คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ***เบื้องหลังหัวข้อ :: หนุ่มๆลูกบอลเด้งดึ้ง***
***เบื้องหลังหัวข้อ :: หนุ่มๆลูกบอลเด้งดึ้ง***
[Yama-Chan]
บรืน~เสียงรถตู้คันงามขับเคลื่อนเข้ามายังลานจอดรถที่คับแคบเพราะสถานที่นี้มันเคยเป็นสโมสรบอลเก่า
และสาเหตุที่ต้องเป็นสโมสรฟุตบอลเก่าก็เพราะผู้บริหารงานมีงบน้อยแต่ไม่ตักน้ำใส่กะโหลกแล้วชะโงกดูเงาเสียบ้างเลย คิดจะเปิดรายการแต่ลงทุนต่ำขนาดนี้ถ้าไม่มีพิธีกรเป็นดาราดังล่ะก็...ดับตั้งแต่ครึ่งนาทีแรกที่ออกฉายแหง่ๆ
“น่ากลัวจังเลย~นายแน่ใจนะว่าจะไม่มี...”ริวพึมพำเบาๆข้างผม
“อย่าปากเสียดิว่ะ!! ฉันก็กลัวเหมือนกันนะ”ยูโตะว่าพลางกอดยูริที่นั่งใกล้ที่สุด (เอ้า สาวๆจิ้นกันหน่อยเร็ว)
“นายก็พอๆกับเจ้าริวแหละ ลงได้แล้ว”ผมบอกพลางก้าวเดินนำหน้า
“พี่ยามะ รอด้วย~”มีไม่กี่ครั้งที่นายจะเรียกฉันเป็นพี่นะ
“กลัวอะไรวะ....เหวอ~”ผมบ่นเจ้าริวทาโร่ก่อนจะหันมาตกใจกับสิ่งข้างหน้า
“อย่าส่งเสียงดังสิน้อง พี่เดินลงมารอตั้งนานและ”พี่โปร.บ่นก่อนจะใช้ไฟฉายส่องทางให้ (แต่เมื่อกี้พี่แกเอาส่องหน้าตัวเองนิ!!)
“ทำไมไม่เปิดไฟล่ะครับ?”ริวถาม(ตอนนั้นได้ยินแต่เสียงที่ออกสั้นๆ)
“ประหยัดไฟน่ะน้อง พอดีไอ้ตึกเนี่ยมันกินไฟมากเลย ผู้บริหารเลยบอกให้ปิดไฟไว้” แต่เปิดสักดวงสองดวงไม่ได้หรือไง?
“วันนี้ยัยแพนด้ามาแล้วเหรอ?”ผมถาม
“ครับ มาตั้งแต่ 7 โมงเลยนะครับ”
“อ้าว เอ้ย!! ลงมาดิ รออะไรอยู่เล่า”ผมหันไปเรียกยูโตะ เคย์โตะและเจ้าริวที่แอบวิ่งกลับไปที่รถตอนที่ผมตกใจพี่โปร. ส่วนยูริก็เดินนำหน้าไปก่อนแล้ว
“ทำไมไม่เห็นมีพวกพี่เลี้ยงมาดูแลบ้างเลยว่ะ”ยูโตะถามทั้งๆที่ตัวเองแทบจะขี่คอเคย์โตะอยู่แล้ว
“ไอ้ของพรรค์นั้นแกไปหามาเองเดะ ลงมาเร็ว”ผมเรียกเจ้าพวกนั้นให้เดินตามลงมา และสุดท้ายมันก็ยอมลงมาสักที แต่เล่นเดินเกาะหลังผมไว้เนี่ยนะ
ห้องแต่งตัว
ห้องแต่งตัวที่ว่านั่นเป็นแค่ห้องพักนักกีฬาแค่นั้นเองเพราะเป็นแค่ตึกสองชั้น และไอ้ห้องส่งก็เป็นรวมตัวนักฟุตบอลเฉยๆ เข้ามาทีไรก็กลัวว่าจะมีผีนักฟุตบอลมาหลอกผมเอา ผมยิ่งหล่อๆอยู่ด้วย (เหมือนอันหลังจะไม่เกี่ยวนะ =*=)
“สวัสดีจ้ะทุกคน~” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมาตามปกติ
“วันนี้เกิดฮึดมาจากไหนอีกเนี่ย?”ผมถาม
“ก็วันนี้ได้ถ่ายร่วมกับพี่ยูริอีกแล้วสิ...ดีจริงๆเลย~”เบิกบานเหลือเกินนะ = =’’
[Pan-Da]
หลังจากรายการออกอากาศได้ 5 วัน
‘โมริโมโตะ ริวทาโร่ สูบบุหรี่ตั้งแต่อายุ 14 มีคำสั่งพักงานไม่มีกำหนด!!’
หัวข้อข่าวใหญ่จริงๆ =*= ฉันไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย...ทำไมเรื่องมันต้องมาเกิดหลังจากออกรายการฉันด้วย
“จะแก้ตัวว่าไง?”ฉันถามยามะผู้คิดเรื่องนี้
“ไม่แก้ตัว ฉันก็ไม่เคยรู้เหมือนกันแหละว่าเขาจะสูบบุหรี่นะ”เขาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ
“รูปนี้มันมาจากFace book.นายก็มีเขาเป็นเพื่อนในนี้ไม่ใช่เหรอ?”ฉันถามด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว
“เธอแอบไปมีริวทาโร่เป็นเพื่อนในนี้ตอบไหนถึงได้รู้ว่าเป็นภาพจากFace book?”เขาหันมาถามบ้าง
“ไม่มีสักหน่อย”ฉันตอบ
“เธอแอบเล่น Face.ของฉันอีกแล้วใช่มั้ย?”เขาถามฉันพลางจ้องหน้า
“ใครบอกให้นายตั้งอีเมล์โหลๆล่ะ แล้วรหัสก็ง่ายด้วย”ฉันตอบพลางหันหน้าหนี
“รหัสตั้ง 14 ตัวเนี่ยนะ”
“มันซ้ำกันตั้งกี่ตัว?”ฉันสวน
“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ...ที่สำคัญในตอนนี้คือ...ริวโทร.มา”จู่ๆพี่ไลค์ที่นั่งเงียบมานานก็พูดขัดพลางชูมือถือของยามะขึ้นมาก่อนจะวางไว้กลางวง
“เอาไงดีล่ะ? นายรับสายเลย”ฉันปัดมือถือให้ยามะ
“ไม่ๆๆเธอแหละรับ เธอเป็นผู้บริหาร”พี่ยามะปัดมือถือมาทางฉัน
“แต่นี้มันมือถือของนายนะ!!”ฉันว่าพลางปัดมือถือกลับไปทางยามะ
“ไม่น่ะ ฉันไม่รับหน้ามันหรอก”ลูกผู้ชายตัวจริ๊ง~จริงเลยนายเนี่ย
“นายแหละรับหน้าก่อนเลย เพราะฉันน่ะรับหน้าใครไม่เก่งหรอกน่า...”ฉันบอกพลางทำท่าจะปัดแต่ว่า...
“ฮัลโหลครับ...ต้องการเรียนสายกับใครครับ....อ๋อ..ได้ครับ...รอสักครู่นะครับ”ไลค์ นายกดรับทำไม? และยังยื่นมันมาให้ฉันอีก
“เขาต้องการคุยกับเธอแนะ”เขาบอก ฉันเลยต้องสูดหายใจลึกๆก่อนจะรับมันมาแนบหูและเริ่มด้วย
“...ฮัลโหลค่ะ นี่ แพนด้าพูดค่ะ”ฉันฉีกยิ้มออกมาในขณะพูด
(ฉันต้องขอโทษด้วยจริงๆนะ) เสียงริวเหมือนคนตื่นนอน
“ขอโทษเรื่องอะไรเหรอค่ะ?”ฉันทำเป็นไม่ได้รู้ข่าวนั้นเลย
(ก็เรื่องที่เป็นข่าวในปัจจุบันนี้ไง ฉันสูบบุหรี่) เขาสารภาพออกมาเอง
“เหรอ...ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย”ฉันแถไปดื้อๆ
(เธอน่าจะได้ดูข่าวแล้วนิ) เขาถาม
“ไม่...ฉันตื่นมาก็ดูแต่การ์ตูน แล้วก็หนังเกาหลี 3 เรื่อง แล้วต่อด้วยทอมแอนด์เจอรี่แล้วก็ป๊อบอายต่ออีกด้วยนะ สนุกมากๆเลยล่ะ”ฉันแถไปมั่วๆ
(แล้วหนังสือพิมพ์...) เขายังถามไม่จบฉันก็รีบตอบ
“บ้านฉันไม่รับหนังสือพิมพ์ แล้วก็ ครั้งต่อไปฝากเชิญน้องนายมาเป็นแขกรับเชิญด้วยนะ รู้สึกว่าวันก่อนฉันเพิ่งทราบข่าวมาว่านายมีน้องชายหนึ่งคนน่ะ แล้วก็นายจะมาเป็นพี่เลี้ยงให้น้องนายก็ได้นะ เอ๊ะ...หรือนายไม่ชอบมานั่งเล่นในรายการฉันเปล่าๆนะ นี่จะเดินเล่นก็ไม่ว่ากันนะ อ๋อ เดี๋ยวฉันเลี้ยงอาหารนายด้วยนะ”ฉันพูดรัวๆจนริวขัดไม่ทัน
(...) เขาเงียบไป และมีเสียงหายใจแบบที่ทำให้เดาออกว่าเขาแอบสะอื้อน้อยๆผ่านเข้ามาในมือถือ
“ถ้าเงียบถือเป็นอันตกลงนะ แค่นี้แหละ”ฉันพูดก่อนจะตัดสายเขาไปหน้าด่านๆ
“เธอนิพูดเองเออเองอย่างเดียวเลยนะ”ยามะบอก
“ก็เขาเงียบเองนิ ฉันให้ใช้สิทธิ์ตั้งสามวิเชียวนะ”ฉันบอกพลางวางมือถือไว้ตรงกลางโต๊ะเหมือนเดิมพอดีมันเป็นกฎที่ตั้งขึ้นไว้ว่าถ้าจะสนทนาก็จะต้องเอาเครื่องมือสื่อสารมาวางไว้กลางโต๊ะกลมๆที่เรานั่งสนทนา (ซึ่งเมื่อวางรวมๆกันแล้วกลายเป็นว่ามือถือของฉันมันราคาถูกที่สุดเพราะของยามาดะเป็นiphone4 ของไลค์ก็ B.B. แต่ของฉันมันแค่Samsung-champ duos แค่นั้นเอง)
“ถ้านั่นเป็นฉันล่ะก็...ฉันคงจะโทร.มาวีนแตกใส่เธออีกรอบแน่ๆ”ยามะพูด
“เรื่องของนาย ไม่เห็นจะสนใจเลยย่ะ”ฉันตอบ
“แต่ยังไงเธอก็ต้องรับชะตากรรมที่จะเกิดต่อจากนี้ล่ะ”ยามะพูด
“ชะตากรรม?”ฉันทวนคำพูดแบบสงสัย
“ด้าจำไม่ได้เหรอว่าเมื่อกี้พูดกับริวทาโร่เขาว่ายังไง?”ไลค์
“ยังไงล่ะ?”ฉันถาม
“ด้าจะเลี้ยงอาหาร และปล่อยให้เขาเดินเล่นได้ตามสบายในสถานที่ของด้า”ไลค์และยามะพูดทวนประโยคเหล่านั้นชัดๆอย่างพร้อมเพียงเหมือนว่าทั้งสองกำลังท่องบทกลอนที่คุณครูภาษาไทยบอกให้ออกมายืนท่องหน้าชั้นเรียนอย่างนั้นแหละ
“โอ้...พระเจ้าช่วย!!”ฉันอุทาน
“เธอนับถือพุทธไม่ใช่เหรอ?”ยามะขัดขึ้นมา
“แค่อุทานย่ะ” ฉันหันมาว่า
“อ่ะๆ ตามสบาย”ยามะว่า
“พระเจ้าช่วย....!!!”ฉันพูดพลางจับแก้มของตัวเอง
***สาวๆจ้ะ อย่าโกธรกันนะที่ในตอนนี้มีเกี่ยวกับเรื่องริวด้วย แต่ว่านะ เดี๋ยวจะมีจุดกลับให้ด้วย เพราะฉะนั้นอย่าโกธรนะจ้ะ ^^
ความคิดเห็น