White rose Sweet heart [ BigBang ] Yaoi

ลำดับตอนที่ #3 : [Ch. 3] Am I White Rose Prince ? 100%

 

อย่าหัวเราะชเวซึงฮยอนได้มะ..? ไอ้เขาก็ไม่อยากทำหรอกนะที่ต้องตามมาขอโทษขอโพยมาง้องมาง้ออะไรน้องถึงหน้าห้องน้ำน่ะ .. เคาะจนมือหงิกยังไม่มีท่าทีว่าน้องจะออกมาจากห้องน้ำได้เลย 

ทำเป็นนางเอกมิวสิค.. คือมันไม่มีอะไรเลยนะแค่เขาตกใจจนพุ่งข้าวทั้งปากเข้าเต็มหน้าน้องเท่านั้นเอง พ่อคุณขลุกอยู่ในห้องน้ำอย่างกับถูกแฟนทิ้ง  พระเจ้า ! แล้วห้องน้ำข้างบนก็ไม่ได้ ต้องลงมางอนที่ห้องน้ำข้างล่าง !

 

อะไรนะ สมควรโกรธเหรอ?.. เฮ่ย ! ก็ไม่ได้ตั้งใจไงวะ ! เข้าใจกันบ้างเซ่เข้าใจกันบ้างงง !

 

ใครใช้ให้น้องมาอู๊วมาอ๊าข้างหูเขาก่อนล่ะ แค่ประโยคแรกประโยคเดียวก็แทบกลืนข้าวไม่ลงแล้วนี่ยังมีอู๊วอ๊าต่อท้ายอีก เป็นธรรมดาที่จะพ่นออกมาเพราะความตกใจกันใช่ป้ะล่ะ ..

แล้วเนี่ย ดูผลลัพธ์สิ.. โคตรจะยุติธรรมเลยที่น้องปิดประตูปังหนีเขาอย่างเงี้ย !

 

มือใหญ่เคาะประตูห้องน้ำบ้านตัวเองปึงๆอีกครั้ง " ไอ้เตี้ย.. ออกมาได้แล้ว.. อยู่ได้ตั้งนานไม่เหม็นขี้บ้างรึงายยย "

" เค้ายอมเหม็นอยู่ในห้องน้ำดีกว่าไปฉะกับกลิ่นปากเฮียโว้ย !"

" ขอโทษแล้วไง.. ให้พ่นข้าวคืนก็ได้ นะ นะ .. ออกมาเหอะนะ "

" ไม่ออก ! "

" ง้อยังไงถึงจะหายโกรธฮะ"

" ถ้าอยากให้เค้าหายโกรธ คืนนี้เฮียต้องให้เค้านอนเตียงเดียวกับเฮียด้วย "

 

วะอรั๊ยยยยยยยยย์ อะไรจะว๊อนน่าบีมายเมียขนาดนั้นครับน้องงงง !!! แค่ตอนเมื่อกี๊ยังพ่นข้าวใส่หน้า แล้วถ้าน้องมานอนกอดนอนก่ายเขาอีกทั้งคืนอะไรๆมันจะไม่เวิ่นเว้อออกนอกโลกไปอีกเหรอ เกิดถ้าเขาถีบคุณน้องกลิ้งตกเตียงขึ้นมาบ้านเขาจะไม่ไหม้เป็นเถ้าถ่านเหมือนบริทย์นีรึ?

 

บอกแล้ว.. เครื่องกำจัดขยะเวอร์ชั่นมนุษย์ดีๆคนนี้เอาใจง่ายซะที่ไหน..

 

" โอเคมั้ย !"

" อ.. เออ โอเคก็ได้ นอนด้วยก็ได้ ออกมาเหอะน่า"

 

ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องเอาอกเอาใจเด็กคนนี้จนออกนอกหน้าขนาดนี้ ถ้าจำไม่ผิดเหมือนมันเป็นมาตั้งแต่เด็กจนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่หายสักที ไม่ได้เจอกันกว่าสิบปีพ่อคุณมาบ้านวันเดียวรู้สึกเหมือนเจอหน้ากันทุกวันไปแล้ว ให้ตายเหอะ..  เด็กอะไร   ......ทำไมน่ารักขนาดนี้

 

เฮ่ย ! ไม่ใช่!! น่ารำคาญ

 

เจ้าของคู่ดวงตากลมค่อยๆแง้มประตูห้องน้ำออกมาพร้อมรอยยิ้มหวานจ๋อยที่ส่งมาให้ ร่างเล็กวิ่งฉิวขึ้นบันไดไปชั้นสองทันทีเมื่อเปิดประตูห้องน้ำออก ซึงฮยอนถอนหายใจหน่ายๆแล้วปิดไฟห้องน้ำก่อนเดินขึ้นตามไป

ตกลงซึงรินี่มันปัญญาอ่อนหรือเขาบ้ากันแน่วะ มางอนมาง้อกันหน้าห้องน้ำไอ้ครั้นจะหายงอนก็หายไม่มีปี่มีขลุ่ย แถมยัง...

 

โครม !~

 

ไปทำอะไรเข้าอีกล่ะ ไอ้ตัวแสบ !

 

..

 

ซึงฮยอนวิ่งขึ้นบันไดตามซึงฮยอนคนน้องไปชั้นบนเมื่อเห็นภาพที่เห็นเบื้องหน้าชายหนุ่มแทบจะพ่นหัวเราะพรูดออกมา เจ้าของร่างเล็กนอนคว่ำแผ่อยู่บนพื้นเท้าชี้ฟ้า ถ้าเดาจากภาพที่เห็นถึงจะไม่ใช่หมอลักษณ์แต่เขาฟันธงได้ร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าเจ้าตัวเล็กคงสะดุดบันไดขั้นสุดท้ายกลิ้งหลุนๆไปนอนแผ่อย่างนั้นเป็นแน่

 

ชเวซึงฮยอนเดินเข้าไปใกล้ๆน้องที่ลุกขึ้นมานั่งกุมหัวเข่าตัวเองน้ำตาซึม

" เจ็บอะ.. "

 

" ก็วิ่งไม่ดูนี่.. ไหนดูเข่าหน่อยดิ๊ " ชเวซึงฮยอนเดินเข้าไปหาน้องปากก็พยายามกลั้นหัวเราะไว้ตอนถาม กลัวเหมือนกันว่าหลุดหัวเราะไปหน่อยจะมีอะไรเลวร้ายเกิดขึ้นฉะนั้นเขาจึงถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

ซึงริเปิดหัวเข่าให้ดูหน้าตาซึมๆน้ำตาปริ่ม " ฮืออ.. เขียวเลยอ้ะ.."

ชเวซึงฮยอนพอจะเข้าใจน้อง จากน้องขาวน้องคงไม่อยากเปลี่ยนให้ตัวเองเป็นน้องเขียว ซึงฮยอนแตะเข่าซึงริเบาๆเพื่อดูรอยช้ำ น้องไม่ได้ช้ำอะไรมากเขียวๆม่วงๆนิดหน่อยอีกไม่นานก็หาย เขาถอนหายใจเบาๆ

 

อีกไม่นานก็หาย..

ไม่นาน..

ก็ไม่นึกว่ามันจะหายเร็วขนาดนี้ !..

 

" เฮีย.. มันไม่เจ็บแล้วอะ" .. หลังจากที่ซึงฮยอนแตะผิวบริเวณเข่าของซึงรีไป เจ้าตัวเล็กที่เพิ่งสะดุดหัวทิ่มก็ร้องขึ้นมาอย่างแปลกใจว่าความเจ็บเมื่อนาทีที่ผ่านมาได้หายไปหมดแล้ว ชเวซึงฮยอนขำหึในคอพลางคิดว่าซึงริคงอำเขาอีกเช่นเคย ล้มไปโครมใหญ่อะไรจะหายเจ็บภายในชั่วนาทีอย่างนี้ได้ล่ะ

 

หายเร็วขนาดนี้ก็เวทมนตร์แล้ว

 

 

" บ้าป่าวไอ้เปี๊ยก แค่เฮียดูแผลแค่แป๊บเดียวหายเจ็บและ ?"

" จริงๆนะเฮีย เค้าก็ตกใจ แต่เฮียดูดิ.. ที่ช้ำเมื่อกี๊พอเฮียแตะมันไปแป๊บนึงมันก็หายไปแล้วอะ"

 

 

เกสรของกุหลาบขาวมีความสามารถในการเยียวยา..

ว่ากันว่าลูกหลานของเขาจะมีพรสวรรค์บางอย่างที่คนอื่นไม่มี...

 

 

ส.. เสียงไอ้แว่นแม่งโผล่มาจากไหนวะ

 

 

ไอ้จะจับผิดซึงริก็ใช่เรื่อง เพราะผิวน้องจากที่ช้ำๆเมื่อกี๊ตอนนี้กลับมาเป็นแบบเดิมเหมือนไม่น้องเคยสะดุดขั้นบันไดมาก่อนยังไงอย่างงั้น.. แถมหน้าตาซึงริตอนตกใจเมื่อครู่ก็จริงจังมากจนเขาไม่อาจคิดว่าน้องจะเอาเรื่องนี้มาอำเขาได้ ..

แต่บ้าบออะไร.. แค่เขาแตะแผลน้องแค่นี้ความเจ็บมันก็หายไปแล้วเหรอ ? ไม่จริงหรอก.. มันจะเป็นไปได้ได้ยังไง .. ซึงริมองหน้าเทมโปที่กำลังงงแล้วหัวเราะร่วนๆ " ด้วยแรงแห่งรักมั้งเฮีย เคยดูป้ะ.."

 

แล้วอีซึงฮยอนก็วิ่งร่าเข้าห้องของเขาไปเหมือนไอ้ที่สะดุดล้มเมื่อกี๊มันเป็นภาพลวงตาของเขาฝ่ายเดียว เหมือนกับความจริงมันไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นที่บันไดขั้นสุดท้ายนี้มาก่อนงั้นแหละ ซึงฮยอนอดไม่ได้ที่จะเกาหัวด้วยความประหลาดใจ

 

‘ ฉันสัมผัสได้ ในที่นี้... ในที่นี้ ลูกหลานของโคโรอยู่...อยู่ที่นี่ !!'

‘ ชเวซึงฮยอน ! ชเวซึงฮยอน .. คำสาปที่ใกล้จะมาถึง... นายนั่นแหละลูกหลานของเขา นายกำลัง...กำลังจะเจอคำสาป คำสาปที่จะตามมาพร้อมกับการปรากฎพรสวรรค์ของนาย !'

 

 

จู่ๆเสียงของเจ้าแว่นที่ซึงฮยอนคิดว่าไม่สมประกอบก็แวบเข้ามาในหัวเขาอีกครั้ง..

แสรดดดด ใครมาติดลำโพงเสียงมันไว้ในบ้านกูวะะะะ !!

 

...

 

หลังจากรักษาแผลให้น้องอย่างงงๆซึงฮยอนก็ลงไปชงกาแฟเพื่อให้คาเฟอีนช่วยแหกหนังตาบนล่างของเขาไม่ให้จับกันเหมือนเมื่อคืนและเมื่อเช้าให้โปรเจคต์มาเก็ตติ้งนรกนี่มันเสร็จเสียที

 

ซึงฮยอนถือถ้วยกาแฟขึ้นมาเปิดประตูห้องนอนตัวเองก่อนเดินเข้าไปเขาหันหลังให้ห้องแล้วปิดประตู

เมื่อหันกลับมานัยน์ตาคมเห็นน้องนอนกลิ้งเล่นอยู่บนเตียงพลางกอดหมอนข้างของเขาอยู่แล้วส่งยิ้มหวานจ๋อยมาให้ .. เออ ทำตัวให้มันดีๆอย่างงี้ก็เป็น ทำบ่อยๆมันค่อยดูน่ารักขึ้นมาหน่อย ดูดีกว่ามนุษย์เผาทำลายเมื่อตอนเช้าเยอะมากมากอยากจะบอก ! ( แต่อย่าเลย =_= )

 

ซึงฮยอนยิ้มแห้งๆตอบน้องแล้ววางถ้วยกาแฟลงข้างโน้ตบุ๊คสีดำตัวโปรดของเขาที่ถูกเช็ดข้าวออกจากจอมอนิเตอร์เรียบร้อยแล้ว มันกำลังแสดงผลโปรเจคต์มหาลัยของเขาอย่างเดิมตอนที่เขาทิ้งไว้ก่อนจะลงไปง้อซึงริที่..เอ่อ.. หน้าห้องน้ำนั่นแหละ

 

น้องยังคงยิ้มหวานให้เขาอยู่.. โอ๊ย น่ารัก ~ ดูๆไปพอเงียบๆก็น่ารักดีเหมือนกันนะ

น่ารักสมกับเป็นแฟนเก่าเขาเลย

 

ความจริงเขาสองคนเคยคบกันมาก่อนนะ .. คบกันตั้งแต่วันที่สามที่น้องมาอยู่บ้านเขาเมื่อประมาณสิบปีก่อนนั่นแหละ แต่ว่าเลิกกันวันต่อมาเพราะเขาดันแย่งป๊อกกี้น้องกินทั้งกล่องเจ้าตัวเล็กก็เลยตัดขาดความสัมพันธ์ขอเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมเฉยเลย

 

ก็เป็นสาเหตุการเลิกกันที่แปลกดี

แต่นับจากวันที่เลิกกันทุกอย่างมันก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเท่าไหร่ ไปปั่นจักรยานเด็กแวนซ์(?)ด้วยกันยังไงก็ไปอย่างงั้น แย่งขนมยังไงก็ยังแย่งอยู่อย่างงั้น ดูทีวีคนละช่องยังไงก็ดูยังงั้นไม่ได้เปลี่ยนจากตอนคบกันสักเท่าไหร่หรอก

มันก็เป็นการคบกันของเด็กสองคนที่แก่แดดอยากมีแฟนตอนเด็กอย่าสนใจดีกว่า - -

 

 

ครึ่งชั่วโมงผ่านไปพร้อมกับการปั่นโปรเจคต์มหาลัยเสียจนหัวฟู

ซึงฮยอนจิบกาแฟอีกเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมกับกดเอ็นเทอร์ .. ในที่สุด.. ในที่สุดงานหินของอาทิตย์นี้ก็เสร็จแล้ว ! เขาพึมพำกับตัวเองในลำคอด้วยความพึงพอใจเมื่อเห็นการแสดงผลที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ซึงฮยอนกดเซฟข้อมูลแล้วไรท์ใส่แผ่นเรียบร้อยก่อนเก็บมันเข้ากระเป๋า

 

ร่างโปร่งหาวหวอดใหญ่ห้าทุ่มกว่าแล้วเหรอเนี่ย.. เวลาทำไมมันผ่านไปเร็วอย่างงี้นะ เขาบิดขี้เกียจไปมาเล็กน้อยแล้วหันไปมองอีกคนที่ครองเตียงตัวเองอยู่

 

ดวงตากลมโตที่วันนี้หัวเราะทั้งวันกำลังหลับตาพริ้มเหมือนเด็กไร้เดียงสา ไม่กี่นาทีหลังจากที่เจ้าตัวเล็กที่ตัวลงนอนบนเตียงของเขาชวนเขาคุยนิดหน่อยแล้วเงียบไปแป๊บเดียวก็ม่อยหลับไป

 

อยากเอามือไปแตะแก้ม.. ท่าจะนุ่ม..

อยากเอามือลูบไปมาด้วย.. แต่ถ้าเผลอทำมันตื่นคงโดนเตะ

..

 

แอบมองน้องหลับไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา.. ทำบางอย่างที่ทำได้ตอนซึงริหลับดีกว่า ~ เดี๋ยวถ้าตื่นขึ้นมาคงไม่มีสิทธิ์ได้ทำแน่นอน .. คิดแล้วก็มือก็คลิกเข้าไปที่โฟลเดอร์ลับของตัวเองที่ลงทุนถึงขั้นซ่อนเอาไว้

หันไปมองอีซึงฮยอนเพื่อความแน่ใจอีกครั้งว่าจะไม่ตื่นขึ้นมาเห็นเขานั่งหน้าตาหื่นกามหน้าคอม

 

" ฟรี้.." เสียงหายใจสม่ำเสมอน้อยๆของน้องทำให้ซึงฮยอนมั่นใจเต็มร้อยว่าซึงริหลับสนิทไปแล้วเขาจึงคลิกเข้าไปดูรูปดังกล่าว... รูปอะไรเหรอ.. ก็นั่นแหละ Adult Picture เด็กดีไม่ควรดู

 

หากแต่ไม่ว่าคลิกยังไง..

ก็ไม่ขึ้นภาพที่เขาต้องการสักที โฟลเดอร์ทุกโฟลเดอร์ที่ซึงฮยอนบรรจุลงในมายพิคเจอร์ไม่ได้ถูกลบก็จริง แต่ข้อมูลรูปภาพทุกรูปกลับหายไปอย่างน่าเหลือเชื่อ!

 

เขาหันไปมองเจ้าตัวเล็กที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง

ซึงฮยอนถอนหายใจแล้วส่ายหัวหน่ายๆ ว่าทำไมรีบขึ้นห้องมาก่อนทั้งๆที่เขาบอกจะชงกาแฟอยู่ข้างล่างก่อนแท้ๆ ไม่ต้องโฟลเดอร์รูปที่เขาอุตส่าห์ซ่อนไว้หรอกขนาดเก็บไว้บางส่วนในรีไซเคิลบินเจ้าตัวยังไม่ไว้ชีวิตให้เลยอะฮึก T________T

 

 

ซึงฮยอนปิดคอมในสภาพอาลัยรักเหมือนช่วงเช้าที่เขาเสียของสะสมไป เขาปิดไฟตรงโคมไฟที่อยู่ข้างๆนาฬิกาปลุกรูปอุนตร้าแมน ห้องมืดเหมือนไฟดับทั้งบ้าน ซึงฮยอนทิ้งตัวลงบนเตียงข้างๆน้อง อยากร้องไห้ใส่หูน้องให้มันตกใจตื่นแต่ก็กลัวมันจะมาเผาโปสการ์ดใบสุดท้ายอีก..

 

ลบได้กูก็เซฟใหม่ได้วะ

..

ไม่กี่นาทีต่อมาห้องนี้ก็เต็มไปด้วยเสียงหายใจอย่างสม่ำเสมอของคนทั้งคู่..

ไม่มีใครรู้ ว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นทั้งซึงริที่กำลังนอนกอดซึงฮยอนหรือทั้งชเวซึงฮยอนที่ปล่อยน้ำลายยืดใส่หัวน้องไปหลายแหมะ..  เรื่องราวในตำนานที่กำลังจะเป็นจริง เรื่องราวในตำนานที่ซึงฮยอนหาว่าไร้สาระ คำพูดของเจ้าแว่นที่เขาหาว่าไม่สมประกอบ..

 

‘คำสาปที่จะตามมาพร้อมกับการปรากฎพรสวรรค์ของนาย !'

 

..

 

เช้าวันรุ่งขึ้น..

 

" เลิกมองเค้าซะทีน่า"

".. เปี๊ยก.."

" เค้าเป็นงี้ได้ไงก็ไม่รู้.. ตื่นมามันก็เป็นแล้วอะ.."

".. อื่อฮือ.. "

.

" เปี๊ยกมากโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!!!!!!!!!!!!!!"

" แล้วเฮียจะแหกปากทำบ้าอะไรวะ !"

 

บ้านตระกูลชเวสั่นแทบพังอีกครั้งในรอบวัน..เมื่อเช้าวันรุ่งขึ้นที่ชเวซึงฮยอนตื่นมาไม่พบซึงริในสภาพเดิม .. เปล่าๆ เขาไม่ได้ทำน้องท้องหรืออะไรหรอก แต่ไอ้ส่วนสูงร้อยเจ็ดสิบเดิมๆของน้องมันหดปรี๊ดดดดด เหลือความสูงไว้แค่เท่าขวดแชมพู !

 

ย้อนกลับไปเมื่อห้านาทีก่อน

ชเวซึงฮยอนยังคงหลับน้ำลายยืดอยู่บนเตียงเขาก็พอจะรู้ถึงความรู้สึกสะกิดยิกๆที่ข้างแขน แต่มันก็เหมือนแมลงวันตอมเขาเลยปัดทิ้งไปมาหลายรอบ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนแมลงวันตัวนั้นงับหูเขาเข้าอย่างเต็มแรงนั่นแหละซึงฮยอนถึงตื่นได้

 

ถึงจะงัวเงียนิดหน่อยแต่เขาก็เบิกตาโพลงทันทีที่ได้เห็นภาพเบื้องหน้า

ซึงฮยอนขยี้ตารอบที่เก้าเศษๆ ขวดแชมพูที่ไหนมาแหวแวดๆอยู่บนเตียงเขาวะ สีชมพูๆขาวๆเล็กๆนี่คุ้นๆว่ะ..

 

หน้าตาก็คุ้นๆ.. เหมือนเคยเห็นมานอนยิ้มให้เขาเมื่อคืน..

กว่าจะรวบรวมสติได้ก็เล่นเอาพลังเสียงกรีดร้องนั่นทำบ้านแทบพัง..

 

.. 

กลับมาเวลาปัจจุบัน.. ซึงฮยอนก็ยังไม่เชื่อว่าซึงริจะกลายเป็นไอ้เปี๊ยกแบบนี้ไปได้ เขาจึงเดินไปยังกระจกที่มองเห็นส่วนสูงของตัวเองและน้องได้ทั้งตัว.. ไม่ว่าจะมองยังไง.. อีซึงฮยอนก็สูงไปกว่ามือเขาแค่ไม่กี่เซนเท่านั้น

นั่นทำให้เขากรีดร้องออกมาอย่างเมื่อครู่นั่นแหละ.. 

 

เป็นใครใครจะไม่ช็อกบ้าง ! จู่ๆเด็กที่นอนกก (?) ทั้งคืนกลายเป็นเด็กกระเป๋าฉบับพกพาแบบนี้น่ะ 

 

ซึงริเม้มปากน้อยๆพลางก้มลงมองชุดตัวเอง " เสียดายอะ.. ชุดนี่เลยหดลงด้วยเลย ตัวโปรดเค้าด้วยนะเนี่ย"

" นี่.. ห่วงตัวเองดีกว่ามั้ย เป็นแบบนี้แล้วยังห่วงแต่ชุดเนี่ยนะ" 

 

" ก.. ก็ชุดนี้มันถอดง่ายนี่ฮะ เดี๋ยวถอดห.." ซึงฮยอนเอามือตัวเองปิดปากเจ้าตัวเล็กถึงแม้ว่าเรียกตามภาพรวมแล้วจะเป็นปิดไปกว่าครึ่งตัวก็เถอะ เขามีเจตนาทำให้น้องเงียบเท่านั้นไอ้คำว่า ‘เดี๋ยวถอดให้ดู' ที่น้องกำลังจะพูดน่ะแค่ดูหน้าก็รู้แล้วว่ามันอยากพูดอะไรต่อ ! 

 

ปิดปากมันซะก่อนที่จะพูดจาน่าแบนแบบนั้นดีกว่า บางทีอีซึงฮยอนคนน่ารักก็ควรหุบปากบ้างอะไรบ้างก่อนที่อะไรอะไรมันจะเตลิดเปิดเปิงน่ะนะ .. 

จะยังไงก็เถอะ.. เขาก็ยังช็อกอยู่ดีที่จู่ๆซึงริกลายเป็นเวอร์ชั่นมินิแบบนี้ไปได้ทั้งๆที่เมื่อคืนก็ยังดีๆอยู่ ตอนนอนด้วยกันอะไรก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติ หลังจากคุยกันตั้งนานแล้วเขาก็ยังนึกวิธีให้น้องกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ออก สองหัวยังคิดไม่ออกคงต้องพึ่งหัวที่สาม..

 

ซึงฮยอนปล่อยมือออกจากตัวซึงริแล้วเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่เมื่อคืนเขาวางไว้หน้าโต๊ะคอม

มองชื่อที่จะโทรออกแล้วถอนหายใจหน่ายๆ.. แม่งจะช่วยกูได้มั้ยวะ  

 

‘ ปิ๊ด.. สมชาย... โทรออก'

 

แทคสั่งให้เขาเมมชื่อมันว่าสมชายน่ะ เห็นบอกว่าดูแมนดี

 

รอฟังเสียงรอสายของนักร้องรุ่นเดอะที่แม่มันบังคับให้ใส่เพลงนี้เพราะแม่ชอบฟังซึ่งมันก็เห็นดีกับแม่ด้วยจนทำให้ซึงฮยอนฟังเพลงจีนไทเก๊กได้จนเขาแทบจะร้องได้แล้ว.. รอไปสามรอบ.. ไม่ซ้ำกันสักเพลง

รอรอบที่สี่.. ถ้ามึงไม่รับอีกกูจะไม่รอแล้วนะแสรดดด

 

 

" อืม.. โทรมามีอะไรของมึงอีก.. กลางวันแสกๆกูจะหลับจะนอน "

" กลางคืนก็นอน กลางวันก็นอนมึงนี่นอนยันเลยเนอะ..  " 

 

แล้วซึงฮยอนก็เล่าเหตุการณ์ตั้งแต่ที่น้องกัดหูเขาจนตื่นจนถึงฉากที่เขาเจอมินิซึงริกำลังยืนกอดอกหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ข้างตัว ออกนอกเรื่องนิดหน่อยถึงตอนเท้าความที่ซึงริมาบ้านเขา ฉากมฤตยูบั่นทำลาย ฉากกินข้าว แย่งทีวี ประหนึ่งนินทาระยะเผาขน แต่เมื่อเผลอแวบไปเห็นเจ้าตัวเล็กยืนกอดอกหน้าโหดกว่าเดิมเขาก็สงบปากสงบคำลง.. 

 

ลงคำพูดสุดท้ายพลางมองน้องหวาดๆ  " มึงรีบมาบ้านกูเลยนะ" 

ภูมิใจนิดๆที่ขนาดตอนเล่าเพื่อนยังเงียบตั้งใจฟังเขาดี 

แต่ทำไมแม้กระทั่งตอนคอนเฟิร์มให้แน่ใจว่ามันจะมามันยังเงียบอีกวะ ?.. 

 

ฮ.. เฮ้.. ไม่มั้ง..

" แทค.."  เงียบ

" แทคครับ.."

จุดจุดจุด 

" เชี่ยแทค !!" 

" ครับๆ ร้านพิซซ่า หน้ากุ้งผักปลาหมีแพนด้าซีบร้าครอกโคไดล์.."

ชิท.. กูว่าแล้ว ไอ้สมชายยยยยยย... 

 

" ถ้ามึงไม่มาบ้านกู กูจะให้หมาไปขี้ใส่หน้าบ้านมึง"

".. เชี่ย !" 

 

ซึงฮยอนกระแทกนิ้วพับฝาโทรศัพท์ลงอย่างเสียอารมณ์ ลองไม่มาจริงๆสิ พ่อจะลากไอ้เจนนิเฟอร์ไปวางระเบิดหน้าร้านพิซซ่าให้คนไม่กล้าเข้าเลยคอยดู.. หลังจากวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะแล้วเขาก็หันมามองน้องที่นั่งกะพริบตาปริบๆอยู่บนเตียง ตัวเล็กแค่นี้จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด.. แล้วยังมานั่งตาใสปิ๊งอยู่อย่างเงี้ยอีกมีบางมั้ยคำว่าวิตกกังวลหรือว่าหวาดกลัวในพจนานุกรมชีวิตมันน่ะห๊ะ ! 

 

" เฮีย.." 

" หือ?" 

" ถ้าเค้าเป็นแบบนี้เค้าก็มีอะไรกับเฮียไม่ได้อะดิ" 

 

ดูท่า.. พจนานุกรมอีซึงฮยอนคงมีแค่ชื่อเขาอย่างเดียวซะล่ะมั้ง..

 

 

TBC