คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER 06
No matter how much I try, the answer is always no.
หยดเลือดสีแดงที่หยดลงพื้นหิมะสีขาว
“คริสเขาไม่อยู่บ้าน”
เสียงกรีดร้องที่ดังกึกก้องไปทั่วราวกับจะขาดใจของใครบางคน
“นายเข้ามาข้างในก่อนละกัน”
และ ปืนกระบอกนั้นที่ถูกทิ้งลงสู่พื้นพร้อมกับคำพูดประโยคสุดท้าย .. ‘ขอโทษ’
“นี่ ได้ยินที่ฉันถามมั้ย?”
ท่ามกลางความเงียบและความคิดที่วกวน เซฮุนกระพริบตาเรียกสติตัวเองให้กลับมาทำงานตามปกติ เขาไม่รู้ว่าเมื่อกี้ตัวเองเมินคำถามของอีกฝ่ายไปนานแค่ไหน ทั้งภาพและเสียงที่ไหลวนอยู่ในหัวยังคงเป็นคำถามที่เขาไม่สามารถหาคำตอบได้ เขาพยายามคิดทบทวนหลายๆอย่างในขณะที่เดินตามหลังอีกคนเข้าไปในบ้านที่ไม่คุ้นตา เขาไม่รู้ว่าทำไมถึงพาตัวเองมาอยู่ที่นี่ และในตอนที่อีกฝ่ายถามถึงชื่อของเขา
“ผมชื่อ..เซฮุน”
เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงตอบแบบนั้นไป
“เดี๋ยวนั่งรอตรงนี้ก่อนแล้วกัน”
เซฮุนพยักหน้าให้อีกฝ่ายก่อนจะมองแผ่นหลังของเธอที่หายไปจากห้อง เขาไล่สายตาสำรวจไปรอบๆ ก่อนจะหยุดลงที่ต้นไม้ขนาดไม่ใหญ่มากที่ตั้งเด่นอยู่ริมหน้าต่าง
หน่วยประมวลผลส่งถ่ายข้อมูลออกมาให้เขารับรู้ว่ามันคือต้นสน ต้นไม้ที่มักถูกนำมาประดับบ้านในช่วงวันคริสมาสต์
“รอแปปนึงนะ คริสเขากำลังมา”
ดวงตาเรียวเลื่อนกลับมามองคนพูดอีกครั้ง เด็กสาวรูปร่างสมส่วนที่มีใบหน้าเรียวได้รูปสวยและเรือนผมสีดำประกายกำลังส่งยิ้มให้ เซฮุนพอจะรู้ถึงความแตกต่างบางอย่างระหว่างตัวเขาเองกับคนอื่นๆ แต่เมื่อสบตากับดวงตากลมคู่นั้น
“จริงสิ ฉันลืมแนะนำตัวกับนายเลย”
แม้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้
“เรียกฉันว่าคริสตัลก็ได้ ไม่ต้องเกรงใจนะ”
แต่เขากลับรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่เหมือนๆกัน
หลังจากที่โทรไปบอกคริสเรียบร้อยแล้ว คริสตัลก็กลับมานั่งลงที่โซฟาตัวเดิมแล้วหยิบปากกามาเขียนต่อจากที่ค้างไว้เมื่อกี้ เธอเขียนข้อความบางอย่างลงไปอย่างตั้งใจจนรู้สึกได้สายตาอีกคู่ที่จ้องมา มือเล็กจึงหยุดเคลื่อนไหวแล้วเงยหน้าขึ้นมองอีกคนที่นั่งห่างไปไกล
“นายอยากเขียนมั้ย?”
“เขียนอะไร?”
แทนที่จะตอบคำชวนของเธอ เซฮุนกลับย้อนถามไปซะอย่างนั้น เขาไม่ได้อยากลองทำเพียงแค่อยากรู้ว่าสิ่งที่คริสตัลก้มหน้าก้มตาทำอยู่นั้น มันคืออะไร?
“คำอธิษฐานน่ะ”
คริสตัลพูดยิ้มๆแล้วก้มมองแผ่นกระดาษในมืออีกครั้ง แผ่นคำอธิษฐานสำหรับของขวัญที่อยากได้เหมือนในการ์ตูนที่เธอดูไปเมื่อวันก่อน มันเป็นตอนเกี่ยวกับช่วงวันคริสมาสต์ที่เด็กคนนึงอยากได้ของขวัญมากจึงไปเขียนคำขอไว้บนกระดาษแล้วเอาไปแขวนที่ต้นคริสมาสต์ และในเช้าถัดไปเขาก็สมหวังตามที่ขอ
คริสตัลรู้ว่าอีกตั้งหลายเดือนถึงจะคริสมาสต์ แต่คริสก็ไม่เคยทำให้ผิดหวัง เธอยิ้มกว้างไม่แพ้เด็กน้อยในการ์ตูนในตอนที่เห็นว่าคริสเอาต้นคริสมาสต์ต้นนี้มาตั้งไว้ในห้องนั่งเล่น
“มันได้ผลจริงๆนะ นายอยากลองมั้ย?”
เซฮุนรับกระดาษมาไว้เงียบๆ เขาไม่เข้าใจที่อีกฝ่ายพูดมาเลยซักนิด
คริสตัลเงยหน้าขึ้นมาพลางคิดว่าระหว่างลูกแมวสีขาวกับลูกหมาตัวอ้วนสีครีมแล้วเธออยากได้อะไรมากกว่ากันหลังจากที่เธอเขียนคำอธิษฐานทั้งหลายลงไปจนมาถึงหน้าสุดท้ายของสมุด ก่อนจะชำเลืองไปเห็นกระดาษอีกแผ่นที่ยื่นไปให้อีกคนเมื่อครู่ แล้วก็พบว่ามันยังคงว่างเปล่าเหมือนเดิม
“ไม่เขียนหรอ”
เซฮุนหันมาแล้วส่ายหน้าเป็นคำตอบ คริสตัลเอียงคอเล็กน้อยมองเขาตอบ เธอคิดว่าเซฮุนเป็นคนเงียบๆเพราะตั้งแต่ที่เข้ามานั่งเธอสังเกตเห็นว่าเขาแทบไม่พูดอะไรเลยถ้าเธอไม่หันไปถาม เซฮุนจะเอาแต่นั่งมองไปรอบๆพร้อมสีหน้าที่นิ่งเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา
“นายไม่มีอะไรที่อยากได้เลยหรอ?”
“...” เซฮุนเงียบ เขาก้มมองแผ่นกระดาษในมือที่ว่างเปล่าไม่ต่างจากคำตอบของเขา มีหลายอย่างปะปนกันไปมั่วในหัวจนเขาไม่สามารถปะติปะต่อเศษเสี้ยวเหล่านั้นได้ ราวกับเศษแก้วที่แตกละเอียด
“ไม่มีจริงอ่ะ”
คริสตัลถามอีกครั้ง ค่อนข้างประหลาดใจกับคำตอบที่สรุปให้อีกฝ่ายเอง ก็ในเมื่อตัวเธอเองน่ะมีของที่อยากได้เต็มไปหมดซะขนาดนี้
“นายอาจจะไม่เชื่อเรื่องนี้เลยไม่ยอมเขียน”
เซฮุนมองปากกาที่มือเล็กส่งมาให้ก่อนจะเงยหน้าสบตาเธออีกครั้ง คริสตัลพยักหน้าคล้ายกับจะบอกให้เขาลองเขียนมันดู เธอยิ้มก่อนจะพูดประโยคต่อไป
“แต่ฉันจะบอกว่ามันได้ผลจริงๆนะ สาบานได้”
ประโยคที่เหมือนสายลมโชยอ่อนที่พัดพาความวุ่นวายในหัวของเซฮุนให้หายไป ..
“เพราะพอฉันเขียนคำขอนั่นไป นายก็มาโผล่ที่หน้าบ้านทันทีเลย”
“เหลือเชื่อใช่มั้ยละ แต่มันคือเรื่องจริงนะ”
เสียงเล็กของคริสตัลยังคงเป็นสิ่งเดียวที่ไม่ทำให้ห้องนั่งเล่นเงียบเหงาไป หลังจากที่ยัดปากกาใส่มือของเซฮุนไปแล้วเธอก็เดินไปจัดการกับต้นคริสมาสต์ เคลียที่ว่างให้สำหรับคำขอของเซฮุนที่เธอบังคับเขากลายๆให้เขียนลงไป
นานๆจะมีเพื่อนมาที่บ้านทั้งที เรื่องอะไรจะยอมเล่นคนเดียวล่ะ จริงมั้ย?
“อยู่บ้านคนเดียวมันเหงาน่ะ ฉันเลยเขียนไปว่าอยากได้เพื่อนมาเล่นด้วย”
คริสตัลหันมาหาอีกคนที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม แล้วหยิบกระดาษใบเล็กที่แขวนอยู่บนต้นคริสมาสต์ขึ้นมาให้เขาดู มันเป็นคำขออันแรกที่เธอเขียน
‘ขอให้มีใครซักคนมาเล่นด้วยกันที่บ้าน’
คริสตัลอ่านคำขอของตัวเองเสียงดังแล้วยิ้มอย่างพอใจ เซฮุนไม่รู้ว่าเขากำลังสนใจสิ่งไหนมากกว่ากันระหว่างลายมือขยุกขยุยนั่นหรือรอยยิ้มเด็กๆของเธอ เขารู้แค่เพียงว่าตอนนี้กลไกบางอย่างในตัวของเขากำลังทำงานไม่ปกติ
“หาอะไรเล่นกันมั้ย?”
คริสตัลลุกขึ้นยืนเดินวนรอบห้องแล้วหันมาถาม หลังจากที่เขียนคำขอไปจนหมดเธอก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อดี ถ้าเป็นในตอนปกติเธอคงเดินเข้าห้องนอนไปเปิดทีวีดู แต่เผอิญว่าตอนนี้มีแขกมานั่งด้วยอีกคนเธอเลยคิดอยากหาอะไรซักอย่างทำ
“...”
และก็เหมือนทุกครั้งที่คริสตัลถาม เซฮุนไม่ได้ตอบอะไรกลับมา เขาเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองคริสตัลด้วยสีหน้าที่นิ่งสนิท
“ไหนๆนายก็ไม่รู้จะเขียนอะไรอยู่แล้วหนิ ไปหาอะไรอย่างอื่นทำกัน ดีกว่านั่งเฉยๆ”
คริสตัลว่าแล้วเดินมาดึงแขนเซฮุนให้ลุกขึ้น เป็นเพราะคริสไม่เคยว่าเรื่องนิสัยที่เอาแต่ใจและขี้เล่นจนเกินไปของเธอ .. คริสตัลถึงได้ตกใจไม่น้อย
“อย่าถูกตัวฉัน..”
ในตอนที่เซฮุนสะบัดข้อมือหลบแล้วใช้มืออีกข้างจับแขนของเธอไว้แน่น
สีหน้าที่จริงจังของเขาทำให้คริสตัลต้องหลุบตาลงต่ำไม่กล้าสบตา ส่วนการรับรู้แจ้งเตือนถึงการบีบรัดที่รุนแรงตรงข้อมือจนเธอต้องพยายามสะบัดออก
เซฮุนเห็นท่าขัดขืนของเธอก็รีบคลายมือที่กำข้อมืออีกฝ่ายไว้ออกทันที เขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอตกใจแต่หน่วยความรู้ที่ฝังแน่นอยู่ข้างในเป็นตัวสั่งให้เขาตอบโต้ไปแบบนั้น เขาตัดสินใจแล้วว่าคงต้องพูดอะไรซักอย่างออกไป
“เธอคงดูไม่ออกว่าฉันเป็นแอนดรอยส์”
คริสตัลมองหน้าเขาอย่างประหลาดใจ แต่เพราะประโยคถัดไปก็ทำให้มุมปากที่เริ่มจะยกยิ้มในตอนแรกหายวับไปในพริบตา
“และมนุษย์แบบเธอไม่ควรมายุ่งเกี่ยวกับแอนดรอยส์”
อึดอัด..
คริสตัลคิดว่าเธอเข้าใจความหมายของคำๆนี้ดีในตอนนี้ เธอเหลือบมองนาฬิกาซ้ำแล้วซ้ำเล่า อยากให้คริสรีบกลับมาซักที เธอจะได้ไม่ต้องปิดบังตัวตนกับคนตรงหน้าว่าเป็นมนุษย์อีก
ใช่.. คริสตัลไม่ได้เถียงหรือแก้ตัวที่เซฮุนเข้าใจว่าเธอเป็นมนุษย์ เธอต้องปล่อยให้เขาเข้าใจไปแบบนั้นต่อจนกว่าคริสจะอนุญาตให้เธอสามารถเปิดเผยความจริงเกี่ยวกับตัวเองออกไปได้
“ทำไมยังไม่ถึงอีกนะ..”
ฉะนั้นตอนนี้เธอถึงได้กระวนกระวายและอึดอัดจนแทบบ้าอยู่แบบนี้
“แล้วใครเป็นคนสร้างนายหรอ?”
“...”
“เฮ้! ได้ยินมั้ย?” คริสตัลยื่นมือไปเรียกความสนใจ เซฮุนจึงปัดมือเล็กที่โบกไปมาอยู่ใกล้หน้าเขาออก เขาได้ยินทุกคำพูดของคริสตัล รวมถึงคำถามเมื่อกี้ด้วย
‘ลู่ฮาน’
เซฮุนหลับตาแน่น พยายามใช้ความคิด ชื่อนี้โผล่ขึ้นมาในหัวของเขาในตอนที่คริสตัลถามถึงเรื่องคนที่สร้างเขา เขานึกย้อนไปยังข้อมูลในคลังที่เก็บสำรองไว้แต่เหมือนระบบในตัวเขาเองจะปิดกลั้นมันเอาไว้ด้วยสาเหตุใดสาเหตุหนึ่งที่เขาเองก็ไม่รู้
“นี่ ได้ยินมั้ย?”
คริสตัลถามเมื่อเห็นท่าทางของเซฮุนที่ดูแล้วไม่น่าจะสบายตัวซักเท่าไหร่ แล้วถามซ้ำเสียงดังอีกครั้งที่เห็นเขายกมือกุมขมับไว้แน่น
“เป็นอะไรรึเปล่าเซฮุน!”
เสียงของคริสตัลดังเข้ามาในโสตประสาทของเซฮุน มันดังเข้ามาปนกับเสียงพูดของใครบางคน ประโยคที่ขาดๆหายๆฟังไม่ได้ความวิ่งวนไปมาในหัวราวกับแผ่นเสียงที่มีตำหนิยิ่งทำให้เขากดมือแน่นขึ้นกว่าเก่า
ภาพต่างๆที่ดูคุ้นตาไหลย้อนเข้ามาในหน่วยความจำหลักในตอนที่เขาฝืนตัวเองแทรกเข้าไปยังคลังสำรอง เซฮุนพยายามจะจับภาพเหล่านั้นออกมาดูให้ชัด แต่ด้วยจำนวนที่เยอะเกินไปของภาพทำให้เขาทำอย่างที่คิดไม่ได้
“นี่! เซฮุน!”
เปลือกตาทั้งสองข้างของเซฮุนกระพริบถี่ราวกับเครื่องจักรที่ค้าง คริสตัลเห็นท่าไม่ดีจึงตัดสินใจกดเข้าไปที่ปุ่มตรงหน้าอกฝั่งซ้ายของเขาตามประโยคที่คริสชอบพูดย้ำกับเธออยู่เสมอ
‘จำไว้นะว่าห้ามให้ใครมาโดนปุ่มตรงนี้เด็ดขาด มันเป็นปุ่มรีเซตทุกอย่าง’
ร่างของเซฮุนกระตุกหนึ่งครั้ง ดวงตาทั้งสองข้างเหลือกกว้างก่อนจะปิดลงพร้อมกับร่างที่ทิ้งลงพิงโซฟา
“เฮ้ ตื่นได้แล้ว!”
เสียงเล็กของใครบางคนปลุกร่างสูงที่นั่งพิงอยู่กับเก้าอี้เก่าๆให้ตื่นขึ้น เซฮุนกระพริบตาสองสามทีเพื่อปรับสายตาให้สามารถโฟกัสภาพตรงหน้าได้ชัดขึ้น มันไม่ใช่ห้องรับแขกในบ้านของคริสตัล แต่กลับเป็นห้องนอนสีฟ้าสดใสที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี
แปลก..
เขาจำได้ว่ากำลังนั่งอยู่ในห้องนั้นกับคริสตัลก่อนที่จะวูบไป แล้วทำไมตอนนี้ถึงมาโผล่ที่นี้ได้ล่ะ?
“ตื่นนานแล้วเหรอ เซนา”
หัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากันคลายออกในนาทีที่เห็นร่างเล็กเดินออกมาจากห้องน้ำ ถึงจะยังไม่เข้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นแต่คำว่าหน้าที่ก็ทำให้เขาเลิกสนใจที่จะหาคำตอบ เขาส่งยิ้มให้เด็กหญิงตัวเล็กตรงหน้า พร้อมถามเมื่อเห็นว่าเธอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
เซนา..เด็กสาววัยเจ็ดขวบในชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนพยักหน้าแล้วยื่นโบว์สีขาวมาให้เขา
“ผูกผมให้หน่อยสิ”
เธอว่าแล้วเดินมานั่งบนตักเขา เซฮุนใช้มือค่อยๆบรรจงรวมผมสีน้ำตาลเข้มของเธออย่างเบามือ น่าแปลกที่เขากลับทำมันได้อย่างง่ายดาย เขารวบผมม้าให้เซนาโดยไม่จำเป็นต้องใช้หวีเลยด้วยซ้ำ
อ่า.. นี่เขากลายเป็นหุ่นยนต์แนนนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
“วันนี้ไปเดินเล่นกัน”
เซฮุนตอบตกลงเบาๆก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อนึกขึ้นได้
“เดินเล่น?” พูดทวนซ้ำเพื่อให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ฟังผิดแต่อย่างใด
“อือ เดินเล่นไง”
เซนาลุกจากเก้าอี้เมื่อเซฮุนทำผมให้เธอเสร็จ แล้วเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อเช็คความเรียบร้อยอยู่พักนึง จากนั้นก็กลับมาดึงแขนอีกคนให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่เจ้าตัวนั่งอยู่
“ไปกันๆ”
เซฮุนรู้ว่ามันมีอะไรบางอย่างแปลกๆ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยอมลุกเดินตามไปอย่างงงๆ ไม่ได้คิดขัดขืนอะไร
“ว้าวววว”
ทันทีที่ทั้งคู่เดินมาถึงตรงทางเดินเลียบแม่น้ำที่อยู่ไม่ไกลนัก เซนาก็ปล่อยมือที่จับเพื่อนร่วมทางอีกคนออกแล้วรีบวิ่งไปตรงริมรั้วไม้ที่กั้น
“อย่าวิ่งนะเซนา” ไวเท่าความคิด เซฮุนตะโกนบอกแล้วรีบเร่งฝีเท้าเข้าไปรับตัวเธอไว้ได้ทันในจังหวะที่เซนากำลังจะล้มเพราะสะดุดขาตัวเองตามนิสัยซุ่มซ่ามของเธอ
‘ผมสัญญว่าจะดูแลเซนาเป็นอย่างดี’
คำพูดของตัวเองในวันนั้นเขายังคงจำได้ขึ้นใจมาจนถึงทุกวันนี้ และเขาก็จะไม่ยอมผิดคำพูดตัวเองแน่ๆ
“บอกแล้วไงว่าอย่าวิ่ง”
เซฮุนว่าก่อนจะค่อยๆปรับน้ำเสียงตัวเองให้อ่อนลงเมื่อสบตากับดวงตาใสซื่อคู่นั้น
“ค่อยๆเดินสิ..ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมา คุณท่านคงจะเสียใจ”
“อืม” เซนาพยักหน้าอย่างเชื่อฟังก่อนจะลุกขึ้นยืนอีกครั้งด้วยแรงพยุงของคนตัวสูงที่ประคองตัวเธอไว้
เซฮุนมองร่างเล็กที่ค่อยๆเดินไปด้วยสีหน้านิ่งๆ เขาจำไม่ได้ว่าเซนากลายเป็นเด็กที่เชื่อฟังไม่ดื้อไม่เถียงแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหน
มันแปลกซะจน .. เขาไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นได้จริงๆ
จนกระทั่ง..
เสียงของอีกคนดังแทรกเข้ามาจากในโสตประสาท
“เร็วเข้าคริส ทางนี้ๆ”
เขาถึงรู้ว่าเรื่องทั้งหมดเมื่อกี้ เขาเพียงแค่ฝันไป..
“เขายังไม่รู้สึกตัวเลย”
เสียงของคริสตัลดังแว่วมาจากไกลๆ เซฮุนกระพริบตาถี่เพื่อปรับโฟกัส ไม่เห็นผนังห้องสีฟ้าอ่อนนั้นแล้วรวมถึงเซนาด้วย .. เขาหันไปมองรอบข้างเหลือบไปเห็นแผ่นกระดาษเปล่าที่โต๊ะแล้วก็พบว่าตัวเองยังอยู่ที่โซฟาตัวเดิมในห้องนั่งเล่นที่บ้านของคริสตัล ก่อนจะขยับตัวลุกนั่งในตอนที่ได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังเดินเข้ามาใกล้
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ แต่ฉันไม่รู้จะทำไงดีเลยกดปุ่มนั่นไป”
เขาเห็นคริสตัลวิ่งเข้าในห้องคนแรก ตามด้วยผู้ชายตัวสูงท่าทางซีเรียส และก็ผู้ชายอีกคนที่ตัวเล็กกว่าแต่สีหน้ากังวลมากที่สุด
“เซฮุน!นายฟื้นแล้ว”
คริสตัลพูดแล้วรีบวิ่งเข้ามาหาเซฮุน แต่ไม่ไวเท่าลู่ฮานที่เข้าห้องมาเป็นคนสุดท้าย เขาแทรกตัวผ่านคริสเข้าไปหาเซฮุนทันที
“นายโอเคมั้ย?”
ท่าทีที่ดูเป็นห่วงเป็นใยของลู่ฮานทำให้เซฮุนต้องจ้องเขาอยู่นานเพื่อเปรียบเทียบใบหน้าของเขากับในหน่วยความจำ
“ครับ” เซฮุนตอบไม่เต็มเสียงเมื่อพบว่าเขาไม่มีข้อมูลของผู้ชายคนนี้เลย
“อ่า..ค่อยโล่งอกไปที”
ลู่ฮานพูดแล้วเอื้อมมือไปกุมมือของเซฮุน คริสตัลจะเอ่ยปากเตือนแล้วว่าอีกคนไม่ชอบให้ถูกตัว แต่ก็ต้องเงียบไปเมื่อเห็นว่าเซฮุนไม่ได้มีท่าทีเหมือนในตอนแรกที่เธอไปจับแขนเขา
“นายมาที่บ้านคริสทำไม?” ลู่ฮานที่นึกขึ้นได้เอ่ยถามอีกคนที่ยังนั่งนิ่ง
“คริส..”
“อือ .. คริสไง คนนี้เนี่ย”
พูดจบลู่ฮานก็ชี้นิ้วไปที่เพื่อนสนิทที่ยืนเงียบสังเกตการณ์มาตลอด เซฮุนเงยหน้าขึ้นมอง ในตอนที่ได้ยินชื่อนี้ กลไกข้างในเริ่มทำงานติดขัดอีกครั้ง คำสั่งในหัวถูกส่งมา มันวิ่งแล่นไปทั่วร่างคล้ายกับระเบิดเวลาที่รออะไรซักอย่างมาปะทุ
“คริส .. คริส..คริส..”
คริสกอดอกมองเซฮุนอย่างงงๆที่เห็นเขาพึมพำชื่อตัวเองซ้ำไปมาๆ
“เป็นไรน่ะ.. โอ้ยยย!”
ลู่ฮานเลื่อนมือไปจับไหล่เซฮุนก่อนจะเขย่าเบาๆเพื่อถามอาการ แต่เซฮุนใช้มืออีกข้างจับข้อมือเขาไว้แล้วบิดจนเขาร้องเสียงหลง ลู่ฮานต้องพยายามหมุนตัวตามเพื่อไม่ให้แขนตัวเองหักไปซะก่อน
เซฮุนไม่ตกใจกับเสียงร้องที่มาจากการกระทำของตัวเอง เขามองสีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดของลู่ฮานราวกับเป็นเรื่องปกติ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรรุนแรงไปมากกว่านั้น
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” คริสตัลไปหลบหลังคริสทันที เซฮุนผลักลู่ฮานกระเด็นให้พ้นทางแล้วเดินตรงเข้าไปหาคริสที่ค่อยๆถอยห่างออกมา
“อย่าเข้ามานะเว้ย”
เซฮุนไม่สนคำขู่ของอีกฝ่าย เขาพุ่งตัวเข้าหาคริสทันที อาศัยความว่องไวของร่างกายเอื้อมมือไปบีบคอของคริสแล้วยกขึ้น
“ปล่อยคริสนะ!” คริสตัลตะคอกเสียงดังแล้วพยายามจะเข้ามาขัดขวางแต่ก็ไม่สำเร็จ เธอถูกเขาผลักกระเด็นออกไป โชคดีที่ลู่ฮานเข้าไปรับเธอไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นคริสตัลคงกระแทกเข้ากับตู้กระจกที่ตั้งโชว์อยู่แถวนั้นแน่
“ปะ..ปล่อย ฉัน”
คริสพยายามตะเกียกตะกายดิ้นให้หลุดจากมือของเซฮุน หน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำเนื่องจากขาดอากาศ ทั้งที่เขาตัวสูงใหญ่กว่าอีกฝ่ายแต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” คริสตัลพุ่งตัวเข้ามากอดล็อคแขนของเซฮุน ทำให้คริสได้โอกาสปัดมืออีกฝ่ายออก ก่อนจะล้มลงไปที่พื้นเนื่องจากหมดแรง
พอเงยหน้าขึ้นมาอีกทีก็เห็นทั้งคริสตัลและลู่ฮานพยายามล็อคเซฮุนเอาไว้ไม่ให้ขยับ เซฮุนสะบัดแขนทั้งสองข้างแรงๆจนหลุดจากการจับกุม แต่ก็ได้ไม่นานคริสตัลก็เข้ามาล็อคตัวเขาไว้อีกครั้ง
“คริส ทำไรซักอย่างสิ!”
ลู่ฮานที่กอดล็อคเอวของเซฮุนอยู่ตะโกนสั่งคริสที่นั่งหายใจหอบอยู่ เขาถึงได้สติรีบลุกขึ้นก่อนจะมองไปรอบห้องเพื่อหาอะไรบางอย่าง
“เร็วๆเข้า” ลู่ฮานเร่งคริสอีกครั้ง เขารู้สึกได้ว่าแขนของเขากำลังจะหมดแรงและเซฮุนจะหลุดพ้นจากพันธนาการของเขาและคริสตัลในอีกไม่กี่นาทีต่อไป
คริสหันซ้ายหันขวามองไปรอบห้องแล้วก็วิ่งตรงไปที่ตู้ที่ตั้งอยู่อีกมุม เขาเปิดลิ้นชักแรกออกแล้วคว้าไขควงด้านไม่ใหญ่มากมา
เพล้ง!
เสียงกระจกแตกดังขึ้น คริสหันกลับมาแล้วพบว่าเป็นคริสตัลที่กระเด็นไปชนตู้กระจก ส่วนลู่ฮานกำลังกอดขาของเซฮุนไว้แน่น
“คริส! ระวัง!”
คริสตัลตะโกนก่อนจะรีบลุกขึ้นมา ตามตัวของเธอถลอกจนเห็นสายไฟข้างใน เธอรีบวิ่งเข้าไปเพื่อจะล๊อคตัวเซฮุนไว้แต่ไม่ทัน ตอนนี้เซฮุนสะบัดลู่ฮานออกไปได้แล้ว เขารีบพุ่งเข้าไปหาคริส แต่คราวนี้คริสไหวตัวทัน เขาเคยเรียนเทควันโด้ตอนที่อยู่ปีหนึ่งเลยพอมีทักษะในการหลบหลีกการโจมตีได้บ้าง
“โทษทีนะ” คริสพูดขึ้นในตอนที่หันตัวกลับมาอยู่ข้างหลังเซฮุน ก่อนจะใช้ไขควงที่อยู่ในมือทิ่มเข้าไปแรงๆที่หลังคอของเซฮุน
ตุ้บ!
ร่างของเซฮุนล้มลงกระแทกกับพื้น
คริสไปพยุงคริสตัลให้ยืนขึ้นมา ถอนหายใจเมื่อเห็นว่าร่างกายของคริสตัลเสียหายไปไม่น้อย เขายกมือขึ้นปาดเหงื่อที่ไหลย้อยมาที่คาง
“ยังไม่เจ๊งหรอกน่า ไม่ต้องห่วง” เขาพูดขึ้นเมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของลู่ฮานที่กำลังเดินเข้าไปหาร่างของเซฮุนที่นอนกองอยู่บนพื้น
“ฉันขอโทษนะ”
“ช่างมันเหอะน่า เก็บกวาดห้องให้ด้วยละกัน” คริสว่าก่อนจะพาคริสตัลไปยังห้องทำงานของเขา เขาต้องรีบซ่อมแซมคริสตัลให้เสร็จภายในคืนนี้ ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้เธอคงอดไปเรียน
ลู่ฮานพยักหน้าตาม มองไปรอบห้องแล้วก็พบว่ามันเละอย่างที่คริสบอกจริงๆ เขาคลุกเข่าลงข้างๆเซฮุน ที่หลังคอยังมีไขควงปักคาไว้ ลู่ฮานใช้มือทั้งสองค่อยๆพลิกเซฮุนเพื่อให้นอนหงายก่อนจะสังเกตเห็นสัญลักษณ์รูปคล้ายเลขแปดนอนตะแคงที่สลักอยู่ข้างในแผงวงจรตรงคอ คำถามมากมายผุดขึ้นในหัวของเขา
ตอนนี้เขาเริ่มอยากรู้ที่มาของเซฮุน ..หุ่นที่ถูกทิ้งไว้ในโรงงานร้างตัวนี้แล้ว..
“น่าจะโอเคแล้วล่ะ”
คริสตบบ่าคริสตัลก่อนจะลุกขึ้น เขาใช้เวลาเกือบสองชั่วโมงจัดการซ่อมแผลตามตัวของคริสตัลจนเสร็จ เหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาในตอนนี้ว่าเกือบจะตีสามแล้วก็ถอนหายใจ เขาอยากจะทิ้งตัวลงนอนซะตรงนี้เลยด้วยซ้ำ
“เสร็จแล้วหรอ”
แต่เพราะลู่ฮานที่ยืนห่างออกไปไม่ไกลทำให้เขาไม่สามารถทำตามที่คิดไว้ได้
“เก็บห้องให้แล้วไง?”
คริสหันไปถามอีกคนในห้องที่ตอนนี้กำลังทำเหมือนพยายามจะซ่อมแอนดรอยส์ของตัวเอง ที่เขาใช้คำว่าพยายามก็เพราะว่าลู่ฮานไม่ได้ถนัดเรื่องพวกนี้แต่ก็ยังพยายามที่จะซ่อม เขาใช้คีมในมือตัดสายไฟในตัวเซฮุนตามหน้าหนังสือที่เปิดกางไว้
คริสหัวเราะเหอะ ดูจากท่าทางของลู่ฮานแล้ว ชาตินี้ก็คงซ่อมไม่เสร็จ..
“เก็บให้แล้วน่า...อ่ะ!” ลู่ฮานที่เอี้ยวตัวไปหยิบเทปพันสายไฟที่อยู่ด้านหลังร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ดีๆคริสก็เดินมาแย่งอุปกรณ์ในมือเขาไป แถมยังดันเขาให้เขยิบออกไปอีก
“ต่อให้ซ่อมตรงนี้เสร็จ มันก็ยังใช้งานไม่ได้อยู่ดี”
“อ้าวหรอ..”
ลู่ฮานพูดเสียงค่อยแล้วก็เดินไปลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งลงข้างๆ คริสจัดแจงวางกล่องอุปกรณ์ที่เพิ่งใช้ซ่อมให้คริสตัลลงที่โต๊ะ ก่อนจะเปิดเสื้อของเซฮุนขึ้นจนเห็นแผงหน้าอก หัวคิ้วขมวดในตอนที่เขาพบว่ามันมีแค่ปุ่มสีแดงเพียงปุ่มเดียวแต่ไม่มีแผงอะไรให้เปิดได้เลย
“อะไรว่ะเนี่ย..” บ่นพึมพำก่อนจะหันไปหาเพื่อนสนิทที่นั่งทำหน้าเหรอหราไม่รู้เรื่อง
“มีอะไรหรอ?”
“ถามจริง ไปเอาไอ้หุ่นนี่มาจากไหน”
ลู่ฮานทำตาโตตกใจ เขาไม่เคยบอกใครเลยด้วยซ้ำเรื่องที่เขาไปเจอเซฮุนที่โรงงานร้างแถวที่ทำงาน นี่หน้าตาแบบเขาดูไม่น่าจะสร้างแอนดรอยส์ได้ขนาดนั้นเลยเหรอรึไง..
“นายรู้ได้ไง?”
“ใช่มั้ยล่ะ.. ไปซื้อมาจากพวกร้านมือสองใช่มั้ย? ที่ไหนล่ะ? เอาเบอร์โทรมา”
ลู่ฮานขมวดหัวคิ้วจนยุ่ง ซื้อมางั้นเหรอ? เขาเพิ่งจะรู้ในตอนนี้เองว่ามันมีขายหุ่นมือสองด้วย ไม่ได้ต่างจากพวกเสื้อผ้ามือสองอะไรพวกนั้นเลยนะเนี่ย
“ว่าไง ซื้อมาจากร้านไหน อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้” คริสหันมาทำเสียงดุใส่เพราะอีกฝ่ายไม่ยอมตอบเขาซักที เลยเดาไปว่าลู่ฮานอาจจะลืมไปแล้ว ก็เจ้าตัวยิ่งขี้ลืมๆอยู่ด้วย
“ปะเปล่า ไม่ได้ลืม”
“งั้นก็บอกชื่อร้านมาสิ เดี๋ยวเสิร์ชหาในเนตเอง”
“ไม่ใช่แบบนั้นคริส คือ..”
คริสหยุดมือที่ไล่คลำไปตามตัวเซฮุนแล้วหันมามองหน้าคนนั่งข้างที่ทำเสียงเหมือนคนกำลังจะสารภาพความผิด
“คือ ..ฉัน..เก็บมาได้อ่ะ”
ลู่ฮานตอบก่อนจะยิ้มเจื่อนๆมาให้ คริสขมวดหัวคิ้วอีกครั้ง หรี่ตาลงคล้ายกับไม่แน่ใจว่าตัวเองฟังสิ่งที่ลู่ฮานพูดมาถูกต้องรึเปล่า
เก็บมาได้? มันมีเรื่องแบบนี้อยู่ในโลกด้วยงั้นเหรอ?
“นายไม่ได้โกหกใช่มั้ย?”
ลู่ฮานกรอกตาเซ็ง คริสถามประโยคนี่กับเขาเป็นรอบที่ห้าแล้ว จนเขาอยากเดินเข้าไปตบหัวอีกฝ่ายให้คว่ำติดโต๊ะก่อนจะกระชากปกคอเสื้อขึ้นมาแรงๆแล้วถามว่า
‘หน้ากูเหมือนคนชอบโกหกนักหรือไง?’
แต่ก็ทำได้แค่คิดในใจ
“ฉันไม่ได้โกหกนะ”
อ่า.. เขานี่มันดีแต่คิดจริงๆ
“ไม่ใช่ไรนะ ที่ถามหลายรอบก็เพราะว่ามันไม่น่าจะเชื่อซักเท่าไหร่..”
คริสที่เหมือนจะจับความหงุดหงิดในน้ำเสียงของลู่ฮานได้อธิบายขึ้นมา ตอนนี้เขากำลังพยายามเจาะข้อมูลในหน่วยความจำของเซฮุนอยู่ หลังจากที่ไล่หาจุดเชื่อมต่อปลั๊กในตัวเซฮุนอยู่นาน ใครมันจะไปคิดว่าจะไปแอบอยู่ในหูแบบนั้น..
“ยังไงอ่ะ ฉันไม่เข้าใจ”
“กะอยู่แล้วว่านายคงไม่เข้าใจ คืองี้..” คริสพูดในขณะที่ยังคงจดจ่ออยู่กับหน้าจอคอม ตัวอักษรสีขาวรันขึ้นเต็มหน้าจอในตอนที่เขากดเข้าหน่วยความจำของเซฮุนไป
“พูดต่อดิ”
ลู่ฮานเอียงคอรอฟัง คริสหยุดพูดเอาซะดื้อๆก่อนจะขยับนิ้วมือรัวบนแป้นพิมพ์ สีหน้าดูเคร่งเครียดคล้ายกับกำลังทะเลากับโปรแกรมยังไงยังงั้นแหละ
“...”
“เอ้า เงียบอีก”
“แปปนึง”
คริสตอบกลับมาสั้นๆแล้วก็เริ่มรัวแป้นพิมพ์ต่อ ตัวอักษรรันขึ้นเต็มหน้าจอคล้ายกับฉากในหนังเรื่องเมทริกซ์จนลู่ฮานเริ่มสงสัยว่าคริสกำลังทำอะไรอยู่กันแน่
“ตามสบายละกัน ฉันขอไปหาคริสตัลนะ”
“เออดี.. ไปพาคริสตัลมาห้องนี้เลย ฉันอยากจะทดสอบอะไรหน่อย”
“อ่า..”
ลู่ฮานลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วค่อยๆเดินไปยังห้องข้างๆ ที่ประตูมีป้ายไม้ห้อยไว้เขียนว่า ‘KRYSTAL’ แล้วก็อดนึกขำไม่ได้ เขาไม่คิดว่าเพื่อนตัวเองจะใส่ใจเรื่องเล็กน้อยแบบนี้ ถึงขนาดทำป้ายห้องให้แอนดรอยส์ซะด้วย
ก๊อก ก๊อก
ลู่ฮานเคาะประตูก่อนจะหมุนลูกบิดเปิดเข้าไป ข้างในห้องถูกตกแต่งไปด้วยสีฟ้าอ่อน ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ เขามองไปรอบห้องก่อนจะหยุดสายตาลงที่กรอบรูปที่ตั้งอยู่ ลู่ฮานรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล .. มันเป็นรูปเหมือนสมัยสิบกว่าปีที่แล้วถ้าดูจากชุดนักเรียนของคริส แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น .. ผู้หญิงอีกคนในรูปนั่น ..
คริสตัลงั้นเหรอ?
“มีอะไรเหรอคะ?” คริสตัลที่นั่งอยู่บนเตียงเงยหน้าจากหนังสือขึ้นมาถามแขกที่เข้ามาในห้อง
ลู่ฮานละความสนใจจากรูปภาพหันมาหาเจ้าของคำถาม คริสตัลในชุดนอนกำลังจ้องเขาตาแป๋ว เรือนผมสีดำตัดกับใบหน้าขาวใสทำให้เขาไปต่อไม่เป็น ทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นแอนดรอยส์แต่ลู่ฮานกลับรู้สึกประหม่าจนพูดตะกุกตะกักแบบนี้
“เอ่อ..คือว่า..”
จะบ้าตาย! เขานี่ช่างอ่อนหัดกับเพศตรงข้ามจริงๆ
“คะ?”
“คริสเขาให้มาตามเธอไปที่ห้องนู้นน่ะ”
“อ่อออ” คริสตัลลากเสียงยาว วางหนังสือในมือแล้วรีบกระโดดลงจากเตียงมายืนข้างลู่ฮาน ถือวิสาสะเอามือควงแขนอีกฝ่ายแล้วส่งยิ้มกว้างให้
“งั้นไปกัน ไปหาคริสกัน”
ลู่ฮานหน้าแดงแล้วพยายามก้าวขาที่แข็งทื่อให้ขยับตามอีกคน อ่า.. ถ้าเขาประหม่าตายนี่ ความผิดของคริสคนเดียวเลยจริงๆ
“เรียกฉันเหรอ?”
ทันทีที่ถึงห้องทำงาน คริสตัลก็ปล่อยแขนลู่ฮานออกแล้วเดินตรงเข้าไปหาคริส ลู่ฮานแอบลอบถอนหายใจเพราะรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องจนกระทั่งถึงตอนนี้
“มาใกล้ๆหน่อย”
คริสพูดแล้วคริสตัลก็ขยับเข้าไปใกล้ตามที่เขาบอก ลู่ฮานที่เงยหน้าขึ้นมาพอดีแทบจะร้องว้าก เขารีบก้มหน้าเอามือปิดตาทั้งสองข้างทันทีก่อนจะรู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่กระจายทั่วใบหน้า
จะบ้าตาย! ทำไมคริสทำอะไรไม่บอกกล่าวกันก่อนเลยนะ
“เฮ้ย เลิกปิดตาแล้วก็เดินมานี่” คริสสั่งเสียงดังก่อนจะส่ายหัว ไม่ไหวเลยจริงๆ หมอนี่มันอ่อนหัดชะมัด
“จะ..จะ ให้ช่วยอะไร” ลู่ฮานถามแล้วเดินเข้ามาแต่มือยังคงปิดตาทั้งสองของตัวเองไว้ เขายังจำได้ดีว่าสมัยตอนอยู่ม.ต้นเขาเคยเป็นลมเพราะเห็นเพื่อนผู้หญิงในห้องเปลี่ยนชุดพละ
แล้วนี่เล่นถอดออกทั้งเสื้อแบบนี้.. มีหวังเขาคงได้สลบยาวแน่
“ก็จะอธิบายให้ฟังไง เอามือลงซักทีเส่!”
คริสสั่งเสียงดัง เขากำลังหงุดหงิดที่เจาะเข้าข้อมูลของเซฮุนไม่ได้อยู่แล้ว ไอ้เจ้าของก็ดันมาทำให้เสียเวลาอีก ว่าแล้วก็เอื้อมมือไปปัดมือที่ปิดตาของลู่ฮานลง
“ดู! มันไม่ได้โป๊อะไรแบบนั้นซะหน่อย”
“...”
ลู่ฮานค่อยๆลืมตาขึ้นมอง ตอนนี้คริสตัลไม่ได้เสื้อแต่ก็ไม่ได้โป๊อย่างที่คิดเอาไว้ โอเค..มันก็โป๊อยู่บ้าง เพราะเธอก็มีหน้าอกเหมือนหญิงสาวทั่วไปแต่เพียงมันดูออกว่าไม่ใช่ผิวหนังของคนจริงๆ ออกจะมันเงาแบบโลหะซะมากกว่า
“เห็นนี่ใช่มั้ย ปุ่มแดงๆนี่”
“อ่าฮะ”
ลู่ฮานตอบก่อนจะหันไปมองตามนิ้วของคริสที่ชี้ไปยังบริเวณตำแหน่งเดียวกันบนร่างของเซฮุน ถึงเขาจะไม่ถนัดเรื่องแอนดรอยส์พวกนี้แต่เขาก็พอจะเข้าใจว่าเซฮุนมีอะไรบางอย่างที่ต่างออกไปจากคริสตัล
“ที่จริงตรงนี้มันต้องเปิดออกมาได้ เพราะมันเป็นแหล่งกระจายพลังงาน” คริสว่าแล้วแงะฝาตรงหน้าอกด้านซ้ายของคริสตัลออกประกอบคำพูด ลู่ฮานมองตามตาไม่กระพริบ ข้างในมีสายไฟเส้นเล็กๆอีกหลายเส้นโยงใยกันมั่วไปหมด
“แล้วนายมั่นใจได้ไงว่าแอนดรอยส์ทุกตัวต้องแบบที่นายบอกทั้งหมด”
“มั่นใจสิ ก็เพราะว่าคริสตัลคือหุ่นรุ่นล่าสุดในตอนนี้แล้ว นอกจากนี้รุ่นก่อนๆก็ใช้ระบบวงจรไม่ได้ต่างจากนี้ซักเท่าไหร่”
คริสพูดอย่างมั่นใจ เมื่อกี้เขาเข้าเนตไปเช็คดูแล้ว ไม่มีรายงานไหนที่พูดถึงระบบแผนวงจรแบบของเซฮุนเลย จะว่าเป็นแอนดรอยส์เถื่อนก็ไม่น่าใช่เพราะรายละเอียดต่างๆในตัวเซฮุนดูประณีตมาก ขนาดเขาที่ว่าทำละเอียดแล้วยังสู้ไม่ได้เลย
“แถมวัสดุที่เอามาทำเป็นผิวก็แข็งแรงมากถ้าเทียบกับคริสตัลแล้ว”
คริสอธิบายต่อเมื่อนึกขึ้นได้ เขาหยิบคัตเตอร์ขึ้นมาแล้วกรีดเบาๆที่แขนของคริสตัล ลู่ฮานรีบพูดห้ามแต่ไม่ทัน แอบรู้สึกผิดเล็กน้อยที่เห็นแผลที่แขนคริสตัลถึงจะเล็กๆก็เถอะ เขาไม่คิดว่าคริสจะทำจริงๆ
“ไม่เป็นไรหรอกน่า เอาพาราฟิน*มาป้ายคืนก็หาย”
*พาราฟิน = ปิโตรเลียมแข็งที่ใช้เป็นประกอบมนการทำเทียน, ขี้ผึ้ง
คริสพูดปลอบใจเมื่อเห็นสีหน้าของลู่ฮาน ดูท่าจะรู้สึกผิดต่อคริสตัลเอามากๆ ส่ายหน้าหัวเราะเบาๆ คริสไม่ใช่คนใจร้ายขนาดที่จะทำร้ายคริสตัลได้ลงคอ ที่ทำไปเมื่อกี้ก็แค่อยากให้อีกคนเห็นภาพตามชัดๆ พอพูดจบเขาก็หันไปสนใจเซฮุนที่นอนอยู่ต่อ แอบหัวเราะในลำคออีกครั้งที่เห็นลู่ฮานทำหน้าไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ในตอนที่เขาใช้คัตเตอร์อันเดิมกรีดลงที่ตัวเซฮุน
“เห็นป่ะ แตกต่างกันสุดๆ”
ลู่ฮานมองเซฮุนค้าง ก่อนจะขยี้ตาอีกครั้งเพราะไม่เชื่อสายตาตัวเอง บ้าน่า! อะไรมันจะเหนียวได้ขนาดนั้น เขามองผิวของเซฮุนที่ยังคงสภาพเหมือนเดิมไม่ว่าคริสจะทิ่มคัตเตอร์ลงไปแรงแค่ไหนก็ตาม
“เหมือนกับว่าผิวของหมอนี่ถูกสร้างมาเพื่อป้องกันความเสียหายทางกายภาพยังไงยังงั้น”
“ทางกายภาพหรอ? หมายถึงแบบเวลาได้รับบาดเจ็บงั้นเหรอ?”
“คงงั้นมั้ง ฉันก็ไม่รู้”
“ถ้ายังงั้นก็แสดงว่าเซฮุนคงถูกสร้างมาเพื่อวัตถุประสงค์บางอย่างแน่ๆ” ลู่ฮานพูด เขาจำได้ว่าตอนเจอเซฮุนครั้งแรกนั้น อีกฝ่ายถูกวางทิ้งไว้เหมือนเป็นขยะธรรมดาๆชิ้นนึง ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น
ถ้าจะมีอะไรแปลกก็คงเป็นไอ้กระดาษแผ่นนั้นมั้ง
“เออ..ฉันเพิ่งนึกได้ว่าตอนที่ไปเจอครั้งแรก มันมีแผ่นกระดาษยัดอยู่ในมือเซฮุนมาด้วย”
“แล้วได้เอามาด้วยรึเปล่า”
“เอามาสิ แต่จำไม่ได้ว่าเอาไปเก็บไว้ที่ไหน”
“ไว้คราวหน้าก็เอามาด้วยละกัน เพื่อจะได้รู้ข้อมูลอะไรเกี่ยวกับเซฮุนมากขึ้น”
คริสพูดก่อนจะหันไปหยิบพาราฟินกึ่งเหลวมาป้ายที่แผลของคริสตัลแล้วสวมเสื้อกลับให้เธอตามเดิม เขาบอกให้เธอกลับไปอ่านหนังสือต่อที่ห้อง ตอนนี้ตีห้าแล้ว อย่างน้อยเขาต้องรีบลงเฟิร์มแวร์เซฮุนให้เสร็จ เพราะมีนัดคุยงานตอนแปดโมงต่อ
“แล้วถ้าลงเฟิร์มแวร์ใหม่ เซฮุนจะเป็นแบบเมื่อกี้อีกรึเปล่า?” ลู่ฮานถาม เขากลัวว่าที่เซฮุนทำร้ายคริสในตอนนั้นเป็นเพราะความผิดพลาดบางอย่างในตัว แบบระบบสั่งการทำงานไม่ปกติเลยทำให้ถูกเอามาทิ้งแบบนี้
“ไม่หรอก อันนั้นมันเป็นเพราะนายดันโง่ไปโหลดเฟิร์มแวร์ไวรัสมาต่างหากเล่า”
คริสเหน็บแหนม ตอนแรกเขาก็โมโหอยู่หรอกนะที่ลู่ฮานลากเขาเข้าไปเกี่ยวด้วย แต่ตอนนี้เขาไม่คิดแบบนั้นล่ะ กลับรู้สึกขอบคุณซะด้วยซ้ำที่อยู่ๆก็มีแอนดรอยส์ตัวใหม่มาให้ศึกษา
ยิ่งถ้าเขาเจาะข้อมูลเข้าไปได้ละก็ มันจะยิ่งเฟอร์เฟคสุดๆ
“งั้นฉันฝากเซฮุนไว้กับนายก่อนละกัน”
ลู่ฮานพูดจบก็หาวปากกว้าง คริสพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้แล้วทำมือไล่ให้ลู่ฮานไปนอนซะจะได้ไม่กวนเขาอีก ลู่ฮานเดินไปนั่งที่เก้าอี้อีกตัวแล้วฟุบลงที่โต๊ะ ไม่นานนักเขาก็หลับไป .. คริสจัดแจงเปิดเข้าโปรแกรมในคอมพิวเตอร์ หันไปมองหน้าเซฮุนที่นอนอยู่แล้วนึกในใจ
เขาหวังว่าถ้าเซฮุนฟื้นมาแล้วอีกฝ่ายจะยอมบอกเขาว่าจริงๆแล้วตัวเองเป็นใคร
“จงอินนน เสร็จรึยังเนี่ย”
เสียงของคนเป็นพี่ตะโกนถามลั่นบ้าน คิมจงอาที่ใส่รองเท้าเสร็จเรียบร้อยยื่นหน้าเข้าไปมองน้องชายตัวเองที่ยังวุ่นวายอยู่ในห้องรับแขก
“เร็วๆสิ เดี๋ยวพี่ก็ไปสายพอดี”
“รู้แล้วน่าๆ แปปนึงๆ”
จงอินตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ถ้ารู้ว่าอีกฝ่ายจะมายืนเร่งเขาทุกๆห้าวินาทีแบบนี้ เขายอมไปโรงเรียนเองจะดีกว่าอีก ไม่น่าตัดสินใจขอติดรถไปด้วยเลย
“ให้เวลาอีกสามนาทีนะ รีบๆตามไปที่รถเลย เข้าใจมั้ย!”
จงอินถอนหายใจหนักๆทำปากขมุบขมิบ แต่พอเห็นว่าพี่จงอายังยืนมองอยู่ เขาก็เลยต้องรีบวิ่งเอาจานไปล้างแล้วจัดการตัวเองให้เรียบร้อย ไม่ถึงสามนาทีอย่างที่ว่าเขาก็พาตัวเองเข้าไปนั่งอยู่ในรถข้างคนขับเรียบร้อย
“ทีหลังถ้าจะติดรถไปด้วยก็ต้องตื่นให้ไวกว่านี้สิ”
“อ่าๆรู้แล้วๆ พี่เลิกบ่นได้แล้ว ไหนบอกรีบไง ออกรถดิ! เดี๋ยวก็สายหรอก”
จงอินตอบกลับส่งๆแล้วพูดเปลี่ยนประเด็นให้คนเป็นพี่เลิกบ่นซักที ถึงแม้เขาจะอายุห่างกับพี่สาวตัวเองอยู่หลายปีแต่เพราะสนิทกัน จงอินเลยกล้าที่จะเถียงอีกฝ่าย
“ก็กำลังจะออกอยู่แล้วเนี่ย ไม่ต้องพูดมากน่า”
“ทำไมติดแบบนี้นะ...”
มันเป็นเรื่องปกติที่รถจะติดในตอนเช้าของวันทำงาน รถเก๋งสีขาวของจงอาจึงยังคงจอดนิ่งไม่ขยับอยู่ที่ทางออกปากซอยบ้านตัวเอง เวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีแล้วแต่เธอยังไปไม่ถึงไหนเลย
และก็เป็นเรื่องปกติที่คนนั่งข้างก็จะผงกหัวหลับแบบไม่รับรู้อะไร
“นี่! อย่าเพิ่งหลับ ช่วยพี่เรียงเอกสารก่อน”
จงอาเขย่าไหล่คนนั่งข้างให้ตื่น แล้วยื่นแฟ้มเอกสารไปให้ จงอินสะลืมสะลือตื่นขึ้นมา ที่จริงเขาต้องอารมณ์เสียที่ถูกปลุกแต่พอนึกได้ว่าอีกฝ่ายคือพี่สาวตัวเอง หงุดหงิดไปก็มีแต่จะโดนด่ากลับ เขาจึงไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจออกไป
“ในแฟ้มมันจะมีเอกสารเหมือนกันอยู่สามชุด นายแยกออกมาให้พี่ชุดนึง”
เธอพูดในขณะที่ยังคงมองถนน รถเริ่มขยับแล้วเธอต้องรีบตามติดรถคันหน้าเอาไว้จะได้ไม่ถูกรถคันอื่นแทรกเข้ามา จงอินพยักหน้าตามที่ได้ยินก่อนที่จะค่อยๆหยิบเอกสารในแฟ้มออกมาดู เกือบทุกแผ่นเป็นภาษาอังกฤษหมดเท่าที่เขาเปิดผ่านๆ จงอินไม่ได้เก่งภาษาอังกฤษเหมือนพี่จงอาแต่เขาก็พอจะอ่านเข้าใจ มันเป็นเอกสารเกี่ยวกับสัญญาจ้างกับบริษัทลูกค้าต่างชาติที่จะมาลงทุนร่วมกับบริษัทที่พี่สาวเขาทำงานอยู่
เขาไล่เปิดดูเอกสารของพี่ตัวเองไปเรื่อยๆจนมาสะดุดที่หน้าเกือบสุดท้ายในตอนที่เขาเปิดผ่านไปไวๆ มือหนาหยุดแล้วพลิกแผ่นกระดาษย้อนกลับไป หัวคิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อยพร้อมหรี่ตามองภาพตัวแทนของอีกบริษัท เขาเพ็งมองคนในภาพนั้น ผู้หญิงคนนั้นดูคล้ายกับคนที่เขารู้จักมาก แตกต่างอยู่นิดเดียวตรงที่ใบหน้าของคนในภาพดูอ่อนหวานมากกว่า
จงอินส่ายหัวแล้วปิดแฟ้มเอกสาร เขาส่งมันคืนให้พี่จงอาแล้วทิ้งหัวพิงเบาะไป ค่อยๆหลับตาอีกครั้งเพราะคิดว่าตัวเองคงยังง่วงอยู่เมื่อกี้ถึงได้ตาฝาด หรือไม่ก็เป็นเพราะยัยนั่นชอบมาเสนอหน้าให้เห็นเกือบทุกวันจนทำให้เขามองคนอื่นผิดไปหมดแบบนี้
“เออ เย็นนี้พี่ต้องไปกินข้าวกับทีมนะ ฝากบอกแม่ด้วย”
ได้ยินพี่จงอาพูดแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเย็นนี้เขาก็มีนัดเหมือนกัน
“จงอิน ฉันอยากอ่านการ์ตูนมั่งอ่ะ พาฉันไปร้านหนังสือหน่อยนะ น้าๆพาไปหน่อยนะ”
เสียงออดอ้อนของคริสตัลดังขึ้นมาในตอนที่เขากำลังหลับตา จงอินเพิ่งรู้ว่าถูกอีกฝ่ายตามหลอกหลอนแม้กระทั่งในความคิด ..
♥
A LITTLE TALK WITH WRITER
อ่ะแฮ่มๆ หลังจากที่เป็นใบ้อยู่ 6 ตอน ก็คิดขึ้นได้ว่าควรจะเขียนอะไรบ้าง 555
ก่อนอื่นก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้เนอะ จริงๆกะแค่แต่งเล่นๆสร้างสรรค์จินตนาการกันไปนะเนี่ย ‘_’
ก็อาจจะอัพช้าบ้างบางครั้งนะคะ เพราะติดภารกิจ ไงก็เข้าใจนิดนึงน้า
แต่จะพยายามอัพเรื่อยๆ ชูสองนิ้วสัญญาเลย!
มีข้อผิดพลาดตรงไหนก็ขออภัยด้วยน้า น้อมรับทุกคำติชมค่า ^w^
ไม่มีอะไรมาก ไปและ บรั้ยส์
ความคิดเห็น