจของผมมันวูบเหมือนร่างกายกำลังจะหมดแรงล้มลงกับพื้น ผมจึงรีบวิ่งมากอดโน่ทันทีไม่อยากให้โน่ไป ขอโทษที่งี่เง่าอีกครั้งน่ะ
ครับ... กินข้าวไหม...
ไม่กินแล้ว...
อ้าว...จะเอายังไงเนี้ยครับคุณปุณณ์
เค้า...อยากกินโน่แทนจะได้ไหม...
ไอ้บ้า...เอ้ยยยยยยยย @#$%#
สวัสดีครับ เป็นยังไงบ้าง ต้องขอขอบคุณทุกคนน่ะครับที่เข้ามาอ่านมาติดตาม ต้องขอบคุณมากๆเลยครับ ผมรักตัวละครสองตัวนี้มากๆ อยากเขียนต่อนานๆต้องขอขอบคุณด้วยน่ะครับที่ได้สร้างตัวละครสองตัวนี้ขึ้นมาให้ผมได้สร้างนิยายน่ารักๆ และนี่คือบทส่งท้ายครับ ตอนนี้เวทมนต์ที่รักมีภาคสองต่อแล้วแต่ยังไม่จบ ยังไงก็ฝากด้วยครับ มือใหม่หัดขับ...
แกเป็นอะไรของแก อยู่ๆก็งอนเรา บอกหน่อยสิ ชายหนุ่มโน่จึงรีบวิ่งไปขวางทาง ยืนกางแขนขวางกั้นอีกคนไม่ให้ยอมไปได้ง่ายๆ
เปล่าาาาา... ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย ชายหนุ่มได้ตอบกลับทันที
ไม่ได้เป็นไรได้ไง เสียงสูงขนาดนี้ ไอ้บ้าปุณณ์ บอกมาเดียวนี้
ในขณะที่สองคนคุยกันหน้าโรงอาหารของโรงเรียน เขาพูดคุยกันเริ่มเสียงดังผู้คนรอบข้างยืนมองดูเขาทั้งสองด้วยความสนใจ เนื่องจากอีกคนเป็นคนดังของโรงเรียน
เสียงเบาๆดิ คนมองหมดแล้ว ชายหนุ่มโน่รีบตอบกลับทันทีเมื่อเห็นคนรอบข้างของเขาเริ่มหันมาสนใจเขาทั้งสอง
กลัวอะไรครับ ผมไม่กลัวหรอกน่ะ เดียวผมจะประกาศให้ทุกคนให้รู้เลยว่าเราคบกันอยู่
ไอ้บ้า!!! ชายหนุ่มโน่เมื่อได้ฟังดังนั้นดวงตาของเขาผงาขึ้นมาทันที
ชายหนุ่มปุณณ์จึงขว้าข้อแขนของชายหนุ่มอีกคน
ไอ้บ้าปุณณ์ จะทำอะไร...
จะกอดแฟนไง...
ไอ้บ้า...จะมากอดอะไรตรงนี้ เป็นอะไรก็บอกมาดีๆสิ งอนเดินหนีแบบนี้โน่จะรู้ไหม
ก็นาย... ไม่มีอะไรหรอก ชายหนุ่มจึงเดินนำหน้าทันทีแถมยังจับข้อแขนอีกคนเดินลากตามมา
ไอ้ปุณณ์... เจ็บน่ะ... บอกให้เดินดีๆก็ได้
ชายหนุ่มปุณณ์ยังคงไม่ยอมปล่อยข้อแขนอีกคน เมื่อเขาได้เดินนำหน้ามาหลบมุมข้างตึกเรียนที่เงียบสงบไม่มีผู้คนเดินผ่านไปผ่านมาเนื่องจากพักเที่ยงกัน ชายหนุ่มปุณณ์จึงพลักให้อีกคนกระทบกับกำแพง
ไอ้บ้าปุณณ์ วันนี้เป็นอะไรของแก...
ผมบอกให้โน่ รู้ก็ได้... ก็คือ...เมื่อตอนเช้าผมบอกให้โน่รอกินข้าวเที่ยงพร้อมกัน แต่โน่ก็กินก่อนแล้ว
เรื่องแค่เนี้ย...หรอ
งืม...
วันนี้อาจารย์ไม่สอนโน่เลยลงมาทานข้าวกับเพื่อน เดียวพาไปกินตอนนี้เลย ชายหนุ่มพูดเสร็จกำลังจะเดินนำพาไปกินข้าว
ไม่เอา... ผมไม่หิวแล้ว ชายหนุ่มทำเสียงน้อยใจ
ได้ไง ปุณณ์ยังไม่ได้ทานข้าวเลยน่ะ
โน่ทานแล้ว จะทานอีกได้ไง เดียวก็บ่นว่าอ้วนกับเค้าอีก
โน่ทานได้ เดียวโน่พาไปน่ะ
ไม่กินแล้ว ปุณณ์ไม่หิวแล้ว ชายหนุ่มอีกคนก็ยังดื้อและยังทำหน้าขี้งอนใส่อีกคน
ปุณณ์จะเอายังกันเนี้ย จะกินหรือไม่กิน ชายหนุ่มโน่ทำเสียงดุขึ้นมาใส่อีกฝ่ายทันที
ชายหนุ่มปุณณ์รู้สึกสถานะการณ์เริ่มจะไม่ดีขึ้นมาแล้ว เขาจึงเงียบทันที
ปุณณ์... จะกินหรือไม่กิน ตอบมา ไม่งั้นโน่จะเดินหนีไปแล้วน่ะ ชายหนุ่มเริ่มทนอาการงี่เง่าของของฝ่ายไม่ไหว ก็เลยเหวี่ยงออกมาแล้วเดินจากเขาออกมาทันที
โน่... ชายหนุ่มปุณณ์ตกใจกับเหตุการณ์ไม่คิดว่าอีกคนจะโกรธจริงจังขึ้นมา ปุณณ์จึงรีบเข้าไปโอบกอดด้านหลังของอีกฝ่ายทันที
ผมขอโทษ...
ขี้งอนน่ะไอ้ปุณณ์บ้า...
อย่าเดินหนีเค้าแบบนี้อีกน่ะ เค้าขอโทษที่งี่เง่า...
เค้าก็ขอโทษที่เดินออกมาแบบนี้
รู้ไหมว่าเมื่อกี้หัวใจของผมมันวูบเหมือนร่างกายกำลังจะหมดแรงล้มลงกับพื้น ผมจึงรีบวิ่งมากอดโน่ทันทีไม่อยากให้โน่ไป ขอโทษที่งี่เง่าอีกครั้งน่ะ
ครับ... กินข้าวไหม...
ไม่กินแล้ว...
อ้าว...จะเอายังไงเนี้ยครับคุณปุณณ์
เค้า...อยากกินโน่แทนจะได้ไหม...
ไอ้บ้า...เอ้ยยยยยยยย @#$%#
สวัสดีครับ เป็นยังไงบ้าง ต้องขอขอบคุณทุกคนน่ะครับที่เข้ามาอ่านมาติดตาม ต้องขอบคุณมากๆเลยครับ ผมรักตัวละครสองตัวนี้มากๆ อยากเขียนต่อนานๆต้องขอขอบคุณด้วยน่ะครับที่ได้สร้างตัวละครสองตัวนี้ขึ้นมาให้ผมได้สร้างนิยายน่ารักๆ และนี่คือบทส่งท้ายครับ ตอนนี้เวทมนต์ที่รักมีภาคสองต่อแล้วแต่ยังไม่จบ ยังไงก็ฝากด้วยครับ มือใหม่หัดขับ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น