คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Strawberry cake for SeungRi~* เค้กสำหรับน้องเล็กที่น่ารัก >< 100%
ผ่านไปสิบห้านาที
" นี่เธอ"
" ชิ ! มีอะไร!?"
" นี่เธอยังไม่เลิกโกรธฉันอีกเหรอฮะ!? ฉันว่าฉันไม่ได้เป็นคนผิดด้วยซ้ำ" จียงพูดด้วยความหงุดหงิด วันนี้เขาหงุดหงิดเป็นรอบที่ร้อยของวันแล้วนะ! ทำไมไอ้เด็กนี่ถึงสร้างเรื่องให้หงุดหงิดได้ไม่เว้นวินาทีเลยนะ!!?
" พี่ ยังไม่ยอมรับผิดอีกรึไงฮึ! อา~ ผมเกลียดคนอย่างพี่ที่สุดเลย ควอน จียง" ซึงรีแหวลั่นแล้วเปิดโทรทัศน์ดู จียงมองเด็กคนนี้ด้วยความหมั่นไส้ ไหนบอกว่าจะไม่ทำให้เขาลำบากไง = =**
แล้วนี่ ไอ้เด็กนี่มันมาวุ่นวายกับเรื่องของเขากี่รอบกันแล้วเนี่ย!!?
" จียงง ง ง ซึงรี ฉันกลับมาแล้ว ว ว ว" เสียงท้อปดังขึ้นมาหน้าบ้าน เฮะ!? ทำไมมันกลับมาเร็วจังวะวันนี้?? น่าแปลกนะ ปกติท้อปจะกลับจากทำงานมันก็ตั้งดึกนี่นา อันนี้พึ่งจะบ่ายๆอยู่เลย
" เห~ พี่เทมโปกลับมาแล้วนี่!!" ซึงรีพูดแล้วเด้งตัวโหยงจากพื้น ร่างเล็กวิ่งไปหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว ขณะที่ท้อปกำลังเปิดประตูหน้าบ้านเดินเข้ามาเองนั้น ซึงรีโผกระโดดเข้ากอดร่างสูงนั่นอย่างจัง! ซึงรีกอดเทมโป!!!!
" O[]O!!! อ่ะ! ซึงรี เธอทำอะไรน่ะ กอดพี่ทำไม!?" เทมโปปล่อยถุงๆหนึ่งร่วงลงพื้นด้วยความตกใจ เด็กที่เขากลัวว่าจะมาฆาตรกรรมเขาตอนนี้กลับกอดเขาเสียแน่นอย่างกับเป็นญาติกันเมื่อชาติที่แล้วเสียอย่างนั้น
" อ้าว?? ก็... ตอนผมเรียนอยู่ที่อเมริกา เค้าบอกว่า ถ้าคนในบ้านกลับมาจากที่ทำงานเหนื่อยๆเราต้องกอดเขาให้หายเหนื่อยนี่ฮะ??? เอ่อ วัฒนธรรมที่นี่ไม่ได้เป็นแบบนั้นเหรอฮะ???" ซึงรีมองหน้าเทมโปงงๆแล้วปล่อยมือออกจากร่างสูงนั่น เทมโปยิ้มบางๆแล้วหยิบถุงที่ร่วงนั่นขึ้นมาอีกครั้ง
" เอ่อ... คือ จะกอดก็กอดได้ล่ะนะ แต่ว่าคือ.. ฉัน แค่ไม่ค่อยชินน่ะที่จะให้ใครมากอดต้อนรับอย่างงี้ เพราะว่า... เวลาฉันมาบ้านนี้ทีไรจะได้รับการต้อนรับด้วยฝ่าเท้าทุกที ^^;"
" อ๋อ คนไม่มีมารยาทก็มักจะทำอย่างนั้นแหละครับ ^^"
" พวกแกว่าใคร =[]=??" จียงถาม รู้สึกสงสัยตะหงิดๆ ว่ามันว่าใครแถวนี้รึเปล่า แต่ไม่มีคงไม่มีอะไรน่าแปลกใจ ถ้าพวกมันว่าเขาเอง -*-
" อา จริงสิ ซึงรี ... คือ พี่ซื้อของมาฝากด้วย วันนี้ได้เงินดีน่ะ แล้วเดี๋ยวพี่จะพานายไปเที่ยวนะ แล้ว... แต่งตัวน่ารักๆด้วยล่ะ ^^" เทมโปยิ้มกว้างแล้วยื่นถุงนั้นให้ซึงรี ซึงรียิ้มรับแล้วหยิบถุงนั่นออกมาเปิด ว้าวๆ ของฝากจากพี่เทมโป ^_________^
" ว้าว ว วว เค้กสตรอว์เบอร์รี่!! ขอบคุณมากครับพี่ ผมชอบมันมากจริงๆ ^^ " ซึงรีส่งยิ้มหวานเห็นเขี้ยวให้เทมโป คนตัวสูงอมยิ้มเล็กๆ นั่นสินะ... ว่าทำไม ไอ้มังกรมันถึงยอมให้เด็กคนนี้อยู่บ้านด้วยกันได้... เพราะอย่างนี้นี่เองสินะ
ก็เพราะเขี้ยวเล็กๆนั่นมันน่าเป็นเจ้าของขนาดนี้น่ะสิ...
" เทมโปจ๋า~ ของฝากฉันล่ะ~?" จียงส่งยิ้มหวานละลายไส้ติ่งไปให้เทมโป เพื่อนรักของเขายิ้มแหยๆกับสีหน้าชวนอ้วกของไอ้เพื่อนตัวเล็กตอนนี้ เทมโปรู้สึกอยากจะอาเจียนอาหารเมื่อกลางวันออกมาให้หมดกระเพาะเสียอย่างงั้นเมื่อมองไปที่หน้าจียงที่ส่งยิ้มหวานมองด้วยตาปริบๆเหมือนหมาเหงาในเวลานี้ เทมโปตัดสินใจล้วงถุงเล็กๆในกระเป๋าเสื้อฮู้ดตัวใหญ่ออกมา ถุงสีขาวๆเล็กๆถูกยัดใส่มือควอน จียงทันที
มันคือนมอัดเม็ดตราลิงห้อยจตุคาม - -*
" แกให้เค้กสตรอว์เบอร์รี่ไอ้เด็กนี่ แต่ให้นมอัดเม็ดฉันเนี่ยนะ!?!" จียงแหวลั่น แต่ตอนนั้นท้อปก็ออกจากบ้านไปเสียแล้ว ให้ตายสิ นี่เขาคงตกตะลึงในนมอัดเม็ดนี่นานเกินไปสินะ - -*
" ไม่เป็นไร พี่กินกับผมก็ได้" ซึงรียิ้มให้จียงแล้วจูงมือจียงเข้าบ้าน ร่างเล็กค่อยๆแกะกล่องเค้กช้าๆ ถึงแม้มันจะร่วงมาแล้วครั้งนึงแต่ว่าแรงกระแทกก็ไม่ได้ทำให้เค้กนี่สลายแต่อย่างใด ซึงรีค่อยๆตักใส่จานในขณะที่จียงก็นั่งมองเขาไปด้วยเช่นกัน
" ท้อปมันให้นายนะ แล้วนายจะให้ฉันกินด้วยไปทำไมล่ะ ฉันกินนมอัดเม็ดของฉันเองก็ได้ จะบอกให้ ฉันไม่ต้องการความสงสารจากเธอหรอกนะ" จียงพูดแล้วมองหน้าซึงรีที่ตัดเค้กอย่างขมักเขม้น จียงแกะถุงนมอัดเม็ดกินแล้วเคี้ยวแกรกๆในปาก ( อย่านึกภาพค่ะ - -; )
" เพราะพี่เป็นคนพิเศษของผม ^^"
" .....คนพิเศษ?... " คนพิเศษ..? เขาเป็นคนพิเศษของลี ซึงฮยอนงั้นหรือ?? คนหัวเห็ดเผลออมยิ้มออกมาไม่รู้ตัวทันที คนพิเศษ ...คนพิเศษ ... คนพิเศษ..
" ฮื่อ เพราะพี่น่ะ เป็นคนพิเศษ พี่น่ะ... หน้าตาเหมือนเคโรโร๊ะแบบไม่มีใครเทียบได้~ ผมชอบหน้าพี่ที่สุดเลย ผมอยากมีหน้าเหมือนพี่จัง มีแล้วผมรู้สึกเหมือนได้ครองโลก" ซึงรียิ้มแล้วยื่นจานเค้กให้จียง
" ฮึ่ย เอาเค้กมานี่ให้หมดเลย -*- " จียงหงุดหงิดนิดๆเมื่อรู้ว่าความหมายที่แท้จริง แล้วทำไมเขาต้องหงุดหงิดล่ะ...?? หงุดหงิดแบบไม่มีสาเหตุ??
ซึงรีมองจียงอย่างงงๆในท่าทาง หงุดหงิดอะไรขนาดนั้น แล้วถือสิทธิ์อะไรมาเอาเค้กที่พี่เทมโปอุตส่าห์ซื้อมาให้เขาเสียอย่างนั้นล่ะ แล้วหงุดหงิดอะไรของเค้ากันล่ะเนี่ย
สงสัยประจำเดือนไม่มา คุณยายเคยบอกว่าหญิงวัยทองชอบหงุดหงิดเพราะเรื่องอย่างงี้ - -;;
" พี่เอาไปได้ยังไง!! เค้กนั่นของผมที่พี่เทมซื้อมาให้นะ เอามานี่ เอามาเลย พี่จียง!! เอาเค้กของผมมานะ!! >______________<" ซึงรีหอบร่างบางกระโดดข้ามโต๊ะเล็กนั่นไปฝั่งจียง มังกรมองมักเน่แล้วเหยียดยิ้มเล็กๆที่มุมปาก ไอ้เด็กนี่เวลาโกรธตลกดีแฮะ
จียงคิดแล้วอมยิ้มออกมา พอซึงรีมาแย่งเค้กจากมือข้างซ้าย เขาก็จะเอาไปไว้ข้างขวา ตรงข้าม.. หากน้องเล็กมาด้านขวาเขาก็จะเอากล่องเค้กนั่นมาด้านซ้ายแทน ^^
เป็นอย่างที่คิดไว้ ซึงรีวิ่งไล่จียงจนเหนื่อยหอบไปหมด เช่นกันว่าคนที่ถูกไล่ก็ต้องเหนื่อยเหมือนกัน จียงและซึงรีต่างนั่งลงหอบแฮ่กทั้งคู่ มังกรตัดสินใจวางกล่องเค้กไว้ข้างๆกายเพราะคิดว่าน้องเล็กคงหมดแรงที่จะไล่ล่าเค้กสตรอว์เบอร์รี่สุดโปรดแล้ว แต่กลับตรงกันข้าม..
ซึงรีกระโดดขวับเข้ามาข้างๆจียงและหยิบกล่องเค้กออกอย่างรวดเร็ว แต่มันกลับไม่พ้นสายตาของมังกรหัวเห็ดนั่น จียงเห็นสิ่งที่ร่างบางลงมือกระทำทันที ควอนจียงจับข้อมือซึงรีบิดและดึงมาอย่างรวดเร็วจนกล่องเค้กตกลงบนพื้น จียงได้โอกาสอีกครั้ง เขากระโดดเตรียมหยิบกล่องเค้ก ... แต่.... นึกหรือ ว่าคนที่ไม่ยอมจะมีแค่จียงแค่คนเดียว??.... ซึงรีดึงขาจียงออกมาจากรัศมีของกล่องเค้กนั่นอย่างรวดเร็ว ส่งผลให้ร่างโปร่งเสียหลักคร่อมร่างคนตัวเล็กพอดิบพอดี!!
" อ.. เอ่อ.. ฉ.. ฉัน" คนตัวสูงกว่าชักจะพูดอะไรไม่ค่อยออกเมื่อก้มหน้าตัวเองลงมองเห็นร่างเล็กที่อยู่ข้างใต้ในตอนนี้ ควอน จียงรู้สึกว่า... ความรู้สึกต่างๆของเขาในตอนนี้ มันแปลกไป.?? เป็นอะไรไปกันนะร่างกายฉัน?? มันรู้สึก ร้อนๆที่หน้าแบบแปลกๆ เห็นปากเล็กๆที่อยู่ข้างหน้านี้แล้ว...
มันแทบจะกลั้นอารมณ์ไว้ไม่อยู่...ปากสีชมพูแบบนี้.. ถ้าถูกประทับลงไปด้วยปากของเขาเอง..มันจะเป็นอย่างไรนะ...?..
" พี่จียง... คือ.. ผม"
".................."
" ผม..."
" ขอเค้กไปล่ะน้าา า า" ซึงรีพูดแล้วผลักตัวจียงออกเต็มแรงแขนแล้ววิ่งไปหยิบถุงเค้กมาได้จนได้ มังกรรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง เริ่มรู้สึกเหมือนกับว่าเขาเสียรู้เจ้าเด็กแพนด้านี่ยังไงไม่รู้แฮะ มันต้องเป็นเพราะว่า ดันเกิดความคิดบ้าๆแบบนั้นในเวลานั้นแหงๆ!? เขาเป็นอะไรกันเนี่ย??
เขาอยากจะจูบไอ้เด็กแพนด้าเนี่ยน่ะเหรอ?? เขาอยากจะจูบไอ้เด็กที่คิดว่าเขาเป็นโจรแล้วฟาดไม้ปิงปองลงมาบนหัวเขาเนี่ยนะ?? อา.. บ้าไปใหญ่แล้ว !!
สุภาพบุรุษที่ดีเขาต้องให้เกียรติผู้หญิง ไม่ลวนลามเพศที่อ่อนแอกว่าสิ!! ถูกมั้ยเห็ด!!?
แต่เด็กคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิง... จูบสักหน่อยก็คงไม่เป็นไร...
ย๊ากกกกกกกก ก ก ก ก !!!!!!!!! ไม่ใช่โว้ยยยย ย ย ยิ่งไม่ใช่ผู้หญิงเนี่ยแหละ โคตรอันตรายเลย!! เมื่อกี๊ผมคิดอะไรบ้าๆแบบนี้ไปได้ยังไง เด็กข้างหน้าเป็นคุณหนูที่มาขออาศัยเองนะ แถมตอนนี้เจ้าตัวก็เคี้ยวเค้กก้อนโตนั่นซะเต็มปากด้วย! ดูยังไงก็เด็กชัดๆ!! เมื่อกี๊ผมคิดจะทำอาร๊า ย ยย ย อดใจไว้ก่อนซี่ เอ้ยไม่ใช่! ห้ามคิดๆ คิดอะไรกับเด็กนั่นอย่างงั้นไม่ได้!!
เพราะผมมันแมน!!!
เห็ดย้ำความแมนให้กับตัวเอง เห็ดแมนๆอย่างเขาไม่สนใจแพนด้าเห็นแก่กินอย่างไอ้เด็กข้างหน้านี้หรอก ไม่สนเลย ไม่สนสักนิด ไม่สนเลยจริงๆ อาจจะสนนิดหน่อย.... นิดหน่อย... แต่ว่า.. น่ารักจัง~ มองยังไงก็น่ารักจังเลย..
ไม่ใช่แล้วโว้ย ย ยย ยย ย !!!!!!!!! เป็นบ้าอะไรกันวะเนี่ย!!ความแมนที่มีหายไปไหนหมดวะ!! จียงคิดกับตัวเอง เพียงเมื่อครู่ ขนาดแค่เห็นริมฝีปากลี ซึงฮยอนชัดๆเขายังเป็นได้ถึงขนาดนี้ แล้วหากเห็นอย่างอื่น เขาจะเป็นขนาดไหนกันเชียว??? อ่ะ เห็นอย่างอื่น... เห็นอย่างอื่น .. เห็นอย่างอื่น
" ปรี๊ด ด ดด ด ด ดดส์ " เลือดกำเดาไม่รักดีพุ่งออกจากจมูกของคนคิดลามกอย่างรวดเร็ว
" พี่จียง เลือดกำเดา!!!" ซึงรีดูเหมือนตกใจกับเหตุการที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก แพนด้ากระแทกลจานเค้กลงบนพื้นอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งเข้าไปในครัวทันที ไม่กี่วินาทีต่อมา ซึงรีวิ่งเข้ามาในห้องเดิมอย่างรวดเร็วพร้อมน้ำแข็งถุงเบ้อเร่อ!!
" พี่! ผมเคยเรียนมาสมัยประถม!! ครูเค้าบอกว่า ถ้าใครเป็นเลือดกำเดาอะนะ เค้าต้องเงยหน้าเข้าไว้!!" แล้วนังแพนด้าก็จับมังกรเงยคอ ดังกร็อบ!!! ( มันเงยหรือมันหัก = =;;)
"ธ.. เธอจะฆ่าฉันรึไง!!? ฉันไม่เป็นอะไรหรอก!! ปล่อยฉันเถอะน่า!!" ร่างโปร่งแหวใส่ร่างเล็ก ซึงรีผงะเล็กน้อย ก็เข้าใจนะ ว่าประจำเดือนไม่มา.. อาจจะหงุดหงิดได้ แต่เสียเลือดมากแบบนี้!! มันเป็นอันตรายต่อชีวิต!!
" ไม่ได้นะพี่! เสียเลือดมากมันเป็นอันตรายต่อชีวิตนะฮะ เราต้องห้ามเลือดไว้ให้เรียบร้อยซะก่อนฮะ!!" ซึงรีพูดแล้วมองหน้าจียงอย่างขมักเขม้น ร่างเล็กออกแรงกัดถุงน้ำแข็งจนขาดและหยิบน้ำแข็งก้อน
" ธ...เธอจะทำอะไร !!??" จียงเริ่มชักจะหวั่นๆเมื่อซึงรีเขยิบตัวเข้ามาใกล้ตัวเองทุกทีๆ ไม่อยากจะพูด... ก็เธอนั่นแหละต้นเหตุสำคัญทำให้ฉันเป็นแบบนี้!!
" ไม่ต้องห่วงนะพี่ ถึงสุขศึกษาผมจะสอบตก!!.."
" โอ้ แม่เจ้า นั่นแหละเรื่องที่ฉันเป็นห่วงที่สุด T[]T" โปรดนึกภาพเห็ดวอนขอชีวิตจากมักเน่ด้วยสีหน้าหวาดกลัวสุดชีวิตเถอะค่ะ = =;;
และมาร่วมไว้อาลัยแก่เห็ดโดยพร้อมเพรียงกัน (_ _)
" ถึงแม้สุขศึกษาผมจะตก! แต่ขอให้มั่นใจ ผมจะยื้อชีวิตพี่จากมัจจุราชเอาไว้ให้ได้ >O<" ซึงรีประกาศกร้าวออกมาอย่างมาดมั่น แววตาเปลี่ยนเป็นประกายวิ้งๆ บนหน้าผากดั่งมีคำมาแปะเอาไว้ ' ข้าจะช่วยชีวิตพี่จียงให้จงได้!!'
"โอ้ ม่าย ย ย ย ย"
" ผมค่อนข้างจำได้นะฮะ วิธีปฐมพยาบาลผู้ป่วย ต้องเอาของเย็นมาประคบจมูกเอาไว้" ซึงรีพูดแล้วเอาน้ำแข็งมาโปะๆรอบจมูกของจียง น้ำแข็งนั่นเริ่มละลายและไหลเข้าจมูกเรื่อยๆทำให้ร่างโปร่งด้านหน้าสำลักและเลือดไหลออกมามากขึ้นเสียอย่างนั้น!!
" แค่กๆ อ่อก ของ.. ของเย็น แล้วทำไมเธอต้องเอาน้ำแข็ง แค่กๆ มาโปะหน้าฉันเล่า!!?"
" ก็.. ที่บ้านพี่มีน้ำแข็งเนี่ยแหละที่ดูเหมือนจะเย็นที่สุดแล้ว! ต.. แต่ทำไม เลือดมันไหลมากขึ้นล่ะ T__________T" ซึงรีมองหน้าจียงที่เลือดไหลเปรอะด้วยแววตาสงสาร แล้วร่างเล็กก็นึกวิธีปฐมพยาบาลฉบับล่าสุดออกทันใด
" รู้แล้ว!!~ ถ้าเอาประคบจมูกแล้วมันไม่หาย... ก็ต้องเอายัดรูจมูกไปโลด ดดดดด" ว่าแล้วพ่อคุณก็จัดการยัดน้ำแข็งเข้าไปในรูจมูกของคนตรงหน้าทันที!!!
" จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" แล้วบ้านหลังนี้ก็สั่นสะเทือนด้วยเสียงหวีดร้องของเห็ดผู้เจ็บปวดอีกครั้ง = =;;;
ดับอนาถจริงๆแล้วสิคราวนี้.. - -;
_______________________________________________________________________________________________________
ความคิดเห็น