คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ‘ ความฝันกลีบที่ : 1 ー
ในความฝันฉันมักจะเห็นภาพของชายหนุ่มรูปงามผู้ที่มีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าเกือบจะตลอดเวลา.. ท่ามกลางดอกวิสทีเรียราวกับภาพฝัน.. ที่ชวนให้สุขใจ.. แต่คงไม่แปลกเพราะมันคือความฝันจริง ๆ ถ้าเปรียบเป็นปรัชญาคงได้ประมาณว่า..
「 言わぬが花。」 Iwanu ga Hana..
ความเงียบคือดอกไม้...
- ปรัชญาซามูไร -
ใช้ความเงียบและความนิ่งเพื่อบรรลุถึงสิ่งที่ต้องการ.. ดีกว่าเคลื่อนไหวที่ร้อนรนดั่งไฟ.. ชายผู้นี้ดูนิ่งสงบแต่กลับเต็มไปด้วยความคิดมากกว่า..
ค.ศ. 1600 - 1868 ยุคเอโดะ
ตามประวัติศาสตร์บอกไว้ว่า อิเอยาสุตั้งตนเป็นผู้ปกครองญี่ปุ่นทั้งประเทศที่มีอำนาจอย่างแท้จริงโดยขึ้นดำรงตำแหน่งโชกุนที่เมือง เอโดะ ล้มล้างอารยธรรมโมโมยะมะ และสร้างอารยธรรมใหม่ขึ้น ทำให้ยุคอะซุจิโมยะมะจบลงในปี 1603 และปีเดียวกันนันก็ถือเป็นจุดเริ่มต้นของ ยุคเอโดะ (เอโดะจิได) ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นแห่งการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นโชกุนอิเอยาสุได้สร้างแบบแผนแทบจะทุกแง่มุมของวิถีชีวิตของประเทศญี่ปุ่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งสถาบันทางการเมืองและสังคมให้เป็นแบบอย่างต่อมาอีก 265 ปี
ที่ผ่านไปทางต้นคือประวัติศาสตร์ของประเทศญี่ปุ่นในช่วงยุคเอโดะ.. ตามที่หนังสือบอกอะนะ ฉันไม่รู้ว่าอะไรทำให้ฉันสนใจในประเทศญี่ปุ่นเท่านี้ แต่อาจจะเพราะความฝัน.. ที่ฉันฝันเห็นมาเกือบจะตลอดชีวิต เรื่องราวของชายหนุ่ม.. ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเพียงความฝันที่เกิดจากความคิดมากหลังจากการศึกษาเกี่ยวกับประเทศญี่ปุ่นหรืออะไรดี แต่ฉันรู้ดีว่ามันเกิดขึ้นมาก่อนที่ฉันจะเดินทางมาเรียนต่อที่ประเทศแห่งนี้เสียอีก
บางครั้งฉันก็มักจะได้ยินเสียงเรียกหรือความรู้สึกว่ามีคนเฝ้ามองดูอยู่จากที่ใดสักแห่งหนึ่ง แต่เมื่อมองไปกลับพบแต่ความว่างเปล่าหรือ.. กลีบดอกไม้สีม่วง ๆ ชมพู ๆ
“มัวทำอะไรอยู่ หมดคลาสแล้วนะ” เสียงที่ดังขึ้นใกล้ ๆ เรียกให้สติกลับมาอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง เมื่อมองดูก็พบเข้ากับหญิงสาวอีกคนหนึ่งที่ยืนส่งยิ้มมาให้ หญิงสาวหน้าตาสะสวย ผมสีดำยาวตัดทรงฮิเมะคัทดูเหมาะกับใบหน้าของเธอเป็นอย่างดี
“ไปสิ ๆ” ฉันพูดขึ้นพร้อมกับเก็บของใส่กระเป๋าใบเล็กที่เอามาด้วย
“เห็นอาจารย์บอกว่า วันนี้มีของเข้ามาใหม่ด้วย เธอจะไปดูหรือเปล่า” ฮิเมะถามขึ้นขณะที่พวกเรากำลังเดินออกจากห้องไป
“ของ ?”
“อะไรอะ” ฉันหันไปถามด้วยความสงสัยและอยากรู้ จริง ๆ แล้วพวกฉันเรียนเกี่ยวกับประวัติศาสตร์และพวกเรื่องราวในอดีต มีบ้างที่ต้องไปดูของที่เพิ่งขุดพบ หรือได้รับจากคนที่มีในครอบครอง พวกประวัติศาสตร์ศิลปะก็เป็นส่วนหนึ่งในการเรียนเหมือนกัน
“ที่รู้ ๆ มา รู้สึกจะเป็นพัดนะ”
“แต่พัด.. จะบอกอะไรได้บ้างล่ะ ช่วงเวลา ยุคสมัยหรอ”
“มั้ง” ฉันตอบไปได้เท่านั้น..ก็ไม่รู้เหมือนกัว่ามันจะบอกอะไรได้.. เพราะของพวกนี้จริง ๆ แล้วมันก็มีความลำบากในการดู และการเก็บรักษา ถ้าเก็บไม่ดีอาจจะเกิดความเสียหายไปก็ได้
เมื่อเข้ามาถึงแล็บหรือจะเรียกว่าห้องอะไรดีละ.. ฉันก็พบกับชายหนุ่มคนหนึ่ง ตัวสูงร่างกายมีกล้ามเนื้อแบบนักกีฬา ที่กำลังหยิบของบางอย่างออกมาอย่างเบามือ เมื่อสายตาพลันสบเข้ากับสิ่งของนั่น อยู่ ๆ ก็เหมือนกับรอบ ๆ ดับมืดลง ก่อนที่ภาพขึ้นจะผุดขึ้นมา
「 一つあなたがくれた くちづけを
思い出して倖せだった
慕っております背中に指で
なぞれば目蓋（まぶた）も熱くなる... 」
เสียงของซามิเซ็งและโยะโกะบุเอะดังขึ้นเป็นทำนองเพลงเสียงชวนยั่วยวนใจ.. พร้อมกับภาพของชายหนุ่มรูปงามในชุดกิโมโนเนื้อดีสีสันสดใส สิ่งที่แตกต่างไปจากทั่วไปคือโอบิที่ถูกผูกไว้ด้านหน้า.. ร่างนั่นถือพัดค่อย ๆ เคลื่อนไหวอย่างอ่อนช้อย ร่ายรำเป็นจังหวะและหยุดลงพร้อมกับเสียงของดนตรีที่บรรเลง
และเช่นกัน.. จบลงพร้อมกับภาพฝันที่ได้เห็น ดวงตาสีดำค่อยกระพริบช้า ๆ และลืมขึ้นมองไปรอบ ๆ เพื่อพบว่าตัวเองอยู่ในห้องแล็บที่เดิมที่มีของโบราณวางอยู่มากมาย
“เธอไม่เป็นอะไรนะ” ฮิเมะที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยและความห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด
“ฉัน.. เป็นอะไร”
“อยู่ดี ๆ เธอก็ล้มหมดสติไปเลย” คนที่ตอบเป็นชายหนุ่มที่อยู่ด้วย เขาก็คือฮิโระ ฝาแฝดคนพี่ของฮิเมะ พวกเราเป็นเพื่อนกัน และก็เรียนในสาขาเดียวกัน
“ฉันก็งง ตอนที่ฉันหยิบพัดออกมา เธอก็เป็นลมไปเลย” ฉันนั่งคิดถึงเรื่องที่ตัวเองเห็นในตอนที่หมดสติไป.. ก่อนจะเลิกสนใจมันแล้วหันไปสนใจของที่อยู่ในห้องมากกว่า
“แล้วไหนพัดละ ฉันอยากดูหน่อย” ฮิโระเดินไปหยิบกล่องใส่ที่ภายในมีพัดเล่มหนึ่งที่มองดูก็รู้ว่าเก่าแล้ว แต่ด้วยสีสันที่ยังคงดูสดอยู่ ทำให้มันยังคงความงดงามเอาไว้ได้
“สวยใช่ไหมละ”
“ตอนที่ฉันได้ยินว่าเป็นพันตอนแรกก็นึกว่าจะเป็นแบบไม้พุก ๆ สีซีด ๆ แต่ของจริงยังดูสวย เหมือนกับที่พวกเกอิชา หรือ พวกที่ใช้ ๆ กันเลย” คำพูดของฮิเมะไม่ค่อยจะเข้าหัวฉันเท่าไร เพราะความสนใจของฉันมันไปอยู่ที่พัดตรงหน้าหมดแล้ว.. รูปแบบ สีสันและลวดลาย.. ถึงแม้จะเห็นได้ไม่ชัดเท่าไร แต่ไม่ผิดแน่ พัดเล่มนี้เหมือนกับในภาพที่ฉันเห็นแน่นอน!
ความคิดเห็น