คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันฝันเป็นจริง
** วันฝันเป็นจริง - let’s go**
หลังจากนั้นสักระยะหนึ่ง
ฉัน เด็กผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งที่มีความฝัน... ความฝันมันเริ่มขึ้นเมื่อฉันได้เจอกลุ่มของนักร้องที่ญี่ปุ่น Hey Say JUMP ฉันเกิดลุ่มหลงในเสน่ห์ของสมาชิกในวงนั้นเขาแล้วอย่างจัง... ยามาดะ เรียวสุเกะ และ ชิเนน ยูริ หลังจากที่พวกเขากลับโตเกียวฉันก็เริ่มติดตามข่าวและเริ่มนับหนึ่งในการจะก่อความฝัน ทั้งเก็บเงินส่วนตัว กู้เงินธนาคาร แล้วไปซื้ออาคารพานิชหลังหนึ่ง มันเป็นตึกที่เคยทำเป็นสโมสรอะไรสักอย่างซึ่งคาดว่าจะเป็นฟุตบอล แต่ว่าตัวตึกนั้นค่อนข้างใหญ่โตพอตัวเลยทำรายการได้
เมื่อซื้ออุปกรณ์รายการเหล่านั้นมาได้ ฉันก็ต้องเริ่มส่งจดหมาย เมล์ ข้อความ ไปหา ชิเนน ยูริ เพื่อให้เขามาเป็นพิธีกรรายการร่วมกัน ส่วนเบื้องหลังก็จะมีคนไทยที่จ่างมาได้ และก็เพื่อนๆที่บ้านอยู่ในเมืองสามารถเข้ามาที่สตูดิโอได้
“เสร็จสักทีเนอะ”ฉันพูดกับเพื่อนๆที่มาร่วมกันช่วยจัดพื้นหลังรายการและจัดโต๊ะในห้องทำงานให้เข้าที่เข้าทางกว่าเดิม
“เย้~~~!”พวกเพื่อนๆส่งเสียงตอบรับ
“ฉันว่าฉันคงต้องเลี้ยงอาหารพวกเธอสักมื้อแล้วสิ”ฉันว่าพลางมองหน้าทุกคน
“ไม่ต้องหรอกเอื้อง เธอต้องเก็บเงินไว้ใช้นะ”เฟรม เพื่อนสนิทของฉันพูด
“แต่ว่าพวกเธอก็มาช่วยฉันทั้งวันเลยนะ”ฉันบอก
“งั้นเอาเป็นว่า เราออกกันคนละครึ่งทาง ดีมั้ย?”เจลินเสนอ
“เอางั้นก็ได้ แต่ว่าทุกคนเอาเงินมาพอกันหรือเปล่าล่ะ”ฉันถาม
“เอาน่า ไปคาราโอเกะหน้าปากซอยก็ได้ พวกฉันไม่ว่าหรอก ถือว่าเป็นงานเลี้ยงฉลองรายการของเธอไง”จูนพูดพร้อมกับยิ้มให้ฉันอย่างจริงใจ
“งั้นเราไปกันเลย~~~~”เพลินพูดพร้อมกับชูมือซ้ายขึ้นมาอย่างร่าเริง
“อืม...ไปกันเลย~~~~”ฉันพูดก่อนจะเดินไปด้วยกันกับเพื่อนๆ นี่เป็นเพื่อนกลุ่มที่ฉันสนิทด้วยมากที่สุดในสมัยประถม
แต่ถ้าจะให้แยกแบบสำคัญๆเลยก็คงจะมี ฉัน เฟรม และเจลิน เราสนิทกันมากๆ แต่ว่าถ้าสิ้นเดือนหน้านี้ไป เราก็จะมีทางเดินที่แตกต่างกันออกไป ฉันต่อที่โรงเรียนประจำจังหวัด เฟรมไปสอบที่โรงเรียนเบญฯ ส่วนเจลินก็ไปต่อที่โรงเรียนร้อยเอ็ดวิทยาลัย
ฉันไม่อยากคิดเลยว่าถ้าเราเดินไปในคนละทางกัน มันจะทำให้เราเจอสิ่งต่างๆที่ไม่เหมือนกัน และมันจะเปลี่ยนนิสัยของแต่ละคนไปแน่ๆ ตัวฉันเข้ากับคนง่ายอยู่แล้ว แต่เพื่อนทั้งสองนั้นดูๆแล้วจะเข้ายาก แต่ฉันก็เชื่อว่าทุกคนจะผ่านมันไปได้ด้วยดีแน่นอน
ฉันก็เป็นแบบนี้แหละ แบกรับความอึดอัดไว้เหมือนลูกโป่งที่มีอากาศอยู่เต็มไปหมด พอได้ระบายก็ได้ระบายแค่นิดเดียว
เอาล่ะ เรากลับมาเรื่องรายการเลยดีกว่า หลังจากที่ส่งสิ่งต่างๆไปตื้อพี่ยูริได้สามวันก็มีโทรศัพท์จากพี่ฮิคารุมาแทน
“Hi, what’s up Boy?”ฉันทักทาย
“Oh, I’m ok. What’s up Girl”พี่ฮิคารุพูด
“I’m cute.”ฉันตอบ
“Wow!!”พี่ฮิคารุว่าพลางขำขัน
“ว่าไงพี่ฮิคารุ ไม่ได้คุยกันนานแล้วเนอะ”ฉันว่า
“อืม งานยุ่งมากเลยน่ะ”พี่ฮิคารุตอบกลับตามเคย
“แล้วโทร.มามีเรื่องจะคุยเหรอ?”ฉันถาม
“อืม เรื่องรายการน่ะ พี่ได้ยินมาว่าเราจะจัดรายการขึ้นมา แล้วมันเป็นไงบ้างล่ะ”พี่ฮิคารุถามอย่างเป็นห่วงยิ่งกว่าไอ้พี่ที่มันนอนเล่นอยู่บ้านเสียอีก
“ติดต่อหลายๆอย่างจะเรียบร้อยแล้วล่ะ เหลือแต่คำตอบรับจากพี่ยูริเนี่ยแหละว่าเขาจะเป็นพิธีกรด้วยหรือเปล่า”ฉันตอบ
“แต่พี่รู้สึกว่ายามาดะเขามากระซิบถามพี่ว่ายูริไปทำหน้าที่ไม่ได้น่ะ เลยจะให้ยามาดะไปเป็นพิธีกรแทนได้มั้ย?”พี่ฮิคารุพูด
“ถ้ามันจำเป็นต้องเปลี่ยนมันก็ได้แหละพี่ เพราะว่าฟ้ายังไม่ได้ทำโฆษณาเลย ยังไงก็ขอฝากให้พี่ไปถามเขาหน่อยว่าวันอาทิตย์หน้าว่างหรือเปล่า”ฉันบอก
“ได้ๆ เดี๋ยวพี่บอกให้ โชคดีนะ”พี่ฮิคารุพูด
“โชคดีค่ะพี่ฮิคารุ”
ฉันตอบก่อนจะตัดสายไปแล้วไม่นานก็โทร.มาอีก
“โย่ว์ พี่ได้คำตอบแล้ว ยามาดะว่าง แต่ยูริติดธุระนิดหน่อย มีเรื่องอะไรจะให้มันทำเหรอ?”
“ก็โฆษณาน่ะสิ รีบๆถ่ายกันดีกว่า แต่ว่าต้องรบกวนบินมาที่จังหวัดอุบลฯเลยนะ จะรีบไปรับเลยถ้ามาถึงแล้วน่ะ”ฉันบอก
“แต่ฟ้าอยู่ยโสฯนิ”พี่ฮิคารุถาม
“ก็ยโสฯ แต่ว่าที่นี่ไม่มีสนามบินเลยต้องไปลงอุบลฯแล้วจะไปรับ OK?”ฉันถาม
“ได้ๆ เดี๋ยวพี่บอกให้ โชคดีสาวน้อย”พี่ฮิคารุทิ้งท้าย
“โชคดีหนุ่มหล่อ”ฉันบอกก่อนจะตัดสายตามเดิม
รู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้สิ!! เหมือนจะต้องมีเหตุหักหลังฟันแทงทะลุไส้ทะลวงม้ามแหง่ๆ
เมื่อถึงวันนัดเราก็ต้องมาคุยกันเรื่องโฆษณาให้เสร็จว่าจะเอาแบบไหน และเมื่อหลังจากถ่ายโฆษณาเสร็จ ฉันก็นั่งเล่นในห้องแต่งตัวกับยามาดะ
“ไหนๆก็ไหนๆ นายคิดว่าจะเอาเพลงประกอบรายการยังไงเหรอ? ฉันคิดว่าถ้าให้นายคิดให้มันต้องดีกว่าแน่”ฉันถามเขา
“อืม...งั้นเดี๋ยวฉันไปหาให้นะ ถ้าหาได้แล้วจะส่งมาให้ลองฟังก่อน แล้วเมล์ของเธอ...”เขาเว้นช่องให้ฉันบอก
“ส่งมาให้ไวเลยนะ เดี๋ยวจะไม่ทันการเอา”ฉันบอกย้ำพร้อมกับเขียนอีเมล์
“อืม กลับไปถึงจะรีบหามาให้ทันทีเลย”เขารับปากทันที
และหลังจากนั้นมาอีก เขาส่งเพลงต่างๆนาๆมาเรื่อย แต่เพลงที่ฉันฟังแล้วคิดว่าน่ารักและเข้าท่าคงจะมีแต่เพลงบรรเลงที่ตัดแต่งให้น่ารักของพวกเขาเนี่ยแหละ
YAMA_UTA : ถ้าไม่ถูกใจฉันจะร้องมาให้เลยนะ
FAA_FUFI : เหอะๆ เพลงบ้าๆของนายอย่าง Asia no Yoru หรือ Moonlight งั้นเหรอ?
YAMA_UTA : ฉันหมายถึงว่าจะแต่งขึ้นมาให้ใหม่ แล้วก็จะเป็นคนร้องให้เองต่างหากเล่า!!
FAA_FUFI : มั่นใจตัวเองขนาดนั้นเลยเหรอ?
YAMA_UTA : งั้นก็ตามใจ !!
FAA_FUFI : เอาก็ได้ แต่ไม่เอาเพลงอะไรที่มันเยี่ยมยอดเกินไปนะ เอาแค่ง่ายๆ เบาๆ สบายๆเหมือนบรรยากาศยามเช้านะ เข้าใจ?
YAMA_UTA : OK เดี๋ยวจัดการให้
นั่นคือการแชทคุยของฉันกับเขาที่ดูมีสาระที่สุด เพราะส่วนใหญ่มักจะเป็น เขากวนฉัน และฉันกวนเขาทุกทีเลยทำให้ไม่ค่อยได้งานเท่าทีควร เขาเป็นคนที่ร่าเริง ถึงอยู่คนเดียวก็ยังหาอะไรทำเล่นได้ตลอด แค่แก้วน้ำพลาสติกใบเดียวเขาก็เล่นกับมันอย่างสุขใจ
แต่พอจะได้ถ่ายรายการ ปัญหาดอกเห็ดก็เริ่มก่อตัวขึ้น ทั้งคิวเขาไม่ว่าง ฉันติดธุระ แล้วสุดท้ายเราก็ได้มาเริ่มถ่ายรายการและเริ่มฉายอย่างจริงจังในเดือนเมษายน (ที่เราคุยกันนั้นมันตอนเดือนกุมภา)
ยอดผู้ชมนั้นมีจำนวนไม่น้อยเลย คงเพราะเป็นแฟนคลับของยามาดะเขาเสียมากกว่า ส่วนเรื่องเนื้อหาก็ยังไม่เยอะเท่าไหร่ ฉันจะต้องไปหาหัวข้อที่มีสาระกว่านี้สินะ!! ถ้างั้น ฉันจะสู้ต่อไป !!
ความคิดเห็น