คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : กลางคืน~* ( ทำไรก๊าน นน >_____
........ งือออ อ อ ........... =3=
................ง้าา า า................ >___<
................โว้ยยยยยยย ย ย ยย ....................>____________<
" ทำไมไม่กลับมาสักทีนะ ไปไหนกันนะสองคนนั้นน่ะ จู่ๆก็วิ่งพรวดพราดออกไปเลย บ้าไปแล้วรึไงนะ ! " ซึงรีนั่งพล่ามกับตัวเองมาหลายสิบนาทีแล้ว จียงทำไมไม่กลับมาสักทีล่ะ พี่เท๊มก็อีกคนจู่ๆก็ลากจียงออกไปซะงั้นเลย!! สองคนนั้นเค้าบ้าไปแล้วแน่ๆ
ถ้าพวกนายไม่กลับมา ฉันจะนอนแล้วจริงๆด้วย!!! ซึงรีคิดแล้วปิดประตูห้องนอนดังปึง!! ก่อนกระโดดลงไปนอนบนเตียงที่คุ้นเคยของตน จะไม่ให้คุ้นเคยได้อย่างไร ก็เขานอนมาตั้งแต่เช้าถึงเย็นแล้วนี่นา เด็กน้อยคิดแล้วเอาหมอนหนุนมากอดไว้แน่น หลับตาสนิทลืมไปเลยว่าเป็นหมอนของ ควอน จียง
" ไอ้เท๊ม แก... ไม่ต้องมาพูดอะไรเลย นอนไปตรงนั้นแหละที่พื้นน่ะ!! " จียงพูดแล้วผลักเทมโปลงไปนอนที่ฟูกเน่าๆที่ปูอยู่บนพื้น เทมมองหน้าจียงอย่างหงุดหงิด แล้วเงยหน้าขึ้นมาถามคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ตรงหน้า
" แล้วแกนอนไหน ไอ้จี "
" ฉันก็นอนบนเตียงไง -__,- "
" แล้วแกไม่เห็นนั่นรึไง?? เค้านอนอยู่น้าา า แล้วแกจะไปนอนได้ยังไง??~ " เทมโปถามจียงด้วยสีหน้ายียวนกวนเท้าแล้วโบ้ยหน้าไปทางซึงรีที่กำลังหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง จียงหันไปมองเขาทำหน้าเบ้ทันที ทำไมไอ้เด็กนั่นถือวิสาสะอะไรมานอนบนเตียงของเขากันเนี่ย
" ฉันจะขุดเขาให้ตื่น! นี่เธอ ตื่นนะ!!!! ตื่นสิ นี่มันเตียงฉัน!! " จียงพูดเสียงเข้มแล้วดึงแขนซึงรีขึ้นจากเตียง แต่ไม่เป็นผล คนตัวเล็กกว่ากับพูดอะไรออกมาที่ไม่เกี่ยวกับเหตุการณ์เลยแม้แต่น้อย
" งืมม ม ป้าคร้าบบ บ ผมบอกไม่ใส่ซอสงาย ยย ปัดโธ่~.... คร้าบบ บ ไม่เป็นรายย ย ผมกินได้~ แจ่บๆ " ง่ะ หลับสนิท - -**
" โว้ย ยย ทำไมตื่นยากตื่นเย็นอย่างงี้วะ!! " จียงสบถกับตัวเองอย่างหงุดหงิดแล้วผลักซึงรีให้ขยับตัวไปอีกด้านหนึ่งโดยที่เขาล้มตัวลงไปนอนข้างๆเธอ ซึงรีสะดุ้งตัวเล็กน้อย ลืมตาขึ้นมาทันที เพราะอะไรน่ะหรือ??
ก็เพราะว่าอันที่จริงแล้ว ซึงรีไม่ได้หลับเลย เขานอนไม่หลับคืนนี้ อาจเป็นเพราะสถานที่ที่แปลกไปไม่เหมือนเก่า หรืออาจเพราะผู้ชายที่กำลังนอนอยู่ข้างๆในตอนนี้!
" คนเค้านอนอยู่แกก็ยังจะไปนอนเบียดอีกเรอะ!! "
" ทำไงได้ ก็นี่มันเตียงฉันอะ "
" ถุ๊ย! ไอ้เห็นแกตัว " เทมโปพูดแล้วก็เอาผ้าห่มคลุมโปงไว้เพื่อกันเท้าเล็กๆของจียงฟาดลงมาบนหน้า แต่ผิดคาดเท้านั่นกลับลงมาบนหน้าท้องของเขาต่างหาก
" อุก... " เสียงเท๊มจุก - -*
" งั้นฉันจะปิดไฟแล้วนะ " จียงพูดแล้วเอื้อมมือไปปิดไฟ เขาล้มตัวลงนอนอีกครั้งแล้วหลับไปในที่สุดด้วยความเหนื่อยอ่อน
..................................................................................................................................................................................................................
Seung-ri Mode<<
ผมกำลังนอนอยู่ข้างๆผู้ชายคนหนึ่ง เขาเป็นคนตัวเล็ก แต่ก็ไม่เล็กไปกว่าผม... เขาชื่อควอน จียงครับ ในตอนนี้ผมกำลังนอนมองหน้าเขาอยู่ ถึงจะในความมืดแต่ผมก็เห็นหน้าเขาได้ค่อนข้างชัดเลยทีเดียว
" (- . -) zZZ " เป็นสัญลักษณ์ว่าเขากำลังหลับสนิทเลย วันนี้ผมนอนไม่ค่อยหลับ อาจเป็นเพราะทั้งชีวิตผมไม่เคยมีคนมานอนด้วยกันมาก่อน ผมค่อยๆจ้องหน้าเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ ผู้ชายคนนี้สินะที่ผมต้องอาศัยอยู่กับเขา ผมหวังว่านี่จะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดของผมนะ ผมจะช่วยเหลือเขาสุดๆเท่าที่จะทำได้
เขาใจดีกับผมมาก ดูเหมือนว่าเขาจะอายุมากกว่าผมเสียด้วยซ้ำล่ะ... น่าแปลกที่ทำไมผมถึงไม่เรียกเขาว่าพี่นะ ผมมองหน้าเขาไปเรื่อยๆ เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ว่าคืนนี้ผมนอนไม่หลับเลย ผมตัดสินใจเอามือไปจิ้มบนหน้าของเขาเบาๆ ถ้าเขาตื่นมาเขาจะถีบผมมั้ยนะ โชคดีที่วันนี้เขาเดินออกไปกับพี่เทมก่อนทำให้ผมได้ถือโอกาสอาบน้ำทั้งๆที่ไม่มีประตู แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้อาบน้ำนะ เหม็น >_____<;;
จนในที่สุด... ผมตัดสินใจข่มตาให้หลับลงจนได้ แต่แล้ว...
" ฟิ้ว ว วว หมับ!! " อ.. อะไร นี่มัน...
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อมือของคนที่นอนข้างๆตอนนี้ได้ก่ายมาบนหน้าอกผมแล้ว... เขากอดผมแล้ว!!!!
" อ... เอ่อ จียง น.. นาย เอามือออกไปก่อนสิ " ผมกระซิบเบาๆ เหมือนเขาจะรู้ เขาพลิกตัวเอามือข้างนั้นออกไป ทำให้ผมนอนได้สบายๆอยู่ช่วงนึง แต่แล้ว...
" ฟิ้วว ว ว หมับ!!! " ง่ะ! คราวนี้มาทั้งขาเลย ผมมองขาเขาที่ก่ายผมตาปริบๆ ทำไมหมอนี่มันนอนดิ้นอย่างงี้นะ >_____< ผมค่อยๆยกขาของเขาออกช้าๆเพื่อไม่ให้เขาตื่นขึ้นมา ได้ผล~ จียงพลิกตัวไปอีกด้านหนึ่งทันที ผมนอนสบายๆอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วอีกครั้ง!!...
" ฟิ้ว ว หมับ หมับ~! " ย๊ากก ก ก คราวนี้ทั้งขาทั้งแขนเลย โอเค ผมยอมเขาแล้ว T^T อยากก่ายอะไรก็ก่ายไปเลย T^T
.................................................................................................................................................................................
เช้าวันใหม่ นกร้องจิ๊บๆ ลมพัดฟิ้วๆ ใบไม้ร่วงตู้มๆ ( แน่ใจ๋ = =? )
จียงตื่นขึ้นมา เขานอนไม่ค่อยสบายเท่าที่ควรนัก เพราะอะไร?? เขาลุกขึ้นนั่งมองมือที่กำลังกอดเอวเขาอยู่ตอนนี้ จียงมองมือซึงฮยอนด้วยสายตาอ่อนโยน เขาแกะมือซึงฮยอนออกช้าๆแล้วเอามันไปวางที่เจ้าของ
ก็เมื่อคืน เจ้าเด็กนี่มันแกล้งหลับกับเขาก่อนนี่นา~* อย่านึกว่าเขาไม่รู้ไป เรื่องหลอกเด็กง่ายๆแค่นี้เอง เขาเลยแกล้งก่ายมือทับกลับซะ เจ้าเด็กนี่ดิ้นกุกกักใหญ่เลยเชียว แต่ถึงอย่างนั้น กลับกัน ทำไมตอนเช้ามือของเขากลับก่ายมาบนหน้าอกเขาแทนซะอย่างงั้นล่ะ ^ ^
เอาล่ะ... วันนี้เขาต้องไปทำงานแล้วสินะ อาชีพ....นั้นน่ะ ทำไม ต้องทำงานอาชีพแบบนั้นกันด้วยนะ.... ทั้งๆที่.... ไม่ได้อยากเป็นเลย...
ร่างสูงคิดแล้วลุกขึ้นไปอาบน้ำทั้งๆที่ไม่มีประตู จะกลัวอะไรล่ะ ก็นี่มันบ้านเขาเอง~ จียงคิดแล้วแต่งตัวใส่สูทหนาเหมือนอย่างที่นักต้มตุ๋นทั่วไปเขาแต่งกัน ใช่แล้วเขามีอาชีพเป็นนักต้มตุ๋น วันนี้เขาจะไปหลอกเอาเงินจากสาวใสไร้เดียงสาแถวๆตลาดทงแดมุนเสียหน่อย เพื่ออะไร.... เพื่อเงินมาเลี้ยงเธองั้นหรือ?? ไม่หรอก เขาต้องหาเงินเลี้ยงตัวเองต่างหาก...
หวังว่า คนตัวเล็กที่หลับอยู่... จะไม่ทำให้เขาเดือดร้อนนะ วันนี้น่ะ ^ ^ เอาล่ะ.... ท้อปคงไปรออยู่ที่นั่นแล้วสินะ งั้นก็ได้เวลาที่เขาต้องไปแล้ว...
จียงคิดกับตัวเอง เขาเหลือบมองประตูห้องนอนที่แง้มอยู่นิดๆก่อนชั่งใจตัวเอง... เขาไปบอกลาเธอก่อนดีกว่าแฮะ คิดแล้วก็เดินเข้าห้องนอนนั่นไปหาคนตัวเล็กอีกครั้ง...
............................................................................................................................................................................
เขาเข้าไปยืนข้างๆเตียงที่มีร่างเล็กนอนหลับสนิทอยู่ จียงก้มหน้าของตนลง แล้วยื่นเข้าไปใกล้ๆ เขากำลังจะทำอะไรนะ ตั้งคำถามขึ้นมากับตัวเอง จะบอกลากับคนที่กำลังหลับน่ะเหรอ เฮ้อ~ ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ คิดอีกที .... ตัวเองไปทำงานเลยดีกว่า... มั้ย?
เอ..... หรือจะบอกดีล่ะ อย่างน้อยเขาก็อยู่บ้านเรา งั้นบอกหน่อยก็แล้วกัน
" ซึงฮยอน.... ฉันจะไปทำงานแล้วนะ... "
" แจ่บๆ... ป้าคร้าบ บ บ จะไปดำนาแล้วเหรอค้าบ บบ~* "
" โธ่ ฉันใช่ป้านายซะที่ไหนล่ะ ฉันจียงนะ ... คือ ฉันจะไปทำงานแล้วนะ... " เขาพูดโดยการกระซิบที่ข้างหูของคนตัวเล็ก จียงยิ้มให้กับความบ้าของตัวเอง นี่เขาเป็นบ้าอะไรกันเนี่ย พูดกับคนหลับเนี่ยนะ บ้าไปกันใหญ่แล้วควอน จียง!
" คร่อออก กก ก - -zZZ "
" อยู่บ้าน... เอ่อ ดูแลบ้านให้ดีๆนะ แล้วก็... ดูแลตัวเองให้ดีด้วย.. "
" ฟรี๊สส ส สส ส ส - -zZZZ Z ZZ Z "
" เธอ... จะไม่บอกลาฉันหน่อยเหรอ? ... " จียงพูดอย่างมีความหวังนิดๆ
" ................................ " เมื่อเห็นร่างบางไม่ตอบ เขาถอนหายใจกับตัวเองเฮือกใหญ่ ตกลงนี่เขาเป็นบ้าไปจริงๆใช่ไหมเนี่ย มาพูดกับคนหลับอย่างนี้ได้ อา า ไร้สาระจริงๆ... เป็นอะไรไปนะควอน จียง
" ฉัน... ไปแล้วนะ " จียงพูด ถึงแม้จะบอกว่าไร้สาระ แต่การยืนมองหน้าเด็กคนนี้นานๆมันก็ทำให้หัวใจของเขาอ่อนยวบลงได้เหมือนกัน มันเป็นอะไรไป นี่แค่เด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่งเองนะ เขาถอนหายใจอีกครั้งก่อนยันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่แล้วก็มีมือเล็กยื่นมาจับมือเขาเอาไว้จากเตียง!!
" พี่จียงฮะ .... ไปทำงาน..... กลับมาเร็วๆนะฮะ ผมจะรอนะ ^^ " เสียงร่างเล็กบนเตียงนั่นเอง จียงหันหน้าขวับไปมองร่างเล็ก ซึงรียิ้มให้จียงบางๆ แล้วหลับตาลงกลับเข้าสู่ภวังค์อีกครั้ง ปล่อยให้ร่างสูงตรงหน้างงกับคำนำหน้าชื่อตัวเองที่ถูกตั้งขึ้นมาใหม่
พี่เหรอ???
_________________________________________________________________________________________
ความคิดเห็น