คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : เค้าไม่ผิด เค้าไม่ได้ทำสักหน่อย >[]
" อึก... อืมม ม " คนที่นอนหลับอยู่บนเตียงเริ่มขยับตัวไปมา รู้สึกเจ็บแปลบๆที่หัวแฮะ... จียงคิดแล้วเอามือลูบไปมาบริเวณศีรษะ อ.. เอ๋ ผ้าอะไรพันอยู่บนหัวล่ะเนี่ย??
วะ...ยะ...เฮ้ย!! แม่งพันทั้งหน้าเลยนี่หว่า!!!! แล้วนั่นตัวอะไรในกระจก
" มัมมี่บุกบ้านเว้ยเฮ่ย !!!!!!!!" ควอน จียงสะดุ้งตัวตื่นขึ้นแล้วร้องสุดเสียงเมื่อเห็นมัมมี่อยู่ในกระจกเบื้องหน้า พึ่งระลึกขึ้นมาได้ว่ามันกำลังสะท้อนหน้าของตัวเอง จียงลูบหน้าตัวเองเบาๆ ทั้งหน้าทั้งหัว... ไม่สิ ทั้งกบาลเลย!! ทำไมหัวของเขาตอนนี้มันถูกพันด้วยผ้าทั้งหมดแบบนี้!!!!
เหลือไว้แค่ตากับจมูก ดีนะที่ยังเหลือรูจมูกไว้ให้เขาได้สูดออกซิเจน เพื่ออยู่ดูโลกที่สวยงามนี้ต่อไป~.... อืม ม นับเป็นเรื่องดี...
ไม่ใช่เซ่!!!!!!!!! ใครทำให้เขากลายเป็นแบบนี้ ตอนนี้บ้านมีแค่คนเดียว คนเดียวคือคนที่กำลังนั่งก้มหน้าหงออยู่ข้างๆเขาตอนนี้ไง ไอ้ซึงรี๊!!!!!!!!!!
" ลี ซึงฮยอน!!!!!!! นี่เธอทำอะไรกับหน้าอันแสนหล่อเหลาขาวใสเพราะใช้สมูธอีเบบี้เฟสโฟม โฟมไม่มีฟองของฉันเนี่ย!!!!!!!!!"
" พี่จียง.... ผมขอโทษ ก็ผมนึกว่าพี่เป็นขโมย ผมเลยฟาดพี่เข้าไปน่ะสิ แล้วพี่ก็เป็นแผลที่หัวนิดหน่อย ผมเลยทำแผลให้ ติดที่ว่าผมตกวิชาปฐมพยาบาลพื้นฐานตอน ป.4 นิดหน่อย...T^T.... แต่ทั้งหมดที่ผิดก็เพราะพี่หรอกนะ ถ้าพี่ไม่ได้บอกให้ผมเฝ้าบ้านให้ดีๆผมก็ไม่ดูแลบ้านให้ดีขนาดนี้หรอก เพราะพี่แหละ ผมไม่ได้ทำนะ T______________T"
"เพราะฉัน!!? ฉันเนี่ยนะผิด!!!????" จียงมองหน้าซึงรีด้วยสีหน้าเหลอหลา คนที่ควรจะโกรธต้องเป็นเขาสิถึงจะถูก แล้วทำไมเด็กคนนี้ถึงพ่นรวดเดียวจบอย่างนี้ล่ะ!!
"ใช่! เพราะพี่น่ะแหละ ถ้าพี่ไม่สั่งผมให้ดูแลบ้านดีๆผมก็คงไม่สละมือขาวใสไร้สิวฝ้าของผมฟาดกบาลพี่ขนาดนั้นหรอก =[]=;" ซึงรีพูดแล้วช่วยจียงดึงผ้าก็อตสีขาวที่ห่อหน้าห่อหัวของจียงออก ทำไมผมต้องผิดล่ะ คนที่ผิดคือพี่ต่างหากพี่จียง! ซึงรีคิดกับตัวเอง
ดูยังไง... ก็ไม่เห็นสักนิด ว่าผมเป็นคนผิด ไม่มีเลยจริง -___________-;;
" ย๊ะ! ฉันน่ะเหรอผิด นี่บ้านฉัน ฉันให้นายอยู่ ฉันไปทำงานหาเงินมาให้นายใช้ ฉันกลับบ้านก่อนเวลา! ฉันก็กำลังจะเข้ามานอน แล้วเธอก็เอาไอ้ไม้ปิงปองเวรตะไลนั่นฟาดกบาลฉัน!!!!!!! บอกมาซิ ฉันน่ะเหรอผิด!!!???"
" เออ! พี่น่ะแหละ ผิดเต็มๆ ผิดตรงๆผิดแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยด้วย ทำไมทำอย่างงี้ล่ะฮะ!!? จะกลับบ้านก่อนเวลาทำไมพี่ไม่โทรศัพท์มาบอกผมก่อน!!" ซึงรีเถียงจียงคอเป็นเอ็น ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องชนะ เขาไม่มีทางยอมแพ้ผู้ชายที่ยืนข้างหน้านี่แน่ๆ! ยังไงเขาต้องถูกเสมอสิ!!!
" นี่เธอ!! ช่วยแหกตาดูนิดนึงสิ บ้านฉันมันมีโทรศัพท์บ้านซะทีไหนกันล่ะ แล้วนายน่ะโทรส่งโทรศัพท์มือถือก็ไม่มี!! แล้วฉันจะติดต่อนายทางไหนไม่ทราบ!!!" มังกรที่เริ่มเดือดเริ่มพ่นไฟใส่หมีแพนด้าตาดำๆที่ก้มหน้างุดไม่รู้จะเถียงอะไรอีกต่อไปเสียแล้ว แต่อย่างไรก็ตาม เขาต้องหาเรื่องเถียงให้ได้!
"ก็นั่นแหละ เรื่องผิดของพี่ รู้ว่าไม่มีโทรศัพท์แล้วทำไมไม่ซื้อให้ผมฮึ ทำไมทำตัวอย่างเง้ >O<!!?"
"ห๊ะ!! ว่าไงนะ!!! เธอน่ะแหละผิด! หนีออกจากบ้านประสาอะไรไม่พกโทรศัพท์มือถือล่ะฮะ!!"
" ก็มันลืมหยิบนี่!! พี่ไม่ต้องมาทำเป็นเปลี่ยนเรื่องเลยนะ ผิดแล้วยังไม่ยอมรับอีก เกลียดจริงๆเลยคนแบบนี้เนี่ย ผิดแล้วไม่ยอมรับ แบร่!!" ซึงรีแลบลิ้นให้จียงแล้วเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้คนที่โดนกระทำนั่งหน้างงนอนเอ๋อ อยู่บนเตียงคนเดียว
ตกลงว่า... เขาผิดเหรอเนี่ย?????? ที่โดนฟาดหัวเต็มๆด้วยไม้ปิงปองนั่น คนผิดคือเขา??? ..... จริงดิ - -?
"เดี๋ยวก่อนหมีแพนด้า หมีแพนด้า!!" จียงตะโกนเรียกซึงรีที่เดินออกไปอย่างงงๆถึงตอนนี้ซึงรีก็พูดให้เขารู้สึกผิดได้แล้ว แต่ว่า แล้วทำไมเขาต้องไปซื้อโทรศัพท์ให้ไอ้คนตัวเล็กนั่นล่ะ? แต่ว่าเจ้าแพนด้านั่นพูดซะรู้สึกผิดเลยแฮะ =_______=;
จียงคิดแล้วลุกขึ้นจากเตียงก่อนลูบหัวตัวเองป้อยๆ เจ็บชะมัด ไม้ปิงปองบ้าอะไรแข็งชิบหาย อาา..า เจ็บจี๊ดด ด แล้วไอ้ตัวเล็กนั่นจะออกไปไหนเนี่ย นี่ฉันต้องไปง้อหรอ? เวรกรรมที่สุด ผมทำอะไรผิดไม่รู้ แต่รู้สึกผิดชอบกล - -;;
" นี่! ซึงรี ...แย๊ะ!!? เคโรโร๊ะ!!?? -[]-;" จียงเดินออกมาจากห้องหมายจะออกมาขอโทษน้องเล็ก หากแต่ว่า คนที่จะถูกขอโทษในเวลานี้กลับมานั่งจุ้มปุ้กดูโทรทัศน์อยู่เสียอย่างนั้น แถมเรื่องที่ดู... เคโรโร๊ะ ขบวนการกบแอ๊บแบ๊วอะไรนั่นน่ะนะ
" อ้าว! พี่จียง ออกมาทำไมทำไมไม่นอนพักผ่อนล่ะ เนี่ยผมกำลังดูมันส์ๆเลยนะ มาดูด้วยกันมั้ย ^^" ซึงรียิ้มให้จียงอย่างเป็นมิตรแล้วนั่งดูการ์ตูนโปรดของตัวเองต่อไป เนี่ย.. ไม่ได้ดูมาตั้งนาน เมื่อก่อนไม่ค่อยมีเวลาเลย คิดถึ๊งคิดถึง ดูกี่ทีก็สนุกเป็นบ้า ดูแลรู้สึกอยากครองโลก อิอิ>,,,,<
"ฮะ!! ที่นายออกจากห้องมา เพราะว่าจะมาดูไอ้กบบ้าเนี่ยนะ???" จียงทำหน้าเหวอก่อนถามซึงรีด้วยสีหน้างวยงง เมื่อกี๊รู้สึกเหมือนไอ้ลูกหมีนี่มันโกรธเขาจะตายนี่นา แล้วทำไม.. ตอนนี้??
"พี่! มาว่าเคโรโร๊ะผมได้ยังไง >O<" ซึงรีแหวลั่นแล้วค้อนควับไปทางจียงก่อนนั่งยิ้มให้กบสีเขียวในโทรทัศน์ อา~ ดูกี่ทีก็เท่ไร้ที่เปรียบจริงๆ เมื่อไหร่ผมจะเป็นอย่างพวกเค้ามั่งน้า... ดูดีซะไม่มี
"ฮึ่ย.. นี่แหนะ ไอ้การ์ตูนไร้สาระ > <* " จียงที่ดูเหมือนจะโมโหอะไรสักอย่างเอานิ้วชี้จิ้มกดเข้าไปที่ปุ่มบนโทรทัศน์ ซึงรีที่นั่งยิ้มอยู่หุบยิ้มลงทันที เจ้าตัวมองไปยังคนปิดโทรทัศน์อย่างเอาเรื่อง แม่ยังไม่เคยทำร้ายจิตใจผมขนาดนี้... แล้วพี่เป็นใครมาปิดเคโรโร๊ะผมล่ะ >.<
" มองอะไรฮะ!!? แพนด้าขอบตาดำ" จียงยิ้มเหยียดด้วยความสะใจแล้วเรียกซึงรีด้วยฉายาสุดจี๊ด ร่างเล็กค้อนควับอีกครั้ง เส้นเลือดเริ่มปูดขึ้นมาที่หน้าตะหงิดๆแล้วนะ หน็อยย ย หิวใบไผ่ เอ้ย!! ไม่ใช่สิ โมโหถึงจะถูก มาว่าเค้าอย่างงี้ได้ไง๊!!!
" พี่... พี่มัน..." ซึงรีเม้มปากแน่น อยากจะด่าแต่ก็ด่าไม่ถูก ก็เจ้าตัวนั้นแทบไม่เคยด่าใครเลยนี่นา แถมไอ้คนข้างหน้านี้มันมีข้อเสียมากมายซะเมื่อไหร่
"อาราย ย ย ฉันมันทำไม... หึหึ นึกข้อเสียของฉันไม่ออกล่ะสิ"
" เคโรโระ ไอ้เคโรโระหัวเห็ด >O< "
" ห๊ะ!!!!!! "
" ไอ้มังกรรูรั่ว >O< "
" มังกร... ฉ..ฉันน่ะนะรูรั่ว !!!?? "
" ไอ้หนอนหัวเห็ดอันเล็กนิดเดียว >O< "
" ฉันอันเล็กตรงไหนไม่ทราบ ( เอิ๊ว ล่อแหลม >_< ) "
เห็นมั้ย???.... มันไม่มีข้อเสียเลยจริงๆ = =;;
เห็นมั้ย???.... มันไม่มีข้อเสียเลยจริงๆ = =;;... มั้ง...
" ฉัน?? ฉันเนี่ยนะ เคโรโระ?? รูรั่ว?? แถมอันเล็ก ฉันไม่เล็กนะ เธอรู้ได้ไงว่าฉันน่ะเล็ก เธอน่ะเล็กกว่าฉันอีกนะ!!! " ( หา !!! O[]O!! )
" ผมไม่ได้เล็กกว่าพี่นะ หน็อยย ย ย ...~ ของเคโรโร๊ะยังใหญ่กว่าพี่เลย >O< "
" ง่ะ O[]o!!!! ว่าไงนะ!! เออ เธอน่ะมัน...บลา บลา บลา~~ "
" ว้าก ก ก ก ฯลฯ ~~ >O< "
และอีกนานับประการที่แพนด้าและเห็ดสรรหามาด่ากันได้นับร้อย ... นี่แค่เป็นวันแรกของมักเน่ที่มาอยู่บ้านของเห็ดเท่านั้น แต่ถึงจะทะเลาะกันอย่างไร มันก็ทำให้จียงลืมเรื่องราวเลวร้ายที่เขาประสบมาในวันนี้ได้ดีทีเดียว... ซึงรีทำให้จียงมีความสุขได้โดยไม่รู้ตัว ... น้องเล็กทำให้มังกรหัวเห็ดแอบอมยิ้มได้โดยไม่รู้ตัว
....................................................................................................................................................................
" หืม?? อ้อ ว่าไงเบคคยอง?? " เสียงหล่อทุ้มกรอกใส่โทรศัพท์มือถือไป อิม แทบินรับสายโทรศัพท์ของเพื่อนหนุ่มตัวเล็กด้วยท่าทีสบายอารมณ์ เขาเริ่มรู้สึกเอือมระอากับความสุภาพบุรุษของเพื่อนตัวเล็กนี่เสียเหลือเกินแล้ว
" ..................................... "
" อา อีกแล้ว.. ... นึกว่าเรื่องอะไร แกนี่มันน่ารำคาญจริงๆนะ เบค... แกก็รู้นี่นาว่าฉันเป็นคนยังไง หืม? ยัยเด็กจีอึนนั่นน่ะ ฉันไปเดทกับเธอมาแล้ววันนี้.... ผู้หญิงอะไร น่าเบื่อเป็นบ้า... อย่าพูดถึงเธอให้ฉันได้ยินอีกนะเบค"
"...................................... "
" อ... เอาเถอะ ฉันเบื่อฟังแกพ่นเรื่องนี้เต็มทนแล้วนะ เออ ฉันก็กะจะทิ้งเหมือนทุกคนน่ะแหละ ... อืม.. โธ่! เลิกบ่นฉันสักทีได้ไหมเนี่ย ซอง เบคคยอง... อ๋า..~ ฉันเบื่อนายเต็มทนแล้วนะ แล้วนี่โทรมาคงไม่ใช่ว่ามีธุระแค่นี้หรอกใช่มั้ย เพราะถ้าใช่ ฉันจะวางสายแกทันทีเลยไอ้เตี้ย! "
" ..................................... "
" หืม??? คุณหนูซึงรีหนีออกจากบ้านไปเหรอ?? จริงเหรอ? "
" ...................................... "
" อืม ฉันจะรีบจัดการเรื่องนี้เอง แกไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ .. ขอบใจมากที่โทรมาบอก " แทบินตอบคู่สนทนาแล้ววางสายไปทันที เขานั่งนิ่งกับตัวเองอยู่คู่หนึ่ง .... ลี ซึงฮยอนหนีออกจากบ้านไปงั้นหรือ...?... ว้าว.. น่าสนุกซะแล้วสิ..
________________________________________________________________________________________________________
ความคิดเห็น