คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ** จุดเริ่มต้น Start **
** จุดเริ่มต้น – Start **
ณ วันที่แสนจะปกติของทุกๆคน
ฉันชื่อ เอื้อง ตอนนั้นฉันเป็นเพียงแค่เด็ก ป.6 คนหนึ่งที่ไม่ได้เด่นดังอะไรในโรงเรียน ฉันแค่เป็นคนที่สามารถพูดได้สองภาษาคือไทยและญี่ปุ่น (ตอนนั้นกำลังฝึก) ด้วยเหตุที่ว่าเพื่อนมันพาเรียนภาษาญี่ปุ่น ฉันเป็นลูกสาวคนสุดท้องของครอบครัวหนึ่งที่ทำอาชีพค้าขายเป็นครอบครัวระดับปานกลาง
แต่สิ่งสำคัญไม่ได้อยู่กับเรื่องที่บ้านฉันหรอก แต่มันขึ้นอยู่กับไอ้รถตู้สุดหรูที่จู่ๆก็มาจอดอยู่หน้าโรงเรียนในวันนี้เสียมากกว่า และเมื่อคนในรถเดินลงมาก็ทำให้สาวๆหลายคนแทบคลั่งได้ แม้กระทั่งคุณครู
“โอ้ย~ตายๆๆ ตายจริงอะไรจริง อากาศที่นี่มันร้อนเหลือเกินนะ แล้วยังชุมชนชนบทอีกด้วย ตายจริงอะไรจริงเล๊ย~~~~~”เจ้ใหญ่คนหนึ่งว่า
“ใจเย็นๆนะครับพี่ ยังไงก็ลองเข้าไปถามคนในโรงเรียนนั้นก่อนก็แล้วกันนะ”ชายร่างสูงบอกก่อนจะพาเดินเข้ามาในโรงเรียนอย่างหาญกล้า
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าที่นี่คือ...”ไม่ทันที่เขาจะถามจบก็...
“กรี๊ดดดดดดดดดดด”พวกบ้าดารานั่นเอง
“เกิดอะไรขึ้น!!”เสียงคณะอาจารย์ที่เฝ้าหน้าประตูโรงเรียนเพื่อรอรับนักเรียนถามขึ้นทันทีและวิ่งเข้าหานักเรียนเพื่อความปลอดภัย
“สวัสดีค่ะคุณป๋า”นั่นคือเสียงฉันที่เพิ่งลงจากรถยนต์คันเก่าของครอบครัวมาหมาดๆ
“หวา~~~พวกคุณกำลังเข้าใจผิดอยู่นะ!!”เสียงชายร่างสูงมีเขี้ยว(ฟันที่เขาเรียกว่าเขี้ยวน่ะจ้ะ)กำลังให้แขนทั้งสองกำบังหน้าตัวเองอยู่ดังขึ้น เขาพูดภาษาญี่ปุ่นแหละ
“คุณครูค่ะ!! คุณครู หยุดก่อน อาจมีเรื่องเข้าใจผิดอยู่นะค่ะ”ฉันรีบวิ่งไปหาอาจารย์ที่ปาเศษดินเศษใบไม้ที่กองอยู่ใกล้มือโดยบังเอิญเพื่อขับไล่
“จะมีเรื่องอะไรอีกล่ะค่ะ นอกจากไอ้เด็กนี่มันจะมาลวนลามเด็กในโรงเรียนของเราน่ะ!!”อาจารย์ว่า
“โธ่~~ คุณครูค่ะ ถ้าเป็นหนู หนูคงจะไม่มาโรงเรียนประถมอย่างนี้หรอกค่ะ”ฉันว่าพลางดึงตัวอาจารย์กลับเข้ามา
“มันก็ไม่แน่ไม่นอนหรอกนะค่ะหนูเอื้อง คนเราถ้ามันหื่นจัดมันก็เอาหมดแหละค่ะ”
“น้องเต้น เมื่อกี้พี่คนนี้เขาได้ทำอะไรน้องเต้นหรือเปล่าจ้ะ”ฉันหันไปถามเจ้าเด็กนั่น
“เปล่าค่ะพี่ แต่ว่าพี่ชายเขาขโมย...”ไม่ทันที่น้องเต้นจะพูดจบอาจารย์ก็ขึ้นอีก
“เห็นมั้ยค่ะหนูเอื้อง ใครๆมันก็เป็นอย่างนี้ได้ทั้งนั้นแหละค่ะ”อาจารย์ว่า
“เดี๋ยวก่อนค่ะครู เขาขโมยใจน้องเต้นไปอ่ะค่ะ ว้าย >o<”น้องเต้นว่าพลางเขินอาย
“น้องเต้นค่ะ ถ้าหนูไม่ได้เกิดเรื่องอะไรร้ายแรง หนูเต้นก็กรุณาอย่ากรี๊ดๆออกมาอย่างนี้จะได้มั้ยค่ะ”อาจารย์หันกลับไปเอ็ดน้องเต้นอย่างหัวเสีย
“คุณน้องเต้นค่ะ คุณน้องเต้นรีบไสยหัวขึ้นตึกเรียนเลยนะค่ะ แล้วอย่าไปกรี๊ดๆใส่หน้าใครเขาอีกนะค่ะ”ฉัน
“สงบศึกแล้วสินะ”เสียงชายตัวสูง
“เออ...นี่พี่ชาย อาจารย์ฝากมาขอโทษน่ะ”ฉันเดินเขาไปบอกเขาหลังจากที่ครูมากระซิบข้างหูฉัน
“อืม...เธอพูดภาษาฉันได้เหรอเนี่ย”
“ค่ะ กำลังฝึกอยู่น่ะค่ะ”
“โอ้ว~~เธอเนี่ยแหละคือสิ่งที่ฉันตามหา”
“ก็ไม่ใช่ว่าจะมีแต่หนูที่พูดภาษาญี่ปุ่นได้นะค่ะ”ฉันตอบ
“หา สุดยอดไปเลย เอ๋อ!! ว่าแต่...ที่นี่คือที่ไหนเหรอ?”เขาถามเข้าเรื่อง
“จังหวัดยโสธรค่ะ”ฉันตอบสั้นๆ
“แล้วมันอยู่ไกลจากกรุงเทพมากมั้ย”
“หลายจังหวัดเลยค่ะ”
“...”ครุ่นคิด
“แล้วพวกพี่ล่ะ มายังไง ไปยังไงถึงได้มาอยู่ที่นี่”ฉัน
“พวกพี่นั่งรถแล้วเผลอหลับ รถเลยพามาที่นี่”
“ดูจากการแต่งตัวแล้วเป็นพวกนักท่องเที่ยวเหรอค่ะ?”
“เปล่า...ก็ไม่เชิงหรอก พวกพี่หลงทางน่ะ”
“มากับคณะทัวร์ไหนล่ะค่ะ ถ้าขออาจารย์ให้ไปส่งก็หน้าจะได้นะค่ะ”
“คือ...ถ้าพี่บอกแล้วเราจะกรี๊ดแบบน้องเมื่อกี้มั้ยล่ะ”
“คงจะไม่หรอกค่ะ เชื่อใจได้เลย”ฉัน
“คือ...พี่เป็นนักร้องน่ะ วง Hey Say Jump. วงนักร้องชั้นนำของญี่ปุ่น”
“แต่หนูไม่เคยได้ยินเลยนะคะ ชื่อวงประหลาดๆอย่างนั้นน่ะ”
“เอ๋?”
“ช่างมันเถอะค่ะ แล้วพี่มาคนเดียวเหรอค่ะ”
“มีเพื่อนของพี่ติดมาด้วยนิดหน่อยน่ะ เดี๋ยวพี่ไปเรียกก่อนนะ”พี่เขาว่าก่อนจะเดินขึ้นรถไปแล้วสักพักก็เดินกลับมาพร้อมกับเพื่อนของเขาที่อายุห่างกันอย่างแน่แท้
คนแรก...เป็นชายตัวเล็ก ผิวขาว หน้าตาน่ารัก ผมซอยสั้น อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนกับกางเกงสีน้ำตาลอ่อนขาสามส่วนรองเท้าหุ้มส้นสีน้ำตาลอ่อน เขายิ้มแล้วเดินมาหาอย่างเป็นมิตร
คนที่สอง...เป็นชายตัวสูง หน้ากลมๆ ตาโต ริมฝีปากบางๆ ผมย้อมสีอ่อน ดูๆแล้วจะอายุเยอะกว่าคนแรกมาก ดูแล้วน่าจะเป็นพี่ใหญ่ เดินมาในชุดเสื้อยืดแขนสามส่วนสีขาวลวยลายนิดหน่อยมีเสื้อกั๊กทับไว้และกางเกงยืนขายาว เดินยิ้มตามมาเหมือนกัน
ส่วนคนสุดท้าย...เขาเดินมาอย่างไม่สบอารมณ์ หน้ากลม ตัวไม่สูงเท่าไหร่แต่ว่าสูงกว่าคนแรกเล็กน้อย ใส่เสื้อคอวีสีขาว ทับด้วยเสื้อยีนสีน้ำเงิน กางเกงขาเดฟสีดำ เผยให้เห็นว่าเขาขาสั้นนิดๆ ใส่แว่นดำมาด้วย เขาเดินมาโดยไร้ซึ่งรอยยิ้มแบบสองคนเมื่อกี้
“นี่แหละ เพื่อนๆของฉัน”พี่ชายคนเดิมเดินตามหลังมาบอก
“อ๋อ...”ฉันพูดพลางพยักหน้าเชิงเข้าใจ
“นี่ น้องช่วยพาคนที่พูดภาษาญี่ปุ่นได้มาอีกหน่อยสิ”
“เขาก็เพื่อนหนูเนี่ยแหละค่ะ เราค่อยๆเรียนจากเน็ตกันน่ะค่ะ”ฉันบอกเขาก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมากดโทร.หาเจลินและเฟรมเพื่อนรักทั้งสองตั้งใจเรียนภาษาญี่ปุ่นมาด้วยกันอย่างดี และเจลินดูจะมีความสามารถด้านนี้มากกว่าจึงทำให้เก่งที่สุดในกลุ่มเพื่อน
“มีอะไรเกิดขึ้นยัยเอื้อง!!”เจลินวิ่งออกมาตาที่โทร.ไปบอกโดยเร็ว
“นี่เพื่อนๆของหนูเองค่ะ”ฉันหันไปบอกหนุ่มๆตามปกติ
“ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ พี่ชื่อ โคตะ จ้ะ ยาบุ โคตะ พี่เป็นพี่ใหญ่ของวงแหละ^o^”พี่ชายที่เดินมาคนที่สองพูดแนะนำตัว
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”สองสาวเพื่อนรัก
“พี่ชื่อ ชิเนน ยูริ พี่อายุ 17 ปี จ้ะ พี่เป็นสมาชิกในวงกรุ๊ปสองครับ^^”พี่ชายคนแรกยิ้มให้อย่างอ่อนโยนน่ารัก
“ยะ...ยินดีค่ะ”ละลายเลยนะ (ตัวเองก็ด้วยแหละน่า)
“พี่ก็ ยาโอโตเมะ ฮิคารุ กรุ๊ปหนึ่งจ้ะ”พี่ชายที่มีเขี้ยว
“...”คนที่สี่ทำท่าไม่รู้ประสีประสายืนหาวหวอดๆอยู่คนเดียว
“ยามาดะ!!”เสียงพี่ฮิคารุเตือนขึ้น
“อะไรเล่า!?”ชายคนนั้น
“อย่าเสียมารยาทได้มั้ย”พี่ยาบุ
“แนะนำตัวสิ ยามะจัง!”พี่ยูริ
“ยามาดะ เรียวสุเกะ กรุ๊ปสอง”เขาว่าอย่างงัวเงีย ปนกับอารมณ์เสียสุดๆ
“แล้วแกเรียกพวกฉันมารู้จักทำไมเนี่ย?”เฟรม
“ก็...พวกเขาอยากรู้จักพวกแกอ่ะ”ฉัน
“เอาหละๆ พี่แค่อยากจะให้พวกน้องๆหาที่พักให้หน่อยสิ”
“หา!!”
“ขอร้องล่ะ”
“แต่ว่า ลำพังพวกเราเป็นเพียงเด็ก ป.6เองนะค่ะ จะไปหาที่หลับที่นอนให้ใครเขาโดยง่ายมัน...”เจลิน
“พวกพี่มีเงินติดตัวหรือเปล่าล่ะ”ฉัน
“ยัยเอื้อง!!”ทั้งสองศรีเพื่อนรัก
“ถ้ามีเราก็คงจะหาให้ได้อยู่หรอกนะค่ะ”ฉัน
“แกคิดอะไรบ้าๆน่ะ”เฟรม
“ก็ให้พวกเขานอนโรงแรมไงล่ะ ยากอะไรกัน เรื่องแค่นี้เอง”
“มันไม่ใช่เรื่องแค่นี้ มันเท่ากับว่าเธอตั้งใจจะรับผิดชอบเรื่องต่างๆเองน่ะสิ”เจลิน
“เรื่องต่างๆ?”
“ก็ดูแลให้เขาน่ะสิย่ะ ไม่ว่าจะกิน นอน นั่ง เที่ยว”เฟรม
“ก็เรารับปากแค่ว่าจะพาที่นอนให้ แต่ไม่ได้บอกซ่ะหน่อยว่าจะดูแลประคบประงมเหมือนไข่ในหินน่ะ”ฉัน
“แล้วแกจะรู้ว่าแกคิดผิด”เฟรม
“เอ่อ...พวกพี่พอจะมีเงินติดตัวกันอยู่บ้างนะ แล้วก็พวกพี่คงจะไม่ให้น้องทำอะไรเปล่าแน่ๆ เพราะพี่จะให้ค่าตอบแทนหลังจากที่พวกพี่กลับโตเกียวแล้วน่ะ”พี่ฮิคารุ
“งั้นหนูรับปากค่ะ หนูพร้อมที่จะเสี่ยง”ฉัน
“ยัยเอื้อง!!”สองศรีเพื่อนรัก
“อย่าคิดให้มันมากไปหน่อยเลยน่า แค่หาที่ให้ซุกหัวนอนก็แค่นั้น แถมอีกอย่าง เราจะได้รับเงินค่าตอบแทนด้วยนะ”ฉัน
“เฮ้อ~~!!”แล้วทั้งสองก็เดินเข้าโรงเรียนไปโดยเร็ว
“งั้นเดี๋ยวหนูต้องไปคุยกับคุณผ.อ.ก่อนว่าจะพาพวกพี่ๆเข้าไปในโรงเรียนกันน่ะค่ะ”ฉัน
“ขอบใจจริงๆเลยนะ^^”พี่ยูริ
“=)”ฉัน
“=.,=”พี่ยามาดะ
“^_^”พี่ยาบุ
“>_<”พี่ฮิคารุ
หลังจากนั้นฉันก็ได้รับผิดชอบในสิ่งต่างๆอย่างที่ยัยสองคนนั้นบอกไว้ แต่ฉันไม่สนใจ เพราะฉันจะพยายามช่วยเหลือพวกเขาให้ได้อยู่แล้วล่ะนะ พวกเขาต้องมาติดอยู่ที่นี่นานถึง 10 วันเลยทีเดียวเพราะทางบริษัทบอกว่ากำลังจัดการเคลียร์เรื่องคอนฯในที่ต่างๆเลยไม่วางมารับเลยต้องส่งเงินมาให้ใช้กับก่อนคนล่ะสองหมื่นห้าพันเยนเพื่อใช้ดำรงชีวิตในสิบวันนี้
***วันที่ 6 ของการอยู่ที่ไทย***
“เธอชื่อไรอ่ะ”ยามะถามขึ้นขณะที่เรากำลังนั่งรอหนุ่มๆเดินไปซื้ออะไรด้วยตัวเอง (ถูกสั่งห้ามไม่ให้ตามไปอ่ะ ToT) ซึ่งฉันนั่งหันหน้าให้เขาอยู่ นี่เขายังไม่รู้จักชื่อของฉันอีกเหรอ
“เอื้อง”ฉัน
“เรียกยากจัง เธอหน้าเหมือนหมีเลยนะ”ยามะ
“หลอกด่าฉันหรือไง?”ฉัน
“เปล่า”ยามะ
“แล้วหมีอะไรล่ะ”ฉัน
“หมีแพนด้า ดูดิ ขอบตาดำเป็นวงใหญ่ซ่ะขนาดนั้นน่ะ”ยามะพูดพลางจิ้มๆถุงใต้ตาฉัน
“คนมันมีธุระเยอะเลยนอนดึกอ่ะนะ”ฉันแถ
“ไม่เชื่อหรอก แล้ว...เธอชอบยูริเหรอ?”ถามตรงดีเนอะคนญี่ปุ่น =o=’’
“อื้อ”ฉัน
“ทำไมมีแต่คนชอบมันนักนะ”ยามะ
“เขาน่ารัก”ฉัน
“เหอะ เห็นในนิยายมีแต่เป็นควีนทุกทีเลย สู้ฉันก็ไม่ได้ ฉันได้เป็นคิงนะ”ยามะพูดอย่างภาคภูมิใจ
“แล้วกับคนที่ชื่อยูโตะล่ะ”ฉันสวน
“ฉันไม่นับ”ยามะ
“ยังไงก็เกย์ = [] =”ฉัน
“เถียงเก่งนักนะ”ยามะ
“รุ่นน้องที่โรงเรียนก็มีเสียงบางส่วนชอบนายอยู่หรอกน่า”ฉัน
“งั้นก็ดี”ยามะ
“ฉันถามหน่อยสิ” ยามะพยักหน้าหน่อยหนึ่ง “ทำไมนายถึงไม่เดินไปซื้อขนมกับพวกหนุ่มๆล่ะ แล้วก็...วันแรกที่มานายดู Bad Boy มากเลยนะ”
[Yama’Ryo]
“ข้อแรก ฉันขี้เกียจเดิน”แถชัดๆ
“อืม”เชื่อสนิท = [] =
“ข้อที่สอง ฉันเพิ่งตื่นเลยหงุดหงิดนิดหน่อย แล้วก็วันนั้นเธอเอาแต่มองยูริจนฉัน...”หึง เฮ้ย! เผลอพูดไปหน่อยแล้ว!!
“จนฉันอะไร?”โหดอ่ะ O [] O !!
“จนฉัน....ฉัน....ฉัน... ฉันไม่ชอบใจที่เธอกำลังลวนลามเพื่อนฉันด้วยสายตาของเธออย่างนั้น”แถอีกแล้ว ~ (= ., =) ~
“งั้นจะให้ฉันมองใคร มองนายหรือไง?”
อืม มองฉันคนเดียว = o =
“เปล่า”
“หึงอ่ะเดะ ชอบฉันใช่ป่ะล่ะ”อั๊ยยะ!! นั้น Top Secrecy. ของฉันเลยนะ
“ใครหึง บ้าแล้วเธอน่ะ หุบปากไปเลยนะ”ผมพูดพลางเอามือปาดหน้ายัยนั้นหนึ่งที
“ไม่ยอมรับความจริงเลยนะตัวเอง”ยัยนี่เขี่ยแก้มผมทีนึง
“ต่อแต่นี้ฉันจะเรียกเธอว่า...ยัยหมีเถื่อนล่ะกัน”ผมข้ามเรื่อง
“พูดซ่ะเหมือนจะได้เจอกันอีกหลังจากที่นายกลับไปโตเกียวแล้วอย่างนั้นแหละ = [] =”
“ฉันขอทายเลยว่า เธอคงจะต้องเป็นแฟนคลับ หรือไม่ก็ทนไม่ไหวมาตามตื้อยูริมันอยู่ดี”
“นั่นก็เรื่องของอนาคตสิ”ยัยหมีเถื่อนพูดไว้ก่อนพวกยูริจะเดินกลับมาพร้อมกับขนมต่างๆนาๆ
ผมมั่นใจเลยนะ เพราะเห็นว่ายัยหมีเถื่อนกับพี่ฮิคารุไปผูกเสี้ยว (รู้จักด้วย?) เป็นพี่น้องกับยัยนี้แล้วด้วย ยังไงพี่ฮิคารุก็ต้องเอาบัตรวีไอพีส่งมาให้ยัยนี่ถ้าเกิดว่าจะมีคอนฯที่ไทยจริงๆ เนื่องจากพี่ฮิคารุเกิดถูกชะตากับยัยหมีเถื่อนนี่โดยบังเอิญ
***********************หมีเถื่อนขอพูด************************
นับแต่นั้นมาฉันก็ได้เบอร์โทร.ของหนุ่มๆและสนิทกับพี่ยูริ ทุกสิ่งนั้นทำให้ฉันเกิดอยากจะจัดรายการรายการหนึ่งขึ้นมา เอาแบบให้มันดังแต่ที่ญี่ปุ่นอะไรอย่างนั้น ฉันจึงพยายามทำทุกอย่างให้ฉันได้มาซึ่งรายการวาไรตี้เล็กๆของฉัน
‘What’s up Show!’
ความคิดเห็น