คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตัวช่วย!!? 100%
" ฮึกๆ ฮืออ อ อ จียง... ฉันจะได้กลับออกไปมั้ย ฉันจะได้กลับออกไปกินข้าวไข่เจียวต่อมั้ย TT^TT "
" นายช่วยหุบปากเลิกร้องไห้แล้วมาช่วยฉันเปิดประตูได้มั้ยซึงฮยอน!!? " จียงหันไปถามร่างเล็กด้วยความหงุดหงิด เขาอยู่ในห้องน้ำมากว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว ซึงรีก็ร้องไห้มาตลอดครึ่งชั่วโมงแล้วเช่นกัน จียงเริ่มรู้สึกหงุดหงิดตัวเองที่ในตอนนี้เขาทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง แค่ประตูห้องน้ำยังเปิดไม่ออกเลย แล้วผมจะต้องดูแลเจ้าเด็กนี่เนี่ยเหรอ?? เขาทำไม่ได้หรอก
" จียงฉันกลัว นี่มันก็จะมืดแล้วด้วย~ TT ^ TT " ร่างเล็กร้องไห้สะอึกสะอื้นต่อไป สิ่งที่เขากลัวตลอดมาคือทุกๆอย่างที่เกี่ยวกับความมืด เขากลัวความมืดที่สุด!! แต่ยังโชคดีที่ไฟยังติดอยู่ ถ้าไฟดับไปด้วยคงซวยจริงๆ
" ฟึ่บ! "
ซวยจริงๆ ไฟดันดับ - -*
" ซ่า~~~~~~ "
ฝนก็เจือกตกอีก - -**
" ง๊าาา า!!!!!! จียง!! นายอยู่ไหน จียง!!!! นายอยู่หน๊ายย ยย "
" นายไม่ต้องกลัวอะไรเลย ลี ซึงฮยอน! นี่บ้านฉันเอง มันไม่มีอะไรหรอกน่า " จียงหันหน้ากลับไปหาซึงฮยอนแล้วพูดปลอบใจลวกๆก่อนพยายามเปิดประตู แต่ความพยายามของเขากลับไม่เป็นผลเลย
จียงเริ่มรู้สึกโมโหตัวองขึ้นมาหงิดๆเมื่อเขาเห็นร่างบางนั่นนั่งตัวสั่นระริกๆอยู่ข้างผนัง เขาตัดสินใจละจากความพยายามและเดินเข้าไปหาซึงฮยอนใกล้ๆก่อนนั่งลงข้างเธอ
" นายกลัวอะไรพวกนั้นขนาดนั้นเชียวเหรอซึงฮยอน? "
" ฮื่อ (>.<) (_ _) (>.<) (_ _) "
" ทำไมนายถึงได้กลัวขนาดนั้นฮะ!? "
" ก.. ก็ฉัน.. ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกว่าเวลามืด ฉันอยู่ตัวคนเดียว มันว่างเปล่า... ฉันกลัว ฉันเกลียดความมืดที่สุดเลย จียง นายจะอยู่กับฉันได้มั้ย? อย่าพึ่งไปไหนนะ... ขอร้อง จียง...นายอย่าพึ่งไปไหน ฮึก... นะ " ซึงฮยอนเริ่มร้องไห้ออกมาอีกครั้งเมื่อฝนกระหน่ำแรงขึ้นเรื่อยๆ ซึงฮยอนกอดจียงเอาไว้กับตัวแน่นเหมือนกลัวเขาจะหนีเธอไปเสียอย่างนั้น
" อ... อืม ฉันไม่หนีนายไปไหนหรอก นั่งอยู่ตรงนี้นะ.. ใจเย็นๆนะซึงฮยอน ที่นี่ไม่มีอะไรหรอก ไม่เป็นอะไรแล้ว... แค่ไฟดับเอง "
" จี... มันมืด ฉันกลัว... นาย ห้ามไปไหนจนกว่าไฟจะมานะ " ซึงฮยอนหลับตาปี๋กอดจียงไว้แน่น เขามองเธอด้วยความสงสัยความมืดไม่ได้มีอะไรน่ากลัวขนาดนั้น ทำไมถึงได้กลัวขนาดนี้นะ..?
แล้วนี่น่ะเหรอ คนที่บอกว่าจะปกป้องเขา ที่ว่าจะไม่ดื้อไม่ซนไม่รบกวน ที่บอกจะปั้นวัวปั้นควายให้ลูกเขาเล่น!?
ลำพังตัวเองยังเอาไม่รอดเลย ^^
" ไอ้จี!!!! แกอยู่ไหน!!!!! วันนี้ฉันจะค้างบ้านแกนะเว้ยยย ย ย " เสียงทุ้มใหญ่ดังขึ้นจากหน้าบ้าน จียงสะดุ้งโหยงก่อนจับมือซึงรีลุกขึ้นแล้ววิ่งไปเคาะประตูห้องน้ำเสียงดัง โชคเข้าข้างเขาแล้ว!!!
" ไอ้เทม!! แกได้ยินฉันมั้ย!!!!! ไอ้เท๊มมม ม เทมโป!!! นายได้ยินฉันมั้ย!!? " จียงเคาะประตูดังปึงปังอย่างรุนแรง ซึ่งดูเหมือนว่าจะได้ผล
" อ.. เฮ้ย จียง?? จียงเหรอ!? นายไปเคาะทำบ้าอะไรอยู่ในห้องน้ำน่ะ... ไม่มีอะไรทำรึไง = =? " เทมโปเดินมาหน้าห้องน้ำแล้วเคาะประตูเบาๆ จียงยิ้มร่าขึ้นแล้วเคาะประตูปังๆอย่างรุนแรงอีกครั้ง
" ฉันติดอยู่ในห้องน้ำ ออกไม่ได้ นายเปิดประตูให้ฉันหน่อยได้มั้ยเท๊ม!!? "
" อ่อ ได้สิจี ^^ " เทมโปพูดแล้วเขี่ยประตูเบาๆ
" ว่าไงเท๊ม นายเปิดออกมั้ย!!? "
" ฉันเขี่ยแล้วมันไม่เปิดล่ะจี TT "
" จะเขี่ยหาป้าแกเรอะ!!! ถีบน่ะถีบ รู้จักมั้ยถีบน่ะ =[]=; !! "
" เออ รู้น่า มุกเว้ยมุก... เอางี้ แกถอยไปห่างๆนะเว้ย เดี๋ยวฉันจัดการเอง " เทมพูดแล้วรวบรวมลมปราณทั้งหมดก่อนออกแรงถีบประตูไปอย่างสุดแรงเกิด
ฟี้ววว วว ว ประตูหลุดกระเด็นไปรวมสู่ทุ่งข้าวสาลีเกิดเป็นโกโก้คั้นช์ =[]=;
" ไอ้บ้า ประตูห้องน้ำบ้านช้านน นน น TT [] TT " จียงมองตามประตูห้องน้ำที่บินจากไปดินแดนไกลแสนไกลเสียแล้ว เขารู้สึกเสียดายประตูขึ้นมาตงิดๆ เมื่อนึกถึงเงินที่เค้าเก็บสะสมมาแสนนานเพื่อซื้อประตูบานนี้
กลายเป็นโกโก้คั้นช์ไปแล้ว TT ^ TT
" จี แกไปทำบ้าอะไรในห้องน้ำน่ะ แล้วนั่น!!!!!!!! โอ้ไม่นะจี แก.. หรือว่าแก โอ้ไม่นะจี!!!!!! " เทมโปทำหน้าเหวอแล้วกัดนิ้วตัวเองก่อนทำปากงืดๆอย่างรวดเร็วเหมือนโอลีฟในเรื่องป๊อบอายแล้วทรุดตัวลงนั่งอย่างรับไม่ได้
" เผียะ!! =[]=; " จีตบหัวเทมจนแว่นหลุด เทมโปเก็บแว่นมาดูแล้วขยับไปมาชัดๆก่อนชี้ไปที่หน้าของซึงรีด้วยนิ้วอันสั่นรัว
" ธ... เธอ ลูกชายคนสุดท้องของตระกูลลีนี่ ลี ซึงฮยอนใช่มั้ย ... " เทมโปหน้าเหวอก่อนถอยกรูดหนีซึงรีไปจนติดขอบฝาผนัง
" อ๊ะ... คุณรู้จักผมด้วยเหรอครับ ครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ พี่เทม!!~ ^____^ " ซึงฮยอนยิ้มร่าแล้วยื่นมือเข้าไปหาเทมเพื่อทำความรู้จัก ตรงข้ามเทมปัดมือเธอทิ้งแล้วจับมือจียงออกวิ่งทันที
" หนีเร็วจี แย่ล่ะ ตระกูลลีส่งคนมาเก็บฉันถึงที่นี่เลยรึไงเนี่ย!!? จีแกอยู่ที่นั่นไม่ได้แล้วรู้มั้ย ที่นั่นมีตัวอันตรายอยู่นะ ซึงฮยอนต้องเป็นสายให้ปู่เขาส่งคนมาเก็บฉันแน่ๆ!! " พูดแล้วจับมือวิ่งออกจากห้องไป จียงพยายามเบรกตัวเองแล้วเอามือฟาดที่หัวของเทมโปอย่างแรง เทมหยุดชะงักก่อนหันมามองเพื่อน
" นี่แกจะบ้ารึเปล่าเทม!? ไม่มีใครฆ่าแกทั้งนั้นแหละ เด็กนั่นฉันไปเก็บมา เขาไม่ใช่คนที่จะมาฆ่านายหรอกน่า " จียงพูดแล้วตบหลังเทมเบาๆ ก่อนถามออกไปด้วยความสงสัย
" แล้วแกไปทำอะไรให้เค้าจะฆ่าแกล่ะ? "
" ก็ฉัน... ฉันไปหลอกฟันพี่สาวเขาแล้วหนีมาน่ะสิ ค.. คือจี ฉันไม่ได้ตั้งใจนะเว้ย แต่ว่าพอเห็นเงินมากๆมันก็... อดไม่ได้...^^ ;; " เทมยิ้มสารภาพเล็กๆอันที่จริงเธอคนนั้นชอบเขาเข้าอย่างจังมาตั้งนานแล้ว แต่ว่า... เขาไม่สนใจตัวเธอ จนเธอต้องใช้เงินมาฟาดหัวเขาเข้า
ใช่แล้ว!!!!! สิ่งที่เขาสนที่สุด คือเงิน เงิน และเงินต่างหาก!!!
" โถ่ ไอ้เชี่ยเอ๊ยย ย ย!!! ทำไมโง่อย่างงี้วะ!!? ลูกสาวมาเฟียแกจะไปยุ่งกับเค้าทำบ้าอะไรล่ะ =O=; "
" ก็... ทีแกยังยุ่งกับลูกชายเค้าเลย แกเก็บมาทำไมล่ะฮะ ลีซึงฮยอนน่ะเก็บมาทำไม เก็บมาให้เป็นภาระแกรึไงจี " พูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก
" ร... เรื่องของฉันน่า กลับบ้านกันเหอะเท๊ม แกมัวแต่พูดเรื่องอะไรไร้สาระอยู่ได้ ฉันหิวข้าวเย็นแล้ว!!! " จียงพูดแล้วผละตัวกลับเข้าบ้านไปอย่างเอือมระอา ปล่อยให้คนข้างหลังเดินตามไปอย่างงงๆ
" เดี๋ยวจี แล้วคืนนี้ฉันนอนไหนล่ะ ถ้าเด็กนั่นมานอนด้วยอะ!! =[]=; "
" อ่อ ง่ายมากเลยเทม นายก็นอนพื้นไปสิ "
" ว...ว่าไงนะจี O[]O; "
" ว่างั้นแหละเทม -0- "
" ม... ไม่ จีเปลี่ยนไป จีเปลี่ยนไป จีไม่เคยโหดร้ายกับเท๊มแบบนี้ จี.. นี่ไม่ใช่จี!!! ย๊ากกกก ก " เทมโปวิ่งถอยหลังก่อนวิ่งกลับมาอย่างรวดเร็วแล้วกระโดดขาคู่เข้าหน้าคนตรงหน้าเต็มๆ
เนื่องจากตอนนี้เขานึกว่า จียงเป็นมนุษย์ต่างดาวปลอมตัวมาเสียแล้วสิ - -;;
_________________________________________________________________________________________
ความคิดเห็น