คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ภาระอันหนักอึ้ง ,, ( เครียดด ด )
" ฉ่า~ " เสียงไข่กระทบลงกับน้ำมันบนกระทะดังขึ้นเบื้องหน้าของเด็กหนุ่มที่กำลังทอดมันอยู่ตอนนี้ จียงกำลังทอดมันด้วยท่าทางขมักเขม้น ซึงฮยอนโผล่หน้าออกมาจากห้องนอน กินหอมเย้ายวนใจตอนนี้ดึงให้ร่างบางเดินเข้ามาในห้องครัวได้อย่างง่ายดาย
" นายทำไรอยู่ จียง!? " ซึงรีเดินมาข้างหลังมองจียงด้วยความสงสัย
" ฉันกำลังดูทีวีอยู่ เนี่ย หนังเรื่องนี้สนุกมากเลยนะ! "
" = =;; "
" เออ ฉันรู้แล้วน่าว่านายทอดไข่อยู่ ไม่เห็นต้องประชดแบบนี้เลย " ว่าแล้วก็เปิดตู้เย็นออกมาดู โดยลืมมารยาทตระกูลลีอันสูงส่งไปเสียสนิท ทำไงได้ ก็ดันหิวขึ้นมาน่ะสิ - -; คิดแล้วก็เปิดเลยละกันนะ!!!
โอ้ววววววว
เอ้วววววววววววววว
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก
ซึงฮยอนแทบสำรอกออกมาอีกครั้งเมื่อเห็นสภาพตู้เย็นของคนที่กำลังเจียวไข่อยู่! ทำไมมันสกปรกโสโครกได้ขนาดนี้ ทั้งเนยแข็งค้างคืนที่ปล่อยจนซีดขาวเอย ทั้งพิซซ่าที่ถูกกัดไปแล้วเอย อีกทั้งยังแอปเปิ้ลลูกแดงนั่นที่มีหนอนเจาะอยู่ แถมเหมือนกับว่ามันยังยิ้มยิงฟันขาวโชว์ซึงฮยอนอีกด้วย
อุบาทว์สิ้น... = ='
" ถ้านายยังไม่ปิดตู้เย็นฉันนะ ฉันจะเหวี่ยงนายออกนอกบ้านไปเลย ซึงฮยอน! " จียงขู่แล้วตักไข่เจียวราดบนข้าวแล้ววางไว้ข้างหน้าคนตัวเล็กกว่า ซึงฮยอนปิดตู้เย็นแล้วนั่งลงบนพื้นที่มีโต๊ะตัวเล็กๆวางอยู่
" นายไม่ทำความสะอาดบ้านเลยเหรอจียง ทำไมมันถึงซกมกอย่างงี้ล่ะ " ร่างเล็กบ่นอุบแล้วตักไข่เจียวเข้ามาเคี้ยวตุ้ยๆ
" ไม่อะ ขี้เกียจ " พูดแล้วก็ฟุบหน้าลง ขนาดจะหาตังค์ให้ได้ในแต่ละวันสายตัวยังแทบขาด นี่ทำความสะอาดบ้าน เหอะ... ฝันไปอีกสิบชาติดีกว่ามั้ง
" งั้นฉันจะทำให้นายเองนะ ^^ " ซึงรีพูดแล้วเคี้ยวข้าวต่อไป จียงเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มมุมปากก่อนตอบ
" ไม่ต้องยุ่งเลย นายน่ะ " พูดแล้วก็ยิ้มบางๆบนหน้าก่อนจ้องมองคนเบื้องหน้าที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยด้วยความหมั่นเขี้ยว จนเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว.. ตรงข้าม คนตัวเล็กข้างหน้ากลับเห็นรอยยิ้มนั่นเสียแล้ว!
" นายมองอะไร?? ฉันตลกอะไรรึไง??? = =? " มองด้วยคิ้วขมวด หน้าตาแสดงถึงความสงสัยอย่างยิ่ง ซึงรีวางช้อนแล้วเช็ดปากด้วยกระดาษทิชชู่ เขาเลิกคิ้วขึ้นอีกครั้งเมื่อจียงเริ่มอมยิ้มไว้
" เปล่า ก็วันนี้ฉันจะได้เห็นหน้านายเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ก็ขอดูให้หนำใจหน่อยไม่ได้รึไง? " จียงถามแล้วยิ้มที่มุมปากก่อนจ้องซึงรีต่อไป ซึงรีขมวดคิ้วแล้วยิ้มร่าก่อนพูดออกมาว่า
" อ้อ!! นายไม่ต้องกังวลเลยนะจียงเรื่องที่ฉันจะอยู่วันเดียวน่ะ... ฉันจะอยู่กับนาย~ อยู่กับนายตลอดไป อยู่ทุกๆวันเล๊ยยย ย ย " พูดแล้วยิ้มเห็นเขี้ยวอีกครั้งก่อนตักไข่เข้าปากไป
" นี่จียง ไข่นายอร่อยดีนะ ^O^ "
" ระบุไปข้างหลังด้วยว่าไข่เจียว เดี๋ยวคนอ่านมันคิดมาก =[]=; "
" อื้อ ไข่เจียวๆ แล้วก็นะ... ต่อไปนี้นะอย่างที่บอก ฉันจะอยู่กับนายตลอดไปเล๊ยยย ย " เขาพูดแล้วยิ้มให้จียงที่กำลังส่ายหัวดิก จียงมองรอยยิ้มนั่นแล้วค่อยๆนิ่งไป เขาปฎิเสธรอยยิ้มของซึงรีไม่ได้เลยจริงๆสิน่า จียงถอนหายใจยาวก่อนเดินเข้าไปในห้องนอน
" เฮ้อออ... เอาล่ะ นายดูนี่นะ " จียงเดินเข้าไปในห้องนอนพร้อมหยิบกระปุกอะไรบางอย่างสีแดงออกมา เขาวางมันไว้บนโต๊ะแล้วเทมันออกมากองรวมบนโต๊ะ เงิน!!
" ทั้งหมด 15000 วอน เงินสำหรับที่ฉันต้องอยู่เดือนนี้ทั้งเดือนให้ได้!! เห็นแบบนี้แล้วนายจะยังอยู่ได้อีกเหรอ?? " จียงพูดแล้วมองหน้าซึงฮยอนที่กำลังมองเงินที่มันน้อยอย่างเหลือเชื่อถ้าเทียบกับต้นเดือนแบบนี้แล้ว เขาแทบจะมีชีวิตอยู่แบบนี้ไม่ได้เลยจริงๆ แต่ไหนๆก็ไหนๆแล้ว!!!!!!!
" ฉันอยู่ได้!!!!!!! " ซึงฮยอนตอบด้วยเสียงมาดมั่น แววตาเขาเป็นประกายวิ้งๆบ่งบอกถึงความเชื่อมั่นในเงิน 15000 วอนนั่น... มั้ง
" ฉันจะหางานทำเองนะ " ลี ซึงฮยอนจ้องหน้าจียงแล้วกระพริบตาปริบๆ ก่อนส่งสายตาแป๋วไปให้คนด้านหน้า
" ห๊ะ!!!! โธ่ นายเชื่อฉันสิ!!! ฉันให้นายอยู่ไม่ได้หรอกนะ นายมันดีเกินไปที่จะอยู่ในที่แบบนี้ ดำรงชีวิตแบบนี้!! นายอยู่ไม่ได้หรอก โอเคมั้ยว่าฉันจะให้นายอยู่ที่นี่แค่คืนเดียวแล้วพรุ่งนี้นายก็จะกลับไปที่บ้าน ไปหาพ่อหาแม่ที่รักนาย ไปหาอาหารอร่อยๆที่ไม่ใช่ไข่เจียวแบบนี้ ไปหาชาร้อนๆ ไปเดินห้างที่นายชอบไง พรุ่งนี้นายก็จะได้กลับบ้านแล้ว นายจะอยู่ที่นี่ไปเพื่ออะไรล่ะห๊ะ!!! " จียงตะคอกออกมาอย่างเหลืออด เมื่อก่อนเขาก็เป็นแบบซึงฮยอน เขาหนีออกจากบ้านมาทำให้อนาคตของเขาต้องเป็นแบบนี้
เขาไม่อยากให้เด็กคนนี้ต้องมาเผชิญชีวิตแบบนี้!!!
" นายไม่เข้าใจฉันรึไง!! ฉันบอกไม่กลับก็คือไม่กลับเซ่!!! คนอย่างฉันพูดคำไหนเป็นคำนั้นอยู่แล้วน่า!! จียง ฉันยังไม่อยากกลับไปแต่งงานตอนนี้นายไม่เข้าใจเหรอ?.... ขอร้องเถอะ เข้าใจฉันสักที.... ฉันยังไม่อยากกลับบ้าน... " ซึงฮยอนพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมาเผยให้เห็นน้ำตาที่ซึมปริ่มอยู่บริเวณขอบตา จียงสะดุ้งตกใจจนทำอะไรไม่ถูก... นี่เขาทำเธอร้องไห้หรือ? เวรล่ะ!
" อ... นายอย่าร้องไห้ดีกว่านะ คือว่า... นี่ เช็ดน้ำตาก่อนนะ " จียงพูดแล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ เขาไม่เข้าใจอารมณ์ของเด็กคนนี้เลย เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลง... แปรปรวนเสียยิ่งกว่าเด็กผู้หญิงอีก
เอ๊ะ! หรือว่าเป็นผู้หญิง ... ก็ไม่เห็นมีนี่หว่า?
" ซึงฮยอน... เอาเถอะ คืนนี้นายนอนนี่ก่อนละกัน พรุ่งนี้มีอะไรก็ค่อยคุยกันใหม่ " จียงเริ่มหมดความอดทนกับอารมณ์ของคนข้างหน้า เขาเดินเข้าไปในห้องนอนอีกครั้งก่อนหยิบผ้าเช็ดตัวมาแล้วเขวี้ยงเข้าไปบนหัวของคนที่นั่งอยู่ เด็กน้อยมองค้อนขวับจนคอแทบเคล็ด เขายิ้มให้เธอที่มุมปากแล้วเดินเข้าห้องนอนไป
" อ้าว! แล้วนายไม่อาบน้ำรึไง? "
" อ้าว! แล้วเธอหยุดร้องไห้ตั้งแต่เมื่อไหร่? "
" อ้าว! แล้วนายไปเอาผ้าเช็ดตัวมาได้ไงเนี่ย? "
" อ้าว! แล้วเธอกินข้าวอิ่มแล้วเหรอ? "
" อ้าว! แล้วห้องน้ำไปทางไหนล่ะเนี่ย!?? = =? " อันนี้สงสัยจริง เพราะตั้งแต่มา เธอยังไม่ได้เข้าไปทำธุระส่วนตัวสักหนเดียว ซึงฮยอนถามด้วยความสงสัย จียงบีบขมับอย่างปวดหัว.. ถ้าเธออยู่ที่นี่กับเขาเสียทุกวัน เขาจะมีชีวิตรอดมั้ยเนี่ย? ก็ไอ้เด็กนี่มันวุ่นวายอย่างที่สุดเลยนี่นา!! เขาพาเธอเดินไปห้องน้ำซึ่งไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว ซึงฮยอนเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตู แต่คำถามที่ต้องถามต่อไปคือ...
" จียง... ประตูล็อคไม่ได้ "
" หืมม ? เป็นไปได้ไง?? " เขาพูดแล้วเดินเข้ามาในห้องน้ำตามซึงฮยอน จียงทดลองเปิดปิดประตูอีกครั้ง แต่ก็พบว่าไม่สามารถล็อคได้ จียงคิด... ถ้าเขาเดินจับประตูให้ตลอดการอาบน้ำมันคงลำบาก เสียเวลา... แต่ถ้าเขาให้ซึงรีเปิดประตูแล้วอาบน้ำล่ะก็ เลือดเขาก็คงหมดตัวพอดี... ไม่มีวิธีไหนดีสักอย่าง!!!!!!!! ทำไงดีวะ!!!!? คิดแล้วเปิดประตูเดินออกไปนอกห้องน้ำเพื่อหาอุปกรณ์ซ่อม... แต่...
...... ประตู.... เปิดไม่ออก.......
ชิบหายแล้ว!!!!!!!! =[]=;;;
_________________________________________________________________________________________
รออ่านกันตอนต่อไปเมื่อมีคนมาเม้นกัน 55 ;]]
ความคิดเห็น